ตอนที่ 151 ตามเอาผิดเธอ (2)

“ยัยเด็กนั่นร้ายขนาดนี้เชียวเหรอ” คุณหญิงตัวอ้วนโยนไพ่นก กระจอกออกไป “ปกติก็ดูเจียมตัวดีนี่นา”

“เสแสร้งทั้งนั้น!”

“แผลเธอนี่ก็ไม่ใช่ตื้นๆ นะ! พวกเราก็ใช่ว่าจะรู้จักกันมา แค่สามปีห้าปีที่ไหน แค้นนี้ยังไงก็ต้องช่วยเธอแก้แค้นให้ได้ เดี๋ยวพวกเราไปด้วยกัน ยัยนั่นจะร้ายสักแค่ไหนก็ไม่ต้องกลัวจะ สู้ไม่ได้” คุณหญิงอีกคนเอ่ยเสริม

หลี่หลิงเบาใจขึ้นมาก เธอจึงรอคอยเซียซิงเฉินด้วยท่าที สบายๆ ประธานาธิบดีนั่นเธอกลัวมากก็จริง แต่สวี่เหยียนก็พูด ไว้แล้วว่าเขาคงไม่เอาชีวิตใครง่ายๆ เพียงแค่นี้เธอก็ไม่กลัวว่า จะโดนกระทำอย่างไร้เหตุผล

สักพักเซียซิงเฉินก็มาถึง

เธอเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเฉยชา เดินตรงไปทางหล หลิง หลี่หลิงอียิ้มแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า “ไง มีคนให้ พึ่งก็เปลี่ยนไปเลยนะ ดูเหิมเกริมเชียว”

“ฉันขอถามคุณหน่อย เมื่อห้าปีก่อนคุณแอบขายฉันใช่ ไหม?!” เซี่ยซิงเฉินเอ่ยถามไปตรงๆ ทันทีด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

” หลี่หลิงอีคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เธอจะถามเรื่องนี้ มือที่กำไฟนกกระจอกอยู่สั่นไหวครู่หนึ่ง ใบหน้าฉายแววร้อนตัว ครู่หนึ่ง ถึงเอ่ยปาก “ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรอยู่ ขายไม่ขายอะไร? เธอก็ ยืนอยู่ตรงนี้ดีนี่นา?!”

“ฉันถามอีกรอบ! คุณรับเงินมาใช่ไหม?! คุณวางยาฉันใน นมที่ฉันดื่มไปใช่ไหม?!” เซียซิงเฉินกัดฟันเอื้อนเอ่ยทีละคำๆ อย่างเน้นย้ำ น้ำเสียงสั่นเครือพร้อมสีหน้าที่เย็นชาจนทำให้รู้สึก หวาดกลัว

หลี่หลิงไม่ยอมรับและไม่กล้ายอมรับ ในตอนแรกตนได้ ขายเธอไปจริงๆ แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะบังคับเธอจนคลอดลูก ออกมาจริงๆ

เธอลุกขึ้นยืนเพื่อให้ตัวเองมั่นใจ แค่นหัวเราะ “เซียซิงเฉิน ชีวิตเธอมันเหลวแหลกเอง ไปท้องกับผู้ชายไม่รู้หัวนอนปลาย เท้า เธอกลับมาโยนความผิดให้ฉัน? เธอนี่ร้ายกาจจริงๆ คิดว่า อย่างนี้จะให้พ่อเธอกับฉันแตกหักได้สินะ ฉันจะบอกให้ว่า….

“เพี้ยะ

คำว่า “ฝันไปเถอะ ยังไม่ทันเอ่ยออกจากปาก เซียซิงเฉินก็ ตวัดฝ่ามืออย่างแรงไปที ตบครั้งนี้เต็มไปด้วยความโกรธแค้น รวมถึงแรงทั้งหมดของเธอ เพียงแค่ทีเดียวก็ทำเอาฝ่ามือแดง เชือก

หลี่หลิงอีไม่เคยคาดคิดเลยสักนิดว่าจู่ๆ เซี่ยซิงเฉินจะกล้า ลงมือขนาดนี้ ถูกตบจนทั้งตัวมึนงงไปอยู่นาน คุณหญิงสามคน ข้างๆ ก็ถูกท่าทางเช่นนี้ของเซียซิงเฉินทำให้อึ้งไป พอได้สติกลับมาก็เห็นเพียงหลี่หลิงอีถลาเข้าไปหาอย่างบ้าคลั่ง

“เธอกล้าลงมือกับฉันอีกงั้นเหรอ เธอกล้ามากนะ!”

หลี่หลิงไม่เคยถูกกระทำแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะต่อ หน้าคุณหญิงหลายท่าน ตบเดียวของเชียซิงเฉินฉีกหน้าเธอ อย่างจริงจัง เธอตะโกนทั้งใบหน้าแดงเลือก ยื่นมือหวังจะ กระชากผมของเซียซิงเฉินไว้แล้วสั่งสอนเธอสักที สีหน้าเซียซึ่ง เฉินเย็นชาผิดปกติ คล้ายไม่ยอมถูกคนล่วงเกินง่ายๆ ครั้นห หลังอีถลาเข้ามา เธอรุดหยิบเครื่องดื่มแช่เย็นข้างๆ สาดใส่อีก ฝ่ายโดยตรง ใบหน้าหลี่หลิง ที่โดนตบ เดิมทีก็เจ็บจนแสบ ร้อนไปหมด คราวนี้น้ำเย็นพร้อมน้ำแข็งปะทะเข้ามาทำให้เธอ หนาวจนสั่นไปทั้งตัว เธอจามไปที ผมเผ้าเปียกชุ่มแถมยัง ยุ่งเหยิงนั้นประบ่า สภาพดูน่ารันทด

“ฉันถามคุณครั้งสุดท้าย ตอนนั้น….คุณชายฉันไปใช่ ไหม?!” เซี่ยซิงเฉินจ้องมองเธออย่างดื้อรั้น

หลี่หลิงอีที่ได้สติลูบใบหน้าตัวเอง เอ่ยอย่างเคียดแค้น “ใช่แล้วจะทำไม ค่าตัวเธอได้ยี่สิบล้าน เธอก็น่าจะแอบยิ้มได้ แล้ว! ก็ไม่รู้ว่าผู้ชายตาบอดคนไหนถูกใจเธอนัก

เมื่อครั้งที่มีคนมาหาเธอเพื่อเจรจาข้อแลกเปลี่ยนนี้ เธอได้ แอบดำเนินการอย่างเงียบๆ ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใคร ยี่สิบล้าน ไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ ใครเล่าจะไม่อยากได้

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ตอนนี้เซี่ยซิงเฉินถึงรู้ได้ หลายปี มานี้เธอเก็บความลับไว้อย่างดี หรือว่า…พ่อของเด็กปรากฏตัวแล้ว?

เซียซิงเฉินจิกนิ้วเข้าฝ่ามือ ปลายนิ้วยังคงสั่นระริก ใบหน้า หลี่หลิงยังบวมแดง พอเห็นท่าทางของเธอแบบนั้นก็แอบกลัว เล็กน้อยจนเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าวเงียบๆ พลางมองเหล่า คุณหญิงที่ยืนดูจนนิ่งอึ้งอยู่ข้างๆ มือผลักไปที่ “พี่ๆ เมื่อพวก เธอรับปากกับฉันไว้ว่ายังไง

คนเหล่านั้นถึงได้สติกลับมาพลางขมวดคิ้ว “สาวน้อย เธอ รบกวนเราเล่นไพ่นกกระจอกน่ะไม่เป็นไร แต่ยังลงมือทำร้ายคน อีก อีกอย่างคนคนนี้ยังเป็นแม่เธอ นี่เป็นแม่…

“ขอความกรุณาคุณอย่าดูถูกคำว่า “แม่” เธอไม่คู่ควรเป็น แม่ฉัน และเธอก็ไม่ใช่แม่ฉัน!” เซียซิงเฉินเอ่ยแทรกอีกฝ่าย

“อายุยังน้อยแต่โทสะไม่น้อยเลยนะ หลิง เห็นที่ปกติเธอ

คงไม่ได้สั่งสอนเท่าไรนะ วันนี้ก็ให้พวกเราในฐานะคุณป้าสั่ง

สอนลูกสาวเธอให้รู้จักเคารพผู้อาวุโสกว่าเอง!

สิ้นเสียงคนเหล่านั้นจึงพากันลุกขึ้นยืน เหล่าคุณหญิงที่ ปกติมักใช้อำนาจโดยพลการ แต่ละคนรูปร่างอ้วนท้วม เห็นว่า ทุกคนล้วนเดินเข้าหาเซียซิงเฉินด้วยท่าที่เหนือกว่า ไม่รอให้ เซี่ยซิงเฉินหนีก็มีคนหนึ่งยกแขนขึ้นกระชากผมเธอไว้ อีกคน ยกมือหวังตบไปที่ใบหน้าเซียซิงเฉิน

ทันใดนั้นประตูห้องถูกคนกระชากออกจากด้านนอก ไม่รอ ให้ทุกคนได้ทันตั้งตัว ชายในชุดสูทคนหนึ่งก็เดินเข้ามา จากนั้น ก็ประเคนเท้ามาทันที
“กรี๊ด” คุณหญิงสองคนที่กำลังรังแกเซี่ยซิงเฉินอยู่ข้างๆ ถูกถีบจนกลิ้งไปตลบหนึ่ง ล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

จากนั้นก็มีชายชุดดำหลายคนตามเข้ามา ยืนอยู่หน้า

ประตูอย่างดี ท่าทางน่าหวั่นเกรง หลี่หลิงอีเห็นสภาพนี้ก็อดใจ เต้นรัวขึ้นไม่ได้ นี่คงไม่ใช่คนของท่านประธานาธิบดีหรอกนะ

“คุณเซีย คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ” คนที่เป็นหัวหน้า กวาดสายตามองเซียซิงเฉินตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่งด้วย ความเป็นห่วง

เซี่ยซิงเฉินเพิ่งรู้สึกตัวว่าคนที่มาเป็นคนของเหลิงเฟย รุ่ย กังนั่นเอง

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่คุณเถอะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แถมยังมาได้จังหวะพอดี ถ้ามาช้าอีกนิดตนคงถูกคนพวกนี้ สั่ง สอน’ แล้วจริงๆ

รุ่ยยังเอ่ย “ท่านรู้ว่าวันนี้คุณจะมาหาคนที่นี่ เลยให้พวก เรามารออยู่นี่ตั้งแต่เช้าแล้วครับ”

ที่แท้ก็เป็นคำสั่งของเขาเอง เธอควรคิดได้ ความจริง

หลายครั้งเขามักคิดถี่ถ้วนเพื่อเธอตลอด

“คุณเซีย เมื่อกี้ใครกระชากผมคุณครับ” รุ่ยกังถามด้วย น้ำเสียงเรียบนิ่ง

ความจริงเซี่ยซิงเฉินก็ไม่รู้ว่าใครกระชากตน สถานการณ์ ชุลมุนเมื่อครู่ทำให้เธอมองเห็นไม่ชัด แต่กลับมีคุณหญิงรูปร่างอ้วนท้วมคนหนึ่งลุกขึ้นจากพื้น แล้วเอ่ยอย่างเดือดพล่าน “ฉัน กระชากเอง ทำไม?! คุณทำอะไรฉันได้ ฉันจะบอกให้ว่าวันนี้ คุณโชคร้ายแล้ว! ที่คุณถีบฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร

รุ่ยยังยิ้มเย็น “ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณเป็นใคร

“เคยได้ยินชื่อหยางหมิงกางไหม ฉันเป็นภรรยาเขา!” ยามอีกคนเอ่ยถึงสามีนั้น สีหน้าได้ใจจนดูออกว่าปกติคงอ้าง ชื่อนี้ในการใช้อำนาจไม่น้อย

เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าหยางหมิงกางคือใคร เขาเป็นข้าราชการคนหนึ่ง