ตอนที่ 304 ความจริงที่น่าตกใจ (4)

ห่อตัวเองเหมือนลูกบ๊ะจ่างแถมไม่ใช่ชุดนอนแนวผู้หญิงเหมือน อย่างเคย ตอนนี้เธอกำลังสวมชุดนอนลายโดราเอม่อน

ผมยาวสลวยประบ่า ใบหน้าเล็กที่ขาวเนียนเป็นทุนเดิม พอมีชุดนี้เสริมเข้าก็ยิ่งดูอายุน้อยลง เหมือนเด็กเลย

เดิมทีเซียซิงเฉินก็คุกรุ่นอยู่ในใจ พอเขามาไม่ทันพูดอะไร ก็ชิงวิจารณ์เสื้อผ้าที่ตนใส่อยู่ ทำให้เธอยิ่งอารมณ์ฉุนเฉียว

“ใส่แล้วยังไงคะ? นี่เป็นชุดนอนที่แม่ฉันซื้อตามข้างทาง เป็นผ้าหนาหยาบ คุณไม่ชอบเหรอ? ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่จำเป็น ต้องให้คุณชอบ” เธอถามเองตอบเอง พูดเสร็จก็หมุนตัวกลับ ไปปิดประตูไม่อยากสนใจเขา

รอให้เธอปิดประตูเสร็จ ไปเฉิงก็ดึงตัวเธอเข้าหาแล้วบีบ ใต้คางเธอไว้จ้องมองเธอ “พูดจาประชดประชัน ผมทำให้คุณ โกรธเหรอ?”

“คุณไม่ได้ทำให้ฉันโกรธ” น้ำเสียงของเธอราบเรียบ ขึ้น

ตัวออกจากมือของเขา

ไปเยฉิงนั่งเครื่องบินมาสิบกว่าชั่วโมง พอลงจากเครื่องก็ ขับรถยนต์หลายชั่วโมงเพื่อมาที่นี่เหนื่อยสายตัวแทบขาด มา ถึงก็ต้องรับมือกับอารมณ์เธอจึงเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไร
ในเมื่อเธอไม่สนใจตัวเอง เขาก็ไม่สนใจเธอ การโอผู้ หญิงเป็นสิ่งที่เขาไม่ถนัดอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขากลับ รู้สึกว่าตนควรเป็นคนที่ถูกโอ

เซี่ยซิงเฉินหมุนตัวไปยังห้องที่เขาเคยพัก แววตาไป๋เฉิง เรียบนิ่ง คอยมองเธอที่ขยับตัวไปมาผ่านบานหน้าต่างและ ประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้

เธอกำลังปูที่นอนให้เขา

ตอนนี้อากาศหนาวเย็น เธอกลัวว่าเขาจะหนาวจึงปลูกไว้ ชั้นแล้วชั้นเล่า แสงที่สะท้อนให้เห็นแผ่นหลังนั่นทำให้สายตา ของเขาลึกซึ้งมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า จนอดนึกถึงเอกสารที่ เหลิงเฟยส่งมาให้เขาอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว ความอัดอั้นที่สุม หน้าอกไม่เคยจางหายไป

เขาจึงตัวกับตัวรถยนต์ จุดบุหรี่หนึ่งมวนขึ้นสูบ

เซี่ยซิงเฉินปูที่นอนเสร็จออกมาก็เห็นเขาใบหน้าเต็มไป ด้วยความตึงเครียดที่ไม่จางหายไปสักที

อีกทั้ง…

ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาสูบบุหรี่บ่อยขนาดนี้? เมื่อก่อนเขาก็สูบ แต่เธอเห็นน้อยครั้งมากเพราะเขาเองก็คอยหักห้ามใจ

เธอเดินเข้าไปกระชากบุหรี่ออกจากมือเขาทันที เขาเส มองเธอด้วยแววตาเรียบนิ่งแวบหนึ่ง เห็นเพียงเธอดับบุหรี่แล้ว โยนทิ้งเข้าถังขยะข้างๆ
“สูบบุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพ คุณไปอาบน้ำเถอะค่ะ ฉันจะไป หยิบผ้าเช็ดตัวที่คุณเคยใช้มาให้

สิ้นค่เธอก็หมุนตัวหันกลับไป

ไป๋เย่ฉิงยื่นมือรั้งเธอไว้ ออกแรงดึงจนนำพาเธอมาสู่ อ้อมอกตัวเอง ยังไม่ทันตั้งตัวปลายคางเธอก็ถูกเขาจับไว้ เขา ออกแรงไม่น้อยจนเซียซิงเฉินรู้สึกเจ็บ เงยหน้าถลึงตาใส่เขา แวบหนึ่งก่อนหน้าจะสบตาเขา “คิดถึงผมไหม?”

เซี่ยซิงเฉินแสบจมูก

มีผู้ชายแบบนี้ด้วยเหรอ?!

เป็นเธอไปตั้งหลายวัน เย็นชาจนไม่โทรหาเธอและไม่รับ สายเธอ! แต่พอกลับมากลับมาเรียกร้องหาคำบอกรักจากเธอ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่คิดถึง! ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณด้วย?” เธอโกรธมาก ท่าทีใกล้ชิดและห่างเหินของเขาทำให้ใจเธอไม่เคยสงบ แปรปรวนไปมาจนไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้

เกลียดที่สุดเลย!

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด เกลียดอารมณ์ตัวเองที่ถูกเขา ชักจูงไปหมด มืออยากจะแกะมือของเขาออกแต่กลับถูกเขา ตรึงไว้ จากนั้นจูบของเขาก็ประทับลงริมฝีปากของเธอ

เซียซิงเฉินไม่ยอมเขา เบี่ยงหน้าหนีจนปากเขาจูบลงข้างแก้มเธอ
สายตาของเขาฉายแววอันตรายขึ้นเล็กน้อย งอแง อะไร?”

“ตอนนี้ฉันไม่อยากคุยกับคุณ ไม่อยากสนใจคุณ คุณรีบ ไปอาบน้ำไป!” เชียซิงเฉินผลักเขาไปที เขาพลิกตัวกดตัวเธอไว้ กับตัวรถ เธอกัดปากถลึงตามองเขาพร้อมกับกดเสียงต่ำเรียก เขา “ไป๋เย่จิง!”

เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป บีบปากเธอแล้วกดจูบลงไปอย่าง หนักหน่วง

เซียซิงเฉินอยากหนีแต่หากเขาเอาแต่ใจขึ้นมา เธอจะหนี พ้นได้อย่างไร? เธอเพิ่งคิดจะหนีไปเฉิงก็กัดปากเธอ เธอไม่ กล้าดิ้นเพราะจะเจ็บตัว สุดท้ายก็ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ

จูบจนได้รสชาติเค็มปร่า เขาถึงผละออก

หรี่ตามองเห็นใบหน้าเธอมีหยาดน้ำตา เห็นเขามองมา เธอก็ยกมือขึ้นเช็ดหน้าอย่างอารมณ์เสีย

“ร้องไห้ทำไม?” น้ำเสียงไปเย่นิ่งแย่กว่าเดิม เขาก็แค่จูบ เธอเอง ร้องไห้ทำไม?

เซี่ยซิงเฉินโกรธจนใช้มือทุบเขาไปที่ “คุณหลีกไปเลย ฉัน

บอกแล้วว่าวันนี้ไม่อยากสนใจคุณ!

“ใครรังแกคุณ?” สายตาของเขาจ้องมองเธอไม่ห่าง เขา คิดดูแล้วไม่น่าใช่จูบของเขาที่ทำให้เธอร้องไห้ อาจเป็นเพราะ มีใครอื่นที่รังแกเธอ
เซียซิงเฉินเห็นท่าทีของเขาที่คล้ายจะแก้แค้นให้ตัวเองก็ ยิ่งเสียใจและโมโห “นอกจากคุณจะมีใครอีก?! ไอ้ผู้ชาย เฮงซวย!”

“คุณต่างหากที่รังแกผมอยู่ ผมรังแกคุณตั้งแต่เมื่อไร?

“คุณเห็นฉันเป็นอะไร? ตอนที่เป็นฉันก็ไม่สนใจฉันไปตั้ง หลายวัน พอกลับมารู้สึกเบื่อหน่ายก็มาหาฉัน! ไม่ใช่ว่าคุณเห็น ฉันรังแกง่ายเหรอ?” เซี่ยซิงเฉินกล่าวโทษเขา

สิ้นประโยคเธอไปเย่นิ่งก็เข้าใจในทันที สีหน้าอ่อนโยน ขึ้นไม่น้อย ยื่นแขนรวบกอดเธอไว้

ยิ่งเขาเป็นเช่นนี้เซี่ยซิงเฉินก็ยิ่งปวดใจ ขัดขืนตัวไปที่สอง ที่ไปเยฉิงก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น กระซิบข้างหูเธอ “หลาย วันนั้นเจอเรื่องบางเรื่องที่ไม่เข้าใจเลยวุ่นนิดหน่อย….

เซียซิงเฉินชะงักไปทันที

เสียงของเขาทุ่มฟังดูแล้วรู้สึกอัดอั้นและเหนื่อยล้าเล็ก น้อย เธอรู้สึกตัวเองช่างไม่เอาไหนเสียเลย ความคุกรุ่นในใจ เมื่อครู่กลายเป็นความห่วงใยในพริบตา

“เรื่องร้ายแรงเหรอคะ?” เธอถามเสียงเบาใจเป็นห่วง

เธอรู้สึกว่าการที่ไปเย่งสามารถพูดออกมาว่า “วุ่นนิด หน่อย ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายดาย
สําหรับเธอแล้วเขาเป็นเหมือนฟ้า ราวกับจัดการกับทุก เรื่องได้ เหมือนการแต่งงานกับซึ่งเหวย ข่าวอื้อฉาวบนรถ คราวนั้น หรือต่อให้เรื่องร้ายแรงเพียงใดก็อยู่ในเงื้อมมือเขา

ตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงทำให้ใจเขาว้าวุ่นได้

“อืม ร้ายแรงอยู่” ร้ายแรงตรงที่เขาไม่สามารถเปลี่ยน อะไรได้ หรืออยู่ในกำมือของเขาได้เลย

เซียซิงเฉินขึ้นตัวผละออกจากอ้อมกอดเขาเล็กน้อย เลย หน้าขึ้นมอง “เรื่องอะไรคะ บอกฉันได้ไหม?

เขาหรี่ตามองเธอ “ตอนนี้ไม่โกรธผมแล้วเหรอ?

“” เซียซิงเฉินกัดปาก รู้สึกตัวเองช่วยไม่ได้แล้วจริงๆ ในเมื่อเขาว่าเป็นอะไรก็ตามนั้นแล้ว! ตอนนี้เธอไม่เพียงแค่ไม่ โกรธแถมยังรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง ยามที่ใจเขาว้าวุ่นเธอ กลับไม่สามารถแบ่งเบาเขาได้

พอกลับมาก็ชิงงอแงกับเขาก่อน

“แล้วคุณมีเรื่องอะไรกัน บอกฉันได้ไหมคะ?” เธอมองเขา

แววตาไปเย่นิ่งลึกล้ำขึ้น ขยับปากไปมา พักใหญ่ถึงเอ่ย

เพียง “หลายวันนี้ ผม…

“คิดถึงคุณมาก”

ก่อนจะพูดคำสุดท้ายออกมาก็ชะงักหยุดไปพักหนึ่ง ค่ำค นั้นสำหรับเขาแล้วแปลกใหม่ ฉะนั้นตอนที่เอื้อนเอ่ยออกจากปากจึงฟังดูแปลกๆ

เซียซิงเฉินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ กะพริบตามองเขา

“อะไรนะคะ?”

“ช่างเถอะ” ไปเฉิงปล่อยเธอ “ไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้ผม เถอะ ผมจะอาบน้ำสักหน่อย นั่งเครื่องบินทั้งสิบกว่าชั่วโมง แถมยังขับรถมานานขนาดนี้ เหนื่อยแทบแย่แล้ว