ตอนที่ 215 รังแกคน (3)

ข้างนอกเซียต้าไปกำลังอั้นปัสสาวะไว้ กำลังคลำหาห้องน้ำ ท่ามกลางความมืด พลันได้ยินเสียงจากห้องครัว ร่างเล็กๆ รีบ หมุนตัวไปอีกฝั่งแล้วเดินตรงเข้ามา

“เสี่ยวไป หม่าม อยู่ในห้องครัวเหรอ?”

เซี่ยซิงเฉินที่อยู่ข้างในหัวเราะไม่ออกแล้ว แม้ประตูของ ห้องครัวจะปิดได้ แต่ไม่ได้ล็อก! มือเล็กของเจ้าตัวเล็กอยู่บน ลูกบิดประตูแล้ว

ร่างกายกึ่งเปลือยของเซียซิงเฉินดันประตูไว้ ส่งมือไปก ชุดนอนบนกายของไปเฉิงทันที ไปเฉิงยังโกรธอยู่ จะให้เธอ ได้ใจได้ที่ไหนกัน เพียงแค่บีบคางเธอไปที “ยังยั่วผมโมโห อีกไหม?!”

เธอรีบสายศีรษะรัวเป็นเชิงยอมแพ้ “ไม่ทำแล้วค่ะ…” “ยังจะให้ผมไปอาบน้ำเย็นอีกไหม?

“…แต่ไม่อาบน้ำเย็นแล้วจะทำยังไงล่ะคะ?” เซียซิงเฉินทำ หน้าใสซื่อ “ใช่ว่าฉันเป็นคนขอให้ประจำเดือนมาเสียหน่อย นา”

ไป๋เย่นิ่งหรี่ตามองเธอแวบหนึ่ง เผยยิ้มชั่วร้าย “ในเมื่อ ร่างกายคุณไม่เอื้อ งั้นคืนนี้เราก็เปลี่ยนใช้วิธีอื่นดู
แววตาร้อนแรงของเขาจ้องมองที่ปากเล็กของเธอ ในน้ำ เสียงมีแต่เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความคิดไม่ดี

ใบหน้าของเซี่ยซิงเฉินพลันร้อนขึ้นจนแดงเลือก คน โรคจิตนี่! ถึงเธอจะมีประสบการณ์ไม่มาก แต่คนอายุใกล้ยี่สิบ สี่ปีแล้ว การอบรมการสอนที่ก้าวไกลของญี่ปุ่นได้ทำให้เธอ เรียนรู้มาบ้างไม่น้อยเพราะความสงสัย ฉะนั้นแล้วความหมาย ที่เขาสื่อนั้นเธอรู้ดี

“หม่า” ประตูห้องครัวถูกมือเด็กน้อยดันไปที เซียซิงเฉิ นขัดเขินจนทำตัวไม่ถูก จากนั้นร่างกายก็อุ่นขึ้น ชุดนอนของ ชายหนุ่มคลุมอยู่บนกายเธอ เขาเอื้อมมัดเชือกผูกเอวให้เธอ ด้วยตัวเอง

เซียซิงเฉินคุ้นชินกับความมืดแล้ว อาศัยแสงจันทร์นอก หน้าต่างจนมองเห็นว่าทั้งกายเขาเหลือเพียงกางเกงชั้นในตัว เดียว ร่างแข็งแกร่งแถมยังเป็นสัดส่วนทองคำ เส้นกล้ามเนื้อ ทั่วร่างเผยอยู่ใต้แสงจันทร์ งดงามไร้ที่ติ ไม่ได้ด้อยกว่าหุ่นของ นายแบบที่ดังในเวทีนานาชาติเลยสักนิด กางเกงชั้นในปกปิด ความแข็งขึ้น เซี่ยซิงเฉินมองแวบหนึ่งก่อนจะขวัญหายไม่กล้าม องอีกเป็นครั้งที่สอง

คราวก่อนเซียต้าไปก็บ่นดูถูกขนาดของเขาแล้ว หากครั้ง นี้เห็นอีก….ก็จะยิ่งดูถูกสินะ?

“หม่าม ผมอยาก…แม่อยู่ข้างในไหม?” เสียงของเซี่ยต้า ไปดังแว่วมาอีกครั้ง เซี่ยซิงเฉินลอบถอนหายใจ ทำตัวให้เหมือนไม่มีสิ่งผิดปกติเสร็จถึงได้เปิดประตูห้องครัวออก

“แม่อยู่ข้างในจริงๆ หรอเนี่ย?” เซียต้าไปที่สวมชุดนอน เงยหน้ามองเธอ

เขาเพิ่งเขย่งปลายเท้าเพื่อเปิดไฟ คราวนี้แสงไฟด้านใน ล้วนสาดส่องออกมา จนผู้ใหญ่ทั้งสองยากจะคุ้นชิ้นเล็กน้อย

แววตาสงสัยของเด็กน้อยกวาดผ่านร่างเธอหนึ่งรอบ แล้ว

ตกไปที่ไปเยฉิง “หม่า ทำไมแม่ใส่เสื้อของเสี่ยวไปล่ะ?”

สายตาของเขาตกลงไปบนบางส่วนของร่างกายที่ดินตัน ขึ้นมา จ้องมองตาค้าง นิ้วเล็กยังคอย “เสี่ยวไป ลูกเจี๊ยบ ของ…ไม่สิ ต้องเป็นนกตัวใหญ่ บวมอีกแล้วเหรอ?”

ไป๋เย่นิ่งไม่ได้สนใจเขา

เซี่ยซิงเฉินกลับมีใบหน้าแดงก่ำ เจ้าตัวเล็กนี่ทำไมถึง สนใจตรงนั้นล่ะ?! กลัวว่าพ่อลูกสองคนจะเป็นเหมือนคราวก่อน สนทนาเรื่องที่ผู้หญิงไม่สามารถเข้าร่วมได้ เซี่ยซิงเฉินรีบอุ้มตัว เขาขึ้นจากพื้นโดยเร็ว “ลูกจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ? แม่อุ้มลูก ไปนะ”

เอ่ยถึงเรื่องนี้เซี่ยต้าไปก็คล้ายว่านึกถึงเรื่องที่ตนต้องการ ปัสสาวะขึ้นมาได้ ใบหน้าอัดอั้นจนบูดเบี้ยว โวยวายตลอดทาง

“รีบ รีบ นี่จะออกมาแล้ว

“ทนไว้ ห้ามรดบนตัวแม่นะ

“ผมจะพยายาม แต่หม่ามี้ ดึกขนาดนี้แล้วแม่ทำอะไรกับเสี่ยวไปในห้องครัวเหรอ?”

“…ก็ คุยเล่นเฉยๆ

“แล้วทำไมเสื้อของแม่ถึงต้องถอดไว้บนโซฟาแต่ไปใส่เสื้อ ของเสี่ยวไปล่ะ?”

เซียซิงเฉินหมดค่จะตอบ จึงไม่ได้สนใจเขาอีก ทำ เพียงแค่อุ้มเขาเดินไปทางห้องน้ำ จากนั้นก็ช่วยดึงกางเกงของ เขาลง ประตูห้องอาบน้ำที่ไม่ได้ปิดถูกเคาะหลายที ไปเย่นิ่ง เดินผ่านหน้าประตูกล่าวเพียง “ผมรอคุณอยู่ทางนั้น รีบมา

เซี่ยซิงเฉินอึ้งไปชั่วครู่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่มองเขาที่ เดินไปอีกฝั่งของห้องด้วยท่าทีสบายใจเฉิบ คนคนนี้ไม่รู้จัก อายเด็กสักนิดเลยจริงๆ!

อย่างที่คาด เด็กขี้สงสัยอย่างเซียตาไปหันหน้ามาถาม ขณะที่เข้าห้องน้ำอยู่ “หม่าม ดึกขนาดนี้แล้วทำไมเสี่ยวไปยัง เรียกให้แม่ไปหาอีกล่ะ?”

จะบอกว่าเรียกให้เธอไปนอนด้วยก็ไม่ได้ เธออึ้ง พลางหาข้อแก้ตัว “เขา…อยากให้แม่ไปคืนชุดนอนเฉยๆ ตอน นี้แม่ใส่ชุดนอนของเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

ดวงตาคู่โตของเซี่ยต้าไปกวาดมองร่างเธอรอบหนึ่ง จาก นั้นก็มองตาเธอ ไม่รู้ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้เอ่ย เปิดโปงอะไรเธอ เธอจึงเบาใจไปเล็กน้อย
เซียซิงเฉินปิดไฟนอนกับเด็กน้อยในห้องนอนเล็ก เซียตา ไปที่นอนชิดติดเธอถาม “แม่จะไปคืนชุดนอนไม่ใช่เหรอ ทําไม ไม่ไปล่ะ?”

“คืนพรุ่งนี้ก็เหมือนกัน” เธอแอบรู้สึกผิด ในสถานการณ์ ที่ลูกยังตื่นอยู่จึงไม่กล้าไป อีกอย่างยามที่เซี่ยต้าไปตื่นเธอก็ ทำใจทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียวไม่ได้

“ก็ได้ งั้นนอนเถอะ” เซียต้าไปหาวหวอดอย่างง่วงงุนไปที่ ใช้ฝ่ามือเคาะลงที่ปากเล็ก “หม่าม ฝันดีน้า

“อืม ฝันดีจ้ะ!” เซียซิงเฉินประทับปากจับลงบนแก้มของ เด็กน้อยเบาๆ วันนี้ประจำเดือนวันแรกก็รู้สึกไม่สบายท้องอยู่ พอสมควร เธอพยายามนอนตัวตรงแล้วหลับตานอน ไปเยถึง คงไม่ได้รอตนอยู่ทางนั้นจริงๆ หรอกมั้ง! เธอนึกถึงก่อนหน้าที่ อยู่ในห้องครัว เขาเอ่ยเป็นนัยให้เธอจนหน้าแดงเลือก ยิ่งไม่ กล้าไป

ขณะกำลังใกล้หลับ ยามที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นั้น โทรศัพท์ มือถือที่วางไว้บนหัวเตียงก็สั่น เซี่ยซิงเฉินเกรงว่าจะทำให้เด็ก น้อยตื่นจึงความมือทั้งที่ยังงัวเงียไปหยิบ พอมองดูก็เห็นว่าชื่อ ที่ฉายบนหน้าจอกลับเป็น ‘เสี่ยวไป

ดึกขนาดนี้แล้ว เขายังไม่นอนเหรอ?

“ฮัลโหล” กดรับแล้วแนบข้างหู

“มานี่ หรืออยากให้ผมไป?” สั้นๆ ง่ายๆ และชัดเจน
ผู้ชายคนนี้! “คุณมาไม่ได้นะ” เธอลดเสียงลงเพราะเกรงว่า จะรบกวนเด็กน้อย ไปเยจึงไม่ได้พูดอะไรมากพลางวางสายไป ทันที เซียซิงเฉินถลึงตามองโทรศัพท์ รู้สึกว่าตนขี้ขลาดเหลือ เกิน! ผู้ชายคนนี้มักเอาแต่ใจอยู่เสมอ เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไร กับเขาดี หากตอนนี้ตัวเองไม่ไปหา เขาต้องบุกมาถึงที่นี่แน่ๆ

เขาหน้าด้าน ไม่มีอะไรให้คิดมาก แต่เธอไม่ใช่

ความแค้นใจอัดอยู่เต็มอกของเซียซิงเฉิน เธอมองเด็ก น้อยแวบหนึ่งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาหลับแล้ว ถึงได้แอบขยับออก จากผ้าห่ม มือเธอกุมท้องน้อยที่ปวดเล็กน้อย สวมชุดนอนของ เขาแล้วเดินไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรอเธอหรือเปล่า ด้านนี้ในห้องนั่งเล่นยัง มีโคมไฟบานเล็กเปิดไว้ เทียบกับการตกแต่งห้องอย่าง ง่ายดายในฝั่งของเธอ ด้านนี้ของเขาก็คือโลกของเศรษฐี

แม้พื้นที่จะเล็ก แต่เฟอร์นิเจอร์ทุกตัวที่จัดวาง พอจะดูออก ว่าราคาสูงลิ่ว ภาพวาดที่แขวนไว้บนกำแพงล้วนเป็นของสะสม จากจิตรกรชื่อดัง แม้แต่กล่องเก็บบุหรี่ที่วางไว้บนตู้เก็บ ดูแวบ เดียวก็รู้ว่าเป็นงานฝีมือที่พอจะมีอายุเล็กน้อย ต้องมาจากงาน ฝีมือของนักประดิษฐ์ชื่อดังในต่างประเทศเป็นแน่

ตอนก่อนหน้าตอนต่อไป

กลับไปหน้าเรื่อง