ตอนที่ 100 ว่าที่ภรรยาประธานาธิบดี

“จะพูดอะไรได้ ที่เธอได้เข้ามาตอนแรกเป็นเพราะเขาไว้หน้า ประธานาธิบดีกับรองประธานาธิบดีนะ จะมีใครกล้าปริปากบ่น ล่ะ เธอดูแลลูกบุญธรรมฉันให้ดีนั้นสำคัญกว่า

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้อยากให้การงานของตัวเองเป็นแบบนี้ แต่อีกทางเธอก็ไม่วางใจเรื่องลูกจริงๆ

ตอนนี้ เธอยังไม่ได้วางสายโทรศัพท์กับฉือเว่ยยัง แต่ก็มี คนรับใช้มาเคาะประตูอย่างรีบร้อน เมื่อเข้ามา ยังไม่ทันให้เซีย ซิงเฉินอ้าปากถาม คนรับใช้ก็เอ่ยขึ้นก่อน “คุณเซีย คุณไปมา ค่ะ บอกว่าจะมาเยี่ยมคุณชายน้อย

คุณไป

เซียซิงเฉินนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ถึงนึกขึ้นได้ว่าคือใคร “คุณไป ที่เป็นพี่สาวของท่านประธานาธิบดีน่ะเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ คุณเซีย”

ฉือเว่ยยังในอีกฝั่งของสายได้ยินเข้า “รัฐมนตรีไปมาเหรอ รัฐมนตรีไปนี่เป็นหนึ่งในบรรดาหญิงแกร่งเลยนะ ฉันชื่นชมเธอ มากเลยล่ะ! ซิงเฉิน ถ้าเธอเจอรัฐมนตรีไปเธอต้องแสดงความ ชื่นชมแทนฉันด้วยนะ”
เซี่ยชิงเฉินกลอกตาไปที่ “วางสายแล้วนะ”

ไปเย่คือรัฐมนตรีฝ่ายรักษาความสงบของประเทศ S เป็นวีรสตรีที่โด่งดังมากในประเทศ S มีหญิงสาวมากมายที่ ชื่นชมเธอเป็นไอดอลอย่างเว้ยยัง เซียซิงเฉินก็ไม่ต่างกัน

วีรกรรมอันโด่งดังของเธอ คือเมื่อหลายปีก่อน เธอที่อายุ เพียงแค่สิบแปดปี กล้าที่จะเข้าไปในถ้ำเสือเพียงคนเดียว เป็น สายลับอยู่ข้างผู้นำกองทัพทหารรับจ้างอย่างเย่เซียวที่ใคร ได้ยินก็ตัวสั่น หรือพบเห็นก็จะเกิดความหวาดกลัว แต่เธอเป็น ฮีโร่ที่ทำลายไหล่ซ้ายแขนขวาของเยเชียวในตอนนั้นทิ้ง จน ทําให้เขาบาดเจ็บสาหัส

นี่ก็คือเรื่องปาฏิหาริย์อย่างหนึ่ง ทำให้ไปเย่ได้รับชื่อ เสียงท่วมท้น ในวงการระหว่างประเทศ และทำให้เธอมีฐานที่ มั่นคงในตำแหน่งรัฐมนตรีฝ่ายรักษาความสงบแห่งประเทศ S

เซี่ยซิงเฉินยืนจัดเสื้อผ้าอยู่หน้ากระจกจนเรียบร้อยแล้วจึง เดินออกจากห้องนอน

ยังไม่ทันเดินถึงห้องของลูกชาย เธอก็ได้ยินเสียงดีใจของ เซี่ยต้าไปดังมาจากข้างใน “คุณป้า ผมคิดถึงคุณป้าจังเลย!”

“มา มาให้คุณป้าอุ้มหน่อย” น้ำเสียงของไปเย่ไพเราะ มาก มีความน่ารักเย้ายวนเล็กน้อย ซึ่งเป็นมาตั้งแต่เกิด ส่วน มากแล้ว ผู้หญิงเช่นนี้แหละที่จะเอาชีวิตของเหล่าชายหนุ่มได้ แม้แต่เย่เชียวยังตกอยู่ในกำมือของเธอเลย คงนึกออกได้ว่า เธอมีเสน่ห์มากแค่ไหน
เซียซิงเฉินยืนอยู่หน้าประตู ก็เห็นว่าเขี่ยต้าไปในชุดนอน นั่งยกแขนทั้งสองข้างอยู่บนเตียง ให้เธออุ้ม

วันนี้ไปเย่ไม่ได้สวมชุดเป็นทางการ แต่เป็นกระโปรงยาว จรดข้อเท้า สีแดงดั่งดอกป๊อปปี้อันแสนเย้ายวน ทรงเสน่ห์ และโรแมนติก ผมยาวสลวยที่ปลายผมหยิกเล็กน้อยสยายอยู่ กลางแผ่นหลัง มองดูแล้วสง่างามเป็นอย่างมาก

ผู้หญิงเช่นนี้ ยากที่จินตนาการได้ว่าเธอบุกเข้าไป ท่ามกลางชายฉกรรจ์แสนน่ากลัวเหล่านั้นได้อย่างไร หากไม่ใช่ เพราะเคยได้ยินเรื่องราวของเธอมา คนส่วนมากก็ไม่มีทาง จินตนาการได้ อีกทั้งเธอยังมีฝีมือต่อสู้และยิงปืนที่ยอดเยี่ยม

“เจ้าแมวตะกละ คราวหลังไม่ใช่ว่าจะกินอะไรก็กินได้นะ รู้ ไหม” ยามที่ไป๋ซู่เย่พูดคุยกับเด็กน้อยนั้นช่างอ่อนโยนเสียจริง

เซียต้าไปชอบสาวงาม ไปเยยิ้มให้เขาที่หนึ่ง แล้วกอด เขาอีกที ในตอนนั้นเขาก็จำได้เพียงว่าพยักหน้าพร้อมเอ่ยปาก ตอบรับไปเท่านั้น

“คุณป้า คุณปู่คุณย่าไม่มาหาต้าไปเหรอ”

“ไม่กล้าบอกพวกท่านต่างหาก อายุพวกท่านก็มากแล้ว ถ้ารู้ว่าหลานป่วยหนักขนาดนี้ล่ะก็ต้องร้อนใจจนโรคกำเริบ แน่ๆ และไม่แน่จะได้สั่งสอนพ่อหลานยกใหญ่เลยล่ะ พ่อหลานก็ นะ ช่างไม่ดูแลหลานเอาซะเลย

เซี่ยซิงเฉินได้ยินเข้าก็รู้สึกผิดต่อลูก เธอต่างหากที่ไม่ดูแลต้าไปให้ดี
แต่ก็รู้สึกยินดีนัก เห็นทีที่เคยเป็นห่วงว่าต้าไปจะได้รับ ความไม่เป็นธรรมในบ้านหลังนี้ คงจะกังวลมากเกินไป แค่ ได้ยินจากปากของไปเก็ทำให้รู้ว่าทั้งครอบครัวของเขานั้น เอาใจเด็กน้อยมากทีเดียว

“คุณเซีย” ขณะที่อยู่ในภวังค์ ไปเยก็เห็นเธอที่ยืนอยู่ตรง ประตูเข้า

เธอหลุดจากภวังค์ ยิ้มรับบางๆ “รัฐมนตรีไป

“หม่า” ต้าไปเรียกเธอ มือเล็กๆ ยื่นมาทางเธอ เซียซึ่ง เฉินเดินไปหา แล้วรับเด็กน้อยจากอ้อมแขนของไปเย่ มือลูบ เข้าที่หัวของเขา จนแน่ใจแล้วว่าไม่มีไข้ถึงวางใจ

“ต้าไปน่ารักมาก วันเกิดคราวก่อนของเฉิง เขาพาลูก กลับไปพบพ่อแม่ฉัน พวกท่านก็รักเขาจนเข้ากระดูกแล้วล่ะ ช่วง นี้ก็ถามหาแต่ว่าเมื่อไรเขาจะกลับไปเยี่ยมท่านทั้งสองบ้าง

เซี่ยซิงเฉินเผยยิ้มมุมปาก “รอให้ท่านประธานาธิบดีกลับ มา จะหาเวลาไปแน่ๆ ค่ะ”

“อืม” ไปเย่เคยเจอเซี่ยซิงเฉินมาก่อนแล้ว เพียงแต่ว่า ก่อนหน้า ในงานเลี้ยงนั้นทุกคนต่างก็ยุ่งวุ่นวาย ไม่ถือว่าเคย ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการมาก่อน คราวนี้ เธอจึงได้มอง เซี่ยซิงเฉินแล้วแอบประมาณอยู่ในใจ พร้อมพูดว่า “วันเกิดครั้ง ก่อนของเฉิง เดิมทีเขาบอกกับฉันว่าจะพาเธอไปด้วย แต่ สุดท้ายกลับไม่ได้เจอเธอ ยังรู้สึกเสียดายอยู่เลยนะ

เซี่ยซิงเฉินกลับรู้สึกผิดคาด ภายในใจก็สั่นไหวเบาๆ ชั่วครู

วันนั้น เดิมทีไปเฉิงนัดตนเองไว้ เพื่อจะพาเธอไปพบคุณ พ่อคุณแม่งั้นเหรอ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้…

ถ้าอย่างนั้น เขาจะพาเธอไปพบคุณพ่อคุณแม่ เพื่ออะไรกัน

แน่

ขณะเดียวกัน ในอีกทางหนึ่ง

ตระกูลข่ง

ซึ่งเหวยอีกำลังเรียนจัดดอกไม้ตรงห้องข้างๆ ห้องรับรอง แขก ภายในห้องหรูหรานั้น มีกลิ่นหอมของดอกไม้ ตลบ อบอวลไปทั่วทุกตารางนิ้ว

คนรับใช้หยิบเอกสารมาฉบับหนึ่ง พร้อมก้าวเข้าไปหา

“คุณซ่ง นี่ไปรษณีย์ถึงคุณค่ะ

“เปิดให้ฉันหน่อย” ซึ่งเหวยไม่ได้เงยหน้ามอง เพียงแค่ หยิบก้านดอกไม้สุดท้ายปักเข้าที่แจกันอย่างไม่รีบร้อน ภรรยา รองประธานาธิบดีเหมยหลิวนั่งอยู่ข้างๆ วางแก้วน้ำชาลง ปรายตามอง แล้วเอ่ยปากชม “ใช้ได้ ฝีมือพัฒนาขึ้นแล้วนะ”

“แน่นอนค่ะ ลูกสาวคุณแม่ฉลาดขนาดนี้ เรียนรู้อะไรได้ ใว” ซ่งเหวยอีพูดด้วยสีหน้าได้ใจ

“ลูกนี่นา อย่างอื่นน่ะไม่รู้หรอก แต่เรื่องโม้ล่ะที่หนึ่ง อนาคตถ้าลูกได้เป็นภรรยาประธานาธิบดีแล้วล่ะก็ คำพูดแบบนี้ อย่าไปพูดต่อหน้าประธานาธิบดีล่ะ คนอื่นจะหัวเราะเราได้ เมื่อได้ยินคำว่า “ภรรยาประธานาธิบดี ซึ่งเหวยก็ยิ้ม ออกมา แอบรู้สึกดีอยู่ในใจ

ขณะนี้ คนรับใช้ได้เปิดไปรษณีย์ออกแล้ว แต่ข้างในนั้นมี ความว่าอย่างไรแน่นอนว่าไม่กล้าอ่านดู ซึ่งเหวยอีหยิบผ้าที่คน รับใช้ยื่นมาให้ เมื่อเช็ดมือสะอาดแล้วจึงได้ถามขึ้น “ใครเป็น คนส่งให้ฉัน”

เธอพูดพิมพ์ ยื่นมือหยิบไปรษณีย์มาดู บนซองนั่น นอกจากชื่อที่อยู่ของเธอแล้ว ไม่มีชื่อที่อยู่ของผู้ส่งเลยแม้แต่นิด

“แปลกจัง”

เธอแอบสงสัยอยู่ในใจ แล้วเปิดเอาของข้างในออกมาดู เมื่อเธอเห็นของด้านใน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ข้างในคือ ภาพถ่ายปีกหนึ่ง คนในภาพนั้น กลับเป็น…

นี่มันภาพแอบถ่ายชัดๆ!

สีหน้าซึ่งเหวยอีซีดลง มือกำรูปภาพปีกนั้นแน่นจนสั่นเทา ไปหมด จ้องไปที่ผู้หญิงในรูป ดวงตาเคียดแค้นเหมือนจะมอง ให้ทะลุภาพถ่าย จะขยำเธอให้เละอย่างไรอย่างนั้น

“น่าเกลียด! น่าเกลียดที่สุด!” เธอโกรธจนแม้แต่น้ำเสียง ยังสั่นเทา

เหมยหลิวลี่เห็นท่าทีของเธอก็ลุกขึ้นยืน “เรื่องอะไรถึง ทำให้ลูกโกรธขนาดนี้นะ เอามานี่ ให้แม่ดูหน่อย
พูดจบ เธอก็หยิบภาพถ่ายเหล่านั้นไป ทันใดนั้นเหมยหลิว ก็โกรธจนอกแทบระเบิด มือข้างหนึ่งตบลงบนที่วางแขนเก้าอี้ “นี่เขาไม่เห็นตระกูลซึ่งเราอยู่ในสายตาเลย! ถึงมาทำเรื่องแบบ นี่กับผู้หญิงบนรถเมล์ได้

ซึ่งเหวยอีโกรธจนฉีกภาพถ่ายทิ้ง รุนแรงเหมือนกำลังก เซี่ยซิงเฉินอยู่อย่างนั้น

เหมยหลิว พูด “ลูกก็อย่าโกรธขนาดนั้นเลย แม่จะรีบสั่ง ให้คนไปสืบเรื่องของผู้หญิงคนนี้ ดูว่าเธอเป็นใครกันแน่