ตอนที่ 89 จูงมือกันผูกพันครอบครัว (3)

เซียซิงเฉินไม่กล้าคิดต่อ เธอหยิบสบู่มาล้างมือให้เด็กน้อย เธอ นิ้วมือทุกนิ้วจนสะอาดหมดจด หลังจากล้างมือเสร็จแล้ว เธอก็ ล้างหน้าและนิ้วเท้าน้อยๆ ของเขา สิบนาทีต่อมาทุกส่วนก็ถูก ล้างจนสะอาดเอี่ยม เซียซิงเฉินอุ้มเขาออกมาจากห้องน้ำ คน ของเขายังอยู่ในห้องรับแขกไหม?

เธอมองไปรอบๆ สายตาพลันมองไปที่ประตู เป็นอย่างที่ คิดไว้ไม่ผิดรองเท้าของเขาที่ตั้งอยู่ตรงประตูหายไปแล้ว

“เอ๋ เสี่ยวไป์ไปแล้วเหรอ?”

“อืม ดูเหมือนจะไปแล้วนะ” เซียซิงเฉินตอบเบาๆ เธออุ้ม เด็กน้อยเข้าไปในห้องนอนและห่มผ้าห่มให้เขา จากนั้นจึงเดิน ออกมาและปิดประตู

เธอเดินไปเปิดประตูและมองออกไปข้างนอกโดยไม่รู้ตัว ตรงทางเดินนั้นว่างเปล่า จากนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปที่ หน้าต่างและมองลงไปข้างล่างอีก ภายใต้แสงไฟตรงถนน รถที่ สะดุดตาทั้งสองคนก็หายไปแล้ว

ดูเหมือนเขาจะกลับไปแล้วจริงๆ…

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกเปล่าเปลี่ยวใจขึ้นมา ต่อมาก็รู้สึกตลกตัว

เองที่มัวมาคิดเรื่องนี้อยู่
เธอสลัดความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ออกไปและปิดประตู เธอนั่งลงบนโซฟาเพื่อเก็บข้าวของที่เพิ่งซื้อกลับมา สายตา พลันไปเห็นของซึ่งวางอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่น เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง

ไม่รู้ว่าของสองอย่างนี้มาวางเพิ่มอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นตั้งแต่ เมื่อไร มันคือพลาสเตอร์ยาและครีมลบรอยแผลเป็น

เซียซิงเฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสน เธอมองนิ้วมือที่เพิ่งถูก บาดจนเป็นแผลในซูเปอร์มาร์เก็ต และจ้องไปที่ข้อเท้าที่มีรอย แผลเป็นของตัวเอง ในใจพลันรู้สึกเหมือนมีกระแสความร้อน ไหลวน เห็นได้ชัดว่าพลาสเตอร์ยานั้นเพิ่งจะซื้อในซูเปอร์ มาร์เก็ต เธอไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเขาหยิบมันมาตอนไหน

ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้น เธอติดพลาสเตอร์ยาไปบนนิ้วมือ และหยิบคอตตอนบัดออกมาป้ายครีมลบรอยแผลเป็นทาลงไป ตรงข้อเท้า

หลังจากล้างหน้าบ้วนปากเสร็จแล้ว เธอก็เอนตัวนอนลง บนเตียง เซี่ยต้าไปกำลังนอนสะลึมสะลือ เขารู้สึกได้ว่าเธอเข้า มา ศีรษะเล็กๆ ค่อยๆ ซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ เซี่ยซิงเฉิ นกอดเขาไว้แน่นพลางพลิกตัวไปปิดไฟ

“หม่ามี้ เสี่ยวไป๋ไปแล้วจริงๆ เหรอ?”

“อืม”

“แล้วแม่ก็ไม่กลับไปแล้วจริงๆ เหรอ?” เขาดื่มเบาๆ จนฟังไม่ค่อยชัด

เซี่ยซิงเฉินส่งเสียง “อืม” เบาๆ

“แล้วถ้าเสี่ยวไป๋เหงาจะทำไง?”

เซียซิงเฉินไม่พูดอะไรต่อ เธอได้แต่ตบศีรษะของเด็กน้อย เบาๆ “นอนเถอะนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า

เด็กน้อยหลับไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เธอยังคงนอนไม่ หลับอยู่บนเตียง

วันต่อมา

เซียซิงเฉินทำอาหารเช้าไว้มากมายตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ทั้งคู่ก็ ทานไม่หมด

เซี่ยต้าไปจึงพูดขึ้นมาว่า “นี่ถ้าเสียวไปอยู่ด้วยก็คงดี เสี่ยว ไปจะต้องช่วยพวกเรากินจนหมดแน่ๆ”

เซี่ยซิงเฉินไม่คิดแบบนั้น เขาเป็นถึงท่านประธานาธิบดีคง ไม่ชินกับการทานพวกโจ๊กข้าวฟ่างและปาท่องโก๋ที่จืดชืดของ เธอแน่ๆ

หลังจากทานเสร็จ เซี่ยซิงเฉินพาเขาไปล้างมือล้างหน้า แต่ก๊อกน้ำในห้องน้ำก็ดันมาเสียอีก น้ำพุ่งกระจายออกมาจน เธอเปียกปอนไปทั้งตัว แม้แต่ศีรษะของเด็กน้อยก็ถูกละอองน้ำ ด้วยเช่นกัน เซี่ยต้าไปถอนหายใจอีกครั้ง “นี่ถ้าเสี่ยวไปอยู่ด้วย ก็คงดี เสี่ยวไปจะต้องช่วยซ่อมให้แน่ๆ
คำก็ เสี่ยวไป สองคำก็ เสี่ยวไป เซียซิงเฉินจะไม่รู้ได้ อย่างไรว่าเด็กคนนี้คิดอะไร?

เธอหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำที่หน้าผากของเขาพลางแสร้ง ทำเป็นโมโห “ถ้าลูกยังพูดคำว่า ‘เสี่ยวไป อีก ต่อไปลูกก็ไปอยู่ กับเสี่ยวไปเลย ไม่ต้องมาสนใจแม่แล้ว”

เซียต้าไปเบะปาก เขาไม่กล้าพูดอะไรต่อ ได้แต่บ่นเบาๆ ว่า “พ่อกับแม่ชอบทำให้คนอื่นหนักใจจริงๆ!

อีกด้านหนึ่ง

หยูเจ๋อเหยา โทรศัพท์ไปหาหยูเนื้อหนัน ส่วนหยูเจ๋อหนัน

นั้นเพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศ เขายังคงนอนสะลึมสะลือไม่

อยากตื่นอยู่บนเตียง นั่นทำให้พี่ชายที่อยู่อีกฟากฉุนจัดและสั่ง

ให้เขามาหาภายใน10นาที เมื่อได้ยินเสียงแบบนั้น เขาจะ

กล้านอนต่อได้อย่างไร? เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและขับรถสปอร์ต

ออกไป

ขณะที่หยูเจ๋อหนันเดินเข้าไปในห้องทำงานของรอง ประธานาธิบดี หยูเจ๋อเหยากำลังสูบบุหรี่อยู่ที่หน้าต่าง ถึงแม้ ครั้งนี้เขาจะช่วงชิงตำแหน่งประธานาธิบดีของประเทศ S มา จากไปเย่นิ่งไม่ได้ แต่การได้ดำรงตำแหน่งรองประธานาธิบดี ตั้งแต่อายุยังน้อยนั้นก็นับว่าเก่งจนน่าตกใจแล้ว ดังนั้นเขาจึง ควบคุมไป๋เย่นิ่งได้มาตลอดและเป็นคู่ปรับคนสำคัญที่มีฝีมือสูสี กัน
“พี่มีเรื่องอะไรด่วนแต่เช้า?” หยูเจอหนุนหย่อนก้นลงนั่ง เอกเขนกบนโซฟาขนาดใหญ่ พอกันแตะกับโซฟาได้ไม่ทันไร ลำตัวก็เอียงไถลเตรียมนอนลงไปอีก

หนูเจอเหยาขยี้ก้นบุหรี่ เขาหันกลับมาเห็นภาพท่าทาง เกียจของเขาแบบนั้น สีในดวงตาที่เย็นชาและเคร่งขรึมก็เข้ม ขึ้น เขาจ้องเขม็ง “นั่งตัวตรงๆ!

หยูเจ๋อหนุนส่งเสียง ปัดโธ่ ออกมาและจำใจนั่งตัวตรง หยูเจ๋อเหยาถาม “ช่วงนี้แกไม่ได้ไปเจอเซียซิงเฉินเลย? ”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของหนูเจ๋อหนันก็ผ่อนคลายลง เขา ส่ายหน้า “ผมไปอยู่ที่ฟิลิปปินส์ตั้งเกือบเดือน ถึงอยากจะเจอก เจอไม่ได้อยู่ดี”

นิ้วมือที่ผอมจนเห็นข้อต่อโปนออกมาอย่างชัดเจนของหยู เจ๋อเหยาชี้ไปที่เขา “แกบอกเองว่าจะเข้าไปจีบเธอให้ได้ ตอนนี้ เป็นไงบ้างแล้วล่ะ?”

“ผมก็กำลังจีบอยู่นี่ไง? พี่จะรีบร้อนไปทำไม พี่ไม่เคยมี ความรัก ไม่รู้หรอกว่าการเข้าไปจีบผู้หญิงเขาทำกันยังไง การ จีบผู้หญิงมันก็เหมือนกับการต้มน้ำแกง จะต้องตั้งไฟอ่อนๆ และ ค่อยๆ เคี่ยว ส่วนพี่ พอเจอคนที่ชอบ พี่ก็จะไม่สนแล้วว่าเธอจะ ยินดีหรือยินร้าย พี่จะดึงเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ต่อให้เชือกมันแข็ง แรงแค่ไหนยังไงมันก็ต้องขาดลงสักวัน”

มุมปากหยูเจ๋อเหยากระตุก คำพูดของหนูเจ๋อหนันแทงใจ เขา เขาหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งจนหัวปักหัวป่า แต่ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรหรือทุ่มเทแค่ไหน อีกฝ่ายก็ยังคงใจแข็งไร้ความรู้สึก ราวกับก้อนหิน แล้วเขาจะกล้าบากหน้าเข้าไปจีบผู้หญิงได้อีก ตอนไหน? ตอนนี้เขาไม่เหลือแล้วทั้งหน้าตาและศักดิ์ศรี

“ตั้งไฟอ่อนๆ และค่อยๆ เคี่ยว!” หยูเจ๋อเหยาสบถ เห็นได้ ชัดว่าเขาไม่เห็นด้วยกับวิธีของหยูเจ๋อหนัน ผลของการตั้งไฟ อ่อนๆ และค่อยๆ เดี๋ยวก็คือถูกคนอื่นแย่งเธอไป

“ใครแย่งไป?” หยูเจ๋อหนันขมวดคิ้วพลางใช้ความคิด “คนที่เป็นรักแรกของเธอ? เจ้านั่นไม่ใช่หมั้นไปแล้วเหรอ?”

หยูเจ๋อเหยาหยิบซองเอกสารออกมาจากลิ้นชักและโยน ไปที่ตัวเขา “แกก็ดูเองแล้วกัน!

“ถ้าเป็นเจ้านั่นล่ะก็ พี่ไม่ต้องห่วงเลย เขาไม่ได้เก่งกาจ

พอที่จะเป็นคู่ต่อ…สู้”

คำสุดท้ายติดและหายไปในลำคอของหยูเจ๋อหนันส่วน หนึ่ง

เขาจ้องรูปภาพรูปนั้นอยู่ครู่ใหญ่และคิดว่าตัวเองต้องตา ฝาดไปแน่ๆ เขาตกตะลึง สีในดวงตาเข็มขึ้นเล็กน้อย

“พี่รูปนี้มันตัดต่อหรือเปล่า?”

เห็นได้ชัดว่าเป็นรูปที่แอบถ่ายมา สถานที่คือบนรถประจำ ทาง ในส่วนของรายละเอียดนั้น…เขาไม่อยากดูต่อ

แต่…ถ้าตัดเซียซิงเฉินออกไป ตัวละครอีกตัวหนึ่งก็ไม่ใช่ คนที่เป็นรักแรกของเธอเลยสักนิด แต่เป็น…
ไป๋ เย่ ฉิง!

หยูเจ๋อหนันคิดได้แค่ว่าจะต้องเป็นรูปตัดต่อ! แต่ถ้าเป็นรูป ติดต่อจริงๆ พี่ชายของเขาจะเอามาให้เขาดูทำไมกัน?

“ผมไม่คิดเลยว่าพวกเขาทั้งสองคน…จะคบกัน” หนูเจ๋อ หนันได้สติกลับมาหลังจากตกตะลึงไปพักใหญ่ เสียงของเขา เข้มขึ้น เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นตัวละครสำคัญอย่างไปเย่นิ่ง และก็คิดไม่ถึงเลยว่า…ภาพถ่ายจะแลดูหวานซึ้งถึงเพียงนี้ นี่ เขาไม่อยู่แค่ครึ่งเดือน เธอกับไปเฉิงก็พัฒนาไปถึงขั้นนี้แล้ว เมื่อคราวที่พวกเขาทั้งสองคนเจอกันที่สนามกอล์ฟ ทั้งสองคน ยังเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อนอยู่เลย