ตอนที่ 8 ความรักครั้งเก่าที่ยากจะลืม

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังจะเคลิ้มหลับ คล้ายจะได้ยินเสียง เคลื่อนไหวอยู่ตรงประตู ภายในห้องมืดสนิท ไม่ได้เปิดไฟ เธอ เห็นเงาร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มค่อยๆ ก้าวมาที่ข้างเตียงอย่าง เลือนราง หลังจากนั้นก็โน้มตัวลงประทับจูบบนหน้าผากของต้า ไปเงียบๆ และหยิบผ้าห่มที่เขาเตะทิ้งไปห่มกลับให้อย่างดี

แสงจันทร์นอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามากระทบบนใบหน้า ชายหนุ่ม สีหน้าเขายังคงเย็นชาอยู่เช่นเดิม ทว่าดูอบอุ่นกว่า ยามปกติที่เห็นตามข่าวในโทรทัศน์มากทีเดียว

เซี่ยชิงเฉินยิ้มออกมา

ดูเหมือน เซียต้าไปจะเข้าใจเขาผิด เขาจะไม่ต้องการลูก ได้อย่างไรล่ะ?

เช้าวันรุ่งขึ้น เซี่ยซิงเฉินล้างหน้าบ้วนปากเสร็จก็จูงมือ

ลูกชายลงมาข้างล่าง ทั้งสองคนกระโดดโลดเต้น พูดคุย

หัวเราะกันมาตลอดทาง แต่เมื่อคนรับใช้เปิดประตูห้องอาหารที่

สลักลวดลายออกและนำพวกเขามาถึงหน้าประตู เจอกับใคร

บางคนที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งหัวโต๊ะ ทั้งผู้ใหญ่และเด็กต่างก็

เงียบเสียงลงทันที บรรยากาศก็ดูเยียบเย็นลงทันตา

ลักษณะอันน่าเกรงขามของบางคน ทำให้ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามตามอำเภอใจ

“คุณชายน้อย คุณเซีย อรุณสวัสดิ์ครับ” พ่อบ้านที่ยืนอยู่ ข้างหลังเขากล่าวทักทาย

“อรุณสวัสดิ์”

เซียซิงเฉินกล่าวทักทายอย่างระมัดระวัง ถึงเก้าอี้เด็กออก มา อุ้มต้าไปนั่งลง แล้วมองชายหนุ่มที่นั่งพลิกหนังสือพิมพ์ อย่างเงียบเชียบอยู่ตรงนั้น นึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาก็ยังรู้สึก กระดากอายอยู่

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านประธานาธิบดี” เธอทักทายอย่าง

อึดอัด

“อืม” เขาตอบกลับอย่างราบเรียบ

แค่นี้เอง? เซียซิงเฉินรู้สึกเซ็งนิดหน่อย ผู้ชายคนนี้ มนุษย์สัมพันธ์แย่จริงๆ

ต้าไปมองเขาตาโต “ผมคิดว่าป้าจะไม่กลับมาแล้วซะอีก

“ทำไมล่ะ? ไปเฉิงพับหนังสือพิมพ์ เมื่อเปรียบเทียบกับ ตอนตอบรับเซี่ยซิงเฉินแล้ว ตอนตอบลูก เขาไม่ได้ทำแบบขอ ไปที

ท่าทีเช่นนี้ ช่างแตกต่างกันเหลือเกินจริงๆ

เซี่ยซิงเฉินแอบพิมพ์

“พ่อไม่ได้กลับมานานขนาดนี้ นึกเสียดายทีหลังแล้วล่ะสิไม่ต้องการผมแล้วใช่ไหม?” เซียต้าไปถาม

เซียซิงเฉินชะงักมือที่กำลังถือเค้กทาแยมซึ่งเป็นอาหาร เช้าลงเล็กน้อย มองไปเฉิงโดยไม่รู้ตัว ไปเฉิงเองก็ไม่นึกว่า ลูกจะถามคำถามแบบนี้ออกมา เขาอึ้งไปเล็กน้อยแล้วตอบว่า “หนูเป็นลูกของพ่อตลอดไป พ่อไม่เคยนึกเสียดายที่พาลูกกลับ

มา ต่อไปก็ไม่มีวัน “จริงเหรอ?” เซี่ยต้าไปขมวดคิ้ว มองเขาอย่างค้นหา แล้ว มองมาที่เซียซิงเงินราวกับไม่แน่ใจว่าเขาพูดจริงหรือไม่

“วางใจเถอะ คำพูดพ่อเชื่อถือได้ เขาพูดว่าจริงก็ต้องจริง” เซียซิงเฉินลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกชาย ปลอบโยนหัวใจที่อ่อน ไหวดวงนั้นของเขา “เอาล่ะ ทานอาหารเช้าเถอะ”

เธอพูดกับลูกชายอย่างอ่อนโยน ไปเย่นิ่งอดไม่ได้ที่จะ ลอบมองเธอ ท่าทางเธอเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียว กับคนที่ตบหน้าเขาท่ามกลางสายตาผู้คนนั้นเลย

เธอเอาเค้กชิ้นเล็กที่ทาแยมแล้วส่งให้ต้าไป ถ้าไปร่าเริง ขึ้น กัดเค้กไปหนึ่งคำแล้วยิ้มจนตาหยี

“อร่อยจัง หม่ามีเซีย ทำให้พ่อชิ้นนึง พ่อต้องชอบแน่ๆ เลย”

“จริงเหรอ?” เธอมองที่ชายหนุ่มอย่างไม่แน่ใจ เขาเป็น สายตากลับไปแล้ว และกำลังนั่งรับประทานอาหารอย่างเงียบ สงบ ท่าทางสง่างาม สูงส่ง ต่างจากพวกเขาแม่ลูกที่สนุกร่าเริง อยู่ข้างๆ โดยสิ้นเชิง
เห็นแบบนี้แล้ว พวกเขา ไม่สิ ตัวเธอและเขาก็เหมือนคนที่ อยู่กันคนละโลกจริงๆ

เซียซิงเฉินคิดไปคิดมา ในที่สุดก็หยิบเค้กทาแยมชาเขียว แล้วส่งให้เขา ท่าทางการกินอาหารเช้านั้นซะงักลงเล็กน้อย เบิกตามองเธอนิดนึง แต่ไม่รับ

“คุณเซีย ท่านติดนิสัยรักสะอาดครับ ขออภัยด้วย เห็น การกระทำเช่นนี้ของเธอ พ่อบ้านจึงรีบบอกและใส่ถุงมือที่ฆ่า เชื้อแล้ว หยิบเค้กมาทาแยมส่งให้ท่านประธานาธิบดีเองอย่าง ระมัดระวัง ครั้งนี้ท่านประธานาธิบดีก็รับไว้

รังเกียจที่เธอสกปรกเหรอ? อย่างนี้นี่เอง!

เซี่ยซิงเฉินอดรู้สึกเสียหน้าไม่ได้ มือที่ยื่นออกไปโดยอีก ฝ่ายไม่ได้รับน้ำใจค้างอยู่กลางอากาศ ยังรู้สึกกระดากใจ มาก แต่ตัวเองก็ไม่สามารถบังคับให้เขากินได้ เธอไม่กล้า และ ไม่มีความสามารถถึงเพียงนั้น ดีไม่ดีอาจจะถูกจับโยนออกไป ทันที!

“ในเมื่อท่านประธานาธิบดีกลัวสกปรก งั้นฉันกินเองก็แล้ว กัน” เธอเบะปากอย่างเสียหน้า จับเค้กยัดลงไปในปากตัวเองที เดียวหมด

ไปเย่นิ่งมองเธอแวบหนึ่ง แววตาเข้มขึ้น แต่ไม่เอ่ยอะไร ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนกล้าไม่รักษาภาพพจน์ต่อหน้าเขา ขนาดนี้เลย ผู้หญิงที่ไหนกินเค้กไม่ใช่ว่าต้องค่อยๆ เดี๋ยวค่อยๆ กลืน? เธอกลับกินอย่างตะกละตะกลาม
เซี่ยต้าไปฉายแววกลัดกลุ้มเต็มใบหน้า ดูเหมือนว่า ความ หวังที่จะให้แม่จัดการพ่อประธานาธิบดีให้ได้จะริบหรี่สุดๆ!

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ประธานาธิบดีไปก็หายตัวไปอย่าง ลึกลับอีก คิดว่าน่าจะยุ่งจนปลีกตัวไม่ได้ เซี่ยซิงเฉินเองก็ยุ่งจน หัวหมุนไปหมด

กระทรวงการต่างประเทศต้องต้อนรับท่านนายกรัฐมนตรี เซียซิงเฉินเป็นแค่เด็กฝึกงาน แต่ก็ทำพลาดไม่ได้เช่นกัน

วันนั้นท่านนายกรัฐมนตรีและขบวนรถทยอยกันเข้ามา เธอตามทุกคนในกระทรวงการต่างประเทศไปรอต้อนรับที่ ประตูอยู่นานแล้ว

เมื่อรถจอด ยังมีผู้ติดตามจากอังกฤษอีกจำนวนหนึ่ง ติดตามท่านนายกรัฐมนตรีลงจากรถ ในนั้นผู้ที่สะดุดตาเป็น พิเศษกลับเป็นชาวตะวันออกคนหนึ่ง และคนๆ นั้น…

ถึงแม้เซี่ยซิงเฉินจะยืนอยู่ท้ายสุดในกลุ่ม ก็ยังจ่าชายคน

นั้นได้ตั้งแต่แรกเห็น

ไม่เจอกันห้าปี เขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่ก่อน สุขุมเยือกเย็น ยืนอยู่กับคณะชาวตะวันตก อีกทั้งท่ามกลางกลุ่มคนที่โดดเด่น เหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณสมบัติหรือความสูงเขาก็ไม่ได้ด้อย กว่าแม้แต่นิดเดียว

ฉือเว่ยยังที่อยู่ข้างๆ กระตุกแขนเสื้อเชิ้ตเธอทันที แล้วแอบ ทำปากขมุบขมิบกับเธอ
“สวี่เหยียน”

สวี่เหยียน

สวี่เหยียนจริงๆ

สายตาเซียซิงเฉินราวกับถูกตรึงไว้ที่ร่างของเขา ไม่อาจ ถอนออกไปได้ ชายหนุ่มที่เดินติดตามคณะใกล้เข้ามาทุกที หลังจากนั้น…

พอหันหน้ามาเล็กน้อย ก็สบสายตากับเซียซิงเฉินทันที

ทั้งคู่สบตากัน ต่างก็ตกตะลึง ชายหนุ่มพบกับเธอโดย ไม่ทันคาดคิด ฝีเท้าหยุดชะงัก แววตาดูลึกลับซับซ้อน นิ้วมือ เซียซิงเฉินจิกลงบนเนื้อ หันหน้าหนีไป

งานลำดับถัดไป เซียซิงเฉินเริ่มใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ยังดีที่เธอเป็นเพียงผู้ช่วยเล็กๆ อีกทั้งในช่วงนั้นยังมีฉือเวียคอย ช่วยเหลือ เธอจึงเบาแรงลงมากทีเดียว จนถึงตอนกลางวันไม่ ง่ายเลยกว่างานทุกอย่างจะเสร็จสิ้นลงชั่วคราว คนไม่สำคัญ เช่นพวกเขาเหล่านี้ที่เหลืออยู่ก็เบาใจไปได้เปลาะหนึ่ง

เซี่ยซิงเฉินถือตะเกียบไว้ เขียข้าวอย่างหมดอาลัยตาย

ฉือเว่ยยังนั่งลงตรงข้ามเธอ มองเธออย่างค้นหา “ไม่

เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะเป็นอะไรได้? ริมฝีปากยกยิ้มขึ้น แกลังทําเป็นสบายๆ
“พอแล้ว ต่อหน้าฉันไม่ต้องฝืน ฉันรู้เรื่องในใจของเธอดี

กว่าคนอื่น”

“” เซียซิงเฉินไม่พูดอะไรอีก ปากแข็ง ยิ่งทำให้ดูน่าขัน

“สวี่เหยียนหล่อขึ้นทุกวัน ฉันเพิ่งได้ยินสาวๆ ที่อยู่ข้างๆ

พวกนั้นพูดถึงเขากันใหญ่ ฉันเดาว่าตอนนี้เขาคงมีแฟนแล้วล่ะ” “ก็ไม่แปลกหรอก เขาเก่งออกปานนั้น คงมีผู้หญิงตามจีบ เขาไม่หวาดไม่ไหว” เซี่ยซิงเฉินเอ่ยต่อเบาๆ

คือเว่ยยังทำเสียงอย่างเย็นชา “ตอนนั้น ถ้าเธอไม่ถูกไอ้ สารเลวไข่ทิ้งไว้ ก็คงไม่ถึงขั้นเลิกรากับสบู่เหยียน ไม่รู้ว่าไอ้ สารเลวนั่นเป็นใครกันแน่ ต่อไปถ้าฉันรู้นะ ฉันจะเอารองเท้า ขวางใส่หัวมัน”

ในสมองของเซี่ยซิงเฉินนึกภาพใบหน้าภูเขาน้ำแข็ง พันปีของไปเฉิงถูกรองเท้าปาใส่ขึ้นมาทันที คิดๆอยู่ก็พ่น หัวเราะออกมา ฉากนั้นต้องมีสีสันน่าดู

ฉือเว่ยยังจ้องเธอ “ฉันพูดจริงนะ เธอยังจะหัวเราะได้อีก!

“โอเค ฉันจะจำไว้ว่าเธอพูดแบบนี้ ถึงตอนนั้นถ้าฉันตาม หาพ่อต้าไปกลับมาได้จริงๆ เธออย่าลืมจัดการเขาแทนฉันนะ”

“เธอวางใจเถอะ ของมันแน่อยู่แล้ว!”