ตอนที่ 11 ถือว่าเป็นจูบทางอ้อม

หลังงานเลี้ยงเลิก ท่านประธานาธิบดีกลับไปก่อนใครเพื่อน เซี่ยซิงเฉินยืนอยู่บนขั้นบันไดหินอ่อนของกระทรวงการ ต่างประเทศ เห็นกับตาว่าเซียซึ่งคงขึ้นรถสวี่เหยียนไป ท่ามกลางสายตาอิจฉาของผู้ร่วมงานคนอื่นๆ ราวกับนกยูงหยิ่งผยอง

ฉือเว่ยยังคงพูดพล่ามอยู่ข้างๆ ในใจคุกรุ่นยากที่จะสงบ

เซียซิงเฉินกลับแค่มองจากที่ไกลๆ ที่จริงแล้วมีอะไรทำให้

ไม่สงบล่ะ? ตอนแรกคนที่ขอเลิกกับสวี่เหยียนคือตัวเธอเอง อีก ทั้ง คนที่ท้องก็คือตัวเธอเอง…

แม้ว่าจะคิดแบบนี้ แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกว่างเปล่า หนาว

ตอนที่กลับถึงบ้านทรงตะวันตกนั้น ฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

5 ทุ่มกว่า ตอนนี้เซียต้าไปและคนรับใช้หลับสนิทกันหมด บ้านที่กว้างขวางดูเงียบสงบลงอย่างมาก

เธอถือกระเป๋าติดมือไปวางไว้บนโซฟา แล้วย่องเท้าเดิน

เข้าไปในครัว

วันนี้ยุ่งมาก ยุ่งจนแม้แต่ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน เซี่ยซิงเฉินซื้อ ในครัวไปรอบหนึ่ง ในตู้เย็นมีแต่อาหารสดคุณภาพดี เอามาใส่ท้องตอนดึกขนาดนี้ก็กลัวจะทำให้เสียของ อีกอย่างคือว่ากัน ตามจริงแล้ว เธอยังไม่ชินกับการกินของพวกนี้

ประชาชนเดินดินมีหรือจะสู้ประธานาธิบดีผู้สูงส่งได้

ในที่สุดเธอก็รื้อเกี๊ยวที่ถูกลืมถุงหนึ่งออกมาจากมุมในสุด ตู้เย็น นี่เป็นเกี้ยวที่เธอหาเวลามาช่วยกันต่อกับเซียต้าไปเมื่อ สองวันก่อน

เมื่อก่อนเธอกับเซียต้าไปชอบกินเกี๊ยวที่สุด จะว่างหรือไม่ ก็ต้องทำ แต่ตอนนี้ สิ่งของที่แต่ก่อนเธอรู้สึกว่ามีค่ามากแทบ ไม่มีค่าอะไรเลยเมื่อมาอยู่ในบ้านหลังนี้ เซียซึ่งเป็นจุดไฟ ต้ม น้ำให้เดือด เอาเกี่ยวใส่ลงไปอย่างคล่องแคล่ว พลิกไปมาอยู่ ครูใหญ่ ก็หาเครื่องปรุงทำน้ำซอส

หลังจากนั้นประมาณ10กว่านาที จึงยกหม้อเดี๋ยวลง

“หอมจังเลย…. เชียซิงเฉินตักเกี้ยวทั้งหมดไว้ในชามแล้ว ลองดมกลิ่นดู อยู่ๆ เธอก็รู้สึกหิวขึ้นมา

เธอไม่ได้เข้าไปที่ห้องอาหาร กลับหลบอยู่ในครัว แอบชิม ไปหนึ่งชิ้น หิวสุดๆ ก็เลยกลืนลงไปทั้งชิ้น โดนลวกจนสองขาก ระโดดโหยงเหยง ปากเล็กอ้ากว้าง มือโบกพัดไม่หยุด ปากก ยังพูดซ้ำๆ “ร้อนๆ!”

ชั่วพริบตาต่อมา…

ใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงประตูครัวไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วก็ พุ่งเข้ามาในระยะสายตาเธออย่างรวดเร็ว เธอตกใจมาก สองเท้าที่กระโดดเหยงๆ หยุดลงทันที ชั่วพริบตาต่อมา เกี้ยวครึ่ง ชิ้นก็ติดอยู่ในคอจนสำลักแทบตาย

“แค่กๆ..” เธอเอามือทาบอกไว้ ไออย่างรุนแรง จนเมื่อ หายจากการสําลักเกี้ยวครึ่งชิ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมานั้น ใบหน้าที่ แดงเถือกไปหมด มองท่านประธานาธิบดีที่อยู่ตรงหน้าด้วย ความหงุดหงิดเล็กน้อย “คุณ…ทำไมคุณชอบโผล่มาแบบไม่ให้ รู้ตัวอย่างนี้ตลอดเลย?”

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะโผล่มาที่นี่ดึกดื่น อีกอย่างเขาก็ กลับมาก่อนเธอชัดๆ ตอนนี้อยู่ในชุดนอนคลุมยาวสีดำ อืม…เซ็กซี่มาก เพียงแต่ก็ยังเย็นชาเหมือนเช่นเคย ทำให้เธอ ยิ่งรู้สึกกดดัน

ไป๋เย่ฉิงปรายตามองเธอแวบหนึ่งแล้วก้าวเท้าหนักๆ เข้าไปในครัว ไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองหาเรื่องใส่ตัว ก็เลยอึดอัดจน เงียบไป เธอกัดเกี้ยวอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาอดไม่ได้ที่จะสอด ส่ายไปที่ร่างเขาอย่างแปลกใจ

เห็นเขาเปิดตู้เย็นโดยไม่ปรึกษาใคร ลังเลอยู่ในนั้นพัก หนึ่ง หลังจากนั้นดูเหมือนจะไม่เจออะไรที่ทำให้เขาพอใจ หัวคิ้ว จึงขมวดเป็นปม

ในที่สุดเซี่ยซิงเฉินก็ดูออกว่าประธานาธิบดีไปก็มาหา ของกินดึกดื่นเหมือนกับเธอ

เธอเปิดปากถามหยั่งเชิง “คุณหิวแล้ว?”
“” เขาไม่สนใจ หยิบเค้กแห้งๆ จากในตู้เย็นมากัดเข้าไป แต่ว่าเห็นชัดๆ ว่าเขาเป็นคนเลือกกิน กัดเข้าไปหนึ่งค่านิ้ว หน้า กลืนแทบไม่ลง

เซียซิงเฉินรู้สึกว่าท่าทางเขาเช่นนี้ดูตลกดี

ไม่คิดว่าประธานาธิบดีไปผู้สูงศักดิ์ก็มีช่วงเวลาที่น่า สงสารแบบนี้ด้วย ในสายตาคนนอกเขาควรจะได้รับการ ปรนนิบัติให้กินอย่างอุดมสมบูรณ์ ได้ดื่มกินแต่ของอร่อย กระมัง?

แต่ว่าเธอไม่กล้าหัวเราะต่อหน้าเขาเด็ดขาด หัวเราะเยาะ ท่านประธานาธิบดีก็เท่ากับตัวเองรนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ?

“ฉันตกเกี้ยวให้คุณสักหน่อยไหม?” เซียซิงเฉินถามด้วย ความหวังดีอีกครั้ง

“ไม่ต้อง” ไปเฉิงตอบเธอเพียงสองคำ ไม่เห็นความดีกัน

สักนิด

เย็นชาเสียจริง!

เซี่ยซิงเฉินส่งเสียงฮึดฮัด บ่นพึมพำเสียงเบา “ถ้าไม่ใช่ เพราะเรื่องวันนี้ ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับคุณหรอก คุณไม่กินก็ช่าง มัน”

เธอพูดจบก็หยิบเกี๊ยวชิ้นนึงใส่ปากกัดเข้าไปหนึ่งค่าเต็มๆ พร้อมกับพูดเสียงดังทั้งยังแกล้งเงยหน้าทอดถอนใจ

“อร่อยจัง! หอมมากเลย อืม ถ้าเทียบกับอาหารเหลือ ยังไงเดี๋ยวก็อร่อยกว่า”

แถมเธอยังจงใจเคี้ยวเสียงดัง

“เธอไม่เคยเรียนมารยาทพื้นฐาน?” สายตาไปเยถึงเย็น

ชา ส่อแววรังเกียจ

“อะไรเหรอ?”

“ใครอนุญาตให้เธอเคี้ยวเสียงดังเวลากิน?”

“ค่ะ ท่านประธานาธิบดี งั้นฉันกินช้าๆ เสียก็หมดเรื่อง เซียซิงเฉินตอบแบบไม่ยอมแพ้ แต่กลับเคี้ยวอย่างละเอียดแล้ว ค่อยๆ กลืนลงไป

ภายในทำเนียบประธานาธิบดี เงื่อนไขเรื่องมารยาทเยอะ มาก โดยเฉพาะเวลาที่เขาอยู่

ไปเย่นิ่งมองเธอแวบหนึ่ง แล้วก็มองเกี่ยวหอมฉุยชิ้นนั้น

หว่างคิ้วขมวด แล้วแย่งชามในมือเธอไป

“เฮ้ย!” เซียซิงเฉินร้องเสียงต่ำ

แค่เห็นเขาดึงตะเกียบออกมาอย่างคล่องแคล่ว คืบเข้า ปากไปหนึ่งชิ้น โดยไม่ยอมฟังอะไรเลย

เซียซิงเฉินตะลึงงัน มองเขาอย่างนิ่งอึ้ง “ท่าน ประธานาธิบดี คุณ…ไม่ได้ติดนิสัยรักสะอาดหรอกหรอ?”

“แล้วแต่อารมณ์” ตอนหิว เขาก็ทำได้แค่อดทน

“แต่ว่า ชิ้นเมื่อกี้” นิ้วเรียวเล็กของเซี่ยซิงเฉินชี้ไปที่เกี่ยวชิ้นนั้นที่อยู่ในปากเขา เม้มปาก พูดอย่างอ้อมแอ้ม เขาขมวดคิ้ว “ทำไม?”

“ชิ้นนั้นฉันเพิ่งกัดไป…” เซียซิงเฉินเอ่ยจนถึงท้ายประโยค เสียงอ่อยลงอย่างสีหน้าไปเยฉิงขรึมลงทันที ต้องเธอด้วยแววตาดุดันเหมือน

ว่าจะกัดเธอให้ตาย

เซี่ยซิงเฉินตกใจจนเริ่มเข่าอ่อน รีบยื่นมือมาที่ปากเขา ด้วยท่าทีนอบน้อม พูดเสียงค่อย “คายออกมาที่นี่เถอะ

ไม่ยุติธรรมเลย!

เธอไม่ได้บังคับให้เขากินเสียหน่อย! อีกอย่าง…ถึงจะกิน ชิ้นที่เธอกินไปแล้ว ก็ไม่เห็นต้องทำเหมือนจะฆ่ากันหรอกมั้ง? เธอไม่มีพิษนะ!

ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย ไปเย่นิ่งจะคายเกี๊ยวที่เธอกิน แล้วออกมาจากปากเขาจริงๆ

แต่ว่า…

พอหลุบตาลง ใบหน้าเรียวเล็กที่แสดงความอึดอัดและ

โมโหของเธอก็อยู่ใกล้แค่คืบ

ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก ฝ่ามืออ่อนนุ่มของเธออยู่ใต้

จมูกเขา จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมสดชื่น บางเบาเหมือนกลิ่น มะนาว หอมเหลือเกิน
ไปเยี่งอดคิดถึงคนเหล่านั้นเมื่อห้าปีก่อนไม่ได้ เธอใน ตอนนั้น กลิ่นกายหอมเหมือนเช่นยามนี้

เธอทั้งไร้เดียงสาและดูเขินอาย ชวนให้เขาลุ่มหลงเกินจะ ถอนตัว

เขาเลือกเธอเพียงคนเดียวจากรูปถ่ายหญิงสาวมากมาย ตอนแรกคิดว่าสําหรับเขา นั่นเป็นเพียงบุพเพธรรมดาไม่กี่คืน ผ่านไปแล้วก็ควรลืมเสีย

แต่จนตอนนี้ เขากลับยังจำกลิ่นกายหอมหวานนั้นของเธอ ได้อย่างชัดเจนถึงขั้น ลืมไม่ลง…

“ท่านประธานาธิบดี?” เซียซิงเฉินรอปฏิกิริยาตอบรับจาก เขาไม่ไหว จึงเอ่ยปากเรียก

เขาเรียกสติกลับคืนมา แววตาเข้มขึ้นเล็กน้อย มองเธอ แวบหนึ่ง ชั่วพริบตาถัดมา ไม่ใช่แค่ไม่คายเคี้ยวออกมา กลับ กลืนลงไปจนหมดหม?

เซี่ยซิงเฉินประหลาดใจ ต่อมาก็เหมือนนึกอะไรบางอย่าง ได้ ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นทันที

เขา…กลืนเข้าไปจริงๆเหรอ?

ถ้าเช่นนั้น ระหว่างพวกเขา นี่ถือว่าเป็นจูบทางอ้อมใช่ไหม?