ตอนที่ 328 จดทะเบียนที่สำนักงานเขต(1)

เซียต้าไปจับศีรษะไว้อย่างน้อยใจ “ดูสิ ดูสิ เมื่อก่อนแม่ไม่เคย ผมเลย อยู่กับใครก็เป็นแบบนั้น ถูกเสี่ยวไปทำให้เสียนิสัย แล้ว!”

“ในเมื่อลูกไม่ชอบให้แม่เข้าใกล้เคี่ยวไปขนาดนั้น หรือ

ว่า….แม่ไม่แต่งงานกับเขาแล้วดีกว่าล่ะ?”

“คุณพูดอะไรนะ?” ไม่รอให้เซี่ยต้าไปได้เปิดปากพูด เสียง อันตรายเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง กลิ่นอายของชายหนุ่ม จรดอยู่หลังเธอ เจ้าตัวโน้มกายลงมองศีรษะเธอ “ไหนพูดอีก ครั้งสิ

เซี่ยซิงเฉินเสียวสันหลังวาบ รู้ว่าไปเยถึงมีนิสัยอย่างไร ยังไม่ทันรอได้หันกลับไปก็พอจะเดาสีหน้า ในตอนนี้ของเขา ออก ขนาดนี้แล้วจะกล้าพูดแบบเมื่อกี้อีกที่ไหนกัน?

เซียต้าไปที่มองเธอจากด้านข้าง แล้วหันไปมองคนบาง คนที่ทำหน้าตึงอยู่ด้านหลัง ก็ทำหน้าเย้ยหยัน แปรงฟันให้ สะอาดเสร็จก็พูดเสียงดัง “เสี่ยวไป หม่ามีบอกว่าพ่อเกินไป ไม่ได้อยากแต่งงานกับพ่อเลย!

เจ้าตัวแสบ!
เซียซิงเฉินถลึงตามองเขา

ไปเยฉิงก็ถลึงตามองเขาเช่นกัน

แต่เขากลับมีท่าทีสบายๆ แถมยังบ่นไม่หยุด “ผมก็บอก แล้วว่าปกติพ่อต้องอ่อนโยนหน่อย ไม่งั้นวันไหนผมกับหม่าม ไม่เอาพ่อแล้ว พอได้ร้องไห้แน่ๆ

ไปเฉิงตวัดสายตามองไป ทำให้เซียต้าไปพาร่างตัวเอง วิ่งหนีออกมาแล้วกอดขาเซียซิงเฉิน “หม่าม เสี่ยวไปดูจังเลย”

“พอแล้ว คุณก็อย่าดุเขาเลย” เซี่ยซิงเฉินถึงได้หันกลับมา มองชายหนุ่มแวบหนึ่ง

ไปเย่นิ่งเชื่อฟังเธอพร้อมปรับสีหน้าให้อ่อนโยนขึ้นมาก กล่าว “ผมสั่งให้คนไปรับน้าเงินแล้ว

“เราสองคนไม่ต้องไปเหรอคะ?”

“เวลากระชั้นชิดเลยไม่ไปแล้ว ไปเจอกันสำนักงานเขต

เลยดีกว่า”

เซี่ยชิงเฉินพยักหน้ารับ

“โอ้! ผมจะได้ไปดูเสี่ยวไปกับหม่ามี้แต่งงานกันแล้ว! เซี่ยต้าไป๋ดีใจกระโดดโลดเต้นไม่หยุด มือก็โบกสะบัด ผ้าเช็ดตัวลายการ์ตูนของเจ้าตัวไปมา

ผู้ใหญ่ด้านหลังทั้งสองเห็นภาพนี้เข้าก็หันมาสบตายิ้มให้กัน
ผ่านวันนี้ไปก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ แล้ว แค่คิดก็ รู้สึกอิ่มเอมใจทันที

“คุณไปแต่งตัวเถอะค่ะ” เซียซิงเฉินหันกลับมาแล้วลูบใต้ คางเขาที แต่เจอตอหนวดแข็งมือเข้า “ไปโกนหนวดด้วย ฉันจะไปใส่เสื้อให้ต้าไปก่อน

เขาพยักหน้าแล้วหันไปมองเด็กน้อยในห้องน้ำอีกแวบ หนึ่งก่อนจะเดินออกไป

วันนี้เซี่ยต้าไปแต่งตัวได้หล่อเหลามาก ให้สวมเสื้อกัน หนาวหนาๆ ดันไม่ชอบ ดื้อดึงจะใส่ชุดเหมือนสุภาพบุรุษตัว น้อยเสียอย่างนั้น เสื้อเชิ้ตรวมทั้งเสื้อสูท บนคอเล็กยังมีหู กระต่ายผูกอยู่

เธออุ้มเขาลงไปถึงห้องอาหารก็พบว่าไปเยฉงนั่งรออยู่ที่

โต๊ะก่อนแล้ว

เห็นเด็กน้อยสวมเสื้อน้อยแบบนั้นก็ขมวดคิ้วเป็นปม “ทำไมใส่เสื้อน้อยชิ้นแบบนี้?”

“ได้ยินว่าวันนี้มีหิมะแรกด้วยนะครับ! ถ้าคุณชายเล็กจะ ออกไปผมว่าสวมเสื้อหนาๆ ไว้จะดีกว่า” พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้าง เปิดปากพูดพร้อมจัดวางอุปกรณ์ทานอาหารด้วยตัวเอง

ไปเย่นิ่งได้แต่หันไปสั่งคนรับใช้ที่ยืนอยู่ ไปหยิบเสื้อกัน หนาวที่ชั้นบนให้คุณชายเล็กมา ขอหนาๆ หน่อย
“แต่ว่า…” เซียต้าไปเบ้ปากแสดงท่าที่ไม่ยินยอม “พอใส่ เสื้อกันหนาวแล้วก็ดูอ้วนเหมือนลูกบอลเลย พ่อแม่ยังใส่ชุด สวยขนาดนี้ได้เลย

“เราแต่งงานหรือลูกแต่งงานกันแน่?

เซี่ยต้าไปครางหงิงในลำคอ อยากใส่เสื้อสวยๆ แต่ไม่ได้ คนรับใช้หยิบเสื้อกันหนาวตัวหนาลงมา เซียซิงเฉินรับไว้แล้ว สวมให้เขา แม้จะอืดอาดไม่ยินยอมสักเท่าไรแต่เขาก็ไม่กล้า ฝ่าฝืนคำสั่งของเสียวไป

เซียซิงเฉินยิ่งรู้สึกว่าที่บ้านต้องมีคนหน้าดุสักคน ไม่อย่าง นั้นตนเองคงคุมเจ้าตัวเล็กไม่ไหวแล้ว

“พอแล้ว ไม่ต้องเสียใจไป พ่อเขาก็กลัวลูกเป็นหวัดไ เซี่ยซิงเฉินแตะปลายจมูกเขี่ยต้าไปไปที

เซี่ยต้าไปเหล่มองเสี่ยวไปแวบหนึ่ง ไปเยถึงคืบครัวซองต์ ให้เขาหนึ่งชิ้น เขาเบะปากเล็กน้อยก่อนจะหายโกรธ เด็กน้อย ก็แบบนี้แหละ ปลอบง่ายเหลือเกิน

“คุณเซีย ท่านประธานาธิบดี ยินดีกับทั้งสองท่านด้วยนะ ครับ!” พ่อบ้านแสดงความยินดีด้วยรอยยิ้ม เมื่อวานคุณชาย เล็กดีใจมาก กลับมาถึงก็พูดจ้อถึงเรื่องการแต่งงานของพวก เขาทั้งสองไม่หยุด ฉะนั้นแล้วตอนนี้ทั้งทำเนียบประธานาธิบดี ไม่มีผู้ใดไม่รู้เรื่องนี้

เขายกถ้วยใส่บัวลอยสองถ้วยใหญ่กับอีกหนึ่งถ้วยเล็กลงมาจากรถเข็น แล้วแจกจ่ายให้ทั้งสามคน “นี่เป็นบัวลอยที่ทาง ครัวตั้งใจทำโดยเฉพาะ หมายถึงการอยู่กันพร้อมหน้าพร้อม ตาถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี พวกท่านลองชิมดูนะครับ

ในถ้วยมีบัวลอยขาวกลมอยู่หลายลูก แถมยังมีดอกหอม หมื่นประดับอยู่บนผิวน้ำ แค่เห็นก็อยากกินขึ้นมาทันที

“ขอบคุณค่ะ” เซียซิงเฉินกล่าวขอบคุณ แค่นึกถึงว่า อยู่ พร้อมหน้าพร้อมตา ก็มีความสุขแล้ว

หลังเธอทานเสร็จเงยหน้าขึ้นก็พบว่าในถ้วยเขาไม่เหลือ บัวลอยสักลูก ปกติเขาไม่ชอบทานของหวาน แต่วันนี้เพราะคำ ว่า “อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา จึงได้รับการยกเว้น

“ผมทานหมดแล้ว!” เซียต้าไปยกถ้วยขึ้นด้วยท่าทางเอก ดีใจ “คุณลุงพ่อบ้าน อย่างนี้แล้วเราทั้งสามคนก็จะอยู่ด้วยกัน ตลอดไป ไม่แยกจากกันแล้วใช่ไหมครับ?

พ่อบ้านพยักหน้าตอบรับ “แน่นอนอยู่แล้วครับ

เซี่ยซิงเฉินและไป๋เย่นิ่งสบตากันแล้วยิ้มบางเบา มือของ เขาลอดใต้โต๊ะมากุมมือเธอไว้ “ถึงเวลาแล้ว

เซี่ยซิงเฉินคว้าเสื้อกันหนาวมาสวมไว้ เผลอลูบที่กระเป๋า ไป แต่พบว่าด้านในกลับว่างเปล่า

ถุงเย็บเองที่มารดาให้มาหายไป เป็นหยกที่สำคัญที่สุด
“หาอะไร?” เขาถาม

“ก่อนหน้านี้แม่ฉันให้ของที่คอยคุ้มครองฉันมาค่ะ ช่วงนี้ ฉันพกติดตัวตลอดเลย แต่ตอนนี้หายไปแล้ว

“จะหาไหม? ลองนึกให้ดีว่าไปวางไว้ที่อื่นหรือเปล่า?”

เซียซิงเฉินนักสักพัก สุดท้ายก็กล่าวออกมาอย่างไม่มั่นใจ

“อาจจะใส่ไว้ในกระเป๋าแล้ว

“รอตอนบ่ายเราไปหาคุณหญิงแล้วค่อยหาดูดีๆ อาจจะอยู่ ในกระเป๋านั่นก็ได้

“ก็ได้ค่ะ”

เซี่ยซิงเฉินพยักหน้าและปล่อยให้ไปเย่งกุมมือเดินออก ไปด้านนอกทำเนียบประธานาธิบดี ทว่าไม่รู้ว่าเป็นเพราะหยกนี้ หายไปเลยทำให้ว้าวุ่นใจแปลกๆ หรือเปล่า

ประตูทำเนียบประธานาธิบดีถูกเปิดออก ลมหนาวปะทะ เข้ามาอย่างแรง

เซียต้าไปที่ก่อนหน้ายังวิ่งอยู่ด้านหน้ากลับถอยกลับมา เพราะลมที่พัดมา

“เสี่ยวไป ข้างนอกหนาวจัง…

เขายืนตัวสั่นพร้อมใช้มืออุดหูที่หนาวจนแดงเถือกไว้ทั้งสองข้าง
ไปเฉิงถอดผ้าพันคอออกแล้วพันใส่คอเขาไว้ อุดหูเล็ก ทั้งสองข้างของเขาพลางยื่นมือรวบเขาเข้ามาในอ้อมกอด ใช้ เสื้อกันหนาวห่อตัวอีกที

เซียซิงเฉินมองเห็นฉากนี้ก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้ เขาหัน กลับมาใช้มือที่ว่างอีกข้างกุมมือเธอไว้ “อย่ามัวแต่เหม่อ รีบขึ้น รถเร็วเดียวเป็นหวัด

“ค่ะ” เธอตอบรับไปแล้ววิ่งเหยาะๆ ขึ้นรถไป ส่วนเขาก็ ก้าวขายาวเดินตาม

“คุณเซีย อรุณสวัสดิ์ครับ” เหลิงเฟยยืนทักทายเธออยู่ข้างรถ

เซี่ยซิงเฉินไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่แปลกไปของเขา เพียง แค่ยิ้มตอบกลับไปแล้วมุดตัวเข้าไปในรถ

ไปเยฉิงก็ส่งเด็กน้อยขึ้นรถ ก่อนจะขึ้นรถตามก็เหลือบมอง เหล่งเฟยแวบหนึ่ง