ตอนที่ 214 รังแกคน (2)

เขาเอ่ยพลางใช้มือหนึ่งหัน ใบหน้าเล็กเธอมา ริมฝีปากประทับ ลงปลายจมูกสั้นของเธอ

เชียซิงเฉินใช้มือยันตัวเขาไว้เพื่อให้ตนยืนมั่นคง “ไม่ใช่ ว่าคุณไม่สนใจร่างกายของฉันเหรอ…ผู้หญิงมากมายยอมนอน กับคุณ คุณยังจะมารังแกฉันอีกเหรอคะ?”

ทั้งที่เป็นคำบ่นแต่พอออกจากปากแล้วกลับกลายเป็น เสียงบ่นที่นุ่มนวล ฟังดูแล้วไม่หนักแน่น ยิ่งคล้ายเป็นการ ปฏิเสธที่แสนเย้ายวน

ผ่านไปนานขนาดนี้ ประโยคนี้เธอยังคงจดจำได้แม่นยำ ผู้หญิงนี่นะ ใจแคบจริงๆ

ทั้งที่เขาไม่ชอบคนใจแคบ แต่ตอนนี้เขาได้ยินแล้วกลับ รู้สึกอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก น้ำเสียงของเธอยิ่งทำให้เขา

รู้สึกคันยิบๆ ที่หัวใจ

เขาก้มหน้ามองเธอ ใบหน้าที่มีอารมณ์ของเธอดูยั่วยวน แพขนตากะพริบสั่นไหว ดวงตาทั้งคู่รื้นด้วยน้ำใสจนเกี่ยวทั้งใจ เขาไว้ สภาพเช่นนี้จะให้เขาต้องการผู้หญิงคนอื่นอย่างไร? เขา ไม่เคยนึกถึงผู้หญิงคนอื่นเลย

ในหัวมีผู้หญิงคนเดียว และจะมีแค่ผู้หญิงคนเดียว ความรู้สึกเช่นนี้แปลกดี ส่วนเป็นใจเต้นหรือความรัก เขาไม่สนใจ หรอก

“ตอนนี้ผมอยากนอนกับคุณ อนาคตก็อาจจะนอนแค่กับ คุณ… ไปเฉิงขบกัดเธอ ฟันคมขบกัดตรง ใบหูเธอเบาๆ “ตอนนี้ผมยอมให้ลูกอยู่กับคุณแล้ว เพราะฉะนั้น…คุณต้อง ทำให้ผมพอใจใช่ไหม?

ผู้ชายคนนี้เขี้โกงชัดๆ! ตอนนี้ลูกอยู่กับเธอก็จริง แต่ก็อยู่ กับเขาด้วยไม่ใช่หรือไง? เธอไม่ได้พาลูกไปสักหน่อย

“ครั้งก่อน คุณรู้อยู่แล้วว่าตัวเองจะไม่มีทางได้แต่งงา นกับซ่งเหวย รู้ทั้งรู้ว่าฉันจะกลับมา คุณยัง…” ยังแสร้งไหล ตามน้ำแล้วนอนกับเธอ

พอเชียซิงเฉินมาคิดดูแล้วก็ยิ่งโมโห คืนนั้นตัวเองคล้าย คนโง่ที่ถูกเขาปั่นหัว แถมยังถูกทำให้อับอายไประลอกใหญ่ เขานี่มันผู้ชายเลวจริงๆ

“คุณเอาถุงยางอนามัยมาพร้อมกับให้ผมนอนกับคุณแล้ว ผมจะไม่อดใจได้เหรอ?

“ฉันไม่ได้” เซียซิงเฉินถูกเขาพูดหยอกจนใบหน้าขึ้น เธออยากเอ่ยแก้ตัวแต่พอคิดๆ แล้วก็คล้ายว่าจะเป็นเช่นนั้น ท้ายสุดคำพูดโต้แย้งมากมายก็ถูกกลืนลงคอไป

“วันหลังถ้าอยากให้ผมนอนกับคุณ มาแค่ตัวก็พอ อุณหภูมิของร่างกายชายหนุ่มเพิ่มสูงขึ้น เซียงเฉินรู้ว่าต่อไปเขาคิดจะทำอะไรกับตน เธออยากจะบอกว่าวันนี้ร่างกายคนไม่ พร้อม อีกทั้งเพิ่งรู้ตัวตอนอาบน้ำเมื่อครู่ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ย ปาก ร่างกายก็ถูกชายหนุ่มพลิกหันไป ริมฝีปากถูกชายหนุ่ม ประทับลงอย่างรีรอไม่ไหวอีกต่อไป

บนหน้าผากเธอ ปลายจมูกเธอล้วนเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ชั้นบาง ดวงตาขึ้นด้วยน้ำใส คล้ายหินออบซิเดียนสองเม็ดที่ เจิดจรัสยามอยู่ใต้แสงไฟ

ชุดนอนบนกายเธอถูกถอดโยนทิ้งไว้บนโซฟาแล้ว

เซียซิงเฉินทั้งหวาดกลัวทั้งกังวล ดันเขาไปที พยายามขึ้น ตัวขยับริมฝีปากออกห่างจากปากเขาหนึ่งนิ้ว กล่าวเตือน “อย่า…ต้าไป…”

ไปเย่นิ่งเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน ประคองใบหน้าเธอขึ้น พลางก้มหน้าลงแล้วประทับจูบลงหนักๆ อีกหน ไม่สนอย่างอื่น อีก! เขาต้องการเธอตอนนี้

“หม่า” คล้ายเป็นการตอบรับเสียงของเธอเมื่อครู่ ภายในห้องมีเสียงของเซี่ยต้าไปดังขึ้น ตามด้วยเสียงดัง เสียดสีจากรองเท้าที่เด็กน้อยเดินลากมา

เซียซิงเฉินตกใจไม่เบา จนทั้งตัวนิ่งแข็งเป็นหิน

สภาพเขาทั้งสอง ในตอนนี้หากให้เซียต้าไปเห็นเข้าล่ะก็ เธอคงต้อง…ไปตายได้ทางเดียว! อนาคตก็ไม่ต้องคิดจะพบเจอ ใครอีก!
แต่ตอนนี้เธอจะวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าของตนที่โซฟา เห็นที คงจะไม่ทันสินะ! เธอลนลานจนไม่รู้ทำเช่นไรดี ดันร่างชายหนุ่ม ที่คร่อมอยู่ด้วยใจที่หวาดระแวง แต่เทียบกับท่าทีลนลานของ เธอแล้ว เขายังคงเรียบนิ่ง เหมือนคนไม่มีเรื่องอะไร

“อย่ากระวนกระวาย!” เขาเอ่ยเสียงเบา

เซียซิงเฉินกัดปาก ขนาดนี้แล้วจะไม่กระวนกระวายได้

อย่างไร?

“ต้าไปมาถึงหน้าประตูแล้วนะ”

ไฟสว่างขนาดนี้ แถมเธอยังเปลือยกายอีก! อีกอย่างเธอ ไม่ได้หน้าด้านอย่างเขา ไม่ว่าจะเวลาไหนก็สงบนิ่งได้เสมอ

เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย เผลอเบียดกายเข้าอ้อมกอดเขาเพื่อ ให้เขาบดบังตนไว้ ไปเย่นิ่งก้มหน้ามองเธอแวบหนึ่ง แววตา ลึกแสนอันตรายแผ่กระจายออกมา “ถ้าคุณยังกล้าเบียดเข้ามา อีก ผมจะจัดการคุณตอนนี้แล้วนะ…

เซียซิงเฉินเงยหน้า ยังไม่ทันมองแววความต้องการใน ดวงตาของเขาให้ชัด พลันเกิดเสียง “พริบ ไฟในห้องดับลง ทั้งหมด มือของเขาถึงได้เลื่อนลงจากปุ่มกดไฟ ไม่รอเธอได้สติ พลันช้อนตัวเธอขึ้นหันเดินเข้าไปยังห้องครัวทันที

และในเวลานั้นเองที่ประตูห้องถูกกระชากเปิดออกเสียง ดัง ‘แกร๊ก’

เซี่ยซิงเฉินตื่นเต้นจนแทบหายใจไม่ได้ ได้ยินเพียงเซียต้าไปเดินวนไปมาในห้องครัวอย่างสะลึมสะลือ “หม่าม ผมจะ

ไปเยถึงปิดประตูห้องครัวลง จากนั้นก็ต่อเรื่องเมื่อครู่ที่ ค้างไว้ด้วยความต้องการ ลูกอีกแล้ว เขาอีกแล้ว เซี่ยซิงเฉิน ตื่นตัวเหลือเกิน จึงแนบกับบานประตู ร่างกายสั่นระริกอย่าง รุนแรง แต่เสียงของเด็กน้อยที่อยู่ด้านนอกทำให้เธอรู้สึกผิดยิ่ง กว่า เธอไม่กล้าส่งเสียงร้อง ยังไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง ทำเพียง แขนเสื้อชุดนอนเขาไว้แน่น เอ่ยร้องขอ “คุณคืนเสื้อ ให้ฉัน…ฉันขอออกไปดูเขาได้ไหม?

“ไม่ได้” ไปเย่นิ่งมองเธอด้วยสีหน้าเจ็บปวด “ตอนนี้คนที่ คุณควรดูคือผมต่างหาก…

เชียงเงินคิดไม่ตก ตอนนี้ยังจะมีใจคิดอย่างอื่นที่ไหนกัน

ล่ะ?

ข้างนอกเซียต้าไปยังคงเอ่ยเรียกเธอไม่หยุด เสียงเด็ก น้อยอ่อนนุ่มนั่นทำให้เธอรู้สึกอับอาย หัวคิ้วที่ขมวดของเขา ล้วนกำลังสกัดกลั้นความเจ็บปวด “แค่นี้เอง เขาอายุสี่ขวบแล้ว ไม่ใช่ว่าแค่นี้จะทำไม่ได้…

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่”

เซี่ยซิงเฉินกัดปาก “อะ…อันนั้นของฉันมาเมื่อกี้แล้ว… ไปเฉิงหัวคิ้วกระตุก “คุณว่าอะไรนะ?”

แม้ภายในห้องครัวจะมืด แต่เซียซิงเฉินพอจินตนาการสีหน้าของเขาในตอนนี้จากน้ำเสียงของเขาได้ว่าแย่มาก เพียงใด อยากหัวเราะแปลกๆ เอ่ยย้ำอีกที “อันนั้นของฉันมา แล้ว…จริงๆ นะคะ

กลัวเขาไม่เชื่อจึงตั้งใจเสริมคำสุดท้ายเข้าไปอย่างหนัก

ไปเฉิงอยากฆ่าคน

เชียซิงเฉินรู้สึกถึงความคับแน่นในเจ็บปวดของเขา สงสารจับใจ แต่ช่วยไม่ได้ อยากช่วยแต่ก็จนปัญญา เธอยิ้ม เยาะเล็กน้อย ไม่งั้น….คุณไปอาบน้ำเย็นหน่อยไหม?”

” ในความมืดมิด แววตาเขาเรียบนิ่ง

เธอกลับรู้สึกสะใจมาก เอ่ยหยอกเขาอย่างไม่กลัวตายต่อ ไป “หรือไม่ก็…คุณมีผู้หญิงที่ยอมให้คุณนอนด้วยเยอะแยะเลย ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้คุณก็ออกไปเลือกสักคนสิคะ

“” ไปเยถึงถูกคำพูดของเธอทำให้เดือดพล่านจนลม หายใจหนักอึ้งกว่าเดิม ยื่นมือกักตัวเธอไว้พลันกัดลงริมฝีปาก เธออย่างแรง “คืนนี้คุณตายแน่!

เธอหัวเราะ เธอมีเครื่องรางป้องกันตัวอยู่จึงไม่กลัว ผู้ชาย คนนี้คงไม่ร้ายถึงขนาดเวลาแบบนี้ก็ยังจะทำอะไรกับเธอหรอก นะ!

ข้างนอกเซียต้าไปกำลังอั้นปัสสาวะไว้ กำลังคลำหา ห้องน้ำท่ามกลางความมืด พลันได้ยินเสียงจากห้องครัว ร่างเล็กๆ รีบหมุนตัวไปอีกฝั่งแล้วเดินตรงเข้ามา

“เสี่ยวไป หม่า อยู่ในห้องครัวเหรอ?”

เซียซิงเฉินที่อยู่ข้างในหัวเราะไม่ออกแล้ว แม้ประตูของ ห้องครัวจะปิดได้ แต่ไม่ได้ล็อก! มือเล็กของเจ้าตัวเล็กอยู่บน ลูกบิดประตูแล้ว