ตอนที่ 175 เจ้าสาวของเขา (2)

“เชิญนั่งตามสบาย” ซึ่งเหวยอีเอ่ยขึ้น ส่วนตัวเองชิงนั่งลงบน โซฟาเดี่ยวในห้องเปลี่ยนชุด แม้แต่ตอนนั่งยังคงท่าที่หยิ่ง ผยองเช่นเดิม

เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าวันนี้ที่เธอเรียกตนมา แน่นอนว่าไม่พ้นเรื่อง ไปเฉิง เพียงแต่ไม่คิดว่าเธอจะเริ่มพูดทันทีเลยว่า “เซี่ยซิงเฉิน ฉันแนะนำให้คุณไปจากที่นี่ก่อนงานแถลงข่าววันพรุ่งนี้!”

น้ำเสียงของเธอไม่ได้เป็นเชิงปรึกษา ไม่ได้เป็นเชิงร้องขอ แต่เป็นคำสั่ง

เธอนิ่งไปชั่วขณะ พักใหญ่ถึงได้ทำความเข้าใจกับประ โยคของซ่งเหวย เมื่อเข้าใจแล้วก็อดหัวเราะเล็กน้อยแล้วมอง ซึ่งเหวยไม่ได้ “คุณซึ่ง คุณเป็นลูกสาวของรองประธานาธิบดี น่ะไม่ผิดหรอกค่ะ แต่ว่าท่าทางถือดีแบบนั้นมันดูตลกนะคะ”

เธอเกิดและเติบโตที่นี่ บ้านของเธออยู่ที่นี่ ทำงานที่นี่ ซึ่ง เหวย มีสิทธิ์อะไรมาให้ตนจากที่นี่ไปกัน?

“ถือดี?” น้อยครั้งที่ซ่งเหวยจะไม่โมโห เธอทำเพียงแค่ หยิบกระเป๋าข้างๆ แล้วเปิดหาซองเอกสารหนังวัวออกมาวาง ตรงหน้าเซียซิงเฉิน “เซียซิงเฉิน เปิดตาให้กว้างแล้วดูของที่อยู่ ข้างใน แล้วถึงจะมีสิทธิ์มาตัดสินว่าฉันเป็นคนถือดีรึเปล่า!

เซี่ยซิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเธออย่างฉงน แล้วมองซองเอกสารหนังวัวนั่นอีกครั้ง

เธอมีท่าทางสงสัย รีรอ แต่สุดท้ายก็เปิดซองเอกสารนั้น ออกอย่างช้าๆ เธอดึงของข้างในออกมา สิ่งนั้นทำให้เธอนิ่งงัน ไป ความเรียบนิ่งที่พยายามแสดงออกมาตั้งแต่เข้าประตู ตอน นี้ค่อยๆ หายไป

ในซองเอกสารไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่เป็นเพียงรูปถ่ายชัดรูป หนึ่ง รูปถ่ายเธอกับไปเย่นิ่งบนรถเมล์ในคืนวันนั้น

“รูปภาพนี้ชัดดีใช่ไหม? หน้าของเธออยากได้ชัดมากไป กว่านี้ไหมล่ะ” ซึ่งเหวยอียิ้มบางๆ ใช้สายตาของผู้ชนะมอง ใบหน้าที่เปลี่ยนไปมาของเซียซิงเฉิน

เซี่ยซิงเฉินหลุดจากภวังค์ ยัดรูปภาพใส่ซองเอกสาร แล้ว โยนมันลงบนโต๊ะน้ำชา ทำเพียงมองผู้หญิงตรงหน้าด้วย สายตาเย็นชา “คุณให้ฉันดูของพวกนี้ ต้องการอะไร?

“ฉันบอกไปแล้วไง!” ซึ่งเหวยย้ำอีกครั้ง “ไปจากเมืองนี้

อย่ากลับมาอีก!”

“คุณไม่มีความมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เธอไม่ต้องใช้คำพูดแบบนั้นมากระตุกต่อมโกรธของฉัน หรอก” ซึ่งเหวยไม่หลงกล “ฉันสามารถปิดกั้นทางของพวก เธอได้ ดังนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องเหลือทางรอดให้พวกเธอใน อนาคตไว้แม้แต่ทางเดียว! หลังฉันแต่งงานกับเฉิง เขาไม่ไป หาคุณก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่มาตามตอแยเขาอีก คุณ ว่า ฉันจะโง่ให้โอกาสนี้กับคุณหรือไง!
“ถ้าฉันไม่ตอบตกลงล่ะ?”

“ง่ายมาก” ซึ่งเหวยอียิ้มอยู่แท้ๆ แต่ว่าแววตากลับเต็มไป ด้วยความโหดเ* ยมและเชือดเฉือน “ตอนนี้ไม่ใช่แค่สื่อ แต่ ประชากรทั่วทั้งประเทศกำลังสงสัยตัวตนของผู้หญิงในข่าวนี้ นา! คุณว่าถ้าฉันปล่อยรูปพวกนี้ลงอินเทอร์เน็ต…

เอ่ยถึงตรงนี้ เธอหยุดชะงักไปชั่วครู่ มองใบหน้าเซียซิงเฉิ นที่ค่อยๆ ขาวซีดอย่างพึงพอใจ มือวางไว้ตรงหน้ากำหมัดแน่น จากนั้นก็คลายลง

“ฮ” เธอหัวเราะ “ต้องระเบิดภาพลักษณ์ของเขาไม่เหลือ แน่ ใช่ไหม? อย่าลืมล่ะ ว่าข่าวหมั้นของเราก่อนหน้านี้ ทั่วโลกก็ รู้หมดแล้ว ถึงเวลานั้นถ้าฉันก้าวออกมาร้องไห้ต่อหน้าสื่อ บอก ว่าก่อนเขาหมั้นกับฉัน นอกจากมามั่วกับคุณแล้ว ตอนนี้ยังคิด ใช้งานแต่งงานขอร้องให้ฉันรับหน้าแทนคุณอีก…”

“ซึ่งเหวย เธอมันชั่วช้า!” เธอต่อว่าอย่างโกรธเคือง แต่ ต่อจากนั้นน้ำเย็นแก้วหนึ่งก็ถูกสาดมา

“เธอว่าฉันชั่วช้าเหรอ?” ซึ่งเหวยสีหน้าเย็นยะเยือก

น้ำเย็นมาก เมื่อถูกสาดมา เซี่ยซิงเฉินก็รู้สึกหนาวจน หายใจเป็นไอเย็น ซึ่งเหวย เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น คราวก่อน ในงานสังสรรค์ตนสาดน้ำใส่เธอต่อหน้าผู้อื่น เห็นทีว่าเธอคง อยากแก้แค้นเรื่องในวันนั้น

เซียซิงเฉินอดกลั้นไว้ไม่ได้แสดงอาการอะไร เธอรู้ว่าตอน นี้สถานการณ์เป็นเช่นไร เธอจะแสดงอาการออกมาไม่ได้ จึงทำเพียงแค่ดึงกระดาษทิชชูเงียบๆ แล้วเช็ดหยดน้ำบนใบหน้าให้ แห้ง ยังดีที่วันนี้เธอไม่ได้แต่งหน้า นอกจากหนาวเล็กน้อย ก็ไม่ ได้ดูแย่แต่อย่างใด

เธอสางผมที่เปียกเบาๆ แล้วปรับให้อารมณ์ของตัวเอง กลับมานั่งอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้น มองผู้หญิงตรงหน้าด้วย สีหน้าเย็นชา “คุณควรรู้ว่าถ้าคุณกล้าแฉรูปพวกนี้ออกไป คุณ กับไปเย่นิ่งก็ไม่มีทางได้ลงเอยกันแน่!

“ชีวิตคนเรามีได้มีเสีย ถึงอนาคตของฉันกับเขาจะจบลง แต่อย่างน้อยถ้ามีการเลือกประธานาธิบดีคนต่อไป คุณพ่อของ ฉันก็หมดศัตรูไปอีกหนึ่ง อีกอย่างนอกจากนี้ ซึ่งเหวยอย่างฉัน ยังมีผู้ชายที่ยอมแต่งงานกับฉัน แถมยังรักฉันอีกตั้งเยอะแยะ แค่ไปเย่นิ่งคนเดียวแล้วยังไงล่ะ?”

เห็นได้ชัดว่าเธอคิดมาแน่วแน่แล้ว

คงไม่มีเรื่องใดที่ซ่งเหวยไม่กล้าทำ อีกอย่างวันนั้นไป เฉิงบอกกับเธอผ่านโทรศัพท์ไปตรงๆ ว่าแต่งงาน เป็นเพียง แค่แผนการเพื่อผลประโยชน์ทางอำนาจ ไม่มีทางรักเธอไป ตลอดชีวิต

เซี่ยซิงเฉิน ทิชชูในมือแน่นแล้วคลายออก เธอออกแรง มากเกินไปจนข้อนิ้วมือขาวซีด กระดาษทิชชูในมือเธอถูกข เป็นก้อน

ซ่งเหวย มองเธอแวบหนึ่งแล้วพูดต่อ “ถ้าเธอไม่อยาก สร้างความเดือดร้อนให้เขา ก็ลาออกจากงานซะ ฉันไม่สนว่าเธอจะไปไหน แค่ไปจากเมืองหลวงนี้ให้ไกลก็พอ พรุ่งนี้เป็นวัน แถลงข่าว ถ้าฉันรู้ว่าเธอยังอยู่ล่ะก็…ในงานแถลง เราได้เห็นดี กันแน่!

ประโยคสุดท้ายเต็มไปด้วยน้ำเสียงข่มขู่

ไม่รอเซียซิงเฉินได้เอ่ยปาก มือถือของซ่งเหวยก็ดังขึ้น ซึ่งเหวย มองแวบหนึ่งแล้วกดรับสาย แนบเข้าข้างหู เดินไปมุม ห้องอีกฝั่ง

“ฮัลโหล คุณแม่ ใช่ค่ะ ลูกกำลังเลือกชุดให้เย่นิ่งอยู่…หม คุณลุงคุณป้ากับพี่เยถึงกันแล้วเหรอคะ? โอเค เดี๋ยวลูกรีบไป ตัวอย่างบัตรเชิญคุณแม่เตรียมไว้แล้วใช่ไหม? อืม ได้ ลูกจะไป เดี๋ยวนี้ค่ะ”

หลังจากเธอวางสายแล้วได้สติ เซียซึ่งเป็นที่อยู่ในห้องก็ หายไปแล้ว รูปถ่ายบนโต๊ะน้ำชาก็หายไปด้วย

เธอครุ่นคิดสักพัก แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกไปอย่างไม่

เร่งรีบ

“คุณ ง” พนักงานรีบทักทาย ซึ่งเหวยอีเหลือบมองพวก เธอแวบหนึ่ง “เธอล่ะ?”

“คุณเซี่ยเพิ่งรีบออกไปเมื่อกี้ค่ะ”

ซึ่งเหวยอีพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก ถ้าเซียซิงเฉินรักไป เย่นิ่งจริงๆ และไม่ได้รักเพราะตำแหน่งประธานาธิบดีของเขา จนคิดอยากเป็นภรรยาประธานาธิบดีแล้วล่ะก็ ย่อมรู้ดีว่าควรเลือกอย่างไร!

เมื่อเซี่ยซิงเฉินกลับไปยังกระทรวงการต่างประเทศ ร่างทั้ง ร่างก็ดูไร้วิญญาณ อีกทั้งเป็นเวลาอาหารกลางวันพอดี คือเว่ย ยังจึงลากเธอไปทานข้าวที่โรงอาหาร เธอส่ายหน้าพร้อมบอก ปฏิเสธ

“เป็นอะไรไป? ออกไปแป๊บเดียว กลับมาหน้าซีดเซียว

เซียซิงเฉินขยับปากแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงแค่รู้สึก อึดอัดที่อกอย่างรุนแรง เหมือนถูกสำลีอุดไว้อย่างไรอย่างนั้น “เธอรีบไปกินข้าวเถอะ ฉันอยากนั่งคนเดียวสักพัก ขอคิดอะไร หน่อย”

ฉือเว่ยยังเห็นสีหน้าย่ำแย่ของเธอจึงไม่คะยั้นคะยอ ทำ

เพียงแค่จับมือเย็นเฉียบของเธอไว้แล้วปลอบ “เดี๋ยวฉันไปเอา

ข้าวมาให้เธอนะ ช่วงนี้เกิดเรื่องพวกนี้ฉันรู้ว่าเธอวุ่นวายใจ แต่

ว่าอย่าเก็บทุกเรื่องไว้ในใจอย่างเดียว ฟ้ามันไม่ถล่มหรอกนะ!”