สวัสดีประธานาธิบดีที่รักของฉัน

ตอนที่ 172 หัวใจของเขาอบอุ่นเหลือ เกิน (1)



ตอนที่ 172 หัวใจของเขาอบอุ่นเหลือ เกิน (1)

– คิ้วเล็กของเซียต้าไปขมวดมุ่น เห็นได้ชัดว่าเขาคิดมากกับ การถูกคนเป็นพ่อปรามาส เซียต้าไปสีหน้า ใบหน้าเล็กหัน กลับไป ส่งสายตาที่ทั้งน่าสงสารและหวาดหวั่น ให้เซียซิงเฉิน “หม่า อนาคตผมจะหาภรรยาไม่ได้แล้วเหรอ?”

เจ้าตัวเล็ก ก่อนหน้านี้ยังบอกเธอว่าจะไม่มีภรรยาแล้ว อยู่เป็นเพื่อนเธอไปตลอดชีวิตนี่นา! ตอนนี้พอเขาบอกว่าจะ หาไม่ได้ กลับกระวนกระวายเสีย

เซียซิงเฉินปิดปากเงียบ แต่ท่าทางใจเสียเช่นนั้น เธอเห็น เข้าก็รู้สึกสงสาร ต้องโทษใครบางคนนั่นแหละ

เธอแอบเขม่นมองต้นเหตุไปแวบหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไป ลูบใบหน้าเล็กของเด็กน้อย “เสี่ยวไปแค่ล้อเล่นน่ะลูก วางใจ เถอะ ต้าไปของเราหล่อขนาดนี้ หาภรรยาได้ไม่มีปัญหาแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ลูกแค่สี่ขวบเองนะ เรื่องภรรยายังเร็วไปหน่อย มา มาล้างตัวแล้วออกไปเป่าผมเร็ว”

เสี่ยวไป อย่างนั้นเหรอ…

มุมปากไปเย่นิ่งกระตุกไปที ที่เธอเป็นแบบนี้เพราะเจ้าเด็ก นี่ แม้แต่เธอก็กล้าเรียกตนว่าเสี่ยวไปแล้ว! อีกทั้งตั้งแต่รู้จัก “ชิน จัง’ เขาก็รู้สึกว่า ‘เสี่ยวไป ที่ออกจากปากของเธอเหมือนกำลังเรียกสุนัขตัวน้อย

แน่นอนว่าเซียซิงเฉินไม่รู้ว่าตอนนี้ในใจเขากำลังคิดอะไร อยู่ เธออุ้มเด็กน้อยออกจากอ่างอาบน้ำเสร็จก็พาไปล้างตัวใต้ ฝักบัว เปิดน้ำร้อนแล้วล้างฟองสบู่บนตัวของเด็กน้อยออก หมดจด

ไปเย่นิ่งพิงตัวอยู่กับเคาน์เตอร์กระจก หรี่ตามองภาพตรง หน้าด้วยสายตาเอ็นดู ยังคงได้ยินเสียงเพื่อความกังวลของเด็ก น้อยดังแว่วออกมาจากด้านในของห้องอาบน้ำ “หม่า ลูก เจี๊ยบของผมจะโตขึ้นจริงๆ เหรอ?”

“จะใหญ่กว่าของเสี่ยวไปรึเปล่า?”

“แล้วเมื่อไรมันถึงจะโตล่ะ? ตอนนี้กำลังนอนอยู่เหรอ?” ไปเย่นิ่งกลั้นไม่ไหว หัวเราะออกมาเสียงต่ำ แม้หญิงสาว ตัวน้อยนั่นกำลังหันหลังให้ตนอยู่ แต่พอจะคิดภาพออกว่า ใบหน้าเธอในตอนนี้น่าดูแค่ไหน!

ไม่นานเซี่ยซิงเฉินก็อุ้มเซียต้าไปออกจากห้องอาบน้ำ ใช้ ผ้าเช็ดตัวเช็ดหยดน้ำที่ยังหลงเหลืออยู่บนตัวเขา แล้วสวมชุด นอนให้

“รออยู่นี่แป๊บหนึ่งนะ แม่ไปหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าผมให้

ลูกก่อน”

เซี่ยต้าไปพยักหน้า เซี่ยซิงเฉินจึงหยิบไดร์เป่าผมออกมาจากในห้องอาบน้ำ ขณะที่ออกมา ไปเย่งกำลังยืนคุยโทรศัพท์ พลางเดินไปมา เซียซิงเฉินครุ่นคิดครู่หนึ่ง ขณะที่กำลังเป่าผม ให้เด็กน้อยก็ถามว่า “คืนนี้ลูกจะนอนกับแม่ หรือจะนอนกับ เสี่ยวไปของลูก? หรือว่า…ที่นี่มีห้องเยอะแยะขนาดนี้ ลูกจะ เลือกสักห้อง?”

เซียต้าไปกวาดสายตามองเตียงใหญ่ใต้ร่างของตน “พวก เราสามคนนอนด้วยกัน ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นา เตียงใหญ่ มากเลยนะ!”

เซี่ยซิงเฉินนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของไปเย่นิ่งจน เหม่อลอย

ถ้าเกิดว่าผมอยากได้คุณจริงๆ ทางที่ดีคุณควรเตรียมใจ ไว้ซะ อดกลั้นไว้นานเท่าไรก็ยิ่งทำให้ผมต้องการมากเท่านั้น…

เพราะฉะนั้นแล้วคำพูดนี้ของเขาหมายความว่า….

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นั้น เซี่ยซิงเฉินก็ใจเต้นรัวจนผิด

จังหวะ แม้แต่ลมหายใจก็เช่นกัน

“อุก หม่ามี้ มันโดนผมแล้ว!” เซี่ยต้าไปเสียงเหวอออกมา ที มือเล็กทั้งสองรีบอุดหู เซียซิงเฉินหลุดจากภวังค์แล้วรีบปิด ไดร์เป่าผมทันที ลูบเข้าที่ใบหูเล็กอันแดงเลือกของเขา “ไม่ เป็นไรใช่ไหม? มา ให้แม่เป้าหน่อย ขอโทษนะ แม่ไม่ได้ตั้งใจ

เธอกุมหูของเด็กน้อยไว้แล้วเป่าไปสองที เซียต้าไปยิ้ม ตาหยืมองเธอ “หม่าม หูของแม่ก็แดงมากเลย! แม่ก็โดน เหมือนกันเหรอ?”
“” เซียซึ่งเป็นเบ้หน้า ตบเบาๆ ที่ศีรษะเล็กของเขา “เอา ล่ะ ผมก็เป่าเสร็จแล้ว ไปเอาการบ้านมาให้แม่ตรวจหน่อย

เซียต้าไปไถลตัวลงจากเตียงใหญ่อย่างว่าง่าย วิ่งเสียงดัง ตึงๆ ออกไป เซียซิงเฉินเตรียมเก็บไดร์เป่าผม ประตูของห้อง พลันถูกผลักออก เซียต้าไปวิ่งเร็วมาก จนทำให้หน้าชนเข้ากับ ขาของชายหนุ่ม เขาเจ็บจนเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว มือ เล็กลูบจมูกเบาๆ

“เสี่ยวไป พ่อทําจากเหล็กเหรอ? เจ็บจังเลย”

ไปเย่นิ่งไม่ได้สนใจเขา หลบไปข้างๆ แล้วปล่อยเขาออก ไป เขาปิดประตู ก้าวเดินเข้ามา

ทั้งที่ในห้องใหญ่จนน่าตกใจ แต่พอเขาเข้ามา เซียซิงเฉิ นกลับรู้สึกถึงความกดดัน สายตาไปเย่นิ่งมองมาที่เธอ แต่เธอ ทำเหมือนไม่รู้สึกแล้วก้มเก็บไดร์เป่าผมเงียบๆ

เขาเดินเข้ามาใกล้ กอดอก แล้วกดสายตาให้ต่ำลงมอง

เธอ “คุณตั้งใจ?”

“อะไรคะ?” เซี่ยซิงเฉินแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

ไปเย่นิ่งรู้ว่าเธอกำลังแสร้งไม่รู้เรื่องกับตนอยู่ ผู้หญิงคนนี้ เห็นได้ชัดว่ากลัวเขาจะจับเธอกินคืนนี้จริงๆ เลยพาก้างตัวใหญ่ อย่างต้าไปมา เขาจ้องเธอแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่ หยิบไดร์เป่าผมจากมือเธอไปแล้วเสียบปลั๊กเข้าใหม่

“ถ้าอย่างนั้น….คุณก็เป่าผมเถอะ ฉันจะไปตรวจการบ้านให้ต้าไป” เซียซิงเฉินเตรียมเดินออกไป

ไปเฉิงยื่นมือไปตั้งไว้ ดึงเธอกลับมาทันที ใบหน้าเธอเต็ม ไปด้วยความสงสัย จากนั้นไดร์เป่าผมที่ถูกหยิบออกไปเมื่อครู่ก็ กลับมาอยู่ในมือเธออีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ของไปเยฉงนั่งลงตรง ขอบเตียง มือสางเส้นผมแข็งแรงของตนไปมา เซียซิงเฉิน เข้าใจความหมายทันที รู้สึกน่าเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าคุณจะเป็น เหมือนเซียตาไปนะ ให้ฉันเป่าผมให้คุณเหรอคะ?”

“…คุณคิดว่าไงล่ะ?”

เซี่ยซิงเฉินเปิดไดร์เป่าผมแล้วเป่าให้เขาพลางพูดว่า “ต้า ไปเป็นเด็กฉันเลยช่วย คุณสิโตขนาดไหนแล้ว?

“…” ไปเย่นิ่งไม่ได้สนใจเธอ

ลมอุ่นๆ เป่าอยู่เหนือศีรษะ เขารู้สึกสบาย นิ้วเรียวของ หญิงสาวสอดเข้าที่ผมสั้นของเขา การกระทำแสนอ่อนโยน เธอ ยืนอยู่ข้างเขาอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา กลิ่นกายหอมของเธอ ลอดเข้าจมูก

เขาแอบเชยตามองก็เห็นใบหน้าสะอาดไร้การแต่งแต้ม ของเธอ ไปเฉิงใจกระตุก จู่ๆ ก็ยื่นมือโอบรอบตัวเธอ วางแขน ไว้บนเอวบาง

เซี่ยซิงเฉินชะงักงัน เผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขากลับค่อยๆ แนบชิดตัวเธอ นิ้วยาวลูบไล้เบาๆ ที่เอวเธอ เหมือนใคร่ผูกพัน แต่จะกลืนกิน เธอได้ยินเพียงเสียงต่ำของเขาถาม อีกกี่จะ ถึงวันครบห้าปีของคุณแม่คุณ”

เหมือนจะเหนือความคาดหมายของเซียซิงเฉิน ไม่คิดว่า เขาถามเรื่องตอบเพียง เจ็ดวันค่ะ แต่…อาจแล้วเธอก่อนล่วงหน้า ในเมื่อเจอกันตั้งหลาย…

อย่างก็เพื่อไปพบมารดา อย่างสองก็เพราะหลังจากนี้ เธอไม่อยาก

ก็ไปเย่นิ่งพยักหน้าเบาจากนั้นปล่อยเธอ ลุกขึ้น ยืน เซี่ยซิงเฉินสายไดร์เป่าผมออก เก็บเข้ากล่องเหลี่ยมผ้าถูก

ของขวัญ”

ยังไง?

“วันเกิดสิบแถมไม่เจอตั้งหลายหรือว่าคุณ ไม่คิดเตรียมเหลี่ยมผืนในมือเธอ เอ่ยเสียงเรียบ ของขวัญ สําหรับคุณยายลูก

เซี่ยซิงเฉิน

วาบ อบอุ่นและซาบซึ้งเหลือเกิน ครั้งแรกที่พบเจอเขา รู้สึกเพียงว่าผู้ชายคนนี้เย็นชาหยิ่งผยอง ไม่ควรเข้าใกล้ แต่ว่า…เมื่อได้รู้จักมากยิ่งขึ้น ก็ยิ่ง รู้สึกว่าหัวใจเขาอบอุ่น เร่าร้อน…

แม้แต่เรื่องแบบนี้เขายังคิดไว้แล้ว


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ