ตอนที่ 7 เซียซิงเฉินทำเรื่องขายหน้า

เชียซิงเฉินไม่มีทางเลือกอื่น อยากอยู่ใกล้ลูกก็จำเป็นต้องอาศัย อยู่ที่นี่

แต่ว่า…

หลังจากวันนั้น ดูเหมือนว่าไปเยถึงจะหายตัวไปเลย ไม่ เคยโผล่มาที่บ้านทรงตะวันตกแห่งนี้นานนับเดือน จนบางครั้ง เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าชายคนนั้นคือคนที่ตัวเองจินตนาการขึ้นมา ทว่า ไม่ใช่

ในโทรทัศน์ มีข่าวเขาอยู่เสมอ

เมื่อก่อนเซียต้าไปไม่เคยสนใจข่าวการเมืองเช่นเดียวกับ เธอ แต่ว่าตอนนี้กลับนั่งเฝ้าหน้าจอโทรทัศน์ตั้งแต่บ่ายโมงถึง หนึ่งทุ่มโดยไม่ยอมไปไหน เพื่อดูชายคนนั้นที่อาจปรากฏตัวใน หน้าจอเป็นบางคราว

ข่าวฉายจบ เขาจึงกลับไปทำการบ้านอย่างเก้อเขิน

เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าเขากำลังคิดถึงพ่อ คิดไม่ถึงว่าในวันต่อมาเธอจะได้พบเขาที่บ้านทรงตะวัน

ตก

คืนนั้น ยามดึกสงัด เซี่ยซิงเฉินนอนไม่หลับเอาเสียเลย อีก ไม่กี่วันกระทรวงการต่างประเทศจะต้อนรับแขกคนสำคัญที่มาเยือนท่านหนึ่ง เธอจำเป็นต้องเตรียมข้อมูลที่จะใช้

ตอนที่เธอเข้าไปในห้องหนังสือ คนรับใช้นอนหลับกัน หมดแล้ว บ้านทรงตะวันตกทั้งหลังเงียบเชียบไร้สุ่มเสียงใดๆ อยู่ที่นี่มาแล้วหนึ่งเดือน ห้องหนังสือแห่งนี้เธอคุ้นเคยพอ สมควร

หนังสือที่เธอต้องการวางอยู่สูงขึ้นไปหลายเมตร แต่เธอ กลับเป็นโรคกลัวความสูง

หงุดหงิด ทว่ากัดฟันไว้ ยังไงก็ต้องปีนขึ้นบันได

ไปเย่นิ่งยุ่งอยู่หนึ่งเดือนเต็มๆ เขากลับมาถึงบ้านทรง ตะวันตกพอดี ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้องหนังสือ คนที่ระวัง ตัวอยู่ตลอดเช่นเขาก็รีบเข้ามาทันที

พอผลักประตูห้องหนังสือออก ทันทีที่เงยหน้าขึ้น ก็เจอกับ

เธอ

เห็นได้ชัดว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เธอสวมชุดนอนเดรสไหมสี ขาว ผมลอนสยายตัวตามธรรมชาติทิ้งตัวลงระบั้นเอว ทำให้ตัว เธอยิ่งดูผอมลงอย่างชัดเจน

ทั้งร่างของเธอเหมือนหมีโคอาล่าที่กำลังปืนอยู่บนบันได ดูเหมือนว่าจะกลัวความสูงอยู่บ้าง ขายาวตรงภายใต้กระโปรง ชุดนอนคล้ายจะสั่นเล็กน้อย นิ้วเท้าที่ตอนแรกขาวหมดจด ราวกับหยกเปลี่ยนเป็นสีแดงชุ่มชื้นเพราะความตื่นเต้น ยิ่งดู…น่ารัก
ผู้หญิงคนนี้ ดึกดื่นค่อนคืน ท่าทางแบบนี้คิดจะทำอะไร? เธอจะรู้ไหมว่าท่าทางแบบนี้ต่อหน้าผู้ชาย มันเหมือนกับของ หวานน่าอร่อยที่รอให้คนลิ้มลองชัดๆ?

ไปเย่จึงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคืนวันเหล่านั้นเมื่อห้าปีก่อน แววตาเข้มขึ้นเล็กน้อย เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้ทิศทางที่เธออยู่ อีกหลายก้าว “คุณทำอะไรอยู่?

เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นไร้ความรู้สึกเช่นเดิม

เซี่ยซิงเฉินที่ยืนอยู่บนบันไดที่ตื่นเต้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สองขายืนได้ไม่มั่นคงนัก ในมือถือหนังสือหนาหนักสองสาม เล่มที่ตัวเองต้องการ กำลังเพลินๆ อยู่ เสียงเขาที่ดังขึ้นอย่าง กะทันหันทำให้เธอตกใจจนหน้าถอดสี หันกลับมาอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตาเดียวร่างของเธอก็ล้มลงมาจากบันได หนังสือใน มือร่วงตุ้บตามลงมาด้วย

ไปเยถึงหัวคิ้วขมวดมุ่น ยื่นมือออกมาตามสัญชาตญาณ พอสติกลับมา กลิ่นหอมสดชื่นวูบหนึ่งก็ลอยมาแตะจมูก ร่าง อ่อนนุ่มละมุนของหญิงสาวถูกเขารวบไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบ แน่น

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ล้มลงไปบนพื้นพรมพร้อมกัน

เซียซิงเฉินไม่นึกเลยว่าอยู่ๆ เขาจะมาปรากฏตัวที่นี่ และ ไม่นึกเลยว่าเขาจะยื่นมือมาช่วยเหลือตัวเอง ดังนั้นเธอจึงต้อง เขาอย่างตกใจอยู่ครู่ใหญ่ ร่างของเธอนั่งคร่อมอยู่บนตักของ เขา ในบรรยากาศเงียบเชียบเช่นนี้เซี่ยซิงเฉินได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่แข็งแกร่งทรงพลังของเขาได้ชัดเจน ทั้งยังหอมกลิ่นอาย บุรุษเพศจากร่างเขา…

ปลายจมูกทั้งสองเกือบจะสัมผัสกัน เครื่องหน้าแต่ละส่วน ของเขาล้วนดูดีจนทำให้เซียซิงเฉินไม่อาจละสายตาได้ เขาใน ความเป็นจริงดูดีกว่าในโทรทัศน์มากทีเดียว ดวงตาที่ลุ่มลึกดุจ มหาสมุทรคู่นี้ยิ่งชวนให้ใจสั่นไหว

เซี่ยซิงเฉินลืมแม้กระทั่งเอ่ยขอบคุณขึ้นมาเสียเฉยๆ ซ้ำยัง ลืมลุกออกจากตัวเขาอีก

“มองพอหรือยัง?” ริมฝีปากบางของชายหนุ่มขยับ น้ำ

เสียงเย็นชา

เชียซิงเฉินสติกลับคืนมาทันที รู้สึกตัวว่าทั้งสองคนอยู่ใน ท่าเช่นนี้ โดยเฉพาะตัวเธอที่ยังเอาแต่จ้องเขาเขม็งไม่หยุด ก็ เขินจนหน้าแดง

เซียซิงเฉิน เธอมันน่าอับอายจริงๆ

“ขอ…ขอโทษ ฉัน…จะลุกเดี๋ยวนี้แหละ” ไม่รู้ว่าเพราะ โมโหหรือตื่นเต้น จู่ๆเซียซิงเฉินก็ลิ้นพันกันขึ้นมา

พอกันทีจริงๆ!

ไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม เธอแสร้งลุกขึ้นจากร่างเขาด้วย ท่าที่นิ่งเฉย ทว่าเพิ่งลุกขึ้นได้ความเจ็บปวดก็แล่นเข้าสู่หนัง ศีรษะทันที

“อูย..” เธอร้องเสียงเบา แรงดึงนั้นฉุดให้ทั้งร่างของเธอล้มลงไปอีกครั้ง

ครั้งนี้ ใบหน้าเธอล้มลงบนร่างเขาเต็มๆ….

พระเจ้า! เธอรู้สึกว่าอยากเอาหน้ามุดดินขึ้นมาชั่ววูบหนึ่ง “เซี่ยซิงเฉิน คุณทำอะไร?!” อยู่ๆ แววตาไปเย่นิ่งขรึมลง หายใจแรงขึ้นทันที สีหน้าบึ้งตึง

“ขอโทษ ขอโทษ..”เซียซิงเฉินก้มหน้าลงทันที ใบหน้า แดงก่ำซับสีเลือดด้วยความเก้อเขิน เธออายจนไม่รู้จะมองตรง ไหน เพียงตอบอย่างตะกุกตะกัก “ผมฉัน…เกี่ยวอยู่ที่ชิบ คุณ…คุณอย่าเพิ่งขยับตัว…

เซียซิงเฉินพลิกตะแคงตัวเพื่อจัดการกับปลายผมตัวเอง

อยากจะบ้าตายจริงๆ! ตรงอื่นไม่ยอมเกี่ยว ดันมาเกี่ยวที่ ซิปกางเกงเขา! ตรงนี้มันน่าอายเกินไปมากๆ! ถ้าเกิดไม่ระวัง นิ้วมืออาจไปสัมผัสเข้ากับที่ๆ ไม่ควรสัมผัส

เธอดึงอยู่หลายรอบ เพราะความรีบร้อนยิ่งทำให้ดึงไม่ ออก เซียซิงเฉินรีบจนเหงื่อออกทั่วปลายจมูก ดวงตาทั้งคู่ก็ไม่ กล้าเหลือบมองไปที่ซิปเลย

แม้ประสบการณ์เรื่องทำนองนั้นของเธอก็มาจากค่ำคืน เหล่านั้นเมื่อห้าปีก่อน แต่เธอยังรู้สึกได้ว่าร่างกายของชายหนุ่ม ที่อยู่ใต้ร่างเธอเกร็งขึ้นทุกขณะ

อยู่ๆ เซียซิงเฉินก็รู้สึกลำคอแห้งผากขึ้นมา ไม่กล้าเลื่อน สายตาลงไป ได้แต่มองอย่างขอความช่วยเหลือไปที่ชายหนุ่ม”ทําไงดี?”

ไปเย่งกัดฟัน “ทำเอง ก็จัดการเอง!”

“…” ท่านประธานาธิบดีดูจะปัดความรับผิดชอบเกินไป

แล้ว! ไม่นึกเลยว่าเห็นคนอื่นเดือดร้อนแล้วไม่ยอมช่วย เซียซิงเฉินกัดริมฝีปาก เอ่ยปากอย่างระมัดระวัง “อาจจะ ต้องลองรูดซิปลงมา…

ไปเย่นิ่งมองแวบนึงด้วยสายตาอันตราย เอ่ยเตือนเสียง ต่า “เธอกล้าก็ลองดูสิ!”

“ถ้างั้นให้ทำไง?” เซี่ยซิงเฉินหงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว จะ ให้อยู่ท่านตลอดก็ไม่ได้นะ ถ้างั้น…ฉันสัญญาว่าจะไม่มองอะไร เด็ดขาด”

ไปเย่นิ่งอยากจะหยิบกรรไกรมาตัดฉับที่ผมเธอ เซียซึ่ง เฉินไม่กลัวตายเลยจริงๆ หลับตาเสียแน่น เรียวนิ้วกลบนซิป เขา

ปรากฏว่า…

ชายหนุ่มส่งเสียงหึ กัดฟัน “เซี่ยซิงเฉิน มือเธอลูบตรงไหน นะ?!”

“ขอโทษ ขอโทษ ตาฉันมองไม่เห็น… สัมผัสถูกความร้อน รุ่ม เชียซิงเฉินตกใจจนหดมือกลับ พิมพ์ออกมา “ก็บอกแล้ว ให้คุณทำเอง!”

“เธอยังกล้าโทษคนอื่นอีก?
“ไม่กล้า…เธอบ่นอุบ ตัดสินใจยื่นมือออกไปอีกครั้ง คราว นี้ มือกลับสัมผัสกับมือของชายหนุ่ม

เธอลืมตาขึ้น ไปเยถึงมองเธออย่างดุดัน แสดงความไม่ เต็มใจชัดเจน แต่ก็ยังลงมือรูดซิงลงมาเอง ถ้าให้ผู้หญิงคนนี้ทำ เอง ไม่ช้าไม่นานก็คงถูกลบจนร้อนผ่าวขึ้นมา ซิปถูกรูดลง เซี่ยซิงเฉินก้มหน้าตึงผมตัวเองออก สายตา

พลันเหลือบไปตรงซิปโดยไม่ตั้งใจ ต่อมาใบหน้าและหูแดงก็

เลือกไปหมด

มองแค่แวบเดียว กลับรู้สึก ใจสั่นเนื้อเต้น เซี่ยซิงเฉินนึกถึง เรื่องราวเหล่านั้นที่เคยเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาเมื่อห้าปีก่อนขึ้น มา เพียงครู่เดียวลมหายใจก็ติดขัด ฝ่ามือชื้นเหงื่อไปหมด

“คุณมองพอหรือยัง?” เขาเอ่ยติดตลก แต่ในดวงตาที่ต้อง เธอกลับลุกเป็นไฟ

พระเจ้า!

เชียซิงเฉินรีบหันหน้ากลับ เอ่ยเสียงแหบแห้ง “ฉันไม่เห็น อะไรทั้งนั้น…”

เขาเปิดโปงเธออย่างไม่เกรงใจ “ใช่…ไม่เห็นอะไร ยังจะ จ้องแบบไม่ละสายตา?”

เซี่ยซิงเฉินกระดากอายจนอยากเอาหน้ามุดดินให้รู้ แล้วรู้รอด โชคดีที่ตอนนี้ดึงผมออกมาได้แล้ว เธอยันตัวขึ้น อย่างหมดรูป ไม่แม้แต่จะทักทายก็วิ่งเตลิดหนีไป
หนังสือที่อยู่บนพื้นพวกนั้นก็ไม่ทันเก็บขึ้นมา

ไปเย่นิ่งมองแผ่นหลังนั้น ลุกขึ้นนั่ง ผ่านไปครู่ใหญ่ลม หายใจก็ยังไม่เป็นจังหวะ

บ้าเอ๊ย!

ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เหรอ?

พอกลับมาที่ห้องของตัวเองแล้ว เซี่ยซิงเฉินดื่มน้ำเข้าไป อีกใหญ่ทันที แต่ก็ยังรู้สึกลำคอแห้งผาก

เธอเอาน้ำเย็นตบที่ใบหน้า ใบหน้ากลับยิ่งแดงราวกับลูก มะเขือเทศ

เลวร้าย…สุดๆ!

เมื่อครู่เธอจ้องตรงนั้นของเขาได้ยังไงกัน? อืม ถึง แม้…ผู้ชายคนนี้ดูดีและเซ็กซี่สุดๆไปหมดทุกส่วน แต่มัน ก็…ลามกเกินไป!

ไม่รู้ว่าใจเขาจะคิดกับเธอยังไง

“หม่ามีเซีย เป็นอะไร? ทำไมต้องที่ตัวเองตอนดึกดื่นด้วย? เซี่ยต้าไปถูกรบกวนจนตื่นขึ้น ลุกขึ้นจากเตียงกึ่งนั่งมองเธอ อย่างสะลึมสะลือ

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แม่…เอ่อ กำลังบำรุงหน้าอยู่!” เซีย ซิงเฉินทำที่เป็นตบลงบนใบหน้าตัวเองอีกสองสามที “แบบนี้เลือดไหลเวียนดี เร่งการผลัดเซลล์ผิวด้วย

“อ่อ แต่ แม่หน้าแดงเหมือนกับหมูเลย เหมือนกับ…กำลังเขินอยู่”

เงิบ

ลูกชายคนนี้ ตาไวนัก!

“เป็นอะไรกัน ลูกเลิกพูดมั่วๆ เถอะ รีบนอนลงเร็วๆ เข้า เซียซิงเฉินปืนขึ้นบนเตียง ดึงลูกชายเข้ามาในอ้อมแขน เซียต้า ไปไม่งอแงอีก เพียงแค่โอบลำคอแม่ไว้แล้วหลับไปอย่างว่าง่าย ผ่านไปครู่เดียวก็ละเมอถามว่า

“หม่าม ป้าไม่ต้องการผมอีกแล้วใช่ไหม?”

เซี่ยซิงเฉินเจ็บแปลบขึ้นมานิดหนึ่ง

ดูท่าทาง พรุ่งนี้เธอควรจะหาโอกาสพูดคุยกับผู้ชายคนนั้น จริงๆ เสียแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ