ตอนที่ 353 ครอบครัวอยู่อย่างพร้อม หน้าพร้อมตา (1)

ไป๋เย่นิ่งไม่ได้อธิบายแต่ดวงตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อย พูดเสียงเบา “เมื่อกี้ที่คุณบอกกับคนข้างนอกพวกนั้น อย่างอื่นก็ถูกนะแต่มี ประโยคหนึ่งไม่ถูก ผิดแบบมหันต์อีก

เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ประโยคไหน?”

มือใหญ่ของไป๋เย่ฉิงลูบไล้เอวเธอไปมา “คุณว่าระหว่าง เราสะอาดบริสุทธิ์กันจริงๆ เหรอ? แต่ทำไมผมรู้สึกว่าระหว่าง เรา…ไม่เคยสะอาดเลยนะ?

เซี่ยชิงเฉินเข้าใจในทันที มือทุบเขาไปที่แล้วพูดบ่น “จะ บ้าตายเพราะคุณอยู่แล้ว นี่มันเวลาไหนคุณยังมีใจล้อเล่นกับ ฉันอีก!”

เห็นสีหน้าเธอดีขึ้นมากกว่าเดิม ไปเย่นิ่งก็กระตุกยิ้ม บางเบา ตบไหล่เธอเบาๆ “ไปล้างหน้าสักหน่อย รีบพักผ่อน

เรื่องของคุณท่านกับคุณอา สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดออกไป ก่อนที่มีผลมายืนยัน ไม่อยากให้ความหวังเธอแล้วสุดท้ายต้อง มาผิดหวัง
เซียซิงเฉินทำธุระส่วนตัวเสร็จออกมา เซียต้าไปในห้อง พักผู้ป่วยนอนหลับไปเสียแล้ว มือเล็กที่อยู่นอกร่มผ้ามีเข็มเจาะ อยู่ ใบหน้าเล็กซีดเซียว ดวงตาบวมเป่ง หมดความสดใส

ร่าเริงอย่างเคย

เธอเห็นท่าทางนี้แล้วคล้ายมีมีดมากรีดหัวใจ รู้สึกผิดแทบ

ตาย หากเธอรู้เร็วกว่านี้ลูกอาจไม่ต้องมาทรมานอย่างนี้ก็ได้

“ไปนอน ยืนอยู่ตรงนี้เดี๋ยวก็ทำลูกตื่นหรอก” เขาเร่งเร้า เธอพลางปิดไฟห้องทันที ปิดประตูเบาๆ

เซียซิงเฉินอาลัยอาวรณ์ “ฉันนอนเป็นเพื่อนลูกอยู่ข้างใน ได้ไหมคะ?”

“ไม่ได้ เตียงเล็กขนาดนั้นจะนอนยังไง?”

“ฉันฟุบนอนข้างเตียงได้

ไปเฉิงจ้องเธอแวบหนึ่งเธอถึงปิดปากพลันไม่พูดอะไรอีก

เจ้าตัวเล็กนอนอยู่ด้านใน ผู้ใหญ่ทั้งสองนอนอยู่บนเตียง ของห้องด้านนอก เซียซิงเฉินใจหนักอึ้งจนยากจะทำให้สงบลง เดี๋ยวก็เป็นภาพที่ต้าไป๋เจ็บปวดทรมาน เดี่ยวเป็นไปชิงรั่ง…

“อย่าคิดมาก คุณไม่เชื่อใจคุณหมอเหรอ?”

ไปเย่นิ่งพลิกตัวเธอกลับมาแล้วรวบกอดไว้

ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างแรงของเขาแล้วถึงสามารถพัด ไล่ความไม่สงบภายในใจของเซียซิงเฉินไปได้บ้าง เธอคล้องแขนกับลำคอของเขา แพขนตาสั่นไหว “พวกเขาคนหนึ่งอายุ ยังน้อย อีกคนก็อายุมาก ฉันกลัวถ้าพวกเขารับไม่ไหว….

“ไม่มีถ้า! เชื่อผม!” ไปเย่นิ่งจับมือเธอไว้ราวกับต้องการส่ง กำลังใจจากตนไปให้เธอ

เซียซิงเฉินแหงนหน้าขึ้นสบสายตาเขาแล้วพูดปรึกษา “รอ ผ่าตัดผ่านพ้นไปด้วยดีแล้วพวกเขาออกจากโรงพยาบาล ช่วง ที่พักฟื้น…ฉันอยากไปดูแลเขาที่จงซัน

“เขา?”

เซียซิงเฉินกัดปาก กล่าว “คุณอาของคุณ

“แล้วต้าไปล่ะ?”

“ให้ต้าไปกลับจงซันด้วยกันเถอะค่ะ คุณหญิงรักเขาขนาด นี้ คุณหญิงคงไม่ไว้วางใจถ้าทิ้งเขาไว้ที่ทำเนียบประธานาธิบดี

เป็นอย่างที่ว่าจริงๆ

พวกเขาทั้งคู่ไปอยู่ที่จงซัน เป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับผู้ใหญ่

เหล่านั้น

เพียงแต่…

คล้ายว่าไม่มีใครได้คิดเผื่อที่สำหรับเขา

อยู่ภายใต้สายตาของพวกผู้ใหญ่ พวกเขาทั้งสองคงยาก จะอยู่เช่นนี้ได้อีก คงจะถูกบ่นจนน่ารำคาญไปเสียก่อน
วันรุ่งขึ้น

การผ่าตัดถูกจัดไว้ช่วงบ่าย

เดิมทีเซียต้าไปนึกว่าตนมีปัญหากระเพาะอาหารและลำไส้ แต่ตอนนี้จะผ่าตัดแล้วถึงรู้ว่าตัวเองป่วยหนักไม่เบา

แม้จะถูกเยินยอจากคุณทั้งวันว่าเป็นลูกผู้ชาย แต่พอคิด ว่าจะมีใบมีดมากรีดตรงหน้าท้องตนก็แอบหวาดกลัวอยู่บ้าง

เขาสวมชุดผู้ป่วยตัวเล็ก เท้าสวมรองเท้าแตะแล้วแอบหนี ออกไป ในขณะที่ทุกคนไม่ทันสังเกต ความจริงเขาไม่ได้ไปไหน เลยแต่กลับนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ที่สวนดอกไม้ชั้นล่างของโรง พยาบาล

“เด็กน้อย ทำไมมาแอบร้องไห้อยู่คนเดียวตรงนี้ล่ะ?”

เซียต้าไปที่หนาวจนจมูกแดงเลือก เมื่อได้ยินเสียงนุ่มนวล นี้จึงเงยหน้ามอง เห็นพี่สาวสุดสวยคนหนึ่งก็สูดจมูก ปากเบะ กล่าวออกมาอย่างดื้อรั้น “ผมไม่ได้ร้องไห้ ผมเป็นลูกผู้ชาย ไม่ ร้องไห้

จึงอวรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักเป็นอย่างมาก มือล้วงลูกอม จากในกระเป๋ายื่นให้เขา “ถ้าไม่ได้ร้องไห้ พี่สาวจะให้รางวัล เป็นลูกอมเม็ดหนึ่ง เอ้า หยิบไว้

เซียต้าไปเห็นลูกอม ใบหน้าโศกเศร้าเมื่อครู่เปลี่ยนเป็น ร่าเริง ในทันตา ลุกขึ้นยืนหยิบลูกอมไว้แล้วยิ้มหวาน “พี่สาวสวยจังเลย รอต้าไปโตก่อนแล้วพี่สาวมาเป็นภรรยาผม ได้ ไหม?” ในเมื่อโควตาภรรยาสิบคนของเขายังมีที่เหลือเยอะ แยะ

จึงอยิ้มข่า

กำลังจะตอบกลับไปว่า “ได้” กลับมีเสียงของชายหนุ่มเอ่ย แทรกขึ้นมา เจ้าหนูเป็นลูกบ้านไหน? อายุแค่นี้รู้จักตีท้ายครัว ชาวบ้านแล้วเหรอ! แต่แววตาใช้ได้นะ

จึงอวยืนตัวแข็ง แขนของชายหนุ่มประทับไว้บนเอวของ

เธอเรียบร้อย รอยยิ้มที่ส่งให้เด็กน้อยเมื่อครู่หายไปในพริบตา

เธอเผลอขึ้นตัวออกจากมือของหนูเจ๋อเหยาแต่หนูเจ๋อ เหยากลับออกแรงดึงตัวเธอเข้ามาใกล้กว่าเดิม

จิ้งอวี้เริ่มอึดอัด “คุณปล่อยมือ ที่นี่โรงพยาบาล..

“พี่สาวคนสวยไม่ชอบที่คุณกอดเขา” เซี่ยต้าไปรู้สึกว่าคน คนนี้กำลังรังแกพี่สาวคนสวย จึงรีบกระโดดมาแยกมือของเขา หยูเจ๋อเหยาไม่ทันระวังตัวแถมเขายังเป็นแค่เด็กน้อย ต่อให้ ระวังตัวอย่างไรก็ไม่อาจทำอะไรเขาได้

จิ้งอวี้จึงหลุดพ้นจากมือของหนูเจ๋อเหยา ส่งสายตาเป็น เชิงขอบคุณให้เด็กน้อย เซี่ยต้าไปรู้สึกถูกกระตุ้นทันทีแถมยัง ได้ใจเป็นอย่างมาก ยืดอกแล้วกางแขนเล็กออกให้จิ้งอวี้อยู่ หลังตัวเอง “พี่สาวอย่ากลัวเลย ผมจะปกป้องพี่สาวเอง ไม่ให้ คุณอาใจร้ายรังแกพี่สาว
คุณอานิสัยไม่ดี

จึงมองชายหนุ่มตรงหน้าแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าที่ถมึงทึง ของเขาก็รู้สึกนานๆ ทีจะสะใจแบบนี้ นั่งยองลงข้างหลังเขา แล้วเอ่ยปากพูดเสียงอ่อนโยน “ถ้างั้นพี่ก็วานเธอปกป้องทีนะ เขาเป็นคนนิสัยไม่ดีที่จ้องแต่จะรังแกพี่ เธอต้องปกป้องพี่ดีๆ มะ”

หยูเจ๋อเหยาเห็นท่าทางเช่นนั้นของจิ้งอวี้แล้วก็เผลอชะงัก

ไปครู่

เวลาที่เธอคุยกับเด็กน้อย ความอ่อนโยนแบบนั้น รอยยิ้ม ที่เหมือนเด็กๆ อยู่เล็กน้อย ต่อให้บอกว่าเขาคือ คนนิสัยไม่ดี ก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลเหมือนมาร์ชเมลโล่ว กิริยา ท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์

ดูดีเสียจนทำให้เขาหลงอยู่ในวังวนจนถอนตัวไม่ได้ สายตาทิ้งไว้ที่ใบหน้าสวยงามนั่น ไม่อาจถอนสายตาได้อีก

จู่ๆ ก็เริ่มหวังว่าสามารถหยุดเวลาไว้ชั่วขณะ

จึงอพูดกับเด็กน้อยเสร็จก็เงยหน้ามองเขา ไม่ทันเก็บ รอยยิ้มและไม่คิดว่าเขากำลังทอดมองมายังตน แถมไม่ ปิดบังอารมณ์ความรู้สึกสักนิด แววตาเร่าร้อนที่แม้สบตาเธอ เข้าอย่างจังก็ไม่คิดละออก

เธอเผลอใจเต้นรัวในทันที แพขนตาสั่นไหวพร้อมหลุบตามองต่ำ

“คุณอา หยุดมองได้แล้ว!” เซี่ยต้าไปพูดเสียงแหวทำลาย บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ เทียบกับส่วนสูงของหยูเจ๋อเหยาแล้ว เขายังตัวเล็กอยู่มากโข ได้แต่โบกแขนเล็กอย่างแข็งขัน “คุณ อามองพี่สาวคนสวยอย่างคนโรคจิต พี่สาวคนสวยหน้าแดงไป หมดแล้ว”

ดู โรคจิต

จึงอยิ่งทำตัวไม่ถูกมากกว่าเดิม