ตอนที่ 157 ปล่อยข่าวอื้อฉาวสุดช็อก(2)

เซี่ยซิงเฉินตกใจเมื่อเห็นสีหน้าอีกคน ชะงักฝีเท้าลงแล้วถาม “เกิดอะไรเหรอ”

ฉือเว่ยยังมองเพื่อนร่วมงานข้างๆ แวบหนึ่ง ไม่เอ่ยอะไร รอให้อีกฝ่ายเดินแยกไปเธอจึงดึงเซี่ยซิงเฉินไปตรงมุมทางเดิน “เธอเห็นหนังสือพิมพ์วันนี้หรือยัง

“หนังสือพิมพ์อะไร ฉันเพิ่งมายังไม่ทันทำอะไรเลย

“เธอรีบไปดูเร็ว”

คือเว่ยยังผลักเธอไปที ท่าทางลึกลับแบบนั้นทำให้เสียซิง เฉันรู้สึกกังวล เธอถาม “ตกลงเรื่องอะไรกันแน่ ถึงทำให้เธอ ตกใจขนาดนี้ได้”

“ฉันไม่รู้จะพูดกับเธอยังไง เดี๋ยวเธอเห็นก็รู้เอง

เซียซิงเฉินสงสัย แต่ก็รีบกลับห้องทำงานทันที เมื่อเข้าไป ก็เห็นเพื่อนร่วมงานข้างในนั้นต่างก็สุมหัวพูดคุยกระซิบ กระซาบ สถานการณ์แบบนี้ไม่เคยปรากฏขึ้นในสภาพแวดล้อม การทำงานเช่นนี้มาก่อน และไม่มีทางปรากฏแน่นอน

“ข่าวไปไกลแล้ว นี่พวกเธอว่ามีข่าวอื้อฉาวแบบนี้ ประธานาธิบดีจะโดนตรวจสอบว่าผิดไหม”
เซียซิงเฉินได้ยินคำว่า “ประธานาธิบดี แว่วๆ ใจก็กระตุก หลายที ข่าวอื้อฉาว? เกี่ยวกับเขา

“อยากรู้จริงๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่ เธอว่าคน ปล่อยข่าวคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงตั้งใจเบลอหน้านางไว้ล่ะ

“ไม่แน่อาจจะเป็นนางที่ปล่อยข่าวเอง ฉันว่าท่าน ประธานาธิบดีโดนผู้หญิงในหัว!

“จะเป็นไปได้ยังไง แต่ว่าฉันอยากเห็นโฉมหน้าที่แท้จริง ของนางจริงๆ นะ! พวกเธอว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะได้ความ สนใจจากท่านประธานาธิบดี อีกอย่างนี่มันบนรถเลยนะ ต้อง อดรนทนไม่ไหวขนาดไหนถึงทำแบบนี้อะ?”

“ไม่แน่ว่านางอาจเป็นซึ่งเหวยก็ได้นะ!”

เซี่ยซิงเฉินยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกกังวล เธอเดินฝ่าวงเข้าไป ท่ามกลางพวกเธอ มือหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา “รักเอาท์ดอร์ พาดหัวข่าวที่เห็นทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวตาลายทันที รูปพวกนั้น ยิ่งทำให้สีหน้าเธอเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก

เซนเซอร์ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีคนดูออกว่าเจ้าตัวในรูปคือ เธอ แต่ว่าเขากลับถูกถ่ายชัดมาก

ข่าวแบบนี้สำหรับประธานาธิบดีแล้วร้ายแรงมาก ก่อน หน้านี้ข่าวในโทรทัศน์มีแต่ข่าวหมั้นเร็วๆ นี้ของเขากับซึ่งเหวย อี ข่าวด้านลบเช่นนี้จะทำลายภาพพจน์ของเขามากแค่ไหนก็ สามารถจินตนาการได้
เขาจะจัดการอย่างไร แล้วสามารถจัดการอะไรได้บ้าง

เซี่ยซิงเฉินมือกหนังสือพิมพ์ยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ในใจ สับสนวุ่นวาย

“ชิงเฉิน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” เพื่อนร่วมงานเห็นสีหน้า เธอแปลกไป จึงมองเธอแล้วมองหนังสือพิมพ์อีกครั้ง เธอก็ ชอบประธานาธิบดีไปเหรอ ดูเธอช็อกขนาดนี้

เซียซิงเฉินเม้มปาก อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้าย ก็ไม่ได้พูดออกไป ฉือเว่ยยังลากเธอมานั่งตรงที่ของตัวเอง

“ดื่มน้ำสักหน่อยให้หายตกใจ” คือเว่ยยังเทน้ำอุ่น ให้เธอ หนึ่งแก้ว เซี่ยซิงเฉินประคองไว้ในมือแล้วยกขึ้นดื่มอีก ใหญ่

“ตอนนี้ในอินเทอร์เน็ตวุ่นวายไปหมดแล้วใช่ไหม” เซีย ซิงเฉินถาม น้ำเสียงแผ่วเบา

เธอไม่กล้าดู

“อืม มีคนปั่นผู้คนบนอินเทอร์เน็ตอยู่ บอกจะรวบรวมราย ชื่อส่งให้วุฒิสภาเพื่อตรวจสอบท่านประธานาธิบดี เธอก็รู้ ว่าการแข่งขันทางการเมืองแปรปรวนยิ่งกว่าอากาศ เพิ่งบอก ลมมาแต่ฝนก็ตกแล้ว แต่ยังดี ถึงหลายคนบอกให้เปิดเผย ฝ่ายหญิง แต่ว่า….ตอนนี้บนอินเทอร์เน็ตยังไม่มีข้อมูลอะไรของ เธอหลุดไปเลยสักนิด ฉันว่าคนที่ปล่อยรูปพวกนี้ออกมาอาจไม่ อยากปล่อยข้อมูลของเธอ”

ในหัวเซียซิงเฉินเต็มไปด้วยไปเฉิง เธอหยิบมือถือไว้ในมือ มองหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้โทรไปสักที คือเว่ยยังมองเธอ “เธอ…จะโทรไปถามหน่อยไหม

“” เธอส่ายหัว วางมือถือลงประคองแก้วไว้ “ตอนนี้เขา ต้องยุ่งวุ่นวายจนหัวหมุนแน่ๆ คงไม่ว่างรับสายฉันหรอก อีก อย่าง…ฉันโทรไปก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้”

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกตัวอีกครั้งว่าความจริงแล้ว…ยามที่เขาหลง อยู่ในวังวน เธอไม่มีแม้แต่แรงหรือสิทธิ์ที่จะช่วยเขาได้เลย เธอ ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกของเขา เธอจินตนาการไม่ออกด้วย ว่าตอนนี้เขากำลังเผชิญกับลมพายุและอันตรายแบบไหน ยิ่ง ไม่รู้ว่าจะเผชิญไปพร้อมกับเขาอย่างไรเลย

ฉือเว่ยยังมองเธอแวบหนึ่งอย่างเป็นห่วง ตบหลังมือเธอ เบาๆ “เดี๋ยวฉันโทรหาเฉินก่อน ลองถามว่าเป็นยังไงบ้าง อย่างน้อยเขาก็น่าจะรู้หน่อยล่ะนะ

เซี่ยซิงเฉินทําได้แค่พยักหน้า

ฉือเว่ยยังสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ถึงตัดสินใจโทรหา ฟู่อี้เฉินได้

“ฮัลโหล” เมื่ออีกฝ่ายรับสายเธอจึงเป็นคนเอ่ยก่อน เฉินในอีกฝั่งของสายนิ่งเงียบไปชั่วครู่ คือเว่ยยังด้านนี้ได้ยิน เพียงเสียงหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่ม เพียงแค่ฟังเสียง หายใจของเขาแบบนี้เธอก็รู้สึกปวดหนึบที่ใจขึ้นมา ความเจ็บนี้ ติดตามเธอมาหลายปี เธอคิดว่าชนชาไปเสียแล้ว ทว่าช่วงนี้กลับเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม

“อยากถามเรื่องของท่านหรอ” ในที่สุด เฉินก็เอ่ยปาก

“ใช่” ฉือเว่ยยังพยักหน้า

ความรู้สึกเก้อแวบผ่านใจเฉิน แต่ว่าพอคิดแล้วมันก็ สมควร หากไม่ใช่เพื่อเรื่องของคนอื่น เธอก็คงไม่โทรหาตนอีก

“บอกซิงเฉินว่าไม่ต้องกังวล ท่านจัดการเองได้”

ฉือเว่ยยังเหลือบมองเซียซิงเฉินที เซียซิงเฉินลุกขึ้นยืน พลางโน้มหน้าเข้าใกล้ แนบหูเข้ากับหลังมือถือ

ถือเว่ยยังถาม “แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง

ฟู่เฉินเงียบไปชั่วครู่ ถึงยอมบอกความจริง “ไม่ดี เท่าไร ได้ยินว่าซุงถั่วเหยามาที่พระราชวังไปยวด้วยตัวเองแล้ว เขาเป็นประธานฝ่ายวุฒิสภา แม้จะไม่มีสิทธิ์ออกเสียงให้ถอด ตำแหน่งประธานาธิบดี แต่ว่าตำแหน่งยังคงสำคัญมาก อีก อย่างเรื่องที่ถูกปล่อยออกมาคราวนี้ก็ทำให้ตระกูลซึ่งอับอาย ก็เลย…”

ฉือเว่ยยังรู้สึกหนักอึ้งในใจ มองเซี่ยซิงเฉินอีกครั้ง เห็นได้ ชัดว่าเธอได้ยินคำพูดของเฉินเมื่อครู่หมดแล้ว ถึงได้นั่งที่ เก้าอี้ของตัวเองเช่นเดิม

ฉือเว่ยยังอยากปลอบเธอ แต่ว่าสถานการณ์แบบนี้มัน ไม่ใช่เรื่องเล็ก จะเอ่ยปลอบอย่างไรล่ะ? ถ้าดาราคนหนึ่งถูก ปล่อยข่าวสาวเช่นนี้ออกมา ก็เป็นการทำลายชีวิตในวงการบันเทิงไปแล้ว แล้วยิ่งเป็นท่านประธานาธิบดีจะเป็นยังไงล่ะ?

เซี่ยซิงเฉินไม่มีใจจะทำงานอีกต่อไป

มือถือวางอยู่บนโต๊ะ เธออยากโทรไปถามข่าวคราวอยู่ หลายต่อหลายครั้ง ต่อให้ได้ยินเพียงเสียงของเขาก็ยังดี แต่ว่า สุดท้ายก็ไม่ได้ไปรบกวนเขา เพราะพอเดาได้ว่าตอนนี้เขาต้อง กำลังเคร่งเครียดมากแน่ๆ

ก่อนหน้าเขาเคยบอกไว้ว่าจะไม่หมั้นกับซึ่งเหวย เซี่ยง เฉินไม่รู้ว่าเขามีแผนอย่างไรกันแน่ แต่ว่าตอนนี้เธอรู้ สถานการณ์แบบนี้ ถึงตระกูลซึ่งไม่เอ่ยปากเรื่องงานหมั้น ก็คง ไม่มีทางยกเลิกได้แล้ว!

แต่ถ้าตระกูลข่งประกาศถอนหมั้น ก็เหมือนเป็นการยืนยัน ว่าผู้หญิงในข่าวไม่ใช่ซ่งเหวย ถึงตอนนั้น ผลสุดท้ายก็ไม่อาจ จินตนาการได้ ต่อให้เรื่องนี้ทางวุฒิสภาจะทำอะไรเขาไม่ได้ ทำให้ตำแหน่งประธานาธิบดีของเขาสั่นคลอนไม่ได้ แต่ ภาพพจน์ของเขาในใจประชาชน ต้องแย่ลงอย่างรวดเร็ว แน่นอน