ตอนที่ 334 ถ้าจะว่าย่ำยี ก็มีเธอ ตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว

เหลิงเฟยทำอะไรไม่ได้จึงมองทั้งสองแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้าอีก ครั้ง “คุณหญิง ต่อให้วันนี้คุณท่านฟาดผมให้ตาย ผมก็หลีกไม่ ได้”

คุณท่านโกรธจนแทบจะหมดสติ!!

“ให้ตายสิ! ถ้าแกยังมาทำให้เสียเวลาอยู่ตรงนี้จนให้พวก เขาได้…ฉัน…ฉันจะจัดการแกคนแรก!” คุณท่านใช้ไม้เท้าชี้ไป ทางเหลิงเฟย “ถ้าตามนิสัยตอนฉันหนุ่มๆ ตอนนี้คงยิ่งแกทิ้งไป แล้ว!”

สมัยยังหนุ่มอาจมีแรงที่สามารถสู้กับเหลิงเฟยได้พอ สมควร แต่สภาพเขาในตอนนี้อย่าแม้แต่จะคิดเลย ยิ่งไปกว่า นั้นรอบข้างเหลิงเฟยยังมีบอดี้การ์ดยืนล้อมอยู่มากมายขนาดนี้

ขณะนั้นเองก็มีรถยนต์กันกระสุนหลายคันขับมาทางนี้

ไปเย่เดินลงจากรถหน้านิ่ง ปิดประตูรถแล้วเดินมาทาง พวกเขา

เธอที่สวมเสื้อกันหนาวตัวยาวสีเข้ม ผมสบายเพราะลม หนาว สีหน้าราบเรียบ เธอเดินเข้ามาด้านในตามด้วยพวกไป หลางที่เดินมาติดๆ
เหลิงเฟยรู้ว่าวันนี้อย่างไรก็คงขวางไว้ไม่ได้ ในเมื่อพวก เขาเป็นคนของตระกูลไป เขาไม่มีทางทำร้ายพวกเขาแน่นอน

“รัฐมนตรีไป…” เหลิ่งเฟยยังคงเผลอขวางไว้

ไปเย่เงยหน้า “เหลิงเฟย เรื่องนี้ถ้าสติคุณไม่เลอะเลือน ก็รู้ว่าอะไรควรทำ คุณเป็นนายทหารแถมยังเป็นเลขาประจำตัว ของเขา ตอนนี้เลอะเลือนถึงขั้นแบ่งแยกหนักเบาไม่ได้แล้วเห รอ? ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะสร้างผลเสียอะไรเหรอ? เขาจะไม่สนใจ ก็ได้ แต่ว่าคุณอยากให้พวกเราในที่นี้ทำตามเขางั้นเหรอ?

“ เหลิงเฟยพูดไม่ออก เพียงแต่ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กจริงๆ หากถูกใครเปิดโปงเข้าก็ไม่ อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเลย

ด้านใน

ทั้งสองกรอกข้อมูลเสร็จ พนักงานก็กล่าว “ตอนนี้เชิญทั้ง สองท่านไปถ่ายรูปแต่งงานกับผมเลย

“ช่างเถอะ ประทับตราก็พอ” ไปเยฉิงขมวดคิ้วแน่นราวกับ

เริ่มหมดความอดทนแล้วอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ…” พนักงานทำสีหน้าลำบากใจ “ต้องมีรูปคู่อยู่บนนี้ กฎหมายได้

นะครับ ถ้าไม่มีรูปของทั้งสองท่าน วันหลัง…ทะเบียนอันนี้ก็ผิด
เซียซิงเฉินฉุดเขาลุกขึ้น “ก็ต้องถ่ายสิคะ ไม่มีรูปใครจะรู้ ล่ะว่าสองคนไหนแต่งงาน ไปกันเถอะค่ะ ไม่ได้รับสักหน่อย

ไปเย่นิ่งมองเธอด้วยสายตาล้ำลึกแวบหนึ่ง กำลังจะพูด อะไรบางอย่างแต่ยังไม่ทันปริปากทันใดนั้น…

“ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ!”

เสียงตะโกนของคุณท่านแว่วเข้าหู เขาไม่เคยเดินแน่วแน่ อย่างวันนี้มาก่อน สับฝีเท้าเข้าไปด้านใน พอเข้าไปเห็น เอกสารของทั้งสองคนที่กรอกเสร็จแล้วก็ใช้ไม้เท้าฟาดลงบน ตัวไปเยถึงอย่างไม่สนใจใดๆ โดยปกติแล้วคุณหญิงไปจะต้อง เข้ามาห้ามแน่นอน แต่วันนี้กลับไม่พูดเข้าข้างแม้แต่ประโยค เดียว พร้อมทั้งทำหน้าโกรธ “เฉิงเอ๊ย คราวนี้ลูก…ไม่ แยกแยะเอาเสียเลย!

แม้เชี่ยซิงเฉินยังคงงุนงง แต่พอเห็นเขาถูกฟาดไปหลาย ต่อหลายทีก็เริ่มปวดใจ เจ้าตัวกระโจนเข้าหาโอบกอดเขาไว้ เดิมหวังช่วยบดบังเขาได้เพียงนิดแต่เขากลับรวดเร็วกว่าเธอ แขนยาว โอบตัวเธอเข้าในอ้อมกอดแน่น ใช้ร่างกายบังเธอไว้ แพขนตายาวเบิกขึ้นมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง น้ำเสียงแหบ แห้ง “ทำไมโง่แบบนี้?

คุณท่านฟาดลงมาไม่กี่ทีเนื้อตัวก็เริ่มมีแผลปริ เขาเป็น ผู้ชายย่อมทนได้ แต่เธอที่ผิวกายบอบบางคงไม่มีทางรับไหว

เงินหมิ่นเห็นสถานการณ์นี้เข้าได้แต่คิดว่าพวกเขาทำเพื่อ ห้ามการแต่งงานในครั้งนี้ สีหน้าก็เริ่มแย่ลง
เซียต้าไปที่ไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้มาก่อนก็ตกใจจน ร้องไห้ออกมา เขาวิ่งไปดึงขากางเกงของคุณท่านไว้ คุณท่าน กล่าวออกมาด้วยโทสะ “อุ้มเด็กออกไป! แล้วก็พวกเธอ ออกไป ให้หมด!

เขาตวัดตามองพนักงานแวบหนึ่ง พนักงานที่สันหลังเย็น วาบก็ถูกเหลิงเฟยเชิญให้ออกไป

เซี่ยต้าไปถูกไปเยอุ้มออกไปด้วยสภาพที่ร้องไห้โฮ

สักพักภายในห้องก็เหลือเพียงเซี่ยซิงเฉิน ไปเยถึง เงิน หมิ่นแล้วก็คุณท่านรองไปรวมถึงคุณหญิงไป เหลิงเฟยคิดจะ เข้ามาคุ้มกันแต่ก็ถูกไปเยี่ห้ามไว้ด้านนอก “เรื่องครอบครัว ปล่อยให้ผู้อาวุโสจัดการเองเถอะ

“คุณหนู ผมกลัวว่าคุณท่านจะลงมือหนักเกินไป! ไปเถอนหายใจด้วยสีหน้ากังวล

ความจริงเธอไม่คิดเลยว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้ เย่นิ่งปิดบังทุกคนเพื่อแอบมาจดทะเบียน ไม่พูดถึงเรื่องเบื้อง หลังครอบครัวซิงเฉิน คุณท่านย่อมต้องโกรธอยู่แล้ว

เซี่ยต้าไปทั้งร้อนใจและเป็นห่วง ผละออกจากอ้อมแขน ของไป๋ซูเย่ได้ก็วิ่งกลับเข้าไปด้านใน กำลังจะเข้าไปไปหลาง คว้าเขาไว้ทันที

“ปล่อยผมนะ!” เสี่ยต้าไปทั้งทุบทั้งถีบอย่างเคือง โกรธ “คนนิสัยไม่ดี! รังแกเสี่ยวไปกับหม่า! ผมเกลียดทุกคน!
เซียต้าไปตะโกนอย่างร้อนใจจนหน้าแดงก่ำ หยาดน้ำตา เม็ดโตไหลทะลักลงมา

แรงแค่นั้นเขาจะเทียบกับไปหลางได้อย่างไร?

เหลิงเฟย รุ่ยกังและไปเที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ต่างก็เจ็บ ปวดใจ เด็กคนนี้ตั้งแต่เกิดมาจนสี่ขวบไม่เคยมีคุณพ่อ ตอนนี้ กลับ…

ไป๋ซูเย่สูดลมหายใจเฮือกใหญ่พลางสะกดอารมณ์ในใจ ลงไป แล้วจ้องไป๋หลาง “เบาหน่อย อย่าทำให้เด็กบาดเจ็บ

ด้านในกำลังวุ่นวาย

“ไอ้ลูกไม่รักดี!” คุณท่านก่นด่าลอดไรฟัน แต่เห็นว่าเขายัง กอดเซียซิงเฉินไว้ในอ้อมแขน ไม่คิดจะบ่ายเบี่ยงสักนิดก็ยิ่งคุก รุ่น “รีบขอโทษคุณอาของแกซะ! ไอ้ลูกไม่รักดี! ตอนนี้ชีวิตแก อยู่ดีมีสุขขนาดนี้เพราะคุณอาแกใช้ชีวิตแลกมาให้แกทั้งนั้น แกไม่ใช่แค่ไม่รู้จักขอบคุณ แต่เรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังกล้าปิดบัง เขา ยังกล้ายน้องสาวแกอีก!!

เซี่ยซิงเฉินไม่เข้าใจ

น้องสาวของเขามาจากไหน? แต่งงานตอนนี้แล้ว เกี่ยวข้องอะไรกับคุณอาเขา?

เห็นแต่สีหน้าของเขาซีดเซียวพร้อมหน้าผากที่มีเหงื่อซึม ออกมา เธอก็หัวใจบีบรัด ยังจะมีใจคิดเรื่องอื่นอีกที่ไหนกัน?
หวังจะอ้อมไปด้านหลังเพื่อบังให้เขา แต่กลับถูกเขากอด ไว้อย่างแรงจนขยับตัวไม่ได้ เธอได้แต่พูดขอร้อง “คุณท่าน ท่านหยุดเถอะค่ะ ขอร้องล่ะ…ไม่ใช่เขาอยากแต่งงานกับฉัน แต่ฉันต่างหากที่จะแต่งงานกับเขาให้ได้

ไปเย่นิ่งกลับคงท่าทีทระนงไว้เช่นเดิมแล้วแค่นเสียงพูดกับ คุณท่าน “จะว่าผมยน้องสาว ก็มาจากคำสั่งของพ่อเมื่อห้าปี ก่อนทั้งนั้น พ่อคงไม่ได้แก่จนหลงลืมไปหรอกนะ?”

คุณท่านโกรธจนเผลอหายใจสะดุดพร้อมทั้งใบหน้าแดงเชือกเจ้าลูกชายเคยพูดแบบนี้กับตนเมื่อไรกัน? ตอนนี้กลับ

“วันนี้ฉันไอ้ลูกทรพอย่างแกให้ตายๆ ไปซะดีกว่า!” คุณ ท่านฟาดไม้เท้าลงไปต่อ

ความโกรธของเขาไม่ได้ไร้ที่มาที่ไป

ต่อให้ตัวเองไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับชิงรั่ง แต่จากนามแล้วพวกเขาคือครอบครัวเดียวกัน ครอบครัว เดียวกัน ใช่ว่าจะแบ่งตามสายเลือดเสียที่ไหนล่ะ?

ว่าง่ายๆ แล้วก็คือต่อให้คนในครอบครัวไม่สนใจ แต่คน ภายนอกจะมองพวกเขาอย่างไร? สื่อมวลชนจะเขียนข่าว อย่างไร? สาธารณชนจะมองท่านประธานาธิบดีคนนี้อย่างไร?