ตอนที่ 275 คุณไปและคุณนายไป๋ (4)

เซียต้าไปนั่งคั่นกลางระหว่างพวกเขาทั้งสอง

เซี่ยซิงเฉินถอดกระเป๋าของเขาลงแล้ววางไว้บนหน้าตักตัว

เอง

เซียต้าไปยังคงดีใจมาก ถาม “เสี่ยวไป หม่ามีบอกว่าพ่อ ได้ดูการแสดงของผมด้วย จริงเหรอ?”

ไป๋เย่นิ่งเปิดรูปที่เขาถ่ายในหอประชุมเมื่อครู่ให้เขาดู เป็นการยืนยันโดยทันที เซียตาไปหยักศีรษะอย่างพึงพอใจ แกมดีใจ เซียซิงเฉินแอบสังเกตเห็นเขาตั้งรูปของลูกเป็นรูปพื้น หลังหน้าจอโทรศัพท์

ตลอดทางล้วนเป็นเซี่ยต้าไปที่พูดคุยกับเขา เซียซิงเฉินนั่ง อยู่ในรถ พอปะทะเข้ากับลมอุ่นจากฮีทเตอร์ภายในรถก็นำพา ความง่วงมาสู่เธอ เมื่อคืนถูกเขารังแกจนแทบไม่ได้นอน

เพียงครู่เดียวเปลือกตาก็ปิดลง

เซี่ยต้าไปเห็นว่าเธอง่วงจึงปิดปากเงียบไม่พูดอีก ไปเยถึง สลับที่นั่งกับเขา มือใหญ่ยกขึ้นพอดีกับจังหวะที่ร่างเธอเอียงลง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวจะทำให้เธอตื่น

เธอไม่ตื่น คิ้วขมวดของเขาจึงคลายลงแล้วค่อยๆ จัด วางตัวเธอไว้บนหน้าตัก ราวกับเธอรู้สึกตัว รู้สึกว่า หมอนใบนั้นนุ่มละมุน

ใบหน้าเล็กไปมาจนนอนหลับสบายยิ่งกว่า

เติม

ไปเฉิงนั่งตัวแข็ง ก้มหน้ามองใบหน้าเล็กยามหลับใหล ของเธอด้วยสายตาล้ำลึก

คืนนี้ควรคุยกับเธอให้เข้าใจสักที

เมื่อเซี่ยซิงเฉินตื่นมาอีกทีก็เห็นว่าตนอยู่ที่ทำเนียบ ประธานาธิบดี แถมยังนอนอยู่บนเตียงเขา เธอจำได้คร่าวๆ ว่า เขาอุ้มตนลงจากรถ ความจริงเวลานั้นก็ใช่ว่าจะง่วงจนตื่นไม่ได้ เพียงแค่ไม่อยากตื่น

รู้สึกว่าอ้อมแขนแกร่งนั่นทั้งอบอุ่นและปลอดภัย เธอชอบ มัน ก็เลยปล่อยให้ตัวเองหลับต่อไป จากนั้นเมื่อมาถึงเตียงเธอ ก็หลับสนิทเข้าจริงๆ

ลงจากเตียงพลางเลิกม่านหน้าต่างดูแวบหนึ่ง ข้างนอก มืดแล้ว

ทั้งทำเนียบประธานาธิบดีสว่างโร่ แสงไฟและแสง ดวงดาวสาดส่องท้องฟ้าอันย่ำแย่

เธอเปิดประตูเดินลงไปชั้นล่าง เซียต้าไปกำลังนั่งเล่นเกม อยู่บนพื้นพรม ขณะเดียวกันก็อมอมยิ้มไปด้วย เมื่อเห็นเธอจึง ตะโกนเรียกเสียงหวานพร้อมกล่าว “รีบไปกินข้าวเถอะ

“แม่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เซี่ยซิงเฉินนั่งลงข้างเขา ซบศีรษะที่ใหล่เขาแล้วหาวหวอดอย่างง่วงงุน “พ่อบอกว่าคืนนี้มีเรื่องจะคุยกับแม่เลยพาแม่มาที่นี่

มีเรื่องจะคุยกับเธอ?

เซี่ยซิงเฉินไม่รู้ว่าเขาอยากถามอะไรตน แต่เมื่อกวาด สายตามองรอบแล้วไม่เห็นเขา จึงฉุกคิดได้ว่าเขาคงมีธุระเลย ไม่ได้อยู่บ้านในตอนนี้

แล้วไปเย่นิ่งจะอยู่ไหนได้? ที่บ้านใหญ่ไงล่ะ

คุณหญิงไปเห็นลูกชายกลับมาก็รีบถาม “หลานชายสุด ที่รักของแม่สนุกไหมวันนี้ เมื่อคืนร้องไห้ไปครึ่งค่อนคืน ร้อง จนแม่ใจสลายหมด

ไป๋เย่นิ่งนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามคุณหญิงไป ไม่ได้ตอบ กลับเธอ แต่ย้อนถามไปตรงๆ “แม่เคยไปหาซิงเฉินเหรอ?”

คุณหญิงไปขมวดคิ้ว “ชิงเฉินอะไรกัน อย่ามาเรียกสนิท

สนมแบบนั้นต่อหน้าแม่ แม่ไม่ชอบเธอ

“แม่เคยเจอแล้วเหรอ?

“ก็ไม่เชิง”

“แล้วทำไมแม่ถึงไม่ชอบเธอล่ะ?”

“แม่จะชอบได้เหรอ? อย่าพูดถึงเรื่องครั้งก่อนที่เธอมาโวยวายอยู่ข้างนอกเพราะหลานชายแม่….

“แม่อาจจะเข้าใจต้นเหตุผิดไป ถ้าพูดถึงเรื่องครั้งก่อน ผิดที่วิธีการของแม่ก่อน” ไปเย่งชิงพูดแทรกคุณหญิง คุณ หญิงพ่นลม “ปกป้องเธอทุกเลยนะ แม่ก็น้อยใจเป็นนะ

“พูดความจริง”

“ก็ได้ ถ้างั้น….แม่ยอมรับว่าเรื่องคราวก่อนแม่ผิดเอง แต่ แม่เคยเจรจากับแม่ของเธอด้วยตัวเองนะ!” คุณหญิงโบกมือไป มาทำหน้าคล้ายไม่อยากพูดถึง “ท่าทางของแม่เธอไม่เข้ากับ บ้านเราเลยสักนิด แม่ไม่อยากได้ญาติแบบนั้นหรอกนะ

ไปเฉิงทำหน้างงงวย

นิสัยของคุณน้าเงินเรียบนิ่งสงบ ไม่ถึงกับเป็นตามค่า วิจารณ์ของคุณหญิง คุณหญิงก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผล ต้องเกิดการ เข้าใจผิดแน่แท้

“ลูกไม่เชื่อแม่ก็ถามน้าหลิน

น้าหลินจึงรีบตอบกลับ “ท่านประธานาธิบดี คุณหญิงไม่ ได้พูดปรักปรำคุณแม่คุณเซียเลยสักนิดเดียว คุณหญิงให้เช็ค ให้เธอเต็มใบหนึ่ง เธอเขียนลงไปสิบล้านอย่างไม่เกรงใจเลยที เดียว”

ไป๋เย่ฉิงขมวดคิ้ว “แล้วเธอมาเอาเงินไปหรือยัง?

“วันที่สองก็เอาเงินไปแล้ว” คุณหญิงกล่าว “ก็ดี ถือว่าเธอ ยังเจียมตัวที่ไม่ผูกญาติมิตรกับเรา แม่เบาใจเยอะ
“เธอได้บอกไหมว่าเธอชื่ออะไร?

คุณหญิงครุ่นคิดสักครู่ สายศีรษะ “ลืมไปแล้ว ไม่ว่ายังไง ก็แม่ของเซียซิงเฉินนั่นแหละ คุณหญิงเซียจะมีชื่อเรียกยังไงแม่ ไม่สนใจหรอก

ไปเยฉิงครุ่นคิดเงียบๆ สักพักก็เข้าใจ

หยิบเสื้อบนโซฟาแล้วลุกขึ้นยืน “แม่ก็รีบพักผ่อนเถอะ ผม ยังมีธุระ ไปก่อนล่ะ

“นี่จะไปแล้วเหรอ?” คุณหญิงยืนส่งเขา ลูกชายคนนี้มาตั้ง ไกลเพียงเพื่อถามเธอเรื่องของเซียซิงเฉินเนี่ยนะ?

ไปเย่นิ่งเดินไปถึงหน้าประตูก็หันกลับมามองคุณหญิงแวบ หนึ่ง “อีกสองวันผมจะให้ตำรวจมา แม่ก็ให้ปากคำหน่อยละ กัน”

คุณหญิงสีหน้าฉงน “ให้ปากค่าอะไร? แม่ยังอยู่ที่จะให้ ตำรวจมาทำอะไร?

ไปเย่ฉิงตบบ่าคุณหญิงเบาๆ “แม่ถูกหลอกแล้ว เงินสิบ ล้านนั่นไม่ใช่เงินน้อยๆ พอจะให้เข้าคุกสิบกว่าปี! เพราะฉะนั้น ถึงเวลาแม่ต้องให้ปากคำดีๆ นะ

คุณหญิงยิ่งไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าลูกชายคนนี้กําลังพูดเรื่อง อะไรกัน ไปเย่นิ่งนึกได้อีกหนึ่งเรื่องจึงหันกลับไปพูดอีก “พรุ่งนี้ แม่ให้ห้องครัวเตรียมกับข้าวดีๆ หน่อย ผมจะพาหลานชายสุด ที่รักของแม่มา”
คุณหญิงได้ยินจึงเผยยิ้มร่าทันที และไม่คิดเล็กคิดน้อยกับ คำพูดเมื่อครู่ของเขาอีก

เซียซิงเฉินทานข้าวอาบน้ำเสร็จเขายังไม่กลับมา เซียตา ใช้ที่เล่นอยู่ที่โรงเรียนทั้งวันเหนื่อยล้ามาก จึงเข้านอนไปแต่ หัวค่ำ เมื่อตอนเย็นเธอนอนไปพักใหญ่ จนตอนนี้เลยยังไม่รู้สึก ง่วงแต่อย่างใด และไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร

เซี่ยซิงเฉินมองออกไปนอกหน้าต่างแวบหนึ่ง ไร้การ เคลื่อนไหว สุดท้ายตนจึงเดินไปห้องฉายหนังของที่นี่ เลือก หนังเก่าๆ เรื่องหนึ่งมาดูด้วยความเบื่อหน่าย

ผ่านไปนานก็ยังรู้สึกมีชีวิตชีวา พอมาดูอีกครั้งในตอนนี้ก็ ยังคงเกิดความรู้สึกที่หลากหลาย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ขณะที่กำลังดูอย่างใจจดใจจ่อ จนขอบตารื้นด้วยน้ำใสบางๆ จู่ๆ หนังก็ถูกหยุดค้าง เธอตกใจ แล้วหันไปมองที่ห้องฉายหนังด้านหลังแวบหนึ่ง แสงไฟอ่อน สาดส่องลงมา

“คุณนายไปอารมณ์ดีจริงๆ เลยนะ ดึกขนาดนี้ยังนั่งดูหนัง คนเดียว”

เสียงชายหนุ่มดังแว่วลงมา

‘คุณนายไป๋’ อีกแล้ว!

เซี่ยซิงเฉินแค่นเสียง คนคนนี้จงใจแกล้งแซวเธอ
หันกลับไปเห็นเขายืนอยู่หน้าประตูด้วยชุดลำลอง เสื้อฮู้ด สีเทา กางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้ม บวกกับรองเท้าแตะฟองน้ำ หนึ่งคู่ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง

การแต่งกายที่ง่ายดายแต่พออยู่บนร่างเขากลับดูแตกต่าง เซี่ยซิงเฉินใจเต้นแรงอย่างรู้สึกได้