ตอนที่ 331 ความรักที่ตัดเยื่อใย

ทุกคำที่กล่าวออกมาราวกับสูบเรี่ยวแรงของเธอไปทั้งหมด

ไม่คิดว่าการตามหาลูกสาว พระเจ้าจะมอบของขวัญชิ้นโต ให้เธอโดยไม่ทันตั้งตัว

“พี่ชายผมก็เคยตรวจสอบอยู่หลายครั้งถึงได้ข้อสรุปมา ถ้าท่านสงสัยก็ลองไปตรวจ DNA กับคุณเซีย อย่างนี้ทุกอย่าง คงกระจ่าง

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?” คุณหญิงหลันถึงพึมพำ ขอบตา

ร้อนผ่าว

ถ้าเธอเป็นลูกสาวของตัวเองจริงๆ แล้วเธอกับเฉิง จะ

คบกันไม่ได้เด็ดขาด!

ไม่ได้เด็ดขาด!

หลักศีลธรรมไม่อนุญาต หลักกฎหมายไม่อนุญาต ประเทศชาติไม่อนุญาต ประชาชนยิ่งไม่มีทางอนุญาต

คุณหญิงหลันถึงไม่ได้พูดอะไรอีกก็กดตัดสาย สั่งให้คน จองตั๋วเครื่องบินไปยังประเทศ S เที่ยวบินที่เช้าที่สุด

หลังหยูเจ๋อหนันวางสายยังคงมึนงง

เงียบไปครู่หนึ่งก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปหาหยูเจ๋อเหยา
เมื่อเขามาถึงพบว่าหยูเจ๋อเหยากำลังทานอาหารเช้า

ข้างๆ มีจึงอนั่งอยู่ จึงอทานได้ไม่เยอะ หยูเจ๋อเหยาตัก อาหารให้เธอแต่เธอไม่ทาน เพียงแค่เขียไว้ขอบจานเงียบๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย

ครั้งที่สามเมื่อกำลังจะคีบขนมหวานที่เขารักให้ออกจาก ถ้วย หยูเจ๋อเหยาก็พูดเสียงเรียบ “กินลงไป

สามพยางค์ไม่หนักไม่เบา แต่กลับหนักแน่นไม่เปิดโอกาส ให้ปฏิเสธ

สายตาของเขายังคงจับจ้องบนโต๊ะนิ่ง ไม่หันมองจึงอ แม้แต่แวบเดียว

หนูเจอหนุนชะงักปลายเท้าที่กำลังจะเหยียบย่ำเข้าไป คน รับใช้ส่งสายตาให้เขาแวบหนึ่งก่อนที่เขาจะขยับตัวหนีอย่างรู้ งาน ไม่ได้เข้าไปรบกวนในเวลานี้ ดูท่าวันนี้ทั้งสองคนคงกำลัง ทะเลาะกันอยู่

จิ้งอวี้ที่รู้นิสัยหยูเจ๋อเหยาดีจึงไม่ได้ตักขนมหวานออกไป เพียงกัดไปคำหนึ่งแล้ววางตะเกียบ กล่าว “คุณว่าการที่คุณ กักขังฉันไว้แบบนี้ มันจะมีความหมายอะไร?”

หยูเจ๋อเหยาชะงักมือที่กำลังทานอาหาร

“อะไรคือกักขัง?” เขาเหลือบมองมา “มือคุณมีกุญแจมือล็อกไว้อยู่หรือที่ขาถูกล่ามไว้เหรอ?”
จึงอวี้สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่คล้ายได้ตัดสินใจบางอย่าง ถึงโพล่งปากพูดออกไป “ความจริงฉันก็เป็นแค่ของเล่นในมือ คุณ ใช้ชีวิตตามที่คุณวางไว้ทุกวัน ไม่มีอิสระ ไม่มีความคิด ไม่มีแม้กระทั่งที่ที่ให้หายใจ…..

“ปัง!!” เสียงดังลั่น หยูเจ๋อเหยาที่ดูหมดความอดทน กระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะอาหาร ตะเกียบหักครึ่ง กระเด็นออก ด้วยความเร็วจนบาดแก้มของจึงอ

ใบหน้าที่สวยงามของเธอถูกบาดจนเกิดบาดแผลขึ้นมา ทันที เธอไม่แม้แต่จะหลบหนีเพียงแต่เผลอกลั้นลมหายใจ

“จิ้งอวี้ คุณอย่าได้ใจให้มันมาก!” เขากัดฟันพูดกระแทก เสียงทุกค่า ราวกับต้องการฉีกทิ้งเธอเป็นชิ้นๆ

จึงอากลัวเขาที่เป็นเช่นนี้ ปกติเขาดีกับตนมาตลอด จน ไม่อาจพรรณนาได้ แต่ความดีแบบนั้นสำหรับเธอแล้วมันอาบ ด้วยยาพิษ หักปีกของเธอทิ้งแล้วค่อยมาทำแผลที่เจ็บหนักให้ เธอทีหลัง การกระทำพวกนั้นหลอกลวงทั้งเพ

ต่อให้รอยแผลนอกกายที่อาจมีสักวันที่ถูกเขาซ่อมแซมจน กลับมาเช่นเดิม แต่แผลในใจจะรักษาอย่างไร?

“คุณปล่อยฉันไป ได้ไหม?” จึงอทิ้งสายตาไว้บนโต๊ะ แพ ขนตาสั่นระริก เธอพยายามฝืนตัวเองให้พูดเสียงราบเรียบ “ฉันไม่รักคุณ และฉันไม่มีวันรักคุณ

หยุดชะงัก เธอจิกเล็บมือเข้าที่ขอบโต๊ะแล้วค่อยพูดต่อ“ต่อให้ฉันจะรักขอทานข้างทาง ฉันก็ไม่มีวันรักคุณ

มาได้

ประโยคสั้นๆ แต่กลับใช้แรงมหาศาลกว่าจะพูดมันออก

หยูเจ๋อเหยาถูกกระตุ้นไฟโทสะเข้าอย่างจัง

ทันใดนั้นก็กระชากตัวผู้หญิงที่ไม่คิดถึงชีวิตนั่นขึ้นมา การกระทำหยาบกระด้างรุนแรงราวกับกำลังถือถุงกระสอบได้ ชีวิต

มือหนึ่งบีบเข้าที่ลำคอระหงเนียนขาวของเธอแล้วกดหน้า เธอให้ราบไปกับพื้นโต๊ะสไตล์ยุโรป

ดวงตาวาวโรจน์ฉายแววไร้ความปรานี “คำพูดเมื่อผม ไม่ได้ยิน คุณพูดใหม่อีกครั้ง!

ดูสิ

ผู้ชายคนนี้ดีกับเธอเป็นร้อยเป็นพันเท่าในปกติ ดีจน สามารถเด็ดดาวบนฟ้ามาให้เธอเพื่อเอาใจเธอ แต่พอเธอ ขัดขืนเพียงเล็กน้อยก็ทำเหมือนเธอเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตที่ถูกเขา จับจุดตายได้อย่างง่ายดาย

หากไม่ใช่ความมีสติของตัวเอง อาจจะถูกท่าทางรักใคร่ เอาใจของเขาหลอกให้อยู่หมัดแล้วก็เป็นได้

“ให้ฉันพูดร้อยรอบก็ได้ หยูเจ๋อเหยา ฉันไม่มีวันรัก คุณ! แล้วพอนึกว่าฉันเป็นคนรักให้คุณมานานขนาดนี้ ฉันก็…
“หุบปาก!” คำพูดร้ายกาจของจึงอถูกเขาห้ามเอาไว้ ปืน หนึ่งกระบอกจ่อขมับเธอ

ปกติเขาทำดีต่อเธอ ทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการ แต่ต่อ ให้ทำเช่นนั้นความรักของเธอ…เขาไม่เคยได้รับมันเลยสักนิด

ความโกรธ ความขัดใจ ความไม่พอใจ ทุกความรู้สึก

พลุ่งพล่านปะปนกันจนทำให้เขาเสียสติ

หยูเจ๋อหนันตกใจกับการกระทำนั้นรวมถึงเหล่าคนรับใช้ ด้วยเช่นกัน ปกติรองประธานาธิบดีคอยตามใจคุณจึงอยู่เสมอ พวกเขาจะไปเคยเห็นท่าทีเดือดพล่านแบบนี้เสียที่ไหน?

“พี่ ใจเย็นหน่อย!” หยูเจ๋อหนันกดไหล่เขาไว้ หยูเจ๋อเหยา คล้ายกับถูกทำให้โกรธเคืองถึงขีดสุด เส้นเลือดบนคอเต้นตุบ ตับ หายใจหอบหนัก เขาก้มหน้ามองจึงอวี้ที่ถูกเขากดไว้บน โต๊ะ ไม่ได้สภาพดีไปกว่าเขาเลยสักนิด

ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้านั้นขาวซีดดุจแผ่นกระดาษ ลำคอ ที่ถูกเขากำรอบไว้เริ่มขึ้นสีม่วง

เธอกลับเป็นคนที่ดื้อรั้น ไม่แม้แต่จะหลุดเสียงออกมา ยิ่ง ไม่อ้อนวอนขอชีวิต

หยูเจ๋อหนันคิดไม่ตกสักทีว่าสองคนนี้ทะเลาะกันหนัก ขนาดนี้ได้อย่างไร คราวก่อนที่เจอพวกเขาทุกอย่างก็ราบรื่นดี จนเขารู้สึกว่าจึงอวี้เริ่มมีใจให้พี่ชายเขาแล้วแท้ๆ

“พี่ พี่ดูให้ดี เธอเป็นพี่จึงอนะ! ถ้าพี่ออกแรงมากกว่านี้เธอต้องเข้าโรงพยาบาลแน่ๆ!

หยูเจ๋อหนันพูดโน้มน้าว

หยูเจ๋อเหยาไม่ตอบ

หยูเจ๋อหนันลองผลักกระบอกปืนอันเย็นเฉียบนั้นออกไป เล็กน้อยก่อนจะกล่าว “ถ้าพี่ยังไม่ปล่อยมือ พี่จึงอาจะไม่ไหว แล้วนะ”

หยูเจ๋อเหยาจ้องมองจึงอ สายตาของเธอประสานเข้ากับ ของเขา แต่ทันใดนั้นเธอก็เบี่ยงหน้าหันไปอย่างดื้อรั้น ราวกับ รู้สึกน้อยใจและเจ็บปวดอย่างมาก เธอกัดปากที่สั่นเทาจน กระทั่งหยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมา แต่เธอไม่ยอมให้ชายหนุ่มได้ เห็นมุมนี้ของตน สูดจมูกเพื่อเก็บความรู้สึกเจ็บปวดนั้นไว้ แต่ สุดท้ายน้ำตากลับมากขึ้นเรื่อยๆ

หยูเจ๋อเหยาสะท้านไปทั้งตัว จ้องมองน้ำตานั้นนิ่งไปพัก

ใหญ่

น้ำตาของผู้หญิงเขาเห็นมามากพอ แต่ไม่เคยมีคนไหนที่ ร้องไห้แล้วทำให้เขาเจ็บปวดได้อย่างเธอ เจ็บปวดเหมือนถูก ควักหัวใจ

มือค่อยๆ ปล่อยลำคอเธอ ตวัดตามองเธออีกครั้ง ดวงหน้าหล่อเหลามาโดยตลอด กลับฉายแววยอมแพ้

เขาเอาชนะประชาชนครึ่งประเทศได้ กลับคิดทุกวิถีทางแล้วก็ยังเอาชนะผู้หญิงเพียงคนเดียวตรงหน้าไม่ได้