ตอนที่ 273 คุณไปและคุณนายไป๋ (2)

ไม่กล้าหันไปมองสายตาของผู้ปกครองคนอื่นเลย….

ยิ่งไม่กล้าหันไปสบสายตามีเลศนัยของเขา ทำเพียง กระแอมเสียงไอแล้วแสร้งมองไปยังเวทีตรงหน้าที่กำลังเล่นเกม อย่างสนุกสนานด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ขณะเดียวกันก็บอกเขาว่า “ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็น….

คุณนายไป” ที่เธอยังเรียกขานตัวเองไม่ได้ ชะงักไปครู่

แล้วพูดต่อ “ต้าไปกับคุณครูพูดไปเอง ไปเยถึงไม่ตอบกลับเธอ เหมือนไม่ได้ยินคำพูดนี้อย่างไร

อย่างนั้น ก้มหน้าพูดคุยกับเซี่ยต้าไปแทน

บนเวทีเล่นเกม พิธีกรต้องการคู่พ่อลูก ท่านประธานาธิบดี นั่งตรงอยู่ตรงนั้น ใครจะกล้าเชิญล่ะ? สุดท้ายเขี่ยต้าไปกลับ สนใจพลางยกแขนอย่างกระตือรือร้น ท่านประธานาธิบดีไม่ยก แขนเอง พิธีกรจึงเมินเฉยต่อความต้องการของเซี่ยต้าไปไป เสีย

ท้ายสุด…

ไม่คิดว่าท่านประธานาธิบดีจะยกแขนด้วยตัวเอง
พิธีกรไม่รู้จะทำอย่างไร หันมองสายตาผู้อำนวยการ โรงเรียนแวบหนึ่ง เมื่อได้รับอนุญาตจากผู้อำนวยการถึงพูด เสียงดังอย่างตื่นเต้น “ถ้าอย่างนั้นเราขอเชิญท่าน ประธานาธิบดีและ ลูกชาย” ของเขาขึ้นมาบนเวที ขอเชิญคุณ แม่ขึ้นมาให้กำลังใจทั้งสองบนเวทีด้วย

สุดท้ายไปเฉิงกับเซี่ยซิงเฉินก็จับมือเด็กน้อยคนละข้าง ค่อยๆ เดินขึ้นเวทีท่ามกลางสายตาทั้งอิจฉาปนอึ้งของทุกคน

มีคุณพ่ออยู่ด้วย เซียต้าไปย่อมดีใจเป็นที่สุด

“เหมือนครอบครัวเดียวกันจริงๆ!” มีคนอุทาน

“ว่าไปนั่น ท่านประธานาธิบดี ท่านก็รีบหาสตรีหมายเลข หนึ่งให้เราแล้วมีลูกที่น่ารักสักคนเถอะ!

มีกลุ่มคนตะโกนเป็นเชิงห่วงใย

ไปเย่นิ่งไม่ตอบโต้ เพียงเหลือบมองเชียซิงเฉินแวบหนึ่ง สายตานั้นแฝงความนัยอื่น เชียซิงเฉินเผลอใจเต้นไปชั่วครู่ ภายใต้สายตาจ้องมองของทุกคนจึงไม่กล้าสบตาเขา

เขานี่…ไม่กลัวมีใครดูออกแล้วเป็นข่าวหรือไง?

มีคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาหวังจะถ่ายฉากนี้ไว้ แต่ถูก คนติดตามของท่านประธานาธิบดีห้าม อีกฝ่ายจึงไม่ถ่ายอีก

บนเวทีกำลังเล่นเกมวัดความสามัคคีระหว่างพ่อลูก ลูก ทำท่าทางเพื่อให้คุณพ่อทายคำศัพท์
พ่อลูกที่โดยปกติดูไม่เข้ากันเลยสักนิดนั้นกลับเข้ากันได้ เป็นปี่เป็นขลุ่ย ในเกมนี้

ยกตัวอย่างเช่น

ต้าไป : คุณพ่อแต่งงานแล้วแต่อยากแต่งงานอีก เรียก อะไร? สองตัวอักษร

ไปเฉิงหน้าเรียบ : หลายใจ

ต้าไป : ทั้งที่คุณพ่อชอบหม่ามมากแท้ๆ แต่ไม่ยอมรับสัก ที เรียกอะไร? ห้าตัวอักษร

ไปเฉิงหน้าตึงกว่าเดิม : เจ้าเป็ดจอมปากแข็ง

ตอบถูกอีกครั้ง กรรมการตัดสินพูดเสียงตื่นเต้น “ทีม ประธานาธิบดีได้ไปอีกหนึ่งคะแนน

เซียต้าไปยิ้มหยอย่างได้ใจ

เซียซิงเฉินที่อยู่ข้างๆ กลับถูกจุด ทั้งเขินอายและทำตัว ไม่ถูก พอได้รับสายตาล้ำลึกจากไปเฉิงหัวใจก็แทบหยุดเต้น

ไม่รู้ว่าควรปรบมือดีหรือไม่

ยังดีที่หัวข้อนี้ไม่ได้ทิ้งความสนใจที่ตัวเธอไว้นานนัก

สองพ่อลูกถามตอบกันไปมา เข้ากันได้ดีเหลือเกิน เซี่ยง เฉินนั่งดูอยู่ข้างๆ อดน้ำตารื้นไม่ได้ เธอไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะ ทำกิจกรรมร่วมกับลูก วันที่เล่นเกมด้วยกันนี้มาไวจริงๆ

“ถ้าไม่รู้มาก่อนก็คิดว่าลูกของคุณเป็นลูกชายของท่านประธานาธิบดีจริงๆ นะเนี่ย!” พิธีกรสาวที่ยืนดูข้างๆ กระซิบ ข้างหูเธอ “อิจฉาคุณจริงๆ วันนี้ได้ใกล้ชิดท่านประธานาธิบดี ขนาดนี้ตลอดทั้งวัน

เซียซิงเฉินเบ้หน้า

พิธีกรสาวพูดอย่างชื่นชมอีกว่า “ไม่รู้จริงๆ ว่าท่าน ประธานาธิบดีจะหาสตรีหมายเลขหนึ่งแบบไหนให้เรา ลูกของ เขาจะต้องน่ารักมากแน่ๆ เลย!

เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบกลับเช่นเดิม เพียงแค่จดจ่อสายตาไว้ที่ ตัวเด็กน้อยและตัวเขา หลังกรรมการตัดสินว่าพวกเขาชนะ เขา ก็อุ้มเด็กน้อยขึ้น เด็กน้อยจุ๊บแก้มเขาไปที แม้สีหน้าของเขายัง คงเรียบนิ่งดั่งเดิม แต่เซี่ยซิงเฉินดูออกว่าเขาก็ดีใจมากเช่นกัน

นั่นสิ…

ลูกของเขาน่ารักจริงๆ

แต่เธอก็สงสัยว่าผู้ชายคนนี้จะหาสตรีหมายเลขหนึ่ง หน้าตาแบบไหนให้ประเทศ 5 ในอนาคต

“หม่า เราเก่งมากเลยใช่ไหม?” หลังแข่งเสร็จเซี่ยต้าไป ก็ชูเหรียญรางวัลที่หนึ่งอวดต่อหน้าเธอ

“อั้ม” เซี่ยซิงเฉินลูบศีรษะเด็กน้อยไปมา โน้มตัวลงจุ๊บเขา ที “ได้รางวัลด้วย! เก่งมาก!
ไปเย่งเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “ผมล่ะ?”

เซียซิงเฉินเงยตัวขึ้นมามองเขาด้วยสายตาเหลือเชื่อ แวบหนึ่ง “คุณ…อะไรนะ?

เขาหรี่ตา “คุณนายไปรู้อยู่แล้วยังถาม?” คุณนายไป” ที่เรียกนั้นฟังดูกำกวม

“คุณนายไปชื่อจริงๆ เลย!” เซียตาไปอ้าแขนออกเป็นเชิง ให้ “คุณนายไป” อุ้ม เมื่อเธออุ้มขึ้นมาเขาก็หัวเราะคิกคัก “คุณ ไปก็ขอรางวัลอันนี้ของแม่ด้วยน้า

เซี่ยต้าไปพูดจบก็แสดงให้ดูด้วยตัวเอง พลางหันหน้าก้ม จูบที่แก้มของคุณพ่อไปที่

เซียซิงเฉินนิ่งอึ้ง เผลอกวาดสายตามองรอบด้านที่หนึ่ง

ยังดีที่ยืนอยู่มุมล่างเวทีที่ห่างกับเหล่ากรรมการหลายเมตร แม้ สายตาทุกคนยังมองมาที่พวกเขาเป็นระยะๆ แต่ไม่มีทางได้ยิน บทสนทนาของสองพ่อลูกนี้แน่ๆ

ไป๋เย่นิ่งเสริมอีกประโยค “เก็บไว้ กลับไปค่อยทำ

เวลาช่วงเช้าคือเล่นเกม

ยิ่งมีความสุขเวลาก็ยิ่งผ่านไปเร็ว ตอนเที่ยงไปเฉิงย่อม ถูกผู้อำนวยการโรงเรียนรวมถึงคนของกระทรวงศึกษาธิการ เชิญไปรับประทานที่ห้องอาหารอีกที่ เซี่ยซิงเฉินอยู่ทานข้าวกับเซียตาไปที่ห้องอาหารธรรมดา

แม้คุณพ่อจะไม่สามารถอยู่ทานข้าวกับเขาได้ แต่เขาก็ยัง ดีใจมาก แถมแทะน่องไก่ไปทั้งสองชิ้น

“การแสดงของลูกตอนบ่าย ถ้าคุณพ่อไม่ว่าง ลูกคงไม่ โกรธนะ?” เซียซิงเฉินชิงถามเขาในตอนที่เขากำลังอารมณ์ดี

อยู่ เขายังขนาดนั้น เกรงว่าจะหาเวลาว่างได้ยาก

“ผมไม่ใจน้อยขนาดนั้นสักหน่อย” เซียต้าไปแก้มอูม เพราะน่องไก่ พลางพูดด้วยน้ำเสียงอื้ออึง

ได้ยินเขาว่าเช่นนี้ ก้อนหินที่ลอยเคว้งอยู่ในใจเธอก็วาง

ลง

หลังอาหารกลางวันก็คือช่วงการแสดงของชั้นอนุบาล เซี่ย ซิงเฉินจูงมือเด็กน้อยเดินเข้าหอประชุมไปพร้อมผู้ปกครองท่าน อื่น

หลังเข้าที่เด็กๆ ก็เริ่มไปเตรียมตัวที่หลังเวที จนกระทั่ง ก่อนที่จะเริ่มการแสดง ดวงไฟในหอประชุมก็ดับลงจนมืด เซีย ซิงเฉินคอยดูการแสดงของเด็กๆ ทั้งหลาย คิดในใจว่านี่ เป็นการแสดงบนเวทีอย่างเป็นทางการครั้งแรกของเซี่ยต้าไป ถ้าเขาพลาดมันไป ไม่ว่าอย่างไรก็คงเสียดายอยู่บ้าง

เธอควานหาโทรศัพท์มือถือออกมา หวังจะรอช่วงที่ต้าไป ออกมาเธอก็จะกดถ่ายคลิปไว้ส่งให้เขา

หากเป็นอย่างนี้ ก็ถือว่าไม่พลาดแล้วล่ะ
ขณะที่กำลังคิดเช่นนั้น จู่ๆ แสงโทรศัพท์มือถือเธอก็สว่าง วาบ มีสายเรียกเข้า เธอมองจึงเห็นว่าเป็นสายจาก เดี๋ยวไป จนใจเธอเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย

เธอรีบกดรับ พร้อมแนบชิดหู “ฮัลโหล

“อยู่ไหน?”

“ฉันอยู่ในหอประชุม

“ที่นั่งล่ะ”

เซี่ยซิงเฉินได้ยินก็เผลอหันกลับไปมอง