ตอนที่ 190 รักที่ย้อนกลับไม่ได้ (1)

เข่เซียว vs ซู่เย่

ครั้งนี้ เย่เซียวไม่ได้พาลูกน้องมาด้วย มีเพียงรถสปอร์ตคัน เท่านั้นที่จอดเทียบอยู่หน้าพรมแดง

เมื่อประตูรถเปิดประทุนเปิดออก คนแรกที่เข้าตาไปเย ทำให้เธอชะงักงันไปครู่หนึ่ง

เป็นหญิงสาวอายุน้อยคนหนึ่ง นั่งอยู่ข้างคนขับ ท่าทาง อายุราว 18 19 ชุดเดรสสีขาวคู่กับรองเท้าส้นสูงสีดำ เน้นให้ เห็นทรวดทรงองค์เอว ผมยาวประบ่าเป็นทรงเรียบร้อย ทั้งตรง ยาวและนุ่มสลวยดั่งน้ำตก ขับให้หญิงสาวดูสวยงามมากยิ่งขึ้น แต่ก็ไม่ทิ้งความสดใสไป

ไป๋ซูเย่มองหญิงสาวคนนั้น พลันเหม่อลอยไปชั่วครู่ เหมือนเธอเห็นตัวเองเมื่อสิบปีก่อน เธอในอดีต ในช่วงเวลาที่ดี ที่สุดก็เป็นเช่นหญิงสาวคนนี้

“รัฐมนตรี ทำไมผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้น….แอบเหมือนคุณ ตอนสมัยก่อนเลย?” ไปหลางก็จ้องหญิงสาวคนนั้นเช่นกัน

เห็นทีไม่ได้คิดไปเองคนเดียว

ไป๋ซู่เย่ส่งสายตามองทั้งสองคน “เย่เซียว….คงชอบแบบนี้ล่ะมั้ง”
หญิงสาวควงแขนเย่เซียวเดินบนพรมแดง เธอสวมชุด ค่อนข้างบาง เมื่อลมพัดผ่านจึงทำให้สั่นกระตุกไปที่ เย่เซียว ถอดเสื้อนอกแล้วคลุมไหล่หญิงสาวไว้ หญิงสาวยิ้มหวานให้เขา ไปที แววตาเต็มไปด้วยความหลงใหลและชื่นชม ส่วนที่เย่เซียว มีต่อเธอ…คือสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่

ไปเย่ไม่ได้มองต่อ ทำเพียงแค่สั่งไปหลาง “จับตามอง เขาไว้ให้ดี ถ้าเขามีท่าทีอะไรรีบแจ้งฉันทันที

เธอไม่ยอมสืบสาเหตุของความรู้สึกบีบอัดในอกตน เธอ กับเย่เซียวจากกันสิบปี ในสิบปีนี้เขาคงมีแฟนไปหลายคน เพราะฉะนั้นตอนนี้พาหญิงสาวมาเปิดตัว กุมมืออีกฝ่ายไว้ก็ไม่ แปลก

เธอรู้สึกว่าตนกับเย่เซียวเป็นเพียงอดีตไปแล้ว สิบปีนี้หาก เธอยังคำนึงถึงเขา นั่นคงเป็นเพราะรู้สึกผิดอย่างลึกซึ้ง และ เป็นได้เพียงความรู้สึกผิด

“วันนี้เป็นงานแต่งงานของท่านประธานาธิบดี คิดว่าเขา คงไม่ทำอุกอาจ ไปหลางกล่าว ไปเย่ไม่ได้ตอบ ความจริง แล้วไม่มีเรื่องไหนที่เย่เซียวไม่กล้าทำ

“คุณไป คุณชายอขึ้นมาถึงแล้ว คุณท่านกับคุณหญิงให้ ท่านไปรับเขาด้วยตัวเอง” ขณะนั้นเองก็มีคนมาแจ้งไปเย่

ไปเยี่ปวดหัวเล็กน้อย ไปหลางกล่าว “เห็นที่คุณท่านกับ คุณหญิงจะจับคู่ให้คุณอีกแล้ว”

“ช่วยไม่ได้ ฉันจะไปดูสักหน่อย ที่นี่ก็ฝากคุณด้วยนะ” ไปต้อนรับคุณชายอวิ๋นคนนั้นก็ดีกว่ายืนเผชิญหน้าอยู่ตรงนี้กับเข่ เขียวเป็นไหนๆ

เธอกล่าวจบก็หันหลังเดินไป แต่ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือไม่ เธอรู้สึกเหมือนถูกหนามทิ่มแทงหลังอยู่ตลอด… โดยเฉพาะตอนที่ตนควงแขนคุณชายอวิ๋นจากไปเพื่อ

เข้าไปในโรงแรม สายตาด้านหลังเหมือนจะแผดเผาร่างกาย

เธอไร้ความกล้าที่จะหันกลับไปมองแม้เพียงแวบเดียว

คุณชายอวิ๋นสนใจตนเป็นอย่างมาก ไปเย็ใช่ว่าจะไม่รู้ สึก แต่ตลอดทั้งเช้าเธอใจไม่อยู่กับตัว แม้แต่ตนก็ไม่ทราบ เหตุผล

ในที่สุดก็ถึงฤกษ์งามยามดี เธอกล่าวลาคุณชายอขึ้นเพื่อ ขึ้นไปเปลี่ยนชุดที่ห้องชั้นบนพร้อมเติมแต่งใบหน้า พอเข้าห้อง ก็เดินไปที่หน้าต่างอย่างไม่รู้สึกตัว

วิวชั้นบนดีมาก สามารถเห็นสถานที่ด้านล่างอย่างชัดเจน เธอทอดมองลงไปก็เห็นร่างนั้นท่ามกลางผู้คนโดยไม่ต้องเสีย เวลามองหา

วันนี้เดิมทีเขาสวมเสื้อคลุมยาวสีกรมท่า แต่ขณะนี้เสื้อ คลุมยาวยังคลุมอยู่บนร่างของหญิงสาวคนนั้น เสื้อเชิ้ตดำบน กายเขาส่งให้เขาดูเย็นชา

มีคนไม่น้อยที่มาทักทายเขา ต่อให้วันนี้คนที่ปรากฏอยู่สถานที่นี้ได้จะมีแต่คนสำคัญของประเทศ S หรือประเทศอื่นๆ ท่าทีของเขายังคงเรียบนิ่งดังเดิม กระทั่งเย็นชา ไม่มีความคิดที่ จะไว้หน้าใคร

ผู้ชายคนนี้ ยังเอาแต่ใจเช่นเดิม

อาจเป็นเพราะเขาสะดุดตาเกินไป ต่อให้สิบปีผ่านไป ต่อ ให้มองจากที่ห่างไกลเช่นนี้ เธอก็ยังคงหาเขาเจอได้ในพริบตา เดียว

ไปเยืนพิงหน้าต่าง มองจนเหม่อลอย ทันใดนั้นเองชาย หนุ่มด้านล่างเหมือนรู้สึกถึงบางอย่าง พลันเงยหน้ามองมายัง ทิศทางของเธอ

เขาถือแก้วไวน์ไว้ข้างหนึ่ง มืออีกข้างซุกในกระเป๋ากางเกง ชั่วขณะที่กำลังเงยหน้าก็สบตาเข้ากับไปเที่ไม่ทันบ่ายหน้า หนี

คนสองคน คนหนึ่งอยู่ชั้นบน คนหนึ่งอยู่ชั้นล่าง ทั้งที่ระยะ ห่างไกลขนาดนี้ แต่ใจของเธอ กลับว้าวุ่นขึ้นเพราะสายตาที่

ประสานกันเพียงชั่วขณะ

เธอชะงักสักพักก็ปิดผ้าม่านอย่างไร้เรี่ยวแรง

ไกลขนาดนี้ เขาคงไม่ถึงกับดูตนออก ยิ่งไม่น่าเห็นว่าเธอ กําลังมองเขาสินะ?

ไม่อยากคิดไปมากกว่านี้ ไปเถอดชุดบนตัวออก เดิน เข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด บานกระจกที่ยึดติดอยู่กับพื้น สะท้อนให้เห็นเรือนร่างที่งดงามของเธอ เธอเปิดตู้เสื้อผ้าออก ภายใน ตู้เสื้อผ้ามีชุดราตรีหลากหลายรูปแบบแขวนอยู่เต็มไปหมด หลากหลายสีตั้งแต่สีอ่อนถึงสีเข้ม สวยงามละลานตา นิ้วเรียว เธอปาดผ่านชุดราตรีสีขาวทีละตัวๆ เดิมที่คิดไว้ว่าวันนี้จะแต่งสี ขาวที่เหมาะกับงานแต่งงานเสียหน่อย แต่ตอนนี้…

นิ้วเรียวเธอหยุดอยู่ที่ชุดราตรีสีน้ำเงินตัวหนึ่ง

เธอไม่ใช่หญิงสาวอายุสิบแปดอีกแล้ว ความเซ็กซี่ที่เป็น ผู้ใหญ่แบบนี้ถึงจะเหมาะกับอายุเธอในตอนนี้

เธอสวมชุดราตรีสีน้ำเงิน

“ไม่รู้สึกว่าชุดราตรีสีขาวตัวนั้นจะเหมาะกับคุณมากกว่าเห รอ?”

ซิปด้านหลังของชุดราตรียังไม่ทันรูดขึ้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น จากข้างหลัง ไปเย่นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ไม่ได้หันหลังกลับ เห็นเพียง แค่ร่างชายหนุ่มด้านหลังผ่านกระจก เธอตั้งสติอีกครั้งหากแต่ ในใจก็เต้นระส่ำ

เขายืนพิงตัวเอียงกับขอบประตู สายตาเรียบนิ่งมองเธอ ผ่านกระจก

เห็นทีที่สบสายตาแวบหนึ่งเมื่อครู่ เขาไม่เพียงแต่เห็นเธอ อย่างชัดเจน ยังรู้เลขห้องนี้ได้อย่างดี ส่วนเขาเข้ามาได้อย่างไร นั้น ไปเย่ไม่จำเป็นต้องถามให้มากความ ต่อให้ชายผู้นี้มี ความสามารถทะยานฟ้าทะลุดินได้ เธอก็ไม่รู้สึกแปลกใจ
“ชุดราตรีสีขาวเหมาะกับผู้หญิงอายุน้อยๆ มากกว่า ถ้า แฟนตัวน้อยของคุณชอบ ให้เธอขึ้นมาลองหน่อยก็ได้นะ” ไป เย่เอ่ยเสียงเรียบ

เธอรวบผมยาวด้านหลังมาไว้ข้างหน้า เผยให้เห็นลำคอ ระหงที่ขาวซีด นิ้วเรียวยาวอ้อมไปด้านหลังค่อยๆ รูดซิปขึ้น ช้าๆ

สายตาเย่เซียวจ้องเขม็ง “คุณใจกว้างดีนะ”

“ก็ต้องดูว่าสำหรับใคร หญิงสาวที่สวยงามย่อมเป็นที่รัก ใคร” ไปเย่หันหลังมายิ้มให้เขาเรียบๆ เดินสวนไหลเยี่เซียว ไป

เดิมที่สายตาชายหนุ่มแหลมคมและเยือกเย็นนัก พริบตา เดียวก็นิ่งขึ้นมากกว่าเดิม ยื่นมือคว้าแขนเธอไว้แล้วกระชากตัว เธอเข้าหาทันที

ไป๋ซูเย่ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เรือนร่างอ่อนนุ่มกระแทก เข้าในอ้อมแขนแกร่งของเขา สายตาเย็นชาของเขาก้มมองเธอ ไร้สีหน้า ไร้อารมณ์

ผู้ชายคนนี้ตัวสูงมาก ทำให้เกิดความรู้สึกกดดันที่ไร้รูป ร่าง ไปเย่เดิมทีก็เป็นหญิงแกร่งที่ดูทรงอำนาจคนหนึ่ง แต่ ตอนนี้กำลังยืนเท้าเปล่า ทำให้ดูตัวเล็กลง ลมหายใจราบเรียบ ของเขากระทบลงใบหน้าเธอ ทำให้เธอใจเต้นระส่ำอย่างไม่ อาจห้ามได้