ตอนที่ 124 ชอบกับรักมันต่างกัน (1)

รถของหยูเจ๋อหนันถูกยึดไว้ริมทาง เซี่ยซิงเฉินคลุมไหล่ด้วยเสื้อ นอกของเขา ส่วนเขาก็ยืนเซ็นชื่ออยู่ริมทางด้วยท่าทาง กระฟัดกระเฟียด

ตลอดทางAมีรถหลายต่อหลายคันขับผ่าน ไร้คนขัดขวาง แต่ดันมาขวางรถของเขาไว้ซะอย่างนั้น หยูเจ๋อหนันโมโหเป็น อย่างมาก แถมยังอับอายอย่างมาก ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้สงบใจ เลยสักวินาทีเดียว ยืนเท้าเอวเดินไปมาอยู่ริมทางอยู่อย่างนั้น

“ขนาดนี้แล้ว คุณก็อย่าโมโหเลย” เซียซิงเฉินปลอบ แต่ พอเห็นเขาที่สวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตจึงเอ่ยถาม “หนาวหรือเปล่า คะ ถ้าหนาวเดี๋ยวฉันคืนเสื้อคุณให้

พูดพลางจะถอดเสื้อที่คลุมอยู่ออก หยูเนื้อหนันยื่นมือกด ไว้ “คุณเป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้ชาย ผมจะหนาวกว่าคุณได้เหรอ อีกอย่างคุณสวมชุดแบบนี้ กลางคืนก็สวมเสื้อคลุมไว้ให้มิดชิด หน่อย เจอคนไม่ดีเข้าผมก็ไม่รู้ว่าจะปกป้องคุณได้หรือเปล่า”

ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เซี่ยซิงเฉินก็พลันนึกถึงเรื่องที่ถูก ลักพาตัวในวันนั้นขึ้นมา ทันใดนั้นก็เบิกตาโพลงมองหยูเจ๋อ หนันไปที พร้อมกระชับเสื้อจนคลุมตัวเธอไว้แน่นจนลมแทบ ผ่านไม่ได้

หยูเจ๋อหนันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงเห็นเธอตกใจได้ขนาดนั้น อดสงสารไม่ได้ จึงยื่นมือตบไหล่เธอเบาๆ สบายๆ หน่อย ผมแค่แกล้งคุณเล่น! แค่หมัดผมหมัดเดียวก็ฆ่าตัวตาย ได้เลยนะ วางใจเถอะ”

เขาพูดแถมยังไม่ลืมกำหมัดโชว์

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้คล้อยตามแต่อย่างใด “ฉันไม่เชื่อที่คุณ โม้อีกแล้ว”

หยูเจ๋อหนันสีหน้าหม่นลง “ผมบอกแล้วว่าเมื่อกี้ก็แค่ อุบัติเหตุ! ผู้หญิงคนนั้น…” เขาหันศีรษะกลับไปถลึงตามองคน บางคนที่ยังเซ็นเอกสารอย่างช้าๆ อีกครั้ง “สายตาเธอมี ปัญหา!”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยอยู่ ขบวนรถเป็นแถว เคลื่อนตัวมาทางนี้ แสงไฟรถสว่างจ้า เซียซิงเฉินและหยูเจ๋อ หนันจึงมองไปที่แสงนั้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อปรับสายตาให้เข้ากับ แสงไฟได้ ก็เห็นทะเบียนรถคันแรกอย่างชัดเจน เธอนิ่งงันไปชั่ว ขณะ หยูเจอหนุนยืนสบถเสียงเบาอยู่ข้างๆ เหมือนกับว่าเพิ่งรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น “บ้าเอ้ย! เล่นสกปรกนี่หว่า! ผมว่าแล้ว ทำไมถึง กล้ามีคนมาขวางรถผมได้!”

เห็นได้ชัดว่ามีคนได้รับคำสั่งจากเบื้องบนมา

เป็นไปตามคาด ขบวนรถค่อยๆ จอดเทียบ ไปเย่นิ่งไม่ได้ ลงมาด้วยตัวเอง มีเพียงเหลิงเฟยที่ลงมา

“คุณชายรอง” เหลิ่งเฟยยิ้มพร้อมกับเอ่ยทัก
หยูเจอหนุนที่ยากจะกลั้นความโกรธ ชี้นิ้วไปยังเหลิงเฟย แล้วก็ชี้มาทางรถตนอีกครั้ง “ตั้งใจสินะ ใช่ไหม ฉันว่าแล้ว มีรถ ผ่านไปผ่านมาตั้งเยอะ ไม่ตรวจของใครแต่ดันมาตรวจของ ฉัน!”

“คุณชายรอง คราวหลังคุณต้องเตรียมบัตรให้พร้อมนะ ครับ ถ้าคุณมีพร้อมอยู่แล้ว ถึงวันนี้จะอยากขวางคุณไว้ก็คงจน ปัญญา ใช่ไหมล่ะครับ

หยูเจ๋อหนุนที่ถูกแย้ง พูดอะไรไม่ออกสักคำ

คราวนี้เหลิงเฟยถึงได้หันมามองเชียซิงเฉิน “คุณเซีย ดึก มากแล้ว ขึ้นรถเถอะครับ

ถ้าไปเย่งสามารถขวางเธอและหนูเจอหนันไว้ที่นี่ได้ ต่อ ให้เธอจะไปที่ไหนก็คงมีผลไม่ต่างกัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้อยาก จะหนีเขา จึงไม่ได้ปฏิเสธ พร้อมทั้งพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดกับห ยูเจ๋อหนันว่า “งั้นฉันไปก่อนนะคะ

หยูเจอหนุนพ่นเสียงขึ้นจมูก “ไม่ใจเลย! เห็นคนอื่นดีกว่า เพื่อน!”

“ไว้คราวหลังฉันค่อยเลี้ยงข้าวคุณเป็นการไถ่โทษนะคะ”

หยูเนื้อหนันแค่นเสียงหัวเราะ “คุณเซีย จะที่ไหนก็มีแต่ เลี้ยงข้าว คุณไม่มีวิธีใหม่ๆ อย่างอื่นแล้วเหรอ

“แล้วคุณต้องการอะไร

หยูเจ๋อหนุนครุ่นคิดสักพัก เหลือบมองขบวนรถที่อยู่ไม่ไกล ยกยิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็สอดมือโอบรั้งตัวเซียซิงเฉินเข้ามาใน อ้อมแขนด้วยท่าทางแก้แค้น เธอถลึงตามอง รองเท้าส้นสูงที่ สวมอยู่ก็เหยียบเท้าเขา เขาไม่แม้แต่จะส่งเสียงอะไร พลาง เลื่อนใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าใกล้เธอ แม้ใบหน้าจะแค่ชิดกัน ไม่ได้จูบจริง แต่ถ้ามองจากอีกด้าน ก็เหมือนจูบเธอไปแล้ว จริงๆ

เชียซิงเฉินละล่ำละลัก หน้าแดง ถลึงตามองเขา “คุณ ตั้งใจนี่”

เขาโบกมือด้วยท่าทางไม่สะทกสะท้าน “ไถ่โทษแบบนี้สิ ถึงจะดูจริงใจ ใครให้เจ้าหมอนั่นแกล้งผมก่อน

เธอถอดเสื้อนอกที่คลุมตัวเธอออกแล้วโยนคืนให้เขา หัน หลังเดินไปด้วยท่าทางฮึดฮัด หนูเจอหนุนตั้งแขนเธอไว้ เธอที่ หันกลับมาด้วยสีหน้าแสร้งดุดัน อ้าปากถามอย่างตวาด “ทำ อะไรคะ”

“ซิงเฉิน คำพูดที่ผมพูดกับคุณที่บ้านครั้งก่อน ผมเตือนคุณ ด้วยใจจริง และด้วยฐานะของเพื่อนจริงๆ” หนูเจอหนุนทำหน้า จริงจัง สีหน้าหนักแน่นมองไปทางไปเย่นิ่งที่อยู่ห่างออกไป แล้ว หันมาหยุดสายตาที่เธออีกครั้ง “คุณลองคิดให้ดีอีกครั้งเถอะ”

เซียซิงเฉินชะงักไปชั่วครู่ แววตาก็พลันหม่นลง สุดท้าย เธอจึงพยักหน้า “ฉันรู้แล้วค่ะ ขอบคุณมาก

คราวนี้หยูเจ๋อหนันถึงได้ปล่อยมือที่รั้งเธอไว้ เชียซิงเฉินจับ ชายกระโปรงเดินไปได้เพียงก้าวเดียวก็เหมือนนึกอะไรออก หันหลังมามองเขาอีกที “คุณมีกระดาษกับปากกาไหม”

หยูเจ๋อหนันไม่ได้เตรียมของพวกนี้ไว้ จึงเอี้ยวตัวหันไปถึง

ปากกาพร้อมกระดาษในมือของตำรวจจราจรสาวคนนั้นมา ยื่น ให้เซียซิงเฉิน ฝ่ายหญิงสาวโมโหกัดฟันกรอด เชียซิงเฉินเขียน ที่อยู่อันยาวเหยียดให้หนูเจอหนุน หนูเจอหนุนมองแล้วเอ่ยถาม “นี่คืออะไร”

“คุณหญิงหลันถึงอยากทานอาหารรสหม่าล่าไม่ใช่เหรอ คะ ร้านพวกนี้แม้จะราคาธรรมดา แต่รสชาติดีมากเลยนะ คุณมี เวลาว่างก็พาท่านไปลองสักหน่อยสิ”

หยูเจ๋อหนันก้มมองที่อยู่ในกระดาษ แล้วเงยมองเซียซิงเฉิ นอีกที แววตาล้ำลึก อยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ ได้พูดออกมา เซียซิงเฉินมองสีหน้าของเขาออกจึงถาม “ทำไม ถึงมองฉันอย่างนั้นล่ะคะ”

“ไม่มีอะไร” หนูเจอหนุนสายศีรษะ สุดท้ายก็เก็บคำพูดที่ อยากพูดกลับไป พับที่อยู่พร้อมเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้อย่าง ดี โยนปากกา ใส่หญิงสาวข้างๆ แล้วเอ่ยกับเซียซิงเฉินว่า “คุณ ไปเถอะ ใส่เสื้อน้อยชิ้นแบบนี้ อย่าเป็นหวัดล่ะ

เซียซิงเฉินพยักหน้า เดินขึ้นรถตามเหลิงเฟยไป

หยูเจอหนุนยืนมองแผ่นหลังเซี่ยซิงเฉินจนลับตา ทันใดนั้น เงาร่างของเธอก็ซ้อนทับกับคุณหญิงหลันถึง เธอ…เป็นบุตรสาว ของคุณหญิงหลันถึงจริงๆ อย่างนั้นเหรอ ตั้งแต่เกิดห่างจาก มารดามาก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว หากวันไหนคุณหญิงอยากรับเธอคืนไป เธอจะรับได้จริงๆ ไหม

เซี่ยซิงเฉินก้าวขึ้นรถ ไปเปถึงที่นั่งอยู่ในรถสีหน้าไม่ดี เท่าไรนัก จู่ๆ บรรยากาศภายในรถก็อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

เขากำลังคุยโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าคุยอยู่กับใคร ได้ยินเพียงเขา ตอบว่า “อืม ประมูลมาแล้วให้คนไปวางไว้ในห้องทำงาน…หา คนห่อให้ดีด้วย…ตามนั้น แค่นี้นะ

หลังสนทนากันอย่างเรียบง่าย เขาก็วางสายไป เซียซิงเฉิ นทำเพียงแค่ทอดสายตามองไปยังนอกหน้าต่าง เธอไม่ได้หัน มามองเขาที่วางสายโทรศัพท์แล้ว แต่ทันใดนั้นเอวบางก็ถูก โอบแน่น ความอุ่นร้อนจากฝ่ามือของชายหนุ่มแผ่ซ่านผ่านชุด ราตรีเนื้อบาง จนทำให้ใจเธอสั่นไหว แต่ว่า….

ลึกๆ ในใจ นอกจากความสั่นไหวเป็นระลอกๆ แล้วนั้น ความรู้สึกที่มีมากกว่าคือ…

ความปวดใจ

ไปเย่งยังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิม แขนยาวโอบรัด รั้งให้ เธอตกอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง

เซียซิงเฉินเผลอเงยหน้ามองเขา แววตาลึกล้ำของเขา มี ความสับสนปนอยู่ สายตาทั้งคู่ประสานกัน ขนตางอนยาวของ เธอกะพริบถี่ พลันรู้สึกจุกอกทันใด การอยู่ภายใต้ลมหายใจ และอุณหภูมิตัวของเขา ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดจนยากจะเอ่ย
“คุณกับเขากำลังทําอะไรอยู่” เขาปริปากพูดก่อน น้ำเสียง ทุ่ม ยากจะคาดเดาว่าดีหรือไม่ดี

“ก็แค่ให้เขาพาฉันออกมาขับรถเล่น ในงานมันน่าเบื่อนะ

ค่ะ” เซียซิงเฉินแสร้งทำท่าทางสบายๆ จนพูดจบประโยค ใจ อยากจะขึ้นตัวออกจากอ้อมแขนของเขาเหลือเกิน