ตอนที่ 347 จิตสำนึกของหญิงที่ แต่งงานแล้ว (2)

เธอถอนหายใจที มือวางแก้วน้ำลงแล้วเจ้าตัวก็ค่อยๆ หย่อน ตัวนั่งลงบนหน้าตักเขา

“โกรธจริงเหรอคะ?” เธอถามเสียงเบาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

ไปเย่งเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ไม่ตอบแต่กลับย้อนถาม “มีอะไรให้โกรธ?”

เซียซิงเฉินปากทำสีหน้างอ “ความจริงฉันก็รู้สึก ว่ามันไม่มีให้โกรธ

ไปเยฉิงตีหน้าเรียบตึงในทันที เขาแค่ย้อนถามเธอแต่เธอ กลับตอบง่ายดายเสียจริง

เขาจับมือเธอออกเพื่อให้เธอลุกจากบนตัวเขา จากนั้นก็ ลุกขึ้นยืนสวมเสื้อหมุนตัวจะออกไปข้างนอก “ข้าวมื้อค่ำไม่ต้อง รอผม ผมมีธุระต้องจัดการ

มองแผ่นหลังนั่นแล้วเซี่ยซิงเฉินก็เริ่มคุกรุ่นในใจ คนคนนี้ ทำไมขี้งอนนัก! แถมยังขี้ใจน้อยอีกด้วย

เธอกัดปาก เดิมที่อยากพูดอะไรบางอย่างแต่จู่ๆ ก็ปวดท้องน้อยขึ้นมา เธอเผลอครางเสียงออกไปแล้วโน้มตัวลง พร้อมกุมท้องไว้ เธอไม่ทันสังเกตว่าเพราะเสียงครางนั่นทำให้ชายหนุ่มตรง

หน้าหยุดชะงักปลายเท้าลง

ก่อนที่ประจำเดือนจะมาทุกครั้งเธอจะปวดท้องน้อยเป็น อย่างมาก อีกทั้งอากาศที่ยิ่งอยู่ยิ่งหนาวก็จะยิ่งปวดมากขึ้น

เธอสูดหายใจลึก ลากสังขารตัวเองเพื่อหา “ขนมปัง จาก ถุงชอปปิ้งออกมา ขณะที่เดินผ่านไปเย่นิ่งก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะพูด คุยกับเขาจริงๆ รีบมุดตัวเข้าไปในห้องน้ำ

สักพักความปวดทุเลาลง เธอถึงเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ทั้งที่ใบหน้ายังขาวซีด

ประตูเพิ่งเปิดก็มีน้ำร้อนแก้วหนึ่งขึ้นมาตรงหน้าเธอ เธอ

นิ่งค้าง เป็นไปเฉิงที่ถือแก้วน้ำยืนอยู่ แม้จะยังคงสีหน้าเรียบ

ตึงแต่ก็ไม่ได้เย็นชาอย่างเมื่อครู่แล้ว

“คุณไม่ได้ไปแล้วเหรอคะ?” เซี่ยซิงเฉินมองเขาอย่างฉงน

“ถือไว้”

“อ่า” เธอรับแก้วน้ำมาอย่างเชื่อฟัง ต่อจากนั้นจู่ๆ ร่างก็ ถูกแขนแกร่งของเขาซ้อนตัวขึ้นมาจนสร้างความตื่นตกใจให้ เธอ รีบกำแก้วน้ำไว้ให้มั่นเพื่อไม่ให้น้ำกระเซ็นออกมา อีกมือก็ คล้องคอชายหนุ่มไว้โดยอัตโนมัติ

มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาเพียงแวบเดียว ความคุกรุ่นในใจเมื่อกี้ก็มลายหายไปทันที เธอชอบเขาขนาดนี้ตั้งแต่ เมื่อไรกัน!

เขาอุ้มเธอเดินไปทางห้องนอน

เตียงแล้วดึงผ้านวมห่มตัวเธอไว้

จากนั้นก็วางตัวเธอลงบน

เห็นเธอจ้องตัวเองตลอดเขาเองก็ต้องเธอกลับไป “มองผม ทำไม ดื่มน้ำสิ”

เซียซิงเฉินดื่มน้ำตามคำสั่ง น้ำอุ่นที่ไหลลงตามลำคอ ทำให้เธออุ่นวาบไปทั้งตัว

เธอเงยหน้าส่งยิ้มให้เขา

“ไม่สบายก็อย่าชน” เขาเอ็ด

“ค่ะ ท่านประธานาธิบดีว่ายังไงก็อย่างงั้นเลย” เซียซิงเฉิ นพูดเอาใจ วางแก้วน้ำลง

ไปเยถึงมองเธอนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรแค่ลุกขึ้นแล้วเดินออก ไปจากนั้นก็ย้อนกลับมา เสี่ยชิงเฉินกำลังปัดหมอนหวังนอนพัก สักครู่ แต่เงาทาบทับลงมาเพียงพริบตาใบหน้าเล็กก็ถูกจับหัน ไป ยังไม่ทันตั้งตัวเสียด้วยซ้ำ ชายหนุ่มก็ประทับจูบลงมาอย่าง แรง

เธอเผลอขัดขืนไปครู่ แต่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขา “ห้าม

ปฏิเสธ!

ช่างเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจและรุนแรงเสียจริง
เซียซิงเงินถอนหายใจ เมื่อครู่ยังแอบโกรธในใจตอนนี้ กลับถูกแทนที่ด้วยความหวานเสียแล้ว

ผู้ชายที่ชอบจึงทำไมน่ารักจังเลย?

ก่อนที่เขาจะผละออกจากริมฝีปากของเธอเซี่ยซิงเฉินก็จับ มือเขาไว้ ใช้ดวงตาหยาดเยิ้มมองเขาแล้วอธิบายเสียงเบา “ฉันกับเขาไม่มีอะไรจริงๆ นะคะ

เขาหรี่ตา “อะไรคือการบอกว่าคุณเป็นภรรยาของเขาครึ่ง ตัวแล้ว? อะไรคือคุณแม่ของคุณหมายหมั้นคุณให้เขานาน แล้ว?”

ทุกคำพูดที่เล็ดลอดจากปากเขาถูกเน้นเสียงหนัก

..” เซี่ยซิงเฉินไม่คิดว่าเขาจะได้ยินสิ่งเหล่านี้ด้วย เธอกุม มือเขาไว้แล้วไล่บีบนิ้วเรียวยาวของเขาเป็นเชิงปลอบโยน “เขา ก็นิสัยอย่างนี้ ชอบพูดมั่วๆ ฉันบอกเขาไปแล้วว่าตอนนี้ฉัน เป็น…”

กล่าวถึงตรงนี้เซี่ยซิงเฉินก็หยุดชะงัก ใบหน้าเล็กแดงฝาด เพราะตนไม่กล้าพูดต่อ

ใบหน้าขาวใสที่ขึ้นสีระเรื่อดุจกลีบดอกซากุระนั้นน่าดึงดูด เหลือเกิน ไปเย่นิ่งเชยคางเธอขึ้นห้ามเธอหลบสายตาตน เอ่ย ถามเสียงต่ำ “เป็นอะไร?

เธอมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะหลุบตามองต่ำ “เป็น “ผู้หญิงที่มีสามีแล้ว
ประโยคสุดท้ายเบาหวิวจนตัวเองก็แทบจะไม่ได้ยินอยู่ รอมร่อ

ทว่ากลับใช้ปลอบโยนเขาได้ดี สีหน้าเขาดีขึ้นทันตา หน่อยผมไม่ได้ยิน

สายตาวาวใสแต่ปากกลับตอบเพียง “เป็นอะไร? เสียงดัง

เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าเขาจงใจจึงพยักพเยิดคาง “ไม่มีอะไร ฉัน

ลืมไปหมดแล้ว! คุณไป คุณรีบไปเถอะ

“กล้าไล่ผมเหรอ?” ไปเย่งคร่อมตัวเธอไว้ เธอผลักเขาทั้ง เสียงหัวเราะ มือถูกเขาจับตรึงไว้เหนือศีรษะพร้อมกล่าว “พูด ใหม่สิ แล้วเรื่องนี้ผมจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคุณอีก

เธอย่อมรู้ว่าเขาต้องการฟังอะไร ไม่ยอมให้เขาได้สมใจ

จึงแสร้งกล่าว “ประโยคไหนคะ? คุณไป คุณรีบไปเถอะ ประโยคนี้เหรอ?”

เขาตีหน้านิ่ง “ไม่กลัวตายรึไง!

พลิกตัวเธอกลับไปพลางยกมือขึ้นจะมีบั้นท้ายเธอ เชียง เฉินครางเสียงไปทีแล้วใช้มือกุมท้องไว้ คิ้วขมวดอย่างเจ็บปวด

มือไปเฉิงที่ยกขึ้นชะงักค้างไว้กลางอากาศ จากนั้นก็อุ้ม เธอไว้บนหน้าขา ปวดมากเลยเหรอ?”

“อืม…” เซียซิงเฉินโอบรอบคอเขาไว้อย่างออดอ้อน “ถ้า คุณฉัน ฉันจะปวดมากกว่านี้อีก…

ไปเย่นิ่งมองใบหน้าเล็กที่ซีดเซียวของเธอรวมถึงท่าทางน่าสงสารนั่นแล้วก็ไม่อาจระเบิดอารมณ์ออกมาได้อีก

“คุณนอนลงไป ผมจะไปเทน้ำอุ่น ให้คุณอีกสักแก้ว

เขาว่าแล้วก็วางตัวเธอลง เซียซิงเฉินดึงเขาไว้ “คุณอย่า ฟังหมูเจ๋อหนัน ถึงจะต้องดื่มน้ำอุ่นแต่ก็ไม่ใช่ยาวิเศษ ช่วยแก้ ปวดไม่ได้หรอก”

“ใครว่าผมฟังเขา?” ไปเย่งทำหน้านิ่งไม่ยอมรับเด็ดขาด ตนฟังเจ้านั่นเหรอ? เป็นไปได้อย่างไร

เซียซิงเฉินหลุดหัวเราะ คนคนนี้นี่น้า หยิ่งยโสแถมปาก

แข็งอีก

“ก็ได้ คุณไม่ได้ฟังเขาหรอก แต่ว่าคุณอย่าสนใจฉันเลย เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วค่ะ คุณมีธุระสำคัญไม่ใช่เหรอ? รีบไปทำ อย่ามัวแต่เสียเวลา

ไปเย่นิ่งยกแขนดูเวลาแวบหนึ่ง ไม่ควรสายกว่านี้จริงๆ

มือหนึ่งตบๆ ที่สะโพกเธอเป็นเชิงให้เธอลงจากหน้าขาไป อีกมือยังวางไว้บนเอวเธออยู่ไม่ยอมปล่อยเธอไปทั้งอย่างนี้

เซียซิงเฉินหัวเราะ นิ้วเรียวเล็กจิ้มที่หลังมือเขา “คุณไป ถ้าคุณไม่ปล่อยมือฉันก็ไปไม่ได้นะ

เขามองเธอนิ่งแวบหนึ่งถึงยอมค่อยๆ ละมือออก เชียง เฉินลงจากตัวเขายืนตัวตรง ไปเย่นิ่งก็ลุกตาม ทันใดนั้นเองที่ ประตูห้องถูกเคาะ
“ท่านครับ” เสียงเหลิงเฟยดังจากด้านนอก

“เดี๋ยวออกไป” เขาตอบ

“เปล่าครับ คือ…มีแขกมาแขก?

ไป๋เย่นิ่งและเซี่ยซิงเฉินสบตากันแวบหนึ่ง จู่ๆ คำพูดเมื่อ ครูของหยูเจ๋อหนันก็ดังขึ้นในหัวเธอ…

คุณหญิงหลันถึง…