ตอนที่ 42 ประธานาธิบดีขี้หึง

พูดจบ ร่างของเธอก็ถูกผลักขึ้นไปบนซิงค์ล้างหน้า โดยไม่ทันตั้ง ตัว ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มยิ่งกดดันใกล้เข้ามาทุกขณะ

สมองของเซียซิงเฉินว่างเปล่าชั่วขณะ ความใกล้ชิดเช่นนี้ อุณหภูมิแบบนี้ รวมถึงแววตารุกรานเต็มเปี่ยมของเขาล้วน ทำให้เธอประหม่า ว้าวุ่น แถมยังกระอักกระอ่วนใจ

เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

พอได้สติกลับมา ก็ถูกเขารวบเอวไว้ เธอตกใจจะผลักเขา

ออก

ทว่าเรี่ยวแรงของเธอจะไปสู้อะไรเขาได้? ผลักออกไม่ไหว จึงได้แต่ถอยหลัง ร่างเธอชนกับขอบอ่างล่างหน้าข้างหลังอย่าง อับจนหนทาง ถอยจนหมดทางที่จะถอยได้อีก

ในใจไปเย่นิ่งเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ เนิ่นนานแล้วก็ยังไม่ คลายลง โดยเฉพาะการผลักปฏิเสธและหลบเลี่ยงของเธอเช่น นี้ยิ่งทำให้เขาโกรธจัด ริมฝีปากบางเย็นชืดประกบลงบนริม ฝีปากเธออีกครั้ง แล้วขบกัดริมฝีปากเธอ ใช่แล้ว ขบกัด ไม่ใช่ จูบ

ในรอยขบกัดนั้นเจือความเหยียดหยามเอาไว้

“คุณอย่าทำแบบนี้… เซี่ยซิงเฉินหลบหลีกพัลวัน แม้แต่เสียงสั่นเครือ ทว่าใช้กำลังขัดขืนอย่างไรก็ไม่ไหว เธอหันหน้า หนี สองมือทุบเขาเป็นพัลวัน

แต่แววตาขัดขืนและวิงวอนของเธอไม่ทำให้เขากลาย โทสะลง กลับทำให้ความโกรธของเขาพุ่งทะยานขึ้นไม่หยุด ผู้ชายที่มีอำนาจสูงส่งเช่นไปเย่นิ่งเคยชินกับการควบคุมทุก อย่างให้ได้เสียแล้ว จะยอมให้มีผู้หญิงที่ตัวเองกำราบไม่อยู่ได้ อย่างไร?

จูบของชายหนุ่มยิ่งหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ มือเขาเองก็เริ่ม อยู่ไม่เป็นสุข

เซียซิงเฉินตกใจจนหน้าซีดเผือด คว้ามือเขาไว้อย่างลุกลี้ ลุกลน “อย่า…”

“อย่าอะไร?” แววตาไปเฉิงจดจ้องอยู่ที่เธออย่างอึมครึม สายตาคู่นั้นลุ่มลึกเกินหยั่งถึง “โวยวายว่าผมล่วงเกินคุณไม่ใช่ เหรอ? ความผิดก็ยอมรับแล้ว ทำไมไม่ทำให้เป็นจริงเสียเลย ล่ะ?”

ซึ่งเป็นส่ายหน้าไม่หยุด ขณะนั้นเองเสียงฝีเท้าก็ดังมาจาก ด้านนอก ราวกับคว้าฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตเอาไว้ได้ เธอ จึงรีบเอ่ยขึ้น “ข้างนอก…มีคนมา….คุณรีบปล่อยฉันเถอะ…

คำพูดเธอเพิ่งหลุดออกมา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังขึ้น นอกประตู “คุณชายรอง กรุณาหลบออกไปก่อนเถอะครับ

คุณชายรอง?
หรือว่าเป็น…

“มีอะไร? ทำไมถึงให้ฉันเข้าห้องน้ำไม่ได้?” เป็นดังคาด

น้ำเสียงขี้เล่นของหยูเจ๋อหนันดังลอดมาจากภายนอก “ตอนนี้ท่านอยู่ข้างใน คุณชายรองเชิญเข้าห้องน้ำที่อื่น เถอะครับ”

“ถ้าฉันจะเข้าไปให้ได้ล่ะ?”

“ไปเยถึง…มีคนอยู่ข้างนอก…” เซียซิงเฉินเรียกเสียงแผ่ว เพราะมีคนอยู่ข้างนอก เธอจึงยิ่งกลัวจนลนลาน เกรงว่าหนูเจ๋อ หนันจะพังประตูเข้ามา

หากเธอถูกเขาพบในสภาพล่อแหลมเช่นนี้ เธอคงทนอยู่ ไม่ได้จริงๆ

“ถ้าเขารู้ว่าตอนนี้เราสองคนกำลังทำเรื่องแบบนี้อยู่ข้าง ใน คุณว่า…เขายังจะเอาคุณอยู่ไหม?”

ไปเย่นิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากต้นคอเธออย่างเยือกเย็น

หลังจากโดนเขาจูบแล้ว ผิวเธอก็กลายเป็นสีชมพูราวกับ ซากุระที่ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิ

เธอหลุดเสียงสะอื้น รวบคอเสื้อตัวเองไว้อย่างอับอาย ปกปิดส่วนหน้าที่อาจถูกเขาล่วงล้ำเมื่อไหร่ก็ได้ จ้องเขาเขม็ง อย่างโกรธเคือง
ไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจ!

“คุณชายรอง คุณไปห้องข้างๆ ดีกว่านะครับ ท่านไม่ชอบ ให้ใครรบกวน”

ภายนอกห้อง เหลิงเฟยพูดจาโน้มน้าวอย่างอดทน คุณชายรองตระกูลเจียคนนี้เพิ่งกลับจากต่างประเทศไม่นาน เป็นหนุ่มเลือดร้อนไม่กลัวตาย นิสัยไม่เกรงกลัวฟ้าดิน

แต่ว่าถึงจะเป็นเช่นนี้ เขาก็รู้ดีว่าไม่ควรหาเรื่องไปแย่ง แม้ว่าพี่ชายใหญ่จะพ่ายแพ้แก่เขา และไม่เคยยอมรับจากใจ จริง ทว่าคนที่ไม่ได้ที่สุดแล้วก็คือคนที่ไม่ได้ เขาก็คงไม่ฝัน เอาตัวเข้าไปเสี่ยง

เขามองประตูที่ปิดสนิทแวบหนึ่ง ในที่สุดก็ค่อยๆ หมุนตัว เดินไปที่ห้องน้ำอื่น

แต่ว่า…

ทำไมผู้หญิงที่ชื่อเซี่ยซิงเฉินคนนั้นถึงเข้าห้องน้ำนานขนาด

นี้? น่าแปลกจริงๆ!

ไปเย่นิ่งไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอในนี้จริงๆ

เพียงแค่ลงโทษเพื่อเป็นการตักเตือนเธอเท่านั้น แม้ว่า ตอนที่ทำขึ้นมาจริงๆ จะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้นัก
ทว่า ณ เวลานี้ ณ ที่นี่ล้วนไม่ใช่โอกาสที่เหมาะสม

“เซียซิงเฉิน จำไว้ให้ดีว่าแบบนี้ถึงจะเรียกว่าล่วงเกิน การกระทําที่เหลือของไปเฉิงหยุดชะงักลงกลางคัน พูดจบก็ ผละออกจากร่างเธอ แววตาซ่อนความลึกลับไว้อย่างมิดชิด คลุมเครือ จบ่อน้ำมืดมิดที่ยากจะเห็นชัด

เขาจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงโดยไม่รีบร้อน เพียงครู่เดียวก็ดู

สง่างามสมเกียรติเช่นเดิม

เทียบกับเขาตอนนี้ เซี่ยซิงเฉินถูกเขาต้อนจนหมดรูป ขา ทั้งสองภายใต้กระโปรงอ่อนแรงไปหมดจนยืนแทบไม่ไหว เธอ ใช้แรงพยุงตัวไว้กับขอบอ่างล่างหน้า นิ้วมือทั้งห้ากลงบนหิน อ่อนอย่างรวดเร็วจึงจะยืนได้อย่างมั่นคง

“คราวหน้าถ้ายั่วโมโหผมอีก ก็รับผิดชอบผลที่จะตามมา เองนะ!” ดวงตาเว้าลึกของไปเย่นิ่งมองไปที่เธอแวบหนึ่งแล้ว เปิดประตูก้าวเท้าหนักๆ ออกไป

หลังจากที่ประตูปิดลง เขาจากไปแล้ว ในที่สุดเชี่ยซิงเฉิน พยุงตัวไว้ไม่ไหว ร่างกายอ่อนปวกเปียกค่อยๆ ไถลลงมาตาม ขอบอ่างล่างหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง รู้สึกเพียงผนังเย็นจัดกำลัง โอบล้อมตัวเองไว้ทำให้เธอหนาวเหน็บไปทั้งร่าง หนาวไป จนถึงขั้วหัวใจ หยาดน้ำตาแห่งความเจ็บใจเอ่อล้นนัยน์ตาโดย ไม่รู้ตัว รู้สึกอัดอั้นตันใจเหลือเกิน

เธอทำผิดอะไรกัน ไปหาเรื่องอะไรเขา ถึงต้องถูกชายหนุ่มรังแกเช่นนี้? ห้าปีก่อน เขาให้เธอมีลูกกับเขา เธอก็ไม่มีแม้แต่ สิทธิ์ที่จะปฏิเสธ ห้าปีให้หลัง เขารุกล้ำเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง เธอก็ยังคงไร้เรี่ยวแรงต้านทาน

นี่มันเวรกรรมอะไรกันที่ทำให้พวกเขาตามราวีจนถึงตอน

เซี่ยซิงเฉินจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วจึงออกไป หมด อารมณ์ตีกอล์ฟไปโดยสิ้นเชิง

ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับสบู่เหยียนอย่างไร ยิ่งไม่รู้ว่าจะ เผชิญหน้ากับชายผู้นั้นที่ออกล่าตัวเองราวกับสัตว์ป่าได้อย่างไร

หยูเนื้อหนันตามใจเธอทุกอย่าง ดังนั้นตอนที่เธอเอ่ยปาก ว่าจะไปเขาจึงไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาพยักหน้าให้ไปเฉิงจาก ระยะไกลเพื่อเป็นการทักทายแล้วจูงมือเธอเดินไปที่รถกอล์ฟ

เซียซิงเฉินก้มหน้ามองปลายเท้ามาตลอดทาง ไม่เงยหน้า มองคนข้างๆ เลยแม้แต่น้อย ทว่ายังคงรู้สึกถึงสายตาร้อนรุ่มที่ กำลังจับจ้องจากทางด้านหลังตัวเอง

เธอไม่รู้เลยว่าสายตานั้นมาจากสวี่เหยียนหรือไปเฉิง

ไปเย่งกำลังสนทนากับเมย์นอย่างออกรส แม้แต่ตอนที่ เซี่ยซิงเฉินถูกหยูเจ๋อหนันจูงมือผ่านไป ใบหน้าของเขาก็ไม่ แสดงอาการผิดปกติแม้แต่น้อย ทว่า…
ยามที่ร่างนั้นหายลับไปโดยสิ้นเชิงแล้ว เปลือกตาเขา เหลือบมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปชั่ววูบ สายตาอึมครึม ของเขาเย็นชาลงทันที

เซี่ยซิงเฉินรับอาหารที่ตัวเองถือมาคืนจากพนักงานบริการ น่องไก่ที่เธอหมักเอง

เธอมองหยูเจ๋อหนุนแวบหนึ่ง “ตอนแรกอยากจะเลี้ยง อาหารมื้อเย็น ตอนนี้ดูแล้วทำมื้อเที่ยงให้คุณทานดีกว่า

“ทําเองเลยเหรอ?”

“ค่ะ อาหารสไตล์คุณชายใหญ่แบบคุณ ฉันเลี้ยงไม่ไหว

หยูเจ๋อหนันหัวเราะขำ ดึงของจากมือเธอมาถือไว้เองอย่าง เป็นกันเองสุดๆ แล้วลูบท้ายทอยเธอ “ยัยซึ่งก

เซียซิงเฉินขอฉือเว่ยยังใช้ครัว พอรู้ว่าเธอจะมา ฉือเว่ยยัง ก็รีบลงมารับอย่างรวดเร็ว เจอกับหนูเจอหนุนที่มาพร้อมเธอ สายตาฉือเว่ยยังก็เต็มไปความสงสัยใคร่รู้