ตอนที่ 148 หวั่นไหว (6)

“ผมจะไม่หมั้นกับหล่อน” เขาที่กำลังประทับจูบบนกลีบปาก เธออยู่นั้นขยับปากเอ่ยพึมพำ “เซียซิงเฉิน คุณจำคำพูดนี้ไว้ เลย!”

ครั้งนี้เธอได้ยินชัดแล้ว ชัดเจนมาก แต่เพราะอะไรกัน ทำไมจู่ๆ ถึงได้บอกว่าจะไม่หมั้นแล้ว ช่างเกินความคาดหมาย จริงๆ

ทว่ายังไม่ทันจัดระบบความคิดให้ดี จูบร้อนแรงจากเขา ถูกประทับเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ได้ขัดขืน เธอหมดแรง ขัดขืน ถูกเขามอบจูบให้อย่างต่อเนื่องจนเบลอไปหมด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรทั้งสองถึงได้ผละออกจากกัน ดวง ตาเซียซิงเฉินยังคงปรอย เรียวแขนทั้งสองยังคงอดที่จะ คล้องไว้บนคอเขาไม่ได้ เมื่อได้สติกลับมาก็รีบเก็บแขนด้วย ใบหน้าแดงก่ำ วางลงข้างตัวอย่างเคอะเขิน ความต้องการใน แววตาของไป๋เฉิงชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด แผดเผาเธออย่างไม่คิด จะปิดบัง อันตรายเกินไปแล้ว

สถานการณ์นี้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความคลุมเครือ

“ฉัน…ฉันขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ” แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่ บวมแดง หลังเธอเอ่ยเสียงเบาไปประโยคหนึ่งก็ผลักแขนที่ยัน ตัวข้างลำตัวเธอออกจากราวบันได หันหลังขึ้นชั้นบนอย่างเร่งรีบ ฝ่ามือที่ได้สัมผัสกับมือเขาอุ่นร้อนจนแทบลามไปถึงขั้ว หัวใจเธอ ต่อให้ขึ้นไปชั้นบนกระทั่งกลับเข้าห้องนอนของตน หัวใจก็ยังคงเต้นรัวไม่ยอมหยุด

หัวใจเธอ ว้าวุ่นนัก

สักพักก็เป็นคำพูดของเขาที่ว่าจะไม่หมั้นแล้ว สักพักก็เป็น เรื่องที่หลี่หลิงขายตนไปเมื่อห้าปีก่อน เธอไม่รู้กระทั่งว่าตอนนี้ ตนควรดีใจหรือเสียใจดี เรื่องราวทั้งหมดทำให้เธอตั้งรับไม่ทัน

จ้องมองแผ่นหลังที่เดินหนีไปจนลับตา แววตาไปเย่นิ่งนิ่ง ขึ้นมากกว่าเดิม นิ้วเรียวยาวของเขาแตะเข้าที่ริมฝีปาก เสมือน ยังมีกลิ่นอายของเธอหลงเหลือไว้ ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขา รู้สึกล่องลอย ยากที่จะควบคุม

ความรู้สึกแบบนี้เป็นเพียงความรู้สึกดีเล็กๆ เท่านั้นเหรอ? สุดท้ายแม้แต่เขาเองก็ยังโน้มน้าวตัวเองไม่ได้

เรื่องเมื่อห้าปีก่อน อาจเป็นความผิดพลาด ทว่าไหนๆ ก็ พลาดแล้ว ให้เป็นไปตามนี้อาจจะดีกว่า

“เสี่ยวไป พ่อจะไม่หาแม่เลี้ยงให้ผมแล้วเหรอ” ขณะกำลัง ตกอยู่ในภวังค์ น้ำเสียงดีใจของเซี่ยต้าไปดังลงมาจากชั้นบน เขาเงยหน้ามองสีหน้าก็วิ่งตึง เจ้าตัวแสบ กี่โมงยามแล้วยัง ไม่นอนอีก กลับยื่นศีรษะเล็กนั่นออกมาแอบมองอยู่อย่างนั้น

“เมื่อกี้ลูกเห็นอะไรไปบ้าง” เขาเอ่ยถามเสียงต่ำ ขณะเดียวกันก็เดินขึ้นไปชั้นบน

เซียต้าไปแสยะยิ้มร้าย สองมือแสร้งปิดตาอย่างเขินอาย “เห็นว่าพ่อกำลังรุ่มร่ามใส่หม่ามีเรา

ไปเย่นิ่งดีใจที่เมื่อครู่ตนไม่ได้กระทำเรื่องที่ไม่ดีต่อ เด็กกับเธอเพียงเพราะห้ามใจตัวเองไม่ไหว ไม่อย่างนั้นถ้าเธอรู้ เรื่องที่ลูกชายตัวเองเป็นผู้รับชมเข้า เธอคงจะกัดเขาให้ตาย อย่างโกรธเคืองปนขัดเขิน

“แอบมองเป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติผู้อื่นมาก! ห้ามมี ครั้งหน้าอีก!” ไปเฉิงเดินขึ้นไปชั้นบน กำลังจะจับตัวลูกชาย ให้กลับเข้าห้อง

เซี่ยต้าไปเอ่ยแย้งเขาด้วยท่าที่จริงจัง “เสี่ยวไป ผมดูอย่าง โจ่งแจ้งเลย! รุ่มร่ามคนอื่น ในที่สาธารณะต่างหากถึงจะเป็นการ กระทำที่ไม่ถูกต้อง!”

“…” มุมปากไปเยถึงกระตุกไปที่ คร้านจะสนใจเด็กน้อยอีก จึงเอ่ยสั่ง “ตอนนี้กี่โมงแล้ว รีบเข้านอน!

เซี่ยต้าไปเงยศีรษะ สองมือกอดรอบต้นขาเขาไว้ “งั้นเสี่ยว ไปก็บอกผมว่าจะไม่หาแม่เลี้ยงให้ผมอีกแล้ว พ่อไม่ได้โกหก หม่ามี้ใช่ไหม”

“อืม” เขาพยักหน้า

เซี่ยต้าไปยิ้มร่าอย่างดีใจ “ผมรู้ว่าเสี่ยวไปดีที่สุดเลย เจ้าตัวเล็ก เปลี่ยนหน้าเร็วยิ่งกว่าพลิกหนังสืออีก! ก็ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ใครกันที่ด่าว่าเขาว่าเป็นคนเลวตลอด

“ลูกคิดจะหาพ่อเลี้ยงให้ตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ยังจะหา อยู่ไหม”

เซี่ยต้าไปสายศีรษะตัว เอยอย่างเอาใจ “มองไปมองมา ยังไงพ่อแท้ๆ ก็หล่อที่สุด

“รีบไปนอนเถอะ” มองสีหน้ายิ้มแย้มอย่างไร้เดียงสาของ เด็กน้อย ในใจไปเฉิงอบอุ่นขึ้นเป็นกอง

รอให้เด็กน้อยเข้านอนแล้ว เขาจึงก้าวเท้าเดินไปที่ห้องตน ขณะกำลังผ่านห้องของเธอก็เผลอหยุดฝีเท้าลง ตอนนี้เธอกำลัง ทำอะไรอยู่ นอนไปแล้วหรือว่าเป็นเหมือนกับเขา ที่ไม่มีความ ง่วงเลยแม้แต่น้อย

ชั่วขณะที่กำลังครุ่นคิด ประตูห้องนอนก็ถูกกระชากเปิด ออกจากด้านใน ไปเยฉงชะงักไป เซียซิงเฉินที่สวมชุดนอนสี เหลืองแก่ ผมยาวสลวยสยายตรงไหล่ ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ชั่ว ขณะที่ประตูถูกเปิดออก กลิ่นหอมสดชื่นอ่อนๆ จากเรือนร่าง ลอยฟังมาจากด้านในทีละนิดๆ รื่นรมย์ใจจริงๆ

เห็นได้ชัดว่าเธอก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่ตรงนี้ ความตกใจ แวบผ่านใบหน้าเล็กน้อย

“ยังมีธุระเหรอ?” ไปเย่งเอ่ยปากก่อน

ผ่านพ้นรสจูบร้อนแรงหลายครั้งเมื่อครู่ ในใจเซียซิงเฉินยังไม่สงบนัก เธอจับลูกบิดประตูไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา แวว ตาใต้แสงไฟสั่นไหวเล็กน้อย ประกายแวววับน่าประทับใจ เธอ ต้องไม่รู้แน่ๆ ว่าสภาพตัวเองแบบนี้อันตรายมากเพียงใด ใน ยามค่ำคืน อีกทั้งยังทำให้คนหลงใหลมากเพียงใด

“ฉันคิดได้ว่าเมื่อกี้ฉันลืมถามคุณ…” เซียซิงเฉินหยุดชะงัก ไปครู่หนึ่ง “เมื่อกี้คุณบอกว่าจะไม่หมั้นกับซ่งเหวย จะไม่มี ปัญหาเหรอคะ”

ไปเฉิงหันหลังกลับมา สองมือซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง หรี่ตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ดวงตาฉายแววหยอกล้อ บางส่วน “คุณกำลังเป็นห่วงผมเหรอ?”

“คุณตอบดีๆ ไม่ได้หรือไงกัน” เซียซิงเฉินบนอย่างไม่ พอใจเสียงเบา แล้วเอ่ยต่อ “พี่เบอกว่าการที่พวกคุณจะช่วย คุณลุงของคุณ ยังต้องอาศัยกำลังของตระกูลซง ถ้าฉีกหน้า พวกเขาแล้ว จะมีผลกระทบที่ไม่ดีมากๆ ไม่ว่าจะช่วยคุณลุงของ คุณหรืออนาคตทางการเมืองของคุณ

น้ำเสียงของเธอดุจปุยนุ่น ทั้งเบาทั้งช้า น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ย ออกมาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง แถมยังชัดเจนเสียขนาดนั้น ไปเย่นิ่งเผยยิ้มเล็กน้อย “เห็นทีพี่สาวผมไม่ได้มองคุณเป็นคน นอกจริงๆ อะไรก็บอกคุณไปหมดแล้ว พี่เย…

ไปเย่นิ่งเน้นหนักไปที่สามคำนั้นอย่างมีเลศนัย “ซูเม่ไม่ ยอมให้คนอื่นเรียกแบบนั้นได้ง่ายๆ หรอกนะ”

” เซี่ยซิงเฉินพบว่าผู้ชายคนนี้มักจะหาจุดสำคัญไม่เจอเธอกำลังเป็นห่วงเขา เขากลับหยอกเย้าตนอย่างหน้าระรื่น “คุยกับคุณไม่รู้เรื่องแล้ว ฉันจะเข้าไปนอนล่ะ”

น้ำเสียงที่บ่นนั้นแฝงไปด้วยความไม่พอใจบางส่วน

เธอหันหลังกลับกำลังจะเข้าไป ไปเฉิงยื่นแขนรั้งเธอไว้ ความอุ่นร้อนของฝ่ามือชายหนุ่มที่ประทับลงตรงข้อมือ ทำให้ หัวเธอซื้อไปชั่วขณะ ไม่ขยับตัวและยืนอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เขา ดึงข้อมือไว้อย่างง่ายดาย

“ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมจัดการเองได้” น้ำเสียงชายหนุ่ม ดังก้องอยู่บนหัว หุ้ม หนักแน่นจนทำให้เธอเบาใจได้ สีหน้า ของเขาไม่ได้ล้อเล่นเหมือนเมื่อครู่ แต่จริงจังอย่างเกินความ คาดหมาย

ผ่านไปพักใหญ่เธอจึงเอ่ยตอบเสียง “อืม” ในลำคอ พยัก หน้าเล็กน้อย

สุดท้าย ตอนที่ปล่อยให้เธอกลับเข้าไปนอน ไปเฉิงก็เอ่ย เตือนเธอด้วยน้ำเสียงแหบแห้งอย่างมีเลศนัย “อย่าลืมล็อค ประตูล่ะ”

เธอนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็เข้าใจความหมายผ่าน แววตาร้อนแรงของชายหนุ่ม ใบหน้าแดงระเรือพร้อมกระชาก แขนออกอย่างแรง ผู้ชายคนนี้นี่

เซี่ยซิงเฉินนอนอยู่บนเตียง สายตามองไปที่ไฟสลัวบนหัวเตียง เธอนอนไม่หลับ เขาไม่หมั้นกับซ่งเหวย ก็ไม่รู้ว่าจะมี อันตรายอะไรไหม ตอนนี้บัตรเชิญถูกแจกไปหมดแล้ว แม้แต่ใน บ้านยังติดคำว่า “มงคล ไปแล้ว รองประธานาธิบดีซึ่งจะยอม ให้เขาฉีกหน้าตระกูลซึ่งได้อย่างไร บอกยกเลิกก็ยกเลิกได้ ง่ายดายอย่างนั้นเหรอ

เขายกเลิกงานหมั้น เธอทั้งรู้สึกตกใจปนดีใจ ทว่ามีเพียง ความกังวลที่ตามมา เธอกังวลแทนเขา รัฐมนตรีไปเคยบอกกับ เธอไว้แล้ว เธอย่อมรู้ความสำคัญของเรื่องนี้ ได้เพียงแต่หวังว่า เขาจะไม่ทำอะไรวาม