ตอนที่ 355 ครอบครัวอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา (3)

ขณะที่คุณท่านกับคุณหญิงไปกำลังปะทะฝีปากอยู่นั้นทุกอย่างก็ ถูกจัดการไว้ทั้งหมดแล้ว

เซียซิงเฉินในยามนี้ไม่มีกะจิตกะใจเข้าร่วมหัวข้อพูดคุย ของพวกเขา พลางจ้องห้องผ่าตัดตรงหน้าไม่ห่าง

“ซิงเฉิน” ทันใดนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขัดความกังวลในใจ

เธอ

ที่แท้ก็ฉือเว่ยยัง

เซี่ยซิงเฉินหันไปมอง

ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันถือเว่ยยังเหมือนผอมลงมากกว่าเดิม แม้จะสวมเสื้อกันหนาวหนาๆ เพราะเป็นฤดูหนาวแล้วก็เถอะ แต่กลับยังรู้สึกว่าบางอยู่ดี แค่ลมพัดเจ้าตัวก็พร้อมจะล้มลง เสมอ

“ฉันบอกว่าไม่ให้เธอมาแล้วไม่ใช่เหรอ?” เซียซิงเฉินลุก ขึ้นยืน เห็นดวงตาหมองหม่นของเธอแล้วก็ปวดหัวใจ “ยัง อุตส่าห์มาทำไม?”

ฉือเว่ยยังขยับปาก “ต้าไปก็เป็นลูกชายฉันครึ่งหนึ่งนะ ฉันก็ต้องมาอยู่แล้ว มีอีกเรื่อง…อยากคุยกับเธอ ทางเดินของโรงพยาบาลคงไม่เหมาะเป็นสถานที่คุยเท่าไร

นัก เซียซิงเฉินให้เธอรอเพียงครู่เพื่อหันไปคุยกับไปเย่นิ่งไม่กี่ ประโยค จากนั้นก็เดินออกจากบริเวณนั้นพร้อมฉือเว่ยยัง

ทั้งสองคนนั่งอยู่มานั่งตัวยาวในสวนดอกไม้ของโรง

พยาบาล

ลมหนาวโบกพัดผ่าน

เซียซิงเฉินซื้อกาแฟมาสองแก้ว เธอยื่นแก้วหนึ่ง ให้ฉือเว่ย ยัง “ร้านมีแต่กาแฟไม่มีนม เธออย่าดื่มเลยแค่ถือไว้อุ่นมือ

พอ”

ฉือเว่ยยังหยักหน้ารับแล้วยกแก้วอุ่นร้อนไว้ในมือจนกาย

เริ่มรู้สึกอุ่นขึ้นมาก

“ตอนนี้เธอเป็นคนท้องนะ ช่วงนี้ได้ทานข้าวดีๆ ไหม?”

“แพ้ท้องรุนแรงมาก ทานอะไรไปก็อ้วกออกหมด คนอื่น ท้องเขาอ้วนขึ้นทั้งนั้นแต่ฉันกลับผอมลงหลายกิโลเลย

“เคยไปหาคุณหมอหรือยัง?

“เคยแล้วเธอสบายใจได้ คุณหมอให้ยาบำรุงฉันมา แถม ยังบอกว่าผ่านพ้นสามเดือนแรกไปก็ไม่เป็นไรแล้ว

เซี่ยซิงเฉินชำเลืองมองท้องน้อยของเธอแวบหนึ่ง เป็นเพราะผอมหรืออาจเป็นเพราะสวมเสื้อหนาถึงได้ไม่เห็นบริเวณ ท้องน้อยนูนขึ้นแม้แต่นิด หากไม่รู้มาก่อนคนนอกคงไม่มีใครดู ออกว่าเธอกำลังท้อง

“ครั้งนี้ถ้าไปผ่าตัด หมอผ่าคือคุณหมอฟ” เซี่ยชิงเฉินจิบ กาแฟอีกหนึ่ง “อีกสักครึ่งชั่วโมงก็น่าจะเสร็จแล้ว

ถือเว่ยยังพยักหน้าไม่ตอบเธอ เพียงแย้มปากเอ่ย “ชิงเฉิน ฉันลาออกแล้วนะ

เซี่ยซิงเฉินตกใจ

“เธอลาออกตอนนี้เหรอ?”

“ความจริงก็ไม่ถือว่าลาออกหรอก” ฉือเว่ยยังเอียงศีรษะ แสร้งตอบเธอด้วยท่าทีสบายๆ “ฉันสมัครงานไปที่บริษัทหนึ่ง ในประเทศ M ผ่านข้อเขียนและสัมภาษณ์หมดแล้ว อีกสิบวัน ฉันก็จะย้ายไปทำงานเพราะงั้นพรุ่งนี้ฉันก็จะไปแล้ว”

อยากให้ตนผ่อนคลายมากกว่านี้แต่มือที่ถือแก้วกาแฟไว้

กลับเกร็งโดยไม่รู้ตัว

เชียซิงเฉินขมวดคิ้ว “ทำไมเธอไม่ปรึกษาฉันก่อนล่ะ? ไม่ ได้ ฉันไม่เห็นด้วยที่เธอจะไปประเทศ M ตอนนี้เธอกำลังอยู่ใน ช่วงสำคัญนะ เธอไม่คุ้นเคยกับประเทศ M จะใช้ชีวิตยังไง? แล้วตอนท้องได้ 6 7 เดือนใครจะดูแลเธอ? คลอดลูกแล้วเธอ ตัวคนเดียวจะดูแลลูกยังไง?

มองเธอที่ดูร้อนใจกว่าตนคือเว่ยยังก็หัวเราะ เอียงศีรษะซบไหล่เธออย่างเหนื่อยอ่อน “เธอยังเอาตัวแทบไม่รอดคงว่าง มาเป็นห่วงฉันหรอก ตอนนี้เธอมีเรื่องมากมายขนาดนี้จัดการ ได้หมดแล้วเหรอ?”

เซียซิงเฉินถอนหายใจไม่ตอบอะไร

“เธอว่าเราสองคนทำอะไรไว้ตอนชาติที่แล้วกัน ชาตินี้ถึง ได้ใช้ชีวิตลำบากนัก?” ตามองท้องฟ้า แววตาฉือเว่ยยังเศร้า หมอง “เดิมที่คิดว่าอย่างน้อยเธอก็ใช้ชีวิตอย่างสบายใจได้ แต่พระเจ้าชอบเล่นตลก เธอกับท่านประธานาธิบดี ทำไมถึง…..

เซี่ยชิงเฉินไม่ตอบ

ฉือเว่ยยังหลับตาจากนั้นก็กล่าวเสียงเนือยๆ “ซิงเฉิน เธอ ว่าเธอจะอดทนได้อีกนานเท่าไร? ถ้าวันหนึ่งความสัมพันธ์ของ เธอกับเขาถูกเปิดโปง เขาจะเสียทุกอย่างไป เธอทำเป็นไม่ สนใจอนาคตของเขาได้เหรอ?”

เซี่ยซิงเฉินถูกฉือเว่ยยังถามจนตอบไม่ถูก เธอยกแก้ว กาแฟขึ้นจิบหนึ่งค่า รสชาติขมปรา

เว่ยยังรู้ใจเธอดีที่สุด

เธอรู้ว่าทุกวันนี้เธอยังทนได้เป็นเพราะลมพายุที่แท้จริงยัง มาไม่ถึง เป็นเพราะทุกอย่างยังไม่ส่งผลร้ายต่อตำแหน่งและ ความสําเร็จของเขา

ยืนอยู่บนตำแหน่งประธานาธิบดีนั่นเป็นเป้าหมายของเขา เธอไม่มีทางปล่อยให้เขาล้มลงเพียงเพราะตนเด็ดขาด
เธอเห็นแก่ตัวขนาดนั้นไม่ได้

“ที่จะบอกเธอก็บอกหมดแล้ว เราขึ้นไปกันเถอะ” คือเวีย ยังวางแก้วกาแฟไว้ข้างๆ กุมมือเซียซิงเฉินแล้วก้มมองมือทั้ง สองที่สอดประสานกันพร้อมแค่นเสียงหัวเราะไปที่ “ชีวิตนี้ฉัน อาจจะทำได้แค่จับมือเธอคนเดียวล่ะ

เซี่ยซิงเฉินฟังแล้วยิ่งรู้สึกแย่ จับมือเธอแน่น “ในเมื่อรู้ว่ามี แค่ฉันแล้วเธอยังจะไปประเทศ M อีกเหรอ?”

“ไปเปลี่ยนบรรยากาศไง ไม่ใช่ว่าจะไม่กลับมาแล้วสัก หน่อย” ถือเว่ยยังจินตนาการ “บางทีตอนกลับมา ฉันอาจไม่ใช่ แค่พาลูกตัวน้อยจอมซนกลับมา แต่ยังพาพ่อบุญธรรมมาให้ตา ไปได้ด้วยก็ไม่แน่ใช่ไหมล่ะ?”

ทั้งที่เป็นการวาดฝันอนาคตอันสวยงามแท้ๆ แต่พอถือเว่ย ยังพูดจบดวงตากลับแดง

ความจริงหลายปีก่อนหลังเฉินหายตัวไป เธอพยายาม จะเก็บซ่อนเขาไว้ในหัวใจตนอย่างมาก ทั้งที่ซ่อนเอาไว้ได้จน คิดว่าตนสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ เขากลับปรากฏตัวขึ้นอีก ครั้ง

หลังปรากฏตัวหัวใจของเธอก็เต้นรัวอีกครั้ง เริ่มอด จินตนาการถึงชีวิตคู่กับเขาไม่ได้ แต่สุดท้ายก็แค่ถูก จินตนาการนั่นตบหน้าอย่างแรงจนทะลุหัวใจของเธอไป

ครั้งนี้….
ตื่นแล้วจริงๆ…

ทั้งสองเดินกลับมาในโรงพยาบาล รอไม่นานไฟในห้อง ผ่าตัดทั้งสองห้องก็ดับลง ตามด้วยฟูเฉินเดินออกจากห้อง ผ่าตัดก่อน

ผ่านการผ่าตัดมาเป็นเวลายาวนาน เจ้าตัวดูเหนื่อยอ่อน แถมหน้าผากยังมีเหงื่อผุดอยู่เต็ม มีพยาบาลคอยยื่น ผ้าเช็ดหน้าให้เขา เขาตอบรับเสียงเบาก่อนจะดึงผ้าปิดปากลง

คือเว่ยยังเพียงแค่ยืนอยู่ห่างเขาหลายเมตร มองนิ่งๆ

ทั้งที่รู้ว่าทำเช่นนี้ไม่ได้อีกแล้วแต่กลับบังคับตัวเองไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ขอทำตามใจตัวเองอีกสักครั้งเถอะ…และเป็นครั้ง สุดท้าย…

หลังจากครั้งสุดท้ายนี้ก็คงไม่เจอกันอีกชั่วชีวิต…

ฟู่เฉินกำลังเช็ดเหงื่ออยู่พลันรู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งมองมา ทางตน เขาจึงเงยหน้าขึ้นจากนั้นก็เห็นคือเว่ยยัง

เธอผอมลง…

ผอมจนน่าปวดใจ…

อีกทั้งต่อให้เขามองมาเธอก็ไม่คิดจะหลบสายตา กลับ ค่อยๆ แย้มปากส่งยิ้มให้เขาไปที

รอยยิ้มนั้นโหดร้ายยิ่งกว่ามีดคมเขาไว้ราวกับปิดกล่องเสียง
หน้าอกเหมือนถูกฉีกทิ้ง อยากจะฝากลุ่มคนไปแต่คุณท่าน และคุณหญิงไปกลับประชิดตัวไวกว่า

“คุณหมอ! ทั้งสองคนเป็นยังไงบ้าง?

มือถูกควง โดยคุณหญิง เขามองคุณหญิงแวบหนึ่งก่อนจะ มองฉือเว่ยยังแวบหนึ่งด้วยใจที่กระวนกระวาย แต่เห็นได้ว่าทุก คนใจร้อนยิ่งกว่าเธออีก “ผ่าตัดเป็นยังไงบ้าง? อาการทั้งสอง เป็นยังไงบ้าง?