ตอนที่ 263 ความรักที่แท้จริง (13)

“…” คำตอบนี้ช่าง

“ข้างในหนาวจะตายอยู่แล้ว ถ้านานแล้วยังไม่ถูกสังเกต พวกเราอาจจะต้องหนาวตายอยู่ตรงนี้แล้วนะ”

สีหน้าไปเย่นิ่งไม่เปลี่ยน น้ำเสียงก็ไม่เปลี่ยน “ถ้าคุณกลัว หนาวตายจริงๆ ผมเป็นเตาอบให้คุณได้นะ

เซี่ยซิงเฉินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าทั้งสอง คนใกล้ชิดกันเพียงใดในขณะนี้ ความจริงเธอปล่อยเขาได้ แต่มือเหมือนถูกยึดติดกับเอวเขาไว้ ดึงไม่ออก

อีกทั้งบนกายเขาสวมแค่เสื้อเชิ้ต

เซี่ยซิงเฉินกลัวว่าเขาจะเป็นหวัด จึงเผลอกระชับแขนกอด เขาแน่นกว่าเดิม

ไปเฉิงยืนตัวแข็งไปครู่ มือหนึ่งยังจับมือเธอไว้ อีกมือ โอบกอดเอวเธอ เธอถาม “คุณพกโทรศัพท์ไหม? ฉันจะโทรหา เว่ยยังให้เธอแจ้งคนมาซ่อมลิฟต์ ไม่อย่างนั้นเราต้องเป็นหวัด กันจริงๆ แน่

“…รออีกหน่อยเถอะ อีกแป๊บเดียวอาจจะมีคนมาแล้ว

“แต่ว่า…”
“เบอร์ส่วนตัวของผม คุณคิดว่าเป็นเบอร์ที่โทรหาคนอื่น ใตามอำเภอใจเหรอ?”

เว่ยยังไม่ใช่คนนอกเสียหน่อย ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นา เซียซิงเงินปาก ยังคงกังวลว่าเขาจะเป็นหวัด “คุณปวดท้อง ไม่ใช่เหรอคะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง?

“ปวดยิ่งกว่าเดิม เขาขมวดคิ้วแน่น

ใครจะรู้ว่าจะถูกขังไว้ในลิฟต์กัน? เซียซิงเฉินแอบเสียใจ “ถ้ารู้เมื่อไม่น่าเทบะหมี่ของคุณเลย ต่อให้เป็นอาหารขยะ อย่างน้อยก็รองท้องได้

เสียงเอ่ยพึมพำของเธอเบาหวิวและอบอุ่น ไปเยถึงก้ม หน้ามองเธอ ในความมืดนัยน์ตาเขาฉายแววหม่นบางๆ เดี๋ยว แวววับเดี๋ยวดำขลับ มือที่โอบรั้งเธอก็เผลอกระชับแน่นกว่าเดิม เซี่ยซิงเฉินคล้ายจะรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงจากเขา เงยหน้า อย่างฉงนใจ จนประสานสายตาเข้ากับชายหนุ่ม

หัวใจกระตุก ปลายนิ้วของมือที่ถูกเขาวางทับไว้สั่นระริก

จากนั้นไม่รอให้ได้สติกลับมา เขาก็โน้มตัวลงประทับริม

ฝีปากเธอไว้อย่างฉับพลัน

กลีบปากทั้งคู่สัมผัสกัน หัวของเซียซิงเฉินขาวโพลนไปพัก ใหญ่ จูบของชายหนุ่มเหมือนดอกฝิ่นที่ทำให้คนหลงลืมทุก อย่างได้ เป็นสิ่งที่เธอรู้อยู่แล้วและเคยประสบมาแล้วเช่นกัน
สติเส้นสุดท้ายฉุดรั้งอารมณ์เธอไว้ เธอกลัวว่าจะหลงทาง อีกครั้ง เมื่อได้สติก็ส่งเสียงอื้ออึงเป็นเชิงปฏิเสธ

แต่แรงของเธอต้านทานเขาได้ที่ไหนกัน? ร่างสูงใหญ่ไม่

ขยับ แรงจูบหนักขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งจูบยิ่งล้ำลึกเหมือนได้ปลด ปล่อย แต่ก็เหมือนกำลังทำโทษ เขาดูดดึงริมฝีปากล่างเธอไว้ แล้วขบกัดไม่เบาแรง ยิ่งจูบเธอแบบนี้ ในหัวก็ยิ่งเต็มไปด้วย ภาพที่เธออยู่กับหยูเจ๋อหนัน สะท้อนไปมาเพื่อดึงอารมณ์เขา

ความอิจฉาสมอยู่เต็มอก ยิ่งคิดก็ยิ่งรุนแรงจนเขาหายใจ หอบหนัก

ถูกเขาขบกัดจนเจ็บปาก เซียซิงเฉินได้สติมากขึ้น ผลัก เขาไปที่ไม่สำเร็จกลับถูกเขาหมุนตัวแล้วดันตัวแนบชิดผนัง ลิฟต์ สองมือยกสูงแล้วกดไว้เหนือศีรษะ

ลิฟต์สั่นไหวไปครู่

บริเวณคับแคบแบบนี้ ทั้งคู่ใกล้ชิดขนาดนี้ สายตาของ ชายหนุ่มดุจเปลวไฟ ต่อให้อยู่ในความมืดมิดก็ยังคงร้อนระอุ คล้ายจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

เธอกลัวจนหอบหายใจ แผ่นหลังแนบชิดติดกำแพงลิฟต์ เงยหน้ามองเขา “ลิฟต์จะตกอีก คุณอย่าขยับ…..

ลมหายใจอันหนักหน่วงของไปเฉิงรินรดหน้าเธอทั้งหมด

“คนที่ขยับคือคุณ….

เธอขยับที่ไหนกัน? ในเมื่อเขาเป็นคนลงมือกับเธอก่อน
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยแย้งคำ จูบของเขาก็ประทับลง ใหม่อีกครั้ง เพราะความอิจฉาที่มากเกินไปทำให้จูบของเขา รุนแรงเหมือนลมพายุ

เขารุนแรงเกินไป

ไม่เคยมีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย

เซี่ยซิงเฉินเจ็บแปลบที่หัวใจ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ตอนอยู่กับ ผู้หญิงคนอื่นมีท่าทีเช่นไร ไม่รู้จักถนอมแบบนี้หรือไม่…

“เจ็บ…” เธอครางอย่างเจ็บปวด ชายหนุ่มคล้ายกับไม่ ได้ยินคำพูดเธอ เซียซิงเฉินคุกรุ่น เอียงหน้าหนีแล้วกัดเข้าที่ใบ หูเขาอย่างแรง

ความรู้สึกเปียกชื้นอุ่นๆ แวบผ่านใบหู เหมือนกระแสไฟที่ แล่นผ่านไปทั้งตัวของเขา เหมือนเขาจะใจสงบมากขึ้น พลาง ยืนนิ่ง ท่วงท่าก็ค่อยๆ ช้าลง ผ่านไปพักใหญ่ก็ยังไม่ถดถอย สายตาจ้องมองเธอนิ่งไม่ขยับหนี

ดวงตาคู่นั้นเคลือบด้วยไอบางเบา ฉายแววสับสนออกมา ท่ามกลางความมืด เธอพยายามเพ่งมองให้ชัดเจนแต่กลับมอง ไม่ชัด…

ขณะนั้นเองที่เกิดเสียง พริบ แสงไฟในลิฟต์สว่างขึ้นอีก หน ในช่วงเวลาที่ทั้งคู่ยังไม่ได้สติ ลิฟต์ก็เลื่อนขึ้นชั้นบนช้าๆ แสงไฟสาดส่องลงมา เซียซิงเฉินยังปรับสายตาไม่ทัน ไฟ

อันสว่างจ้าทำให้เธอปวดตา เธอเผลอหลับตาโดยไม่รู้ตัว แต่พอเธอค่อยๆ ปรับตัวได้อีกที เมื่อลืมตาขึ้น…ดวงตาของชาย หนุ่ม เหลือเพียงความเรียบนิ่งอย่างเดิม…

ไม่มีอะไรอีกต่อไป

เธอสงสัยว่าที่เธอรู้สึกถึงความรู้สึกแสนสับสนในความมืด เมื่อครู่ เป็นเพียงเธอคิดไปเองหรือเปล่า…

ความขัดเขินค่อยๆ แทรกซึมทั้งคู่ตามแสงไฟ ทั้งสอง

สบตา สายตาของเขายังคงล้ำลึกอย่างเดิม เธอกลับรู้สึกอึดอัด

ดึงมือของตนออกจากฝ่ามือของเขาอย่างขวยเขิน เสื้อกัน

หนาวตัวใหญ่รวมถึงเสื้อเชิ้ตถูกเขาขยำจนขึ้นรอยยับ ดูน่าอาย

มากเหลือเกิน เธอค่อยๆ ถอยหนีไปอยู่ตรงมุม หันหลังเพื่อ

จัดการตัวเอง

ราวกับว่ารอยจูบที่โอบกอดเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา ครั้งนี้ทั้งสองยืนห่างกันอยู่หนึ่งก้าว

ไม่มีใครขยับเข้าใกล้ก่อน…

ดวงตาของเขายังคงเรียบเฉย มองตรงไปยังข้างหน้า เธอ

เงยหน้าเช่นเดิมเพื่อมองเลขที่กะพริบนั่น

ทุกอย่างเหมือนตอนเพิ่งเข้าลิฟต์เมื่อไม่ผิด แต่หัวใจทั้ง คู่ที่วูบไหว มีเพียงใจตัวเองที่รู้ดีที่สุด…

ทั้งสองกลับถึงบ้าน
เซี่ยซิงเฉินหยิบกุญแจออกมาเพื่อไขประตู เพิ่งเปิดออก เซียต้าไปก็เดินถึงหน้าประตูแล้ว เห็นพวกเขา คิ้วเล็กขมวด แน่น “ทำไมไปนานขนาดนี้? นึกว่าพ่อแม่มัวแต่จีบกันจนไม่คิด จะกลับมาแล้วซะอีก

เธอไม่กล้าสบสายตาเขา ตบเข้าที่หลังศีรษะของเด็กน้อย ไปที ใครไปจีบกัน?

“ฉันไปอุ่นข้าวก่อนนะคะ ส่วนคุณ…เปลี่ยนเสื้อแล้วค่อย

มาเถอะ ตอนที่เธอคุยกับเขา น้ำเสียงยังคงประหม่า สายตาก็ ไม่กล้ามองเขาตรงๆ

“อืม” เขารับคำ เทียบกันแล้วเขากลับดูเรียบนิ่ง รอเธอ หมุนตัวเข้าห้องครัว เขาถึงหันกลับไปยังอีกห้องข้างๆ เซียต้า ไปมองเขา แล้วมองหม่ามีอีกที พลางเดินตามหลังเขาอยู่ติดๆ ถามอย่างดีใจ “เสี่ยวไป พ่อกับแม่ดีกันแล้วเหรอ?”

“ยัง” ตอบกลับได้ชัดเจนดี

“ทำไม?” ใบหน้าเขาบูดบึง

“ไม่ทำไม”

“เสี่ยวไป เสียแรงที่พ่อหล่อขนาดนี้ ทำไมจีบผู้หญิงไม่ได้ เรื่องเลย?” เซี่ยต้าไปทำท่าดูถูก

“ไปนอนไป! เรื่องของผู้ใหญ่ เป็นเด็กอย่ายุ่ง!

เซียต้าไปปาก มีพ่อแม่ที่น่าเหนื่อยใจขนาดนี้ คงแปลกถ้าจะนอนหลับได้น่ะนะ!