ตอนที่ 164 พบเจอ (3)

เสียงซักใช้มากมายเช่นนี้ ซัดเข้าหาเยี่ยงคลื่นน้ำแทบทำให้คน จมดิ่ง

แม้ตอนนี้เธอจะเป็นตัวเอกของเรื่อง แต่ว่ายิ่งเป็นเหมือน คนนอก ต่อให้เธออยู่นอกสถานการณ์ยังรู้สึกกลัวได้มากมาย ขนาดนี้ แล้วเขาที่อยู่ท่ามกลางลมพายุนี่ล่ะ

ไปเย่นิ่งคิดไม่ถึงว่าเธอจะถามออกมาแบบนี้ ในสายตา คนนอกเขาในฐานะประธานาธิบดีก็เปรียบเสมือนคนเหล็ก มี ชุดเกราะที่ไร้เทียมทาน ไม่รู้สึกเหนื่อย ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่มีทางล้ม ลง ยิ่งไม่มีทางหวาดกลัว ทุกคนเห็นเพียงเปลือกนอกกายแสน งดงามของเขาที่สง่าผ่าเผยตลอดกาล ไม่มีผู้ใดเข้าไปในใจเขา สักคน

มีเพียงเธอ ที่เห็นเขาเป็นเพียงคนธรรมดาเหมือนตัวเธอ

เอง

ความอบอุ่นวาบผ่านใจ แววตาเป็นกังวลของเธอ คำถาม ที่แสดงความเป็นห่วง ล้วนเหมือนมีเวทมนตร์พิเศษที่ปลอบ ประโลมใจเขาให้สงบลงได้

หันข้างมองเธอ สบสายตาเธอที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง แววตาเขาลึกซึ้ง “เป็นห่วงผมเหรอ”

เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบ ทำเพียงแค่ปัดมือเขาที่ยังอยู่บริเวณใต้ตาตนออก นิ้วของเขาร้อนเกินไป ร้อนจนทำให้เธอใจเต้นรัว

แต่ว่าการเงียบก็เหมือนยอมรับกลายๆ

“ความจริงบางทีก็กลัวนะ” หลังไปเยถึงเอ่ยประโยคนี้ก็ เงียบไปพักใหญ่ ลมหายใจหนักหน่วงเล็กน้อย เซียซิงเฉิน ได้ยินพานทำให้ใจเธอบีบรัดไปหมด จากนั้นเขาก็พูดต่อ “เพียงแต่ปกติยังอยู่ตลอด ไม่มีเวลามากพอไปเสียกับความ กลัว การต่อสู้ทางการเมืองก็เป็นแบบนี้แหละ เรื่องนี้คุณยัง ไม่ทันจัดการอารมณ์ให้ดี เรื่องหน้าที่น่ากลัวกว่าเดิมอาจปะทะ เข้ามาจนคุณทำตัวไม่ถูก

เซี่ยซิงเฉินฟังแล้วรู้สึกใจว้าวุ่นไปหมด ความรู้สึกทุกอย่าง ปนเปกัน แต่ว่าที่มากกว่านั้นคือไม่รู้จะทำอย่างไร เธอสามารถ ช่วยอะไรได้บ้างหรือเปล่า

“เมื่อกี้คุณบอกว่ามีเรื่องที่ฉันช่วยคุณได้” เธอถาม

ไปเย่นิ่งมองเธอเพียงครู่ จู่ๆ ก็ลอบถอนหายใจแล้วยื่นมือ รั้งตัวเธอมาซุกที่อก เซียซิงเฉินนิ่งอึ้ง ชุดนอนตัวยาวที่เขาสวม อยู่มีเพียงเชือกเส้นเดียวมัดคาดเอวไว้ ทั้งร่างที่นอนเอนตัวอยู่ นั้นเผยให้เห็นอกแกร่ง

ใบหน้าเธอซบตรงอกอันแสนเซ็กซี่ของเขาโดยแทบไม่มี อะไรปิดกั้น เสียงหัวใจของเขาเต้นแรง ดังเข้าโสตประสาทเธอ เป็นจังหวะจนสะท้อนเข้าสุดก้นบึ้งของหัวใจเธอ ความอุ่นร้อน แบบชายหนุ่มกำลังแผดเผาเธอดั่งเพลิงไฟ ทำให้เธอใจเต้นรัว จากนั้นแม้แต่ความคิดก็สะเปะสะปะไปหมด
เขา…บอกว่าให้เธอช่วยเขาไม่ใช่เหรอ ช่วยเขายังไงถึง จําเป็นต้องกอดเธออย่างนี้

เซียซิงเฉินเลียริมฝีปากที่แห้งผาก กำลังจะเอ่ยปากถาม ถูกเสียงมือถือของเขาที่วางไว้บนเตียงลวกๆ ดังแทรก เซียซึ่ง เฉินลมหายใจติดขัดก่อนเอ่ย “มือถือของคุณ…

เธอคลำหาไปมาอยู่ใต้ร่างตนมั่วๆ สักพักก็ส่งมือถือให้

เขา

ไป๋เย่นิ่งรับไว้แล้วแสกนลายนิ้วมือต่อด้วยเลขรหัสยาว เป็นพรืดถึงเปิดเข้าตัวเครื่องได้ เป็นข้อความจากเหลิงเฟย

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้ตั้งใจมอง เพียงแต่แหงนหน้าเลยเห็นเข้า โดยไม่ได้ตั้งใจ บนนั้นมีเพียงประโยคง่ายๆ

ได้หลักฐานมาแล้ว

เซี่ยซิงเฉินไม่รู้ว่าหลักฐานที่ว่าคืออะไร คาดว่าคงเป็นเรื่อง การเมืองอีกเช่นเคย เธอจึงไม่ถาม ไปเย่งเห็นตัวอักษรเหล่า นั้นเห็นได้ชัดว่าสีหน้าผ่อนคลายลงมากกว่าเดิม เขาลบ ข้อความทิ้งแล้วโยนมือถือไปอีกฝั่ง

เขาถอนหายใจ หันตัวกลับมากอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม

หลับตาลงวางคางไว้บนศีรษะเธอ เสียงเหมือนทอดถอน ใจ “คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนผมที่นี่ก็ถือว่าคุณช่วยผมแล้ว”

“หึม” เซี่ยซิงเฉินมองเขาอย่างฉงน

“หืมอะไร” เขาไม่ได้ลืมตาขึ้น เจ้าตัวดูเกียจคร้านหน่อยๆพอจะดูออกว่าง่วงแล้ว “สองวันนี้ยุ่งเกินไปเลยไม่ค่อยได้นอน เที่ยงคืนตีสองตีสามยังมีสายโทรเข้ามารบกวน ถ้ามีคุณอยู่ แล้วผมถูกปลุกตอนตีสองตีสามอีก คุณก็อยู่คุยกับผมหน่อย

“” เซี่ยซิงเฉินไม่ส่งเสียง เขาดูท่าจะเหนื่อยมากจริงๆ ไม่ ว่าจะเป็นการพูดคุยหรือสีหน้าล้วนเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับอยู่นาน ไปเย่นิ่งจึงลืมตาขึ้นข้าง หนึ่ง แล้วหรี่มองเธอ “ไม่ยอมเหรอ”

ค่าเดียวแต่กลับเซ็กซี่จนใจเต้นแทบหลุดออกไป

ใบหน้าเซียซิงเฉินร้อนฉ่า ไม่ได้ตอบเขาโดยตรงทำแค่ หลับตาลงช้าๆ พูดเสียงเบา “ในเมื่อไม่ค่อยได้นอนมาหลายวัน ตอนนี้ก็รีบนอนเถอะค่ะ”

เธอหาวหวอดอยู่ตรงอกเขา เอ่ยงัวเงีย “ความจริงสองวัน นี้ฉันก็นอนไม่ค่อยหลับเท่าไร

เขายุ่งกับหลายเรื่อง ส่วนเธอก็เป็นห่วงเขา…

นอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเป็นประกาย ภายในห้องที่มีแสงไฟ อ่อนๆ ชายหนุ่มและหญิงสาวนอนกอดกันข้ามคืนจนถึงเช้าอีก วัน ไม่ได้นอนมาสองวัน ความกังวลตลอดสองวัน ความร้อนใจ ตลอดสองวันนั้นล้วนมลายหายไปในพริบตาเพียงแค่ทั้งคู่มี อ้อมกอดของกันและกันในตอนนี้

เซี่ยซิงเฉินตื่นมาอีกทีข้างนอกฟ้าก็สว่างแล้ว
อากาศดีทีเดียว

บนเตียงไร้เงาไปเย่นิ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาไปตั้งแต่เช้าแล้ว ตำแหน่งที่เขาเคยนอน แม้แต่ความอุ่นก็จางหายไปเสียแล้ว

เพียงแต่ในอากาศยังคงหลงเหลือกลิ่นอายของเขาอยู่ บ้าง เซียซึ่งเป็นอดกอดผ้าห่มสูดดมไม่ได้ จากนั้นก็รู้สึกตัว ว่าการกระทำของตัวเองนั้นเด็กมาก จึงปล่อยผ้าห่มลงอย่าง หงุดหงิด ที่แท้เธอ…หลงใหลเขาขนาดนี้เลยเหรอ? แม้แต่กลิ่น อายของเขายังไม่ปล่อยให้จากไป

เธอถอนหายใจพลางรวบเก็บผมแล้วลุกขึ้นนั่ง เสื้อผ้าบน ตัวยับยู่ยี่ เห็นทีต้องโทรหาฉือเว่ยยังก่อน ให้เธอช่วยเตรียมชุด ไว้ให้ตนที่กระทรวงต่างประเทศเสียแล้ว แต่ว่าเพิ่งลงจากเตียง แล้วเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น ชุดแต่ละชุดที่วางเรียงอยู่บนโซฟา นั้นก็ทำให้เธอนิ่งอึ้งไป

เขาเตรียมชุดไว้ให้ เขาคิดรอบคอบอยู่เสมอจริงๆ เซี่ยซิงเฉินเดินไปใกล้ถึงเห็นกระดาษบนนั้น คืนนี้เตรียมข้าวเย็นให้ผม เมนูอะไรตามใจเลย

ตัวหนังสือของเขาหนักแน่นมีพลัง เซี่ยซิงเฉินมองแล้วยิ้ม บางเบา รู้สึกดีนิดๆ ในใจ แต่พอนึกว่าเขาอาจจะต้องแต่งงา นกับซ่งเหวยอีจริงๆ หัวใจก็ปวดตุบๆ

ความรู้สึกหวานปนขมแบบนี้ไม่ดีเลย

เธอเปลี่ยนชุดแล้วยัดกระดาษข้อความนั่นเข้ากระเป๋าทานอาหารเช้าไปพลางเปิดมือถือ โทรหาคือเว่ยยังไปพลาง

“เธอรู้จักเปิดเครื่องแล้วเหรอ นึกว่าถูกใครลักพาตัวไปซะ อีก เกือบจะแจ้งตำรวจแล้วเนี่ย”

“เมื่อคืนมือถือแบตหมดน่ะ เช้านี้เพิ่งเห็นว่าเต็มแล้ว เธอ รู้ว่าไปเยฉิงชาร์ต ให้เธอเมื่อคืน เธอจำได้รางๆ ว่ากลางดึกเขา ถูกเสียงมือถือปลุกจริงๆ แต่ว่าเขาไม่ได้ปลุกเธอให้อยู่คุยเป็น เพื่อนเขา เธอกึ่งหลับกึ่งตื่นจำได้แค่ว่าเหมือนเขาจะจูบเธอ

นึกถึงตรงนี้เธอก็แตะริมฝีปากตัวเอง…

จากนั้นเธอก็หลับต่อเพราะง่วงมากจริงๆ ตลอดทั้งคืน เหมือนนอนทดแทนในส่วนสองวันก่อนจนครบ

“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน” ฉือเว่ยยังถาม

“โรงแรม King”

“โรงแรม King? นี่ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม” ฉือเว่ยยังเอ่ย อย่างสนใจ “เมื่อคืนเธอนอนที่นั่นเหรอ? นั่นไม่ใช่ที่ที่คนทั่วไป จะอยู่ได้นะ! ไม่สิ เธอก็เป็นถึงแม่แท้ๆ ของลูกชาย ประธานาธิบดี ไม่ใช่คนทั่วไปนี่นา”