ตอนที่ 254 ความรักที่แท้จริง (4)

รถกันกระสุนคันนี้แบ่งออกเป็นสามส่วน ไม่ถือว่าแคบ แต่ เพราะข้างๆ มีชายหนุ่มสูงขนาด 188 เซนติเมตร ก็พานทำให้ รู้สึกอึดอัดไม่มากก็น้อย

เมื่อกี้ภายในงานเขาดื่มไปไม่น้อย ฉะนั้นพอขึ้นรถก็ปรับ เบาะลงแล้วนอน ระหว่างคิ้วคล้ายกำลังเจ็บปวดมาก มือของ เขาคอยกดอยู่ตลอด

ตลอดทางไม่คิดจะพูดคุยกับเธอสักประโยคเดียว

เซี่ยซิงเฉินจึงไม่พูดอะไร เพียงแค่เกร็งตัวแน่นแล้วนั่งเว้น ระยะห่างจากเขา ชุดสูทของเขาเธอกอดไว้ไม่กล้าออกแรงมาก เพราะกลัวยับ

ลมหายใจมีแต่กลิ่นอายของเขา เซียซิงเฉินใจว้าวุ่นอีก แล้ว จึงเป็นสายตาหนีไปนอกหน้าต่าง พยายามให้ตัวเองเป็น เฉยการมีอยู่ของเขาให้มากที่สุด

แต่ว่า…

เรื่องบางเรื่องก็ยากจะห้ามใจ

สายตาที่ทอดมองไปข้างนอกไม่กี่นาทีก็เผลอหันกลับมา มองเขาอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาทั้งคู่ของเขาปิดสนิท แขนข้างหนึ่ง วางทับไว้บนหน้าผาก อีกข้างก็วางไว้บนหน้าอก
หากมองไปตามมุมมองของเซียซิงเฉินจะเห็นใบหน้าของ เขาเพียงครึ่ง สีหน้าท่าทางทรมานมาก

ถอนหายใจ

เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ต ไม่ว่าอย่างไรก็กลัวว่าเขาจะเป็น หวัด ครุ่นคิดสักพักสุดท้ายก็หันไปหมเสื้อไว้บนตัวเขา

เธอรู้สึกได้ว่าเขาลืมตา และส่งสายตามาทางเธอ แต่เธอ ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา หลังวางเสร็จก็ขยับตัวหวังจะกลับไป ที่เดิม

แต่ว่า…

ไม่ทันเสียแล้ว

ข้อมือถูกทิ้งไว้ ไปเฉิงออกแรงเพียงนิดก็ดึงทั้งตัวเธอไป

ทันที

เธอส่งเสียงตกใจเบาๆ และกายก็เซทับตัวเขาไว้แล้ว เธอ เบิกตากว้างพลางหันกลับไปมองคนขับอย่างตกใจ เหลิงเฟ ยกับคนขับรถอยู่ข้างหน้านั่น! อีกอย่างระหว่างช่วงต่อของรถก็ ไม่ได้มีอะไรกั้นไว้เลย!

เธอกลัวว่าจะถูกคนด้านหน้าเห็นเข้า มือยันตัวเขาเพื่อลุก ขึ้น ไปเย่ง โอบเอวเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือรั้งสะโพกเธอ ไว้ ไม่ให้พื้นที่เธอได้ขัดขืนแม้แต่นิดเดียว

“ไปเย่นิ่ง ปล่อยมือนะ…”
เซี่ยซิงเฉินกดเสียงต่ำ ขยับกายไปมา เขาครางเสียงออก มาเบาๆ อย่างเจ็บปวด สายตาที่หยาดเยิ้มเล็กน้อยเพราะดื่ม เหล้าไปเขม่นมองเธอแวบหนึ่ง

เซียซิงเฉินนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ก็ไม่กล้าขยับอีก ถาม “โดนแผลที่ขาคุณใช่ไหม?

แผลที่ขาของเขามาจากวันที่แข่งกีฬาวันนั้นเอง ยังไม่หาย

ดีจริงๆ

แววตาล้ำลึกของเขาจ้องมองเธอ เอ่ยเสียงแค่นหัวเราะ สมเพชตัวเองเบาๆ “ไม่คิดว่าคุณจะยังจำแผลของผมได้ ผมคิด ว่า ในสายตาคุณมีแค่แฟนคนนั้นของคุณซะแล้ว”

เขาพูดเน้นที่คำว่า “แฟน” หนักๆ

เซี่ยซิงเฉินไม่แย้งใดๆ ทำเพียงแค่พูดประชดกลับไปว่า “ฉันจำได้หรือไม่ได้ไม่สำคัญ แค่คุณหลันจำได้สำคัญกว่า ไม่ใช่เหรอคะ?”

วันนี้เห็นว่าท่าเดินของเขาไม่ผิดปกติ ดูท่าคงจะไม่โดน กระดูก เซี่ยซิงเฉินจึงไม่เอ่ยถามให้มากความ เธอรู้สึกว่าการที่ ตนยังคอยเป็นห่วงเขาอยู่เช่นนี้ ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน

เธอขัดขืนอีกที “คุณปล่อยฉันนะ

ไปเย่นิ่งมองเธอด้วยสายตาลึก ในดวงตาคล้ายถูก ครอบด้วยไอจางๆ ทำให้เสียซิงเฉินเดาทางไม่ถูก จู่ๆ เขาก็ เอ่ยปาก “คุณสนใจเขาเหรอ?”
คงเพราะดื่มเหล้า เสียงของเขาแทบแห้งเล็กน้อย ฟังแล้ว ดูเศร้าหมองอยู่บางส่วน

เซี่ยซิงเฉินจ้องมองเขาที่เป็นเช่นนี้ รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ หมายถึงใครกันแน่

อย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่เข้าใจ ในคำพูดของเขาที่ว่า เขา

“คุณว่าอะไรนะ?” เธอถามอย่างฉงน

ไปเย่งกำลังอยากพูดอะไรบางอย่าง สุดท้ายก็ปิดปาก เงียบ มือใหญ่ค่อยๆ ขยับออกจากเอวของเธอ พูดเพียงแค่ “ไม่มีอะไร”

มือใหญ่ของชายหนุ่มผละจากกายเธอ ความอุ่นร้อนก็จาง หายไปด้วย…

เธอ ใจหายวาบ ไม่พูดอะไร เพียงแค่ถอยออกจากบนตัว

เขาเงียบๆ

พักใหญ่ที่ทั้งสองไม่คุยกันอีก เธอเป็นสายตาไปนอก หน้าต่าง มือวางไว้บนหน้าตัก เขายังคงหลับตาเช่นเดิม เซีย ซิงเฉินไม่รู้ว่าตกลงเขาหลับไปหรือยัง

แต่พอรถมาถึงหน้าประตูทำเนียบประธานาธิบดี เขาก็ ลืมตาขึ้น ลงจากรถ โดยไม่พูดสักคำ

เซี่ยซิงเฉินคอยมองแผ่นหลังเงียบเหงานั่น หัวใจหนักอึ้งกว่าเดิมเขาไม่หันกลับมาอีก…
แผ่นหลังหม่นหายไปในทำเนียบประธานาธิบดี

“คุณเซีย คุณไม่ลงรถเหรอ?” เหลิงเฟยเห็นว่าเธอยังนั่ง อยู่ในรถจึงเอ่ยถามประโยคหนึ่ง

เซี่ยชิงเฉินสายศีรษะ “ไม่ล่ะค่ะ”

ไม่ว่าอย่างไรวันอาทิตย์ก็จะได้เจอเซียต้าไปแล้ว ถ้าเข้าไป ตอนนี้เกรงว่าเขาจะให้ตนอยู่ค้างคืน ถึงตอนนั้นกลัวว่าเธอจะ รําบากใจ

สุดท้ายเธอก็ไม่เดินเข้ามา ต่อให้ลูกชายอยู่ในทำเนียบ ประธานาธิบดีเธอก็ไม่ก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว เพราะ ฉะนั้น…เธอคิดจะตัดความสัมพันธ์กับเขาจริงๆ?!

ไปเย่นิ่งยืนอยู่ริมหน้าต่าง สายตาเรียบนิ่งมองขบวนรถที่ ค่อยๆ หายไป หยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นสูบ กลิ่นเคืองจมูกนั่นก็ไม่ สามารถปกปิดความเศร้าในใจได้

ผู้หญิงใจง่าย!

ประตูของห้องหนังสือถูกผลักออกด้วยมือเล็กๆ แสงไฟ ด้านนอกประตูสาดส่องเข้ามา ทำให้ห้องหนังสือพ้นจากความ มืด ไปเย่งเอื้อมมือเปิดไฟ เห็นคนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามา “ทำไมยังไม่นอน?

พร้อมกับดับบุหรี่ เด็กน้อยไม่ควรจะสูดรับควันเข้าไป
“เมื่อผมออกมาเข้าห้องน้ำ พี่สาวคนรับใช้บอกว่าเห็น หม่ามกลับมากับพ่อ แต่ผมหาทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอหม่ามี

เขาขมวดคิ้ว “ใครมันช่างพูดมาก”

เซียต้าไปปีนไปบนเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะหนังสือของเขาแล้ว นั่งลง ดวงตากลมโตทั้งคู่จ้องเขาไม่กะพริบ “เสี่ยวไป พ่อรังแก หม่ามีผมอีกแล้วใช่ไหม?”

“ใครรังแกใครกันแน่?” เขารังแกเธอ? เดี๋ยวก็หยูเจ๋อหนัน เดี๋ยวก็สวี่เหยียน ชีวิตช่างมีสีสันเหลือเกิน! ไม่ว่าอย่างไรก็คือ เธอรังแกเขาถึงจะถูก

ต้องรู้ไว้ก่อนว่าเขามีชีวิตมาขนาดนี้ยังไม่เคยมีประสบกา รณ์แย่ๆ ภายในชั่วข้ามคืนมาก่อนเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว! แต่ว่าเป็นเพราะเธอ ตอนนี้ก็มีครบหมดแล้ว!

“พ่อจะแต่งงาน ไม่เอาหม่ามี้แล้ว เลยทำให้หม่าเสียใจ ขนาดนี้ไง! เซียต้าไปเอ่ยคำขาด

“ใครแต่งงาน?” ไปเย่นิ่งดึงซองเอกสารข้างๆ มาเปิด พลิกกระดาษอย่างแรงจนครั้งที่สาม เห็นว่าเด็กน้อยยังจ้องมอง ตนอย่างคาดโทษและไม่พอใจ เขาปิดซองเอกสารลง “ทำไม ลูกไม่ไปถามเซี่ยซิงเฉินล่ะ?”

“ถามว่าอะไร?”

ไป๋เย่ฉิงทนไม่ไหวอีกต่อไป “เธอต่างหากที่ไม่เอาพ่อไม่ใช่พ่อไม่เอาเธอ!
หือ?

เยต้าไปกะพริบตาปริบๆ คล้ายยังตั้งสติไม่ได้ หลังจาก ที่ผ่านการครุ่นคิดเพียงครู่ก็สายศีรษะรัว “โกหกอีกแล้ว! หม่ามี จะไม่เอาพ่อได้ไง!

ไปเย่นิ่งไม่ต่อล้อต่อเถียงกับลูกชายอีก พลางหยิบ หนังสือพิมพ์จากในลิ้นชักโยนไปตรงหน้าเขา หนังสือพิมพ์นั่น ถูกขย่าเป็นก้อน เห็นได้ชัดว่าถูกคนบางคนขย่าตอนระบาย อารมณ์ เซี่ยต้าไปคลุกระดาษนั่นไปมา คลีไปพักใหญ่ถึงสำเร็จ

ดูเสร็จก็อุทานเสียงยาวอย่างไม่เชื่อสายตา

“เสี่ยวไป พ่อถูกหม่า…ทิ้งจริงๆ เหรอ?”

เขาขมวดคิ้วแน่น คำว่าถูกทิ้งทำไมถึงฟังแล้วเคือง อย่างนี้นะ แต่ให้ตายสิ! เขาอยากจะโต้ก็โต้ไม่ได้! เขาถูกเธอ ในหัวเล่นแล้วก็ทิ้งไปไม่ใช่หรือไง?