ตอนที่ 242 ยังไม่ทันเริ่มก็จบลงแล้ว(2)

เวลาบ่ายสองของประเทศ Y เป็นเวลาสี่ทุ่มของประเทศ S พอดี

เวลาพักกลางวันหยูเจ๋อหนันลากเซี่ยซิงเฉินไปเดินห้าง เพื่อเลือกชุดว่ายน้ำ เป็นการเตรียมพร้อมสำหรับปาร์ตี้บ่อน้ำ ร้อนตอนกลางคืน คืนนี้พนักงานทุกคนจะมาอย่างพร้อมหน้า พร้อมตา

ชุดว่ายน้ำสำหรับผู้ชายนั้นเลือกง่ายมาก บวกกับรูปร่างห ยูเจ๋อหนันดีเป็นทุนเดิมจึงดูดีไม่ว่าจะใส่อะไรก็ตาม ใช้เวลาไม่ นานเท่าไรเขาก็ซื้อเสร็จแล้ว สุดท้ายคุณชายอย่างเขาก็ต้อง เดินตามเชี่ยชิงเฉินไปยังมุมชุดว่ายน้ำสำหรับผู้หญิง

เขาทำหน้าตาเฉยคล้ายไม่สนใจอะไร เซียซิงเฉินกลับขัด เขินและอึดอัด ยังดีว่าอยู่ต่างประเทศไม่มีใครรู้จักพวกเขาทั้ง สอง

ขณะนั้นเองเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือของเธอ ดังขึ้น เธอดูเวลาแวบหนึ่ง สี่ทุ่มพอดี เธอต้องโทรหาลูกชาย แล้ว หากดึกกว่านี้ต้าไปก็จะนอนเสียก่อน

“คุณเดินดูไปก่อนนะคะ ฉันขอโทรศัพท์แบบหนึ่ง” เซี่ยซิงเฉินพูดแล้วเดินแยกไป หนูเจอหนุนไม่สนใจพลางตอบรับเสียง “อืม” หันหลังยืนเลือกชุดว่ายน้ำให้เธออย่างตั้งใจ สายตามอง เธอครู่หนึ่ง มองชุดว่ายน้ำอีกครู่หนึ่ง ท่าทางดูจริงจังเหลือเกิน

ทําเนียบประธานาธิบดี

เซี่ยต้าไปนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพรมในห้องโถงใหญ่ พร้อมกับเบะปากเล่นเกมไปพลาง

คนบางคนที่ทำหน้าบึงกำลังนั่งเปิดเอกสารอยู่บนโซฟา ด้านหลังเขา เซียต้าไปรู้ว่าเสียวไปอารมณ์ไม่ดี ไม่สิ อารมณ์ ไม่ดีมากๆ ไม่ดีถึงที่สุด เพราะฉะนั้นเวลาเล่นเกมจึงไม่สนุก อย่างที่ควร ยามอยากตะโกนเสียงดังก็ทำได้เพียงพยายาม กลั้นไว้ เผลอแย้มปากหัวเราะเพียงครู่ คนบางคนก็จะตวัด สายตามาทันที ทำให้เขารู้สึกหมดสนุกจะแย่

รำคาญจริงๆ! พรุ่งนี้ถ้าให้อยู่บ้านทั้งที่บรรยากาศยังเป็น แบบนี้ก็ไปหาคุณย่าดีกว่า

เซี่ยต้าไปคิดอย่างปลงใจ ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ ดังขึ้นภายในทำเนียบประธานาธิบดีท่ามกลางความเงียบงัน เซี่ยต้าไปแทบจะทิ้งเกมในมือทิ้งแล้ววิ่งไปรับสาย “หม่าม หม่ามีบอกว่าจะโทรหาผมตอนสี่ทุ่ม

ไป๋เย่นิ่งที่เปิดเอกสารอยู่ชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนไป เล็กน้อย แต่นั่นก็เพียงชั่วพริบตา วินาทีถัดมาเขาก็เปิดเอกสารต่อ แต่เห็นได้ชัดว่าท่วงท่าช้ากว่าเมื่อครู่มากโข ผ่านไปพัก ใหญ่ก็ไม่พลิกเปิดหน้าใหม่เสียที

“ฮัลโหล หม่ามี้…”

เธอจริงๆ

“แม่สนุกไหม? สนุกเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ดี…” เสียงของเด็ก น้อยหวานใส คนบางคนฟังแล้วกลับมีสีหน้าที่เรียบตึงกว่าเดิม

สนุก?

อยู่ต่างประเทศกับหยูเจ๋อหนัน เธอสนุกขนาดนั้นจริงๆ

เหรอ?

“ผมเหรอ? ผมก็สนุกมากเลย! อืม ผมคิดถึงแม่จังเลย ได้ เลย ถ้าอย่างนั้นแม่จะกลับมาเมื่อไร? โอเค!

เซี่ยต้าไปนั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟา ขาเล็กสองข้างขยับไปมา มือถือ โทรศัพท์คุยกับเธอเสียงหวาน ความอัดอั้นที่ไม่สามารถ สนุกอย่างเต็มที่ตอนเล่นเกมเมื่อกี้ถูกปลดปล่อยออกมาเต็มที่ แล้ว

ไป๋เย่นิ่งรู้สึกแค่รำคาญจึงโยนเอกสารทิ้ง เขม่นมอง ลูกชาย “กี่โมงแล้ว ไปนอน

“แต่ว่าผมยังคุยกับหม่ามีไม่จบเลย!” เซี่ยต้าไปจับ

โทรศัพท์ไว้ไม่ยอมปล่อย

“จะคุยอะไรอีก? พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียนแล้วเหรอ?” ไปเย่นิ่งลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เดินตรงไปแย่งโทรศัพท์จากมือ เขาทันที แนบไว้ข้างหูตนเอง เซียต้าไปดูออกจึงพองลมที่ปาก “อยากคุยกับหม่ามีก็บอกว่าอยากคุยกับหม่ามีสิ ทำไมต้องเส แสร้งด้วย! แต่เหมือนว่าหม่ามีจะจำพ่อไม่ได้นะ ไม่ได้ถามถึง พ่อเลย!”

“เซียต้าไปพูดมากจริง!

เซี่ยซิงเฉินที่อยู่อีกฝั่งของสายกำลังอยากพูดบางอย่างกับ เซียต้าไป ยังไม่ทันเอ่ยปากกลับได้ยินประโยคนี้ดังแว่วมาจาก โทรศัพท์ เธอชะงักค้าง เกร็งตัวแน่น รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาเฉยๆ

“…” คำพูดที่เธอต้องการพูดค้างไว้ตรงปาก

ทั้งสองอยู่คนละฝั่งของสาย ต่างก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้น เป็นเขาที่เอ่ยปากก่อน “มีอะไรจะพูดอีกเหรอ?”

เธอหายใจติดขัดขึ้นมา มือที่โทรศัพท์ก็เกร็งแน่น ขยับ ปากเล็กน้อยแต่ยังไม่ทันเอ่ยปาก เสียงเย็นชาก็ถูกส่งมาจาก อีกฝั่ง “ถ้าไม่มีก็วางสายเถอะ ถึงเวลานอนของเขาแล้ว!

“ค่ะ” เธอพยายามทำให้น้ำเสียงของตนฟังดูปกติอย่าง

มาก

อีกฝั่งมือของไปเฉิงที่กำโทรศัพท์อยู่เกร็งแน่นจนข้อมือ เริ่มขาวซีด มีบางคำพูดที่อยากถามแต่เพราะความหยิ่งของ เขาทำให้เขายากจะเอ่ยปาก คล้ายใกล้หมดความอดทนแล้วปากบางขยับ กำลังจะเอ่ยปาก…

“เฮ้! ชุดนี้เป็นไง?” เสียงหยูเจอหนุนดังแว่วมาจากในสาย อย่างชัดเจน “บิกินี่ หน้าแดงทำไมล่ะ? รูปร่างคุณยังใส่โอเค อยู่น่า เป็นไง ผมตาถึงใช่ไหมล่ะ?

“หยูเจ๋อหนัน หยุดล้อเล่นสักที! ฉันไม่ใส่ค่ะ!” เสียงเชียง เฉินทั้งๆ ที่ดูโกรธเกรี้ยว แต่ไปเฉิงฟังแล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้น

เหมือนเขินอายและออดอ้อน

กําลังแสดงความรักชัดๆ!

อีกทั้งยิ่งไปกว่านั้นหยูเจ๋อหนันกำลังเลือกบิกินี่ให้เธอ เขา ยังไม่เคยเลย!

ตั้งแต่เมื่อไรที่พวกเขามีความสัมพันธ์ถึงขั้นนี้? แล้วพวก เขามีความสัมพันธ์ถึงขั้นไหนแล้ว? ขั้นนั้นก็ถึงแล้วเหรอ?

ในหัวไปเยถึงมีคำถามผุดขึ้นนับไม่ถ้วน ในอกก็เกิดความ อิจฉาที่ไม่เคยมีมาก่อนหน้านี้ พวกเขาสองคนกำลังคบกัน อย่างที่หนังสือพิมพ์ลงข่าวจริงๆ เหรอ?!

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงแล้วผู้หญิงสมควรตายคนนี้เก็บเขาไว้ ตำแหน่งไหน? เขาถูกปั่นหัวเล่นเหรอ?! วันนั้นเธอถึงบอกเขา ได้อย่างตรงไปตรงมาแถมยังใจเย็นว่า ต่อให้พวกเขานอน ด้วยกันก็ใช่ว่าจะมีอนาคต

ความใจเย็นและตรงไปตรงมาที่ไหนกัน ก็แค่… ไม่สนใจ และ ไม่รัก” แค่นั้น!
เมื่อเซี่ยซิงเฉินเดินหนีหยูเจ๋อหนันพ้นก็ได้ยินเสียง ตุ๊ดๆๆ อีกฝั่งของสายถูกเขากดตัดสายแล้ว

เธอฟังเสียงโทรศัพท์ที่แสนเย็นเฉียบ พิงกำแพง สีหน้า หม่นหมองเล็กน้อยแกมผิดหวัง

หยูเจ๋อหนันเก็บชุดว่ายน้ำเมื่อครู่ไว้ที่เดิม จากนั้นก็วิ่งมา เร่งเธอ “อย่ามัวแต่คุยโทรศัพท์ ไม่มีเวลาแล้ว เร็ว!

เซี่ยซิงเฉินหลุดจากภวังค์ พลางเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ใน กระเป๋าเช่นเดิม พื้นยิ้มบางเบาแล้วเดิมตามหลังหยูเจ๋อหนัน เลือกชุดว่ายน้ำไปลวกๆ อย่างหมดอารมณ์

โทรศัพท์ที่ถูกโยนทิ้งเพื่อตัดสายนั้นส่งเสียงดัง ภายใน ทำเนียบประธานาธิบดีอันแสนสงบ ได้ยินแล้วใจหายวาบเหลือ เกิน

เซียต้าไปที่เล่นเกมอยู่หันหน้ามาก็เห็นคนบางคนสีหน้า เรียบตึง เป็นอะไรไป? ทำไมรับสายของหม่ามี้แล้ว อารมณ์ ของเสี่ยวไป…ก็ยิ่งไม่ดีล่ะ?

“เสี่ยวไป หม่ามี้ทำให้พ่อโกรธเหรอ?”

“เปล่า!” เขาตอบกลับเสียงแข็ง มือหยิบเอกสารมาแล้ว เดินขึ้นไปชั้นบน ทันใดนั้นเหลิงเฟยก็โทรมา “ท่านครับ คุณ หลันบอกว่าพรุ่งนี้อยากชวนท่านไปทานอาหารเที่ยงด้วยกันไม่ทราบว่าท่านว่างไหมครับ?

“ว่าง! บอกเธอ ไม่ใช่แค่มื้อเที่ยงพรุ่งนี้ เวลามื้อเย็นก็เป็น

ของเธอ!”

สิ้นเสียงก็กดวางสายทันที เหลิงเฟยที่อยู่อีกฝั่งนิ่งอึ้งอีก

ครั้ง หรือว่าคุณหลันคนนี้จะมีเสน่ห์ไม่ธรรมดาจริงๆ? ท่าน ประธานาธิบดีถึงกับตอบตกลงทันทีเลย

ไปเย่นิ่งวางสายก็หันไปมองเซียต้าไปที่นั่งเล่นอยู่ในห้อง โถงแวบหนึ่ง เปิดปากพูดเสียงเย็น “ไปนอนซะ พรุ่งนี้จะพาลูก ไปเจอคนคนหนึ่ง ต่อไปเธออาจจะเป็นแม่เลี้ยงของลูก!