ตอนที่ 179 บอกเลิกตอนสว่าง (1)

เซี่ยซิงเฉินนึกถึงประสบการณ์คืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกทิ้ง กระทั่งวันนี้เธอยังจดจำมันได้ดี ทั้งร่างประหม่ายิ่งกว่าเดิม

เธอกัดกลีบปากเขาไว้ สายศีรษะ ประหม่าจนเหมือนลืมวิธี หายใจไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น “ฉันไม่เอา….

นิ้วมือดึงชุดนอนบนกายเธอไว้แน่น ฝ่ามือเหงื่อซึมจน ทำให้ชุดนอนเกิดรอยเปียกเป็นดวงๆ เห็นแล้วยิ่งน่าอายกว่า เดิม

“อย่าลืมว่าคุณเป็นคนมาหาผมเอง…” เสียงของไปเฉิง คลุมเครือและเว้าวอน เขาเหลือบมองถุงยางที่ทิ้งไว้ข้างๆ แวบ หนึ่ง เอามายัดใส่มือเธอ สั่งด้วยเสียงแหบพร่า “ใส่ให้ผม!”

ในหัวเซียซิงเฉินเกิดเสียง ทิ้งๆ เขาขอให้เธอใส่ให้เขา แค่ถุงยางอนามัยอยู่ในมือเธอก็รู้สึกเหมือนเป็นเผือกร้อนๆ อัน หนึ่ง!

ตอนนี้เธอเกิดคิดอยากขุดหลุมฝังตัวเองเสีย ก่อนหน้านี้ ทำไมเธอต้องวิ่งโร่มาหาเขาเพื่อทำข้อแลกเปลี่ยนแบบนี้?! อยู่ ดีๆ ก็มาถูกเขารังแกเต็มๆ!

เธอมองเขา แล้วมองถุงยางอนามัยนั่น แพขนตาสั่นระรัว สุดท้ายกัดริมฝีปากแล้วโยนทิ้งลงถังขยะไป เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่แฝงความท้าทายไว้บางส่วน

ไปเย่นิ่งไม่ได้โกรธ กลับยักคิ้ว “ดูท่าคุณจะไม่ชอบให้ ระหว่างเรามีอะไรมาขวางกั้น ถูกใจผมเลย อีกอย่างแค่อัน เดียวก็ไม่มีประโยชน์อะไร…”

เขากล่าว ก้มลงขบปลายหูเธอไปที กดเสียงต่ำ คลุมเครือ จนทำให้ใจสั่นไหว คำพูดที่กล่าวออกมายิ่งทำให้เธอหายใจถี่ ไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าเห่อร้อน “คืนนี้ ผมจะเอาคืนคุณที่ก่อน หน้านี้ผมต้องอดทนมาตั้งหลายครั้ง…ทางที่ดีคุณต้องเตรียมใจ ให้เพียงพอนะ…”

เซียซิงเฉินอยากจะร้องไห้ “แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน คุณทน นั่นก็เรื่องของคุณ…อีกอย่างไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบให้ระหว่างเรามี อะไรมาขวางกั้น….”

เอ่ยถึงตรงนี้เธอก็พูดต่อไม่ได้ เธอไม่ได้หน้าไม่อายเหมือน เขา ใบหน้าแดงเลือกเหมือนกุ้งที่สุกเต็มที่ อย่างไรชายผู้นี้ก็ ตั้งใจจะบิดเบือนความหมายเธออยู่แล้ว

เห็นได้ชัดว่าไปเฉิงหมดความอดทนแล้ว คร้านจะต่อคำ กับเธออีก แววตาดุดัน จับเข้าที่สะโพกเนียนของเธอแล้วอุ้มเธอ ขึ้น ให้เรียวขาเธอเกี่ยวเอวตนไว้ เซียซิงเฉินตกใจจนหายใจถี่ มือยันไหล่เขาไว้ มืออีกข้างกันหน้าท้องเขาไว้ “เจ็บนะ…ไป เย่ฉิง ออกไป…”

“ผ่อนคลาย! ไม่อย่างนั้นก็จะยิ่งเจ็บ!” เขากัดฟัน บนหน้า ผากขึ้นไปด้วยเหงื่อ ผู้หญิงงี่เง่า ไม่ขยับยังพอได้อยู่ แต่พอขยับเขาก็ยิ่งรู้สึกแทบทนไม่ไหว เสียงหอบ “เอามือออก!”

“คุณบอกไม่ใช่เหรอว่าใช่ว่าจะต้องเป็นฉัน? คุณมีผู้หญิง มากขนาดนั้น เชิญไปหาพวกเธอจะดีกว่า!” เมื่อนึกถึงคำพูด เมื่อครู่ของเขา เซียซิงเฉินก็ปวดใจ กำหมัดทุบเขา แม้แต่ตนยัง ไม่รู้ว่าคำพูดที่ตนกล่าวออกมานั้นตัดพ้อมากเพียงใด

“แต่ตอนนี้ผมต้องการแค่คุณ!” ไปเย่นิ่งไม่สนใจอีกต่อไป ดันเธอชิดกำแพง รุกล้ำเข้าไปอย่างแรง น้ำตาเธอพลันเอ่อล้น เต็มดวงตา อ้าปากกัดไหล่เขา

“ถ้าคุณเข้ามาอีก…ฉันจะถือว่าคุณตกลงแล้ว…” เซียซึ่ง เฉินหายใจหอบ น้ำเสียงเบาหวิว เหมือนสัตว์ตัวน้อยที่บาดเจ็บ

ไปเย่นิ่งไม่ได้ตอบเธอ พริบตาเดียวร่างสูงใหญ่ก็สอด แทรกเข้าไปอย่างแรง ครอบครองเธอไว้อย่างสมบูรณ์

“อีก…” เธอครางเสียงออกมา นิ้วมือแทบจิกเข้าไหล่เขา

แล้ว

ห้าปีมานี้ ประสบการณ์เธอก็มีเพียงครั้งเดียว เขาแกร่ง เกินไป ส่วนเธอก็ไม่ประสานัก พักใหญ่เธอถึงฝืนรับตัวตนเขา ไว้ได้ แล้วปรับตัวให้ชินกับเขา

ตอนที่ไปเฉิงจัดการเธอนั้นใจร้ายจริงๆ เหมือนลงโทษ เธอ แต่ละครั้งรุกรานล้ำลึกนัก เปลี่ยนท่วงท่าเพื่อทรมานเธอ สารพัด
เซี่ยซิงเฉินตอนแรกยังพอรับไหว แต่หลังๆ ก็เหลือเพียง

เสียงครวญคราง

ต่อให้เขาใจร้ายมากเพียงใดก็ยังมีขอบเขต ไม่ถึงกับ ทำให้เธอหมดสติคาเตียงไป มักมีเวลาให้เธอได้พักหายใจเมื่อ ถึงช่วงสำคัญทุกครั้ง แต่จากนั้นก็ทำให้เธอต้องรับมือหนักขึ้น ซ้ำไปซ้ำมา แทบจะทรมานเธอไปตลอดทั้งคืน

ผู้ชายคนนี้! พละกำลังจะล้นเหลือเกินไปแล้ว!

ตลอดการกระทำ เซี่ยซิงเฉินรู้สึกเจ็บปวดเพียงเท่านั้น

ร่างกายเหมือนถูกฉีกแล้วประกอบเข้าใหม่อีกครั้งอย่างไร อย่างนั้น สุดท้ายไปเฉิงก็อุ้มเธอไปที่ห้องอาบน้ำ อาบน้ำให้ เธอรอบหนึ่ง ร่างกายถึงได้สบายตัวขึ้นมากกว่าเดิม

เซี่ยซิงเฉินสะลึมสะลือ ในใจกำลังเจ็บปวด ยิ่งเร่าร้อน มากเท่าไร ในใจก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น เธอซบอยู่บนไหล่ ของไปเย่นิ่ง แม้แต่ตายังลืมไม่ขึ้นแต่กลับเอ่ยอย่างดื้อรั้น “ให้ ลูกฉัน…ได้ไหม?”

“หุบปาก!” ไป๋เย่นิ่งไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเธอ

เชียซิงเฉินกลับถามอีกครั้ง กระทั่งเธอถูกวางไว้บนเตียง เธอยังคงดึงชุดนอนยาวบนตัวเขาอยู่ เอยอย่างไม่ยอมแพ้ ให้ ฉันพาลูกไป ได้ไหมคะ?”

“ดูการกระทำของคุณสิ!” ไปเย่นิ่งเสียงเย็น “ตอนนี้คุณมาทำให้ผมพอใจอีก มาเติมเต็มผม ผมก็จะอนุญาตให้คุณพา ลูกไป!”

เธอกัดฟันอย่างโกรธเคือง ผู้ชายคนนี้ ตั้งใจหาเรื่องเธอ ชัดๆ! ตอนนี้เธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งร่างจนเหมือนไม่ใช่ ร่างกายของตัวเองแล้ว!

แต่ว่าแค่นเสียงไปที เธอก็พลิกตัวแล้วนอนคว่ำอยู่บนร่าง ของชายหนุ่มอย่างอาจหาญ ไปเฉิงหรี่ตา แค่นหัวเราะออกมา อย่างอดกลั้น ขนตาเธอสั่นระริก ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มองเขา จากด้านบน แววตาเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย “คุณรู้สึก แล้ว…เรามาทําอีกครั้ง…คุณต้องให้ฉันพาลูกไป…”

ผู้หญิงบ้าน!

เมื่อไรก็มีแต่ลูก!

“ลงไป!” เขาตบที่สะโพกเธอไปที ดวงตามีไฟราคะที่กำลัง อดกลั้นไว้ หากไม่ใช่เพราะเธอดูเหมือนเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างนี้แน่นอน

ความจริงเซี่ยซิงเฉินทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

จะไปทำให้เขาพอใจจริงๆ ได้อย่างไร? ได้แต่ส่งเสียงเบา ไปที แม้จะไม่พอใจ แต่ก็ยอมพลิกตัวกลับไปนอนข้างๆ อย่าง ว่าง่าย เมื่อศีรษะถึงหมอน ความง่วงก็เข้าครอบงำ

วันรุ่งขึ้น
กลิ่นอายรักในห้อง กระทั่งตอนเช้ายังคงไม่จางหายไป ไหน ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ บรรยากาศยังคงคลุมเครือเช่น เดิม

ผ้าปูสีขาว ยุ่งเหยิงเป็นก้อน รอยคราบเป็นดวงๆ ยังคงไม่ เหือดแห้ง สะท้อนให้เห็นว่าเมื่อคืนในห้องนี้ทั้งคู่เร่าร้อนมาก เพียงใด

บนร่างชายหนุ่มมีเพียงผ้าห่มพาดไว้หมิ่นเหม่ ปกปิดส่วน ล่างไว้ เผยให้เห็นเอวสอบแข็งแรงที่ไร้ไขมัน เลื่อนขึ้นไป อก แกร่งเซ็กซี่มีหญิงสาวตัวนุ่มนอนคว่ำอยู่บนอกอย่างหมดแรง ภาพเช่นนี้กลับมีความอุ่นใจอยู่บางส่วน หากตัดภาพเรือนร่าง ของหญิงสาวที่มีร่องรอยเด่นชัดเกินไป

ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือของหญิงสาว จนตอนนี้ยังคงกลิ่น อายความต้องการไม่ไปไหน ทั้งตัวที่อ่อนแรงกลับทำให้ดู ยั่วยวนเพิ่มอีกหลายเท่า

ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่ม โอบสะโพกเธอไว้อย่างแสดง ความเป็นเจ้าของ ให้เธอแนบชิดเขาไว้อย่างแนบแน่น ต่อให้ นอนอยู่ก็ไม่คลายแรงลง

เซี่ยซิงเฉินถูกปลุกให้ตื่นด้วยแรงสั่นสะเทือนของมือถือ ชายหนุ่ม เธอจำได้ว่าตอนนอนเมื่อคืน ตนหันหลังให้เขาแท้ๆ ไม่รู้มานอนอยู่บนอกเขาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร พอได้ยินแรงสั่นของ มือถือ เธอก็ไม่ได้ลืมตา ความจริงแล้วหลังผ่านเรื่องราวเมื่อคืน เธอไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับความสัมพันธ์แสนยุ่งเหยิงระหว่างพวกเขาอย่างไรดี

มือถือสั่นอยู่พักใหญ่ ไปเฉิงถึงตื่น เหมือนไม่สบอารมณ์ เขาหยิบมือถือแนบข้างหู เซียซิงเฉินไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ได้ยินแค่เขาเอ่ยตอบรับเสียง “อืม แล้วกล่าว “เข้ามารอ!”

จากนั้นจึงวางสาย มือถือถูกโยนกลับไปหัวเตียงอีกครั้ง

เขานอนอยู่บนเตียงอีกหลายนาที ต่อให้กำลังหลับตาอยู่ เซียซิงเฉินก็รู้สึกได้ว่า สายตาเขาจดจ้องมาที่ตน แผดเผาจน เธอทำตัวไม่ถูก ในเมื่อตอนนี้เธอไม่ได้สวมอะไรไว้เลย!