ตอนที่ 356 ครอบครัวอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา (4)

“ทุกท่านสบายใจได้ อาการของเด็กและคุณท่านรองไปดีมาก ตอนนี้ยังไม่ฟื้นจากยาสลบ รอฟื้นก็อาจจะเจ็บนิดหน่อยแต่ ไม่ใช่อาการหนักหนาอะไร

ฟู่เฉินตอบกลับคุณท่าน

คนรอบข้างต่างก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

คือเว่ยยังเองก็เช่นกัน กล่าวลาเซียซิงเฉินก็เดินจากไป โดยไม่ทันได้เยี่ยมต้าไป

มองแผ่นหลังผอมบางนั่นแล้วฟู่เฉินก็ใจหล่นวูบ หันไป

บอกผู้ช่วย “ฝากจัดการที่เหลือที เดี๋ยวผมมา

“เอ๊ะ คุณหมอ!” คุณหญิงไปตะโกนเรียกไปที่แต่เฉิน ไม่แม้แต่จะหันกลับมา

“วัยรุ่นสมัยนี้นะ…” คุณหญิงไปบ่นอุบ

ช่วงบ่ายยาสลบของทั้งสองค่อยๆ หมดฤทธิ์จึงฟื้นขึ้น ตามๆ กัน ดูทรงแล้วถือว่าดี ทุกคนถึงได้โล่งอก
ไปเยถึงมีงานกองพูนที่ห้ามไม่ให้เขาเสียเวลาอีก ก่อน หน้านี้ขอลาหยุดสามวันงานก็กองเป็นภูเขาแล้ว เขารอให้เด็ก ฟื้นจากยาสลบจูบหน้าผากเขาทีแล้วพูดสั่งคุณหมอ จากนั้นก็ จากไปพร้อมพวกเหล่งเฟยอย่างเร่งรีบ

เมื่อมีคุณหญิงไปอยู่ เรื่องของเด็กเซียซิงเฉินเองก็แทบไม่ ต้องยุ่ง แม้แต่น้ำซุปคุณหญิงไปก็ขอป้อนเองกับมือ อย่าว่าแต่ ให้น้าหลินช่วยเลย คนเป็นแม่อย่างเธอก็ไม่ได้ช่วย

เธอออกมาจากห้องพักของเด็กน้อย หมุนตัวไปยังห้องพัก ของไปชิงรั่ง

เมื่อมาถึงหน้าประตูเธอยื่นหัวเข้าไปดูแวบหนึ่ง คุณท่าน เคยมาเยี่ยมก่อนแล้วตอนนี้เลยไปอยู่เฝ้าหลานชายตัวน้อย แทน ฉะนั้นทางนี้จึงมีเพียงไปชิงรั่งและหลันถึงสองคนเท่านั้น

ทั้งสองเองไม่ได้เจอกันมาสิบกว่าปี ทั้งเป็นคนที่เก็บ อาการ ในเวลานี้ต่างก็เงียบงันทำให้ในห้องพักผู้ป่วย เงียบกริบปนเงียบเหงา

เซี่ยซิงเฉินเอาน้ำซุปมาจากน้าหลินกล่องหนึ่งก่อนจะผลัก ประตูเข้าไป

“ซิงเฉิน”

หลันถึงกำลังผสมยาสำหรับแผลบนแขนของไปชิงรั่งก็ ได้ยินเสียงตรงประตู พอเห็นว่าเป็นเธอจึงรีบลุกขึ้นยืน

เซี่ยซิงเฉินเผยยิ้มเล็กน้อย
ไปชิงรั่งที่นอนอยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นอย่างดีใจ ร่างกาย

ขยับเคลื่อนไปมาคล้ายต้องการนั่งแต่เพราะออกแรงมากเกิน

ไปทำให้เส้นเลือดบนแขนปูดโปน หลันถึงเห็นก็รีบกดไหล่เขา ไว้ “คุณอย่าขยับมาก ไม่ดูเลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน คุณ เพิ่งผ่าตัดเสร็จนะ

คำพูดของเธอออกแววตำหนิแต่กลับแฝงความเป็นห่วง

อยู่เต็มเปา

ทั้งปวดใจและกังวลจนกรอบตาแดงระเรื่อ “อายุปูนนี้แล้ว ยังต้องโดนผ่า มันอันตรายมากเลยนะ ไม่พักฟื้นดีๆ ต้องเหลือ เชื้อโรคไว้แน่ๆ

ทั้งสองจู่ๆ ก็เข้าใกล้เป็นอย่างมาก ไปชิงรั่งผสานสายตา กับเธอ เห็นแววตาที่ปนด้วยความเป็นห่วงของเธอก็ดีใจใน พริบตา ราวกับความเจ็บปวดทางร่างกายหายไปทั้งหมด

รอยยิ้มของเขาเหมือนทะลุกาลเวลาที่ตอนนี้กลับไปเมื่อ สมัยวัยรุ่นอีกครั้ง

หลันถึงมึนงงไปชั่วขณะจากนั้นก็หน้าแดง “รีบนอนดีๆ

นึกถึงลูกสาวข้างๆ ใบหน้าเริ่มฉายแววอึดอัด แสร้งทำท่า ที่จัดเตียงเขาไปพลางกล่าวกับซิงเฉิน “หนูนั่งเลย ฉันจะไปชง ชาให้หนู

“ท่านไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ ฉันก็แค่เอา…น้ำซุปมาให้คุณพ่อ”
กดเสียงเบาตรงประโยคสุดท้าย ความจริงไม่ได้ต่อต้าน เพียงแค่ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ทว่าต่อให้เสียงเบาแค่ไหนทั้งสองคนก็ได้ยินชัดเจน หลันถึงตาแดงในทันที คุณท่านรองไปเองก็เช่นเดียวกัน ตื่น เต้นดีใจจนปากสั่นระริก อยากพูดอะไรบางอย่างแต่ทำได้เพียง มองลูกสาวนิ่ง ไม่กล่าวอะไรออกมา

แต่เดิมเซียซิงเฉินคิดว่าคำว่า “คุณพ่อ” มันยากจะเอ่ยปาก แต่พอเรียกแล้วก็ไม่มีอะไร

ย้อนคิดกลับมาว่าตนก็แค่มีคุณพ่อคุณแม่เพิ่มอีกคู่ มีอีก สองคนที่จะคอยรัก จะมีอะไรเสียหายกันล่ะ?

“หนูไปหยิบถ้วยมาสองใบนะคะ” เซี่ยซิงเฉินขยับปากพูด

ก่อนจะลุกขึ้น หลันถึงและไปชิงรั่งยังคงดื่มอยู่ในเซอร์ไพรส์นี้และยัง

ดึงสติกลับมาไม่ได้

เซี่ยซิงเฉินหมุนตัว กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย คำว่า “คุณ พ่อ” ที่เรียกออกไปเหมือนได้ปล่อยวางหินก้อนใหญ่ในใจลง และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นในเวลาเดียวกัน

เธอตักน้ำซุปมาสองถ้วย ถ้วยหนึ่งส่งให้คุณหญิงหลันถึง

และเรียก “คุณแม่” เบาๆ คุณหญิงหลันถึงตอบรับเสียงเบา น้ำตาพรั่งพรูออกมา กินน้ำซุปไปด้วยความอิ่มเอมใจ

เดิมทีไปชิงรั่งไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิดเพราะถูกฉีดยาเข้าไป ทั้งปากที่ยังรู้สึกขมปรา แต่เซียซิงเฉินป้อนเขา เขาจึงทานอย่างเอร็ดอร่อยและอิ่มเอมใจ

อีกฝั่งหนึ่ง

หลี่หลิง ถูกตัดสินโทษแล้ว

โทษจําคุกสิบปี

เซียกั่วเผิงไปเยี่ยมเธอเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่า

หลี่หลิงในชุดนักโทษ เทาหมองไปทั้งตัว

เซียกั่วเผิงนั่งอยู่ตรงข้ามเธอยังแทบจำเธอไม่ได้ ภายใน เวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งเดือนราวกับเธอแก่ขึ้นสิบปีอย่างไรอย่าง นั้น ไหนล่ะความสดสวยอย่างแต่ก่อน

“ถั่วเผิง ขอร้องล่ะช่วยฉันด้วย” หลี่หลิงอีถูกตรึงด้วย กุญแจมือ มือสั่นเทายื่นออกไปกุมมือเซียกั่วเผิงไว้อย่าง อ้อนวอน “คุณต้องช่วยฉันออกไปได้แน่ๆ! กั่วเผิง

เซียกั่วเผิงสายศีรษะ “ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย เงินของคุณ หญิงหลอกง่ายขนาดนั้นได้ยังไง? อีกอย่างคุณหลอกลวงครั้ง แล้วครั้งเล่า!”

“ฉันเปล่า! ฉันไม่ได้หลอกครั้งแล้วครั้งเล่า

“ทำไมถึงไม่ล่ะ? คุณลืมเรื่องห้าปีก่อนที่คุณวางยาชิงเฉิน จนมีต้าไปไปแล้วเหรอ? ครั้งนั้นก็หลอกเงินคุณหญิงไปแล้วสิบล้าน ตอนนี้สิบล้าน คุณว่าเขาปล่อยคุณไปเหรอ?

“ครั้งนั้นหลอกคุณหญิงแล้วเงิน”

ช่างเถอะ คุณก็อย่าบอกคุณว่าถ้าโอกาสได้ลดโทษ ข้างนอกนี้น่ะเราอะไรคุณสิ่งคุณทำครั้งสาหัสเกินไป! คุณ

หลี่หลิง ไม่ได้เซียกั่วเผิงเลยสักนิด แต่กำลังครุ่นคิด คำพูดเมื่อครู่ของเขาหลอกลวงครั้งแล้วครั้งนั้น ว่าห้าก่อนตนล้านเหรอ

หรือว่า…พ่อของลูกเซียซิงเฉิน คนปริศนานั่น…

มีหนึ่งความคิดหลี่หลิงจนตัวเองรู้สึกว่า ช่างเขลาที่ไม่ถึง!

ถ้าเด็กคนของเฉิง เย่นิ่งชอบเสี่ย ได้อย่างไร? จะสนใจที่เธอเคยลูกเธอหัวปาเหรอ

“คุณฟังที่ผมพูดไหม?” เซียกั่วเผิงเห็นหลี่หลิงเหม่อลอยก็โบกมือไปมาตรงหน้าเธอ

“กั่วเผิง ฉันอยากเจอชิงคง!” หลี่หลิงจับมือเซียกั่วเผิงไว้

เซียกั่วเผิงขมวดคิ้ว คุณยังกล้าพูดถึงซึ่งคง เธอ…

“ฉันรู้ แต่ลูกยังไม่ถูกตัดสินโทษเลยไม่ใช่เหรอ? ฉันมีวิธี ช่วยเธอ! ฉันมีวิธีช่วยเธอได้