ตอนที่ 127 คิดบัญชีเก่าสักหน่อย (1)

เซียต้าไปชะงักไปชั่วครู่ ดวงหน้าเล็กจู่ๆ ก็เปลี่ยนไป เพียงครู่ เดียวดวงตาก็แดงขึ้น เต็มไปด้วยความผิดหวัง “ผมได้ยินคุณ ลุงพ่อบ้านบอกว่า…พ่อจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ที่แท้ก็เป็น เรื่องจริง!”

ไปเย่นิ่งหันกลับไปถลึงตาใส่พ่อบ้าน พ่อบ้านใจสั่นวูบ ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ไม่กล้าปริปากเอ่ยอะไร

“พ่อเคยบอกแล้วว่าลูกผู้ชายห้ามร้องไห้ ลูกเก็บน้ำตา เดี๋ยวนี้!” ไปเย่นิ่งสั่งสอนเด็กน้อยอย่างเข้มงวด มองดวงตาที่ แดงขึ้นของเด็กน้อย ภายในหัวมีแต่ภาพดวงตาที่รื้นด้วยหยาด น้ำใสของเซี่ยซิงเฉินแวบผ่านไม่หยุดหย่อน รู้สึกจุกที่หน้าอก อย่างหนัก

“เชอะ! พ่อก็เป็นแค่คนหลายใจ พรุ่งนี้ผมจะไปหาหม่าม บอกกับหม่ามีว่าพ่อจะหาแม่เลี้ยงให้ผม

เด็กน้อยพูดจบ ไม่สนว่าเขาจะพูดอะไรต่อก็รีบวิ่งขึ้นชั้น สองเสียงตึงตัง สักพักก็ได้ยินแต่เสียงร่ำไห้ดังลั่นของเขาที่ชั้น บน ชัดเจนว่าตั้งใจ เพราะร้องเสียงดังมากเหลือเกิน เหมือน กลัวว่าเขาที่อยู่ชั้นล่างจะไม่ได้ยิน ไม่รู้ว่าเขารู้สึกน้อยใจหรือ เสียใจขนาดไหน

ไปเย่นิ่งเข้าใจความรู้สึกของเด็กน้อย เขาหวังให้ครอบครัวที่มีกันสามคนพ่อแม่ลูกเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอย่าง สมบูรณ์ นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว

ผ่านไปพักใหญ่เขายังนั่งอยู่บนโซฟา จุดบุหรี่แต่ก็ไม่ได้ สูบมัน ทำแค่ปล่อยให้มันเผาไหม้อยู่กลางอากาศทั้งอย่างนั้น สักพักรอ ให้เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยเงียบลง เขาถึงได้เอ่ย เสียงเข้มสั่งคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ขึ้นไปดูเขา กล่อมให้เขา นอนเร็วหน่อย”

“ค่ะ” คนรับใช้เดินขึ้นชั้นบนเสียงเบา

ไปเย่นิ่งยกแขนขึ้นแล้วดับบุหรี่ หันมองเนกไทเส้นที่ตนทิ้ง ไว้ข้างๆ เมื่อครู่ นึกถึงคำพูดของเธอที่ว่าสามารถลืมตนได้ ภายในหนึ่งเดือน สีหน้ากลับมายิ่งขึ้นกว่าเดิม เวลาผู้หญิง ใจร้ายขึ้นมานั้นยิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก เพียงแต่ความใจร้ายของ เธอ กลับเป็นสิ่งที่เขาสมควรจะได้รับ

คำพูดเหล่านั้นของซูเย่ไม่ผิดเลย ไม่มีสัญญา ไร้สถานะ ทำไมเธอต้องมาให้กำเนิดลูกแก่ตน แถมยังต้องเป็นคนรักให้ เขาอีก

หยูเจ๋อหนันรับสาย

“อยู่ไหน” หยูเจ๋อเหยาเป็นคนโทรมา หนูเจ๋อหนันปราย ตามองหญิงสาวที่ยอมปล่อยตัวเขาสักทีแล้วเอ่ย “อยู่ตรงถนน เส้นหมีเฉิง”
“พี่หมายถึงเซียซิงเฉิน

หยูเจ๋อหนุนอีกอัก “ถูกไปเยฉิงรับไปแล้ว”

หยูเจ๋อเหยาที่อยู่อีกฝั่งของสายชะงักไปชั่วครู่ สุดท้ายก็ เอ่ยเพียงว่า “กลับมารับคุณหญิงที่งานเลี้ยง เธอถูกใจแกมาก อย่าทำให้เธอผิดหวัง

หยูเจ๋อเหยาผู้ไม่เคยพูดเล่น และไม่เคยพูดมากความ พอ เอ่ยจบก็ไม่รอให้หยูเจ๋อหนันตอบโต้อะไร ซึ่งตัดสายไปเสีย ก่อน

หยูเจ๋อหนันมองมือถือแวบหนึ่ง พลางปาก สายศีรษะ พริด “นิสัยเยือกเย็นเป็นน้ำแข็งแบบนี้ แล้วยังไร้อารมณ์ขนาด นี้อีก ไม่แปลกที่พี่จึงอวี้จะกลัวพี่แล้วล่ะ”

เขาเก็บมือถือ ปลดล็อคประตูรถพร้อมก้าวขึ้นไป เหยียบ คันเร่งไปที่แต่พอนึกอะไรบางอย่างออกก็ถอยรถกลับมาอีกครั้ง เลื่อนกระจกรถลงแล้วมองหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าทำผมแล้ว คุยกับรุ่นพี่อยู่ เขากดแตรเสียงดัง หญิงสาวได้ยินจึงหันกลับมา มองเขา “คุณชายรอง กลางคืนเส้นทางนี้งดกดแต แตรรบกวนชาว บ้านค่ะ”

“รหัสประจำตัวเธอ 8903 ฉันจำไว้แล้ว ทีหลังถ้าฉันมาที่นี่ เธอยังกล้าขวางฉันอีก ฉันจะทำให้เธอรู้ฤทธิ์เดชของฉันสักที

หญิงสาวคนนั้นหันหลังมาส่งยิ้มโชว์ฟันเรียงสวยให้เขา “คุณชายรอง ทะเบียนรถของคุณดิฉันก็จำได้แล้วค่ะ”
“จำไว้ให้ดี”

“ครั้งหน้าคุณอย่าลืมพกบัตรนะคะ” จู่ๆ หญิงสาวเก็บรอย ยิ้ม เปลี่ยนสีหน้าไวยิ่งกว่าพลิกหนังสือ “ไม่อย่างนั้น ถ้าดิฉัน เจออีกก็จะขวางคุณไว้อีกครั้งค่ะ

โอ้โห!

เมื่อหยูเจอหนุนกลับมาที่งานเลี้ยงอีกครั้ง ก็เห็นคุณหญิง หลันถึงที่ส่งกั่วเหยาเดินออกมาส่งด้วยตนเอง

“คุณหญิง คืนนี้ท่านอุตส่าห์มาด้วยตัวเอง ผมนายทุ่งคนนี้ จะต้องหาโอกาสไปหาท่านด้วยตัวเองบ้างแน่นอนครับ”

“เกรงใจเกินไปแล้วค่ะ ข้างในยังมีแขกเยอะขนาดนั้น คุณ

ซึ่งรีบเข้าไปเถอะ” กับซุงถั่วเหยา คุณหญิงหลันถึงไม่ได้สนิท

มาก เพียงแค่ทักทายกันตามมารยาท

ซ่งถั่วเหยาก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดอีก พูดคุยกับ คุณหญิงหลันถึงไม่กี่ประโยคก็กลับเข้างานไป รถของหนูเจอ หนันจอดเทียบข้าง เขาเปิดประตูรถพลางเชิญให้คุณหญิง หลันถึงขึ้นนั่ง

รอจนรถเคลื่อนตัวออกไป เธอถึงได้หยิบพระพุทธรูปหยก นั่นออกจากกล่อง จ้องมองอย่างเหม่อลอย หนูเจอหนุนที่มอง ผ่านกระจกหลัง เมื่อเห็นท่าทางเธอเป็นแบบนี้จึงอดถามไม่ได้ “ท่านคงจะชอบพระพุทธรูปหยกนี้มากนะครับ กลับมาจากประเทศ M ก็เพื่อสิ่งนี้สินะครับ”

“อืม” คุณหญิงหลันถึงเหยียดยิ้มบางเบา แล้วเก็บ พระพุทธรูปหยกไว้อย่างเดิม

หยูเจอหนุนถาม “อย่าบอกนะครับว่าเกี่ยวกับลูกสาว

“ก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก

“งั้นผมดูออกแล้วล่ะ ต้องเกี่ยวกับว่าที่พ่อตาของผมแน่ๆ ช่ไหมครับ”

“ช่างพูดจริงๆ!” คุณหญิงหลันถึงหัวเราะขึ้นมา พระพุทธ รูปหยกนี้เกี่ยวกับพ่อของลูกเธอจริงๆ เธอยิ้มมองหยูเจ๋อหนัน “เธอไปขับรถเล่นกับคุณเชี่ยคนนั้น จนหลงลืมฉันไปแล้วแท้ๆ ยังอยากจะเป็นลูกเขยให้ฉันอีกเหรอ”

“อย่างนี้ท่านก็เข้าใจผมผิดแล้วครับ ถ้าผมลืมท่านไป จริงๆ จะกลับมารับท่านได้อีกเหรอครับ ในใจของผมน่ะ ท่าน คือคนสำคัญที่สุด ไม่มีใครเทียบท่านได้แน่นอนครับ”

“เธอก็ปากหวานอย่างนี้แหละ คุณเซียคนนั้นคงถูกปาก ของเธอหลอกล่อให้อยู่หมัดแน่ๆ

ใบหน้าหยูเจ๋อหนันเผยรอยยิ้ม แต่ในใจกลับไม่สบ อารมณ์เป็นอย่างมาก เขากลับหวังว่าปากของตนจะสามารถ หลอกล่อเธอไว้ได้จริงๆ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอถูกไปเย่งชิงตัวไป ก่อน ถ้าอยากจะแย่งมาจากมือของเขา เห็นทีคงลำบากสักหน่อย เพราะไปเย่นิ่งไม่ใช่สวี่เหยียน

“อ้อ” หยูเนื้อหนันนึกบางอย่างออก ล้วงกระดาษจากใน กระเป๋าออกมาแล้วยื่นให้คุณหญิงหลันถึง “คุณหญิง ท่านดูนี่สิ ครับ”

“อะไรน่ะ”

“เซี่ยซิงเฉินเขียนไว้ให้ท่าน บอกว่าถ้าผมว่างก็ต้องพา ท่านไปชิมให้ได้”

คุณหญิงหลันถึงเปิดกระดาษดูแวบหนึ่ง เห็นตัวอักษรที่ เรียงกันสวยอยู่นั้นแล้วก็รู้สึกชอบ “เด็กนี่เข้าอกเข้าใจทำจริงๆ นะ แถมยังเขียนตัวอักษรได้สวยขนาดนี้ นี่สินะ วิชาความรู้ เปรียบเหมือนเจ้าตัว แค่เห็นรอยขีดเขียนนี่ก็รู้เลยว่าไม่ใช่เด็ก ไม่ดีแน่ๆ”

หยูเจ๋อหนันเผลอเหม่อไปชั่วครู่ แต่ก็แค่พริบตาเดียว สัก พักก็รีบยิ้มเหมือนเดิม “แค่ตัวอักษรไม่กี่ตัว ท่านก็ชมเธอขนาด นี้แล้วเหรอครับ”

“ไม่ใช่สักหน่อย ฉันดูคนแม่นนะ” คุณหญิงหลันถึงถอน หายใจ เหมือนกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หันมองวิวยามค่ำคืนด้าน นอกกระจกรถ “ถ้าลูกสาวฉันยังอยู่…ก็น่าจะอายุเท่าเธอแล้วล่ะ แล้วก็ต้องเขียนตัวอักษรได้สวยมากแน่ๆ การเขียนของพ่อเธอ ในตอนนั้นก็เป็นที่โด่งดังด้วย

เห็นสภาพเศร้าโศกของเธอแบบนี้แล้ว หยูเจ๋อหนันกะจะ เอ่ยปลอบสักหน่อย แต่ว่าก็พลันนึกไม่ออกว่าต้องเอ่ยปลอบอย่างไร ความคิดต่อมาก็อยากจะถามว่าคุณพ่อของเธอคือใคร แต่นี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณหญิงหลันถึง หากเขาถามก็คงจะ เป็นการล่วงเกินไปสักหน่อย

ในอีกด้านหนึ่ง…

หลังจากไปเย่ประมูลปิ่นปักผมได้จึงออกจากงานเลี้ยง ระหว่างทาง ลูกน้องไปหลางที่กำลังขับรถอยู่ก็มีสีหน้าเปลี่ยน ไป “รัฐมนตรี คุณลองดูพวกรถที่อยู่ข้างหน้าหน่อยสิครับ…ดูคุ้น ตามาก ใช่ไหมครับ

เดิมทีเธอเริ่มง่วงนอน แต่พอได้ยินเขาเอ่ยเช่นนี้จึงหรี่ตาม องไปทางข้างหน้า เห็นเพียงรถปิกอัพกันกระสุนสีดำหลายคัน ตีไฟสูงส่องอีกที จึงเห็นป้ายทะเบียนรถคันท้ายสุดอย่างชัดเจน

หมายเลขที่มีความหมาย ปี 05 เดือน 6 วันที่ 2 วันที่พวก ลูกน้องของเยี่เซียวเสียชีวิตอย่างอนาถเพราะเธอ

ไป๋ซูเย่หายง่วงทันใด