ตอนที่ 321 จบกันตรงนี้

ตอนที่ 321 จบกันตรงนี้

เสียงของเธอยิ่งเบาลงเรื่อยๆ

ราวกับสําลีที่ลอยกลางอากาศที่โดนลมพัดเข้าเบาๆ ก็จะหายไป

เซียซิงเฉินกุมมือเธอไว้ อยากถ่ายทอดพลังของตัวเองไป ให้เธอแต่สัมผัสได้เพียงความเย็นรวมถึงแรงสั่นระริกจากตัวเธอ

ต้องเลื่อนการทำแท้งไปตอนบ่าย

เชียซิงเฉินพาฉือเว่ยยังไปทานอาหารเที่ยงนอกโรง พยาบาล อาหารเที่ยงที่เธอเองก็ทานไปไม่มากเพราะใจที่หนักอึ้ง

หลังมื้ออาหารที่ทานไปง่ายๆ ทั้งสองก็กลับเข้ามาในโรง พยาบาลอีกครั้ง ไปเย่นิ่งโทรมาถามเธอ “ทำไมไม่มาทำงาน

เซี่ยซิงเฉินหันกลับไปมองเว่ยยังแวบหนึ่งก่อนจะถอน หายใจ “ฉันมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเว่ยยัง

“เธอป่วยเหรอ?” ไปเฉิงถาม “ให้ผมโทรไปที่โรง พยาบาลไหม ให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจัดการให้
“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เซียซิงเฉินกดเสียงเบา “เดี๋ยวคุณหมอ

ฟูอาจจะมา

“มีอะไรให้ช่วยก็โทรบอกผมละกัน

เซี่ยซิงเฉินได้ยินเขาว่าเช่นนั้นก็รู้สึกอุ่นใจ พยักหน้ารัว “โอเคค่ะ ฉันรู้แล้ว

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น เซี่ยซิงเฉินหันไป มองทันทีจึงเห็นว่าเป็นอี้เฉินกำลังเดินมา ทุกครั้งที่เธอเจอเขา ล้วนมีท่าทางสบายๆ แต่ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังเสียท่าที สับ เท้าวพร้อมสีหน้าที่ดูร้อนรน

เซียซิงเฉินบอกไปเยถึงก่อนจะวางสาย

เธอไม่ได้กลับไป เพียงแค่ยืนมองพวกเขาอยู่นอกระยะ

หลายเมตร

ถือเว่ยยังไม่ได้เงยหน้า แค่ได้ยินเสียงฝีเท้าก็รู้ว่าเขามา แล้ว เธอหลุบตามองพื้นจนกระทั่งรองเท้าหนังตามแบบฉบับ ของผู้ชายเข้าสู่สายตา แพขนตาของเธอกะพริบก่อนขอบตาจะ ร้อนผ่าวขึ้นทันที

พักใหญ่ที่ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร

เฉินนั่งลงข้างๆ เธอ สองมือประสานกันแล้วยกขึ้นลูบ ใบหน้าไปที่ ราวกับทำใจให้สงบจนหาเสียงตัวเองเจอแล้ว
“ลูก…ของใคร?”

พยายามทำให้น้ำเสียงตัวเองฟังดูปกติ แต่พอเปิดปาก

เสียงก็แหบแห้งไปแล้ว

ฉือเว่ยยังยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นพร้อมกับใบหน้าซีดเซียว จนน่ากลัว ทั้งตัวเหมือนถูกสูบวิญญาณไปจนเหลือแค่เปลือก

ภายนอก

เธอไม่ได้ตอบกลับไป

“…ผู้ชายที่นัดคุณดูหนังครั้งก่อนเหรอ?” เฉินอ้าปาก เน้นย้ำเสียงทุกคำที่กล่าวออกมา ริมฝีปากสั่นเทา เขาหักห้าม ใจที่กำลังอิจฉาริษยานั้นไม่ได้

เธอยังคงเงียบงัน

“หรือผู้ชายที่นัดบอร์ดกับคุณแล้วส่งคุณกลับบ้านคนนั้น? เขาถามอีกครั้ง กัดฟันพูดทุกคำคล้ายคุกรุ่นไปด้วยไฟโทสะ รวมถึงกดทับความรู้สึกอันแสนเจ็บปวด

คือเว่ยยังหัวเราะเบาๆ

รอยยิ้มนั้นกลับดูเศร้าใจยิ่งกว่า

ตอนร้องไห้

“อย่าถามเลย พ่อของเด็กคุณหมอยังไม่เคยเจอเลยค่ะ!

น้ำเสียงผ่อนคลายแบบนั้น

ฟู่เฉินกำมือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด

“เขารู้ไหม? เขารู้ไหมว่าคุณท้อง?” เวลานี้ตรงทางเดินนอกจากพวกเขาสามคนแล้วไม่มีใครอื่น

น้ำเสียงที่ฟูเฉินแทบจะหักห้ามความโกรธไว้ไม่ไหว ภาย ใต้บรรยากาศที่เงียบงันยิ่งสะท้อนชัดเจนขึ้น ฟังออกแม้แต่ ความสั่นเทา เขาเป็นคนที่อยู่ในโรงพยาบาลทั้งวันรู้ว่าโรง พยาบาลเป็นสถานที่ที่ควรเก็บเสียง แต่มันห้ามไม่ได้ ห้ามไม่ ได้จริงๆ!

เขารักเธอขนาดนี้ รักจนทุกวันนี้ยังไม่กล้าเข้าใกล้เธอ แต่ ก็ไม่ยอมให้เธอมาทำแท้งที่โรงพยาบาลเพราะผู้ชายคนอื่น

“รู้ไม่รู้แล้วเกี่ยวอะไร ยังไงฉันก็ตัดสินใจจะเอาเด็กออก อยู่แล้ว คือเว่ยยังไม่ยอมให้ตัวเองน้ำตาไหล พยายามเชิด หน้าขึ้นเพื่อกล้ำกลืนความเจ็บปวดนั่นเข้าไป เธอมองเขา ตาลอย “ในเมื่อคุณหมอมาแล้ว เห็นแก่ความเป็นเพื่อนใน อดีตที่ดีระหว่างเรา ช่วยจัดการให้ฉันทีค่ะ ฉันอยากเอาเด็ก ออกไวๆ”

คุณหมอฟู…

เพื่อนที่ดี…

แต่ละคำเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงลงหัวใจของเฉิน

เขาพูดตอบทีละคำๆ “คุณน่าจะรู้ดีว่าท้องแรกถ้าทำแท้ง มันไม่ดีต่อร่างกาย

ฉือเว่ยยังเอียงหัวมองเขา ยังคงรักษารอยยิ้มไว้เช่นเดิม “เพราะฉะนั้นความหมายของคุณคือฉันควรเก็บเด็กคนนี้เอาไว้เหรอคะ?”

เด็กคนนี้ที่ในความคิดของเขาเป็นลูกของผู้ชายคนอื่น เขาหวังให้ตัวเองเก็บเอาไว้เหรอ?

เธออยากได้ยินค่าตอบของเขา

ฟู่เฉินเม้มปากแน่นไม่ตอบ จากนั้นจู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนแล้ว กระแทกหมัดเข้ากับกำแพงสีขาวอย่างรุนแรง ข้อนิ้วมือเปื้อน ไปด้วยสีแดงทันที กำแพงสีขาวนั่นก็มีเลือดของเขาหลงเหลือ

อยู่

ดูน่ากลัวเล็กน้อย

เด็กคนนี้เขาอยากให้เธอเก็บไว้เหรอ? ไม่! ในใจลึกๆ เขา ไม่อยาก! พอนึกว่าเธอเคยทำเรื่องแบบนั้นกับผู้ชายอื่นและ กำลังท้องลูกของผู้ชายอื่น ก็มีไฟโทสะสมอยู่ในอกของเขาที่ พร้อมจะแผดเผาเขาทุกเวลา

เขาไม่มีทางแตะต้องผู้หญิงอื่น มีเพียงครั้งเดียวคือเมื่อ เดือนก่อน เพราะความเมามายไร้สติ มีเงาที่คลับคล้ายเธอ ปรากฏตัว….

เขาในตอนนั้นทั้งที่เห็นว่าเป็นเธอ แต่พอวันรุ่งขึ้นตื่นมาถึง รู้ว่าทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตา

คงเป็นการลงโทษสินะ! เขาที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ในคืน นั้น เธอเองก็ตั้งท้องลูกของคนอื่นพอดี..

“จัดการให้ฉันที ลูกเป็นของฉันไม่ใช่ของคุณสักหน่อย…มีแค่ฉันที่มีสิทธิ์ตัดสินชีวิตของเขา

เสียงฉือเว่ยยังดังขึ้นจากด้านหลังของเขา

เขาค่อยๆ หันกลับมาใช้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บ ปวดมองเธอ แววตานั่นทำให้เธอแทบร้องไห้ออกมา แต่ก็ก้ม หน้าหักห้ามไว้

ดึงมือที่บาดเจ็บของเขาไป พลางใช้ทิชชูเช็ดคราบเลือด หลังมือรวมถึงกำแพงเปื้อนเลือดนั้น

ทุกการกระทำช่างอ่อนโยนและเบาหวิว….

แต่ทุกการกระทำนั้นล้วนเป็นการทำร้ายจิตใจเธอดุจใบ มีดกรีดกราย

ราวกับกำลังลบความทรงจำภายในใจของกันและกัน…

จนถึงวันนี้ทุกอย่างจะต้องถูกปิดผนึก จะไม่มีวันย้อนนึกถึง

อดีตอีกต่อไป…

“คุณไม่ต้องเจ็บปวดใจแทนฉัน และไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันมีแผนของตัวเอง อีกอย่างฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว…” น้ำ เสียงฉือเว่ยยังเปลี่ยนไป กลับไม่กล้าเงยหน้ามองชายหนุ่มตรง หน้าแม้แต่แวบเดียว แค่จ้องมือที่เปื้อนเลือดของเขา

ตรงนั้นเหมือนหัวใจของเธอในยามนี้

ถูกเขาทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี พยายามสักแค่ไหนก็ ประสานกลับคืนเช่นเดิมไม่ได้…
“ผมรู้…ผมรู้ว่าคุณโตแล้ว…” เธอโตแล้ว สักวันก็ต้องเป็น ของผู้ชายคนอื่น ผู้หญิงคนนี้เขารักไม่ได้! หลายปีมานี้เขารู้ดีว่า ชีวิตนี้เขาถูกลิขิตไว้แล้วว่าห้ามรักเธอ

เพียงแต่เขาทำไม่ได้สักที

“ผมแค่เจ็บตรงนี้” เฉินกำหมัดแน่นแล้วทุบเข้าที่ หน้าอก ตรงนั้นเจ็บจนเหมือนถูกแทงจนทะลุ

น้ำตาหยดแรกของฉือเว่ยยังหยดลงมา

จู่ๆ เฉินก็กอดเธอไว้แน่น กอดแน่นเหลือเกิน แต่ยิ่ง กอดแน่นที่ตำแหน่งหัวใจก็ยิ่งเจ็บ

สุดท้าย…

ราวกับรับความเจ็บปวดนั้นไม่ไหว เขาปล่อยเธอแล้วก็ หุนหันเดินจากไป

ไม่หันกลับมามองอีก

ไม่แม้แต่ครั้งเดียว….

แต่ฝีเท้าที่เดินจากไปกลับหนักอึ้งและไม่เป็นจังหวะมากขึ้นเรื่อยๆ