สวัสดีประธานาธิบดีที่รักของฉัน

ตอนที่ 240 ขึ้นพาดหัวข่าวอีกครั้ง (2)



ตอนที่ 240 ขึ้นพาดหัวข่าวอีกครั้ง (2)

เซี่ยซิงเฉินและหยูเจ๋อหนันเดินไปทานอาหารยังห้องอาหาร

หยูเจ๋อหนันกับแขกคนอื่นล้วนเป็นระดับ VIP ของทาง

โรงแรม จึงทานในห้องอาหารแยกสำหรับแขกพิเศษ เขาให้ เซี่ยซิงเฉินไปนั่งด้วยกันแต่เธอไม่ยอม สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ ตามติดเธอแจจนมาที่ห้องอาหารธรรมดากับเธอ

แต่เพิ่งเข้ามาถึง เซียวซินก็ส่งสายตาเย็นชาให้เธอแวบ หนึ่ง เธอโทษหยูเจ๋อหนัน ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคุณชายรอง อย่างเขาที่ทำให้เธอถูกเกลียดชังมากขึ้นกว่าเดิม

อีกฝั่ง หร่วนซึ่งกำลังโบกมือให้เธออย่างตื่นเต้น “ซิงเฉิน เธอมานี่! รีบมาดู! เธอลงหนังสือพิมพ์แล้ว! แถมยังพาดหัวข่าว ใหญ่ด้วย!”

เซี่ยซิงเฉินตกใจเนื่องจากเคยฝังใจเรื่องภาพฉาวเมื่อ คราวก่อน ครั้งนี้จึงไม่กล้าชักช้ารีบเดินไปทันที

นอกจากมีความสัมพันธ์กับไปเย่นิ่งแล้วเธอยังขึ้นพาดหัว ข่าวได้จากอะไรอีก?

หยูเจ๋อหนันก็เดินตามไปด้วยความสงสัย

หนูเจอหนุนนั่งลงข้างๆ หร่วนชิง ตรงหน้าหร่วนซึ่งคือ โน้ตบุ๊ค เห็นเพียงข่าวซุบซิบในประเทศที่พาดหัวข่าวด้วยตัวอักษรใหญ่เป็นพิเศษว่า “คุณชายรองหยุคบสาวคนใหม่ นเดอเรลล่าได้ดิบได้ดี ตามด้วยภาพถ่ายขนาดใหญ่ที่เธอกับห ยูเจอหนุนจูงมือกันในสนามบินหลายรูป

บริเวณใบหน้าพวกเขาทั้งสองนั้นค่อนข้างเบลอและเป็น มุมข้าง แต่หากรู้จักย่อมดูออกว่าเป็นพวกเขาทั้งสองตั้งแต่แวบ แรก

อีกทั้งผลของการเบลอแบบนี้กลับทำให้ทั้งสองดูมีอะไร มากกว่าเดิม โดยเฉพาะวินาทีที่เขายกมือขึ้นแตะแผลเธอ ถูก ถ่ายไว้ให้ดูว่าสนิทสนมมาก ดูเป็นคู่รักที่รักกันมากชัดๆ

“ซิงเฉิน เธอกับคุณชายรองเหมาะสมกันมากเลยน้า” ห ร่วนซึ่งอดชมไม่ได้ คลิกเมาส์ไปมาบนเว็บไซต์ไม่หยุดเพื่ออ่าน คอมเมนต์เหล่านั้น พลางสายศีรษะเป็นพัลวัน “แต่ว่าคอมเมน ต์ข้างล่างเป็นของพวกขี้อิจฉาหมดเลย แต่ละคนน่าเกลียด จริงๆ”

พวกชอบใส่ร้ายในอินเตอร์เน็ตมีเยอะ เซียซิงเฉินเคยรู้ซึ้ง มาก่อนแล้ว

คุณชายรองหยยกแก้วกาแฟขึ้นจิบหนึ่ง ยืนยิ้มตาหยี อยู่ด้านหลังพวกเธอแล้วมอง “รูปถ่ายได้ดูดีทีเดียว ปาปารัสซี่ สังกัดไหนถ่ายเนี่ย?”

เซี่ยซิงเฉินหันมามองค้อนเขา “ไม่ใช่ฝีมือคุณใช่ไหมคะ? หยูเจ๋อหนันไม่ได้คิดไปทางนั้นเลย แต่พอเธอพูดกลับทำให้เขาชะงักค้างไปชั่วครู่ หรือว่า…พี่เขาอีกแล้ว “คุณจริงๆ เหรอ?!” เซียซิงเฉินจับผิดใบหน้าที่ชะงักของ เขาได้

“เฮ้! เข้าใจผิดแล้ว! ทำไมผมต้องถ่ายกับคุณล่ะ? คุณ ไม่ใช่ดาราอะไรสักหน่อย อีกอย่าง… คุณชายรองหยูวางแก้ว กาแฟลง เชิดคางอย่างภาคภูมิใจ “คุณชายอย่างผมมักเป็น ประเด็นพูดคุยอยู่แล้ว ไปไหนก็มีปาปารัสซี่ตามถ่าย ถูกคน ถ่ายมันแปลกตรงไหน?

คำพูดนี้ไม่ผิดเลย หลังจากช่วงก่อนหน้าที่เขากลับ ประเทศก็กลายเป็นลูกรักของสื่อมวลชนโดยอัตโนมัติ ไม่ว่าจะ กับผู้หญิงหรือผู้ชาย หากเดินเข้าใกล้หน่อยก็จะถูกจับตามอง ทันที

ครั้งนี้อาจถูกปาปารัสซี่เล็งไว้แล้วแหละ

เซี่ยซิงเฉินเผลอนึกถึงคนบางคนในประเทศ ข่าวพวกนี้ เขาก็เห็นแล้วไหมนะ? เขาจะคิดยังไง? แต่ว่า…เขายุ่งขนาดนั้น คงไม่มีเวลามาสนใจข่าวซุบซิบพวกนี้หรอกมั้ง?

แม้จะคิดเช่นนี้แต่หัวใจกลับไม่นิ่งสงบเลย เธออยาก

โทรศัพท์ไปหาสักหน่อย แต่เสียดายที่ไม่มีซิมการ์ดของ ประเทศ Y จึงลุกขึ้นกล่าว “พวกคุณคุยกันเถอะ ฉันไปซื้อ มการ์ดที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อน

พูดจบไม่แม้แต่จะทานอาหารเช้า เดินไปยังเคาน์เตอร์อย่างเร่งรีบ ด้านหลังมีหนูเจอหนุนคอยมองตามด้วยสายตา ลีก

เซี่ยซิงเฉินซื้อซิมการ์ดของประเทศ Y มาวันหนึ่ง เปิด เครื่องโทรศัพท์แล้วใส่ซิมการ์ดเสร็จจึงเชื่อมอินเตอร์เน็ต โดย อัตโนมัติ แจ้งเตือนว่าได้รับอีเมลหลายฉบับ เธอเกรงว่าจะเป็น เรื่องงานจึงรีบเปิดอีเมลทันที

หลังเปิดอีเมลดูเธอก็ยืนอึ้ง ความคิดขาดห้วง อีเมลฉบับ แรกไม่ใช่เกี่ยวกับงาน แต่เป็นภาพถ่ายแต่ละใบๆ

ภาพแรก ตระกูลไปและตระกูลหลันนั่งพร้อมหน้าพร้อมตา ดูท่าทาง นมน

ภาพสอง เขากับหลันเยสองคนเดินเล่นที่ริมแม่น้ำ ภาพสาม เขาเปิดประตูรถให้หลันเยขึ้นอย่างสุภาพ…

ถึงสุดท้าย…

เซี่ยซิงเฉินหายใจติดขัดขึ้นมา โทรศัพท์มือถือถูกเธอกำ ไว้ในมือจนเริ่มร้อน แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันเย็น

ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไปพักใหญ่ คอยจ้องมองภาพถ่าย สุดท้ายอย่างไม่วางสายตา ในภาพถ่าย หลันเยเขย่งเท้าแล้ว ประทับจูบลงบนแก้มของเขาเบาๆ ลมพัดผมเธอให้กระจาย รวมไปถึงแขนเสื้อของเขา ท่ามกลางฤดูหนาว ฉากนั้นกลับดู อบอุ่นเสียเหลือเกิน

ความหนาวเหน็บไล่ขึ้นมาจากปลายเท้าทีละนิดๆ แทรกเข้าหน้าอกจนมันปวดแปลบ คล้ายถูกใครกระแทกหมัดลงมา อย่างแรง โดยไม่มีคำกล่าวเตือน อึดอัดจนทำให้เธอรู้สึก หายใจลำบากขึ้นทุกที

ยังไม่ทันได้สติโทรศัพท์มือถือก็ถูกมือหนึ่งแย่งไปจากด้าน หลัง หยูเจ๋อหนันมองดูภาพถ่ายเหล่านั้นก็นิ่งไปชั่วครู่ จากนั้น หันมามองเธอแวบหนึ่ง “นี่คือเหตุผลที่คุณถามถึงหลันเยู่กับผม เหรอ?”

“…” เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบ เพียงแค่แบมือตรงหน้าเขาเป็น เชิงให้เขาคืนโทรศัพท์ตนมา

“อาจจะเป็นรูปตัดต่อ เดี๋ยวผมช่วยดูให้” หยูเจ๋อหนัน สังเกตอย่างละเอียดครู่หนึ่งจากนั้นก็เงียบ มองเธออย่างเป็น ห่วงแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร ไม่ต้องถามเธอก็เข้าใจแล้ว เห็นได้ ชัดว่าไม่ได้ติดต่อ…

หยูเจ๋อหนันคืนโทรศัพท์มือถือให้เธอ ฉุดมือเธอเดินไป ทางห้องอาหาร “ไม่ว่ายังไงก็ไปทานอาหารเช้าก่อน วันนี้ ทำงานทั้งวัน คุณเป็นล่ามประจำของผม ห้ามทำหน้าเศร้า รบกวนอารมณ์ผม

เซี่ยซิงเฉินถูกหยูเจ๋อหนันบังคับให้นั่งลงบนเก้าอี้ในห้อง อาหาร ส่วนตนกลับไปเตรียมอาหารเช้าเสียแล้ว

หร่วนซึ่งเห็นสีหน้าหม่นหมองและท่าทางไร้ชีวิตชีวาของ เธอ ฉงนใจเล็กน้อย “ซิงเฉิน เธอไม่พอใจเพราะข่าวเมื่อกี้เห รอ?”
แพขนตาของเซี่ยซิงเฉินสั่นไหวเล็กน้อย สายศีรษะ “เปล่า… ”

ตอนนี้ดูท่าสายที่ตนอยากโทรไปเมื่อกี้ คงไม่จำเป็นแล้ว…

“เธออย่าโกรธเลยนะ มีคนมากมายอยากมีความสัมพันธ์ กับคุณชายรองสักนิดก็ดีแต่ยังไม่มีหวังเลย เธอดูสิ คุณชาย รองดีกับเธอมากขนาดไหน ที่นั่งชั้นหนึ่งไม่นั่งเพื่อจะได้อยู่กับ เธอไม่กี่ชั่วโมง ห้องอาหารระดับ VIP ไม่ไปกลับมายกถ้วยชา เทน้ำรับใช้เธอ มิน่าเซียวซินถึงอิจฉา ฉันก็จะอิจฉาแล้วนะ

คำพูดของหร่วนซึ่งตั้งอยู่ข้างหู เซียซิงเฉินไม่ได้ฟังแม้แต่ ประโยคเดียว ทำเพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้นไม่พูดอะไร เดิมที่เธอคิดว่าเขากับหลันเยจะไม่

สุดท้ายตนคงคิดผิด…

หยูเจ๋อหนันถืออาหารเช้ามาแล้ววางไว้ตรงหน้าเธอ “ทาน ให้หมด อีกครึ่งชั่วโมงหลังทานเสร็จก็ทานยาซะ

เซี่ยซิงเฉินอุปกรณ์ทานข้าวด้วยท่าทีแข็งเกร็ง กัด ขนมปังครัวซองต์ด้วยท่าทางคล้ายหุ่นยนต์ ทั้งที่เป็นซอส มะเขือเทศแสนหวาน แต่พอเธอทานเข้าปากเธอกลับได้แต่ รสชาติขมฝาด

ขม ขมมาก…

หยูเจ๋อหนันก็ทานอาหารตามๆ กัน แต่สายตากลับมองไป ที่เธอเป็นระยะๆ แววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
บอกแล้วว่าคนอย่างพวกเขาถูกกำหนดชีวิตแต่งงาน เพราะการเมือง ซึ่งเหวยไปแล้ว ยังมีซ่งเหวยอีอีกสิบคนรออยู่ ทำไมเธอยังไม่เข้าใจ ยังปล่อยให้ตัวเองตกหลุมไปอย่างโง่ เขลา? เพราะฉะนั้นหากประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเธอเป็นลูกสาว ของคุณหญิงหลันถึง ทุกอย่างก็อาจเปลี่ยนไปจากเดิมใช่ไหม?


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ