ตอนที่ 326 เขาโกรธมาก

ไปเยถึงทำหน้าตึงตลอดทางโดยไม่อธิบาย เพียงแต่ก้มหน้า เดินอย่างเดียว เซียซิงเฉินไม่รู้ว่าจู่ๆ เขาเกิดอารมณ์เสียอะไร ขึ้นมาจนเกิดความน้อยใจ ขืนตัวยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมเดิน ตาม

เขาหันกลับมาจ้องมือของเธอที่ดึงขอบประตูไว้ จากนั้นก็ สบสายตาเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “คุณจะไม่ไปเหรอ?”

“จะไปหรือไม่ไปอย่างน้อยก็ต้องให้เหตุผลฉันหน่อย” เซีย ซิงเฉินกัดปากก้มมองข้อมือที่แดงเป็นปืนของตัวเอง ซึ่งเกิด ความรู้สึกน้อยใจ “คุณไม่มีเหตุผลเลย ลากฉันเดินไปอย่าง เดียว ฉันไม่ใช่หุ่นไม้นะที่ต้องทำอะไรตามใจคุณ

ไปเย่งเห็นว่าคุณอาเดินออกมาแววตาก็ยิ่งล้ำลึก

“ผมจำได้ว่าเคยบอกคุณแล้วช่วงนี้อย่าเพิ่งมาจงซัน” ไป เฉิงก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าวก่อนจะจับปลายคางเธอไว้ “คุณไม่ เชื่อฟังคำพูดผมแล้วเหรอ?”

“ต่อให้ฉันไม่ฟังคุณแล้วมาที่นี่ก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้คุณ สักหน่อย ทำไมคุณต้องโมโหขนาดนี้ด้วย?” เซี่ยซิงเฉินแกะมือ เขาออก นวดข้อมือตัวเองที่ถูกเขาบีบอย่างแรง

สีหน้าไปเฉิงยิ่งถถึงทิ้ง ไม่พูดให้มากความก็ช้อนตัวเธอขึ้นแบกทันที

เธอยิ่งฉุนเฉียว ทุบกำปั้นใส่เขา

“คุณปล่อยฉันลงนะ! ปล่อยฉัน! ไปเฉิง”

“เฉิง” ไปชิงรั่งเดินตามออกมาจากด้านใน “ชิงเฉินเป็น แขกของอานะ เธอกำลังทำอะไร?

เซี่ยซิงเฉินถูกไปเย่นิ่งแบกไว้ตรงไหล่ ตอนนี้ทั้งเสื้อผ้าและ ผมต่างยุ่งเหยิง ต่อหน้าผู้อาวุโสแล้วมีแต่ความรู้สึกอับอาย เธอเตะสองเท้าไปมาเพื่อลงจากไหล่เขา แต่ไปเฉิงตบเข้าที่ บั้นท้ายเธอไปที

“อย่าดิ้น! อยู่เฉยๆ!”

เซียซิงเฉินเขินอายหน้าขึ้นสีจนแทบหยดออกมาเป็น

นี่กำลังอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่นะ เขา…จะกล้าเกินไปแล้ว

เลือด

“คุณอา ผมมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับซิงเฉิน ไว้วันหลังค่อย มาหาอาใหม่

“หลานปล่อยเธอลงมานะ!” นานที่ไปชิงรั่งจะตีหน้าบึ้ง เขา

ชื่นชอบซิงเฉินเพราะคุยกับเธอถูกคอ ปกติก็อยู่ที่บ้านหลังนี้ เพียงลำพัง ไม่ค่อยมีใครได้พูดคุยสักเท่าไรอยู่แล้ว ในที่สุด ตอนนี้ก็มีสักคนมาพูดคุยเรื่องดอกไม้ต้นหญ้ากับตน ต้องไม่ อยากปล่อยเจ้าตัวไปทั้งอย่างนี้อยู่แล้ว
“ถ้าอาชอบเธอ วันหลังผมค่อยพาเธอมา” หลังแต่งงาน ประทับตราทุกอย่างเสร็จ เธออยากมาเมื่อไรก็ตามสบาย

ไปเยฉิงไม่สนใจไปชิงรั่งและเซี่ยซิงเฉิน กลับแบกเธอเดิน ออกไปทันที จากนั้นก็ยัดตัวเธอเข้าไปในรถที่เขาจอดทิ้งไว้ นอกตัวบ้าน

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าไป๋เฉิงช่างประหลาด ทั้งที่คนที่ควร โกรธคือเธอแท้ๆ แต่ตรงหน้าสีหน้าของเขากลับเรียบนิ่งจนน่า กลัว

ภายในรถที่คับแคบ บรรยากาศอึดอัดจนแทบหายใจไม่

ออก

เขาโน้มตัวแล้วดึงสายคาดนิรภัยมาคาดให้เธอทันที เธอ โกรธมากจนเขาเพิ่งคาดให้เสร็จเธอก็ปลดมันออก ไปแย่งก ดลงไปใหม่พร้อมตวัดสายตามองมา “อย่าดิ้น! นั่งดีๆ!

คำพูดลอดไรฟันออกมาเสียงเย็น

เซี่ยชิงเฉินน้อยใจแทบตาย เธอมาเพราะคำเชิญของคุณ หญิงไป ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยแถมยังคุยเป็นเพื่อน กับคุณท่านรองไปอย่างดี ไม่รู้ทำไมถึงทำให้เขาไม่พอใจได้ ขนาดนี้

อีกทั้งยังดูไม่ชอบใจมากเหลือเกิน เพราะตัวเองไม่เชื่อฟัง เขาเหรอ?
“คุณปล่อยฉันลงนะ ฉันไม่ไปกับคุณ!” เธอผลักประตูออก อย่างหัวเสีย ก็ไม่ใช่ว่าต้องอยู่ที่นี่ต่อไปแต่พอถูกเขาทำแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจและไม่อยากทำตามความต้องการของเขา

ไปเยงกดปุ่มเพียงหนึ่งปุ่มก็ล็อกประตูทุกบานในทันที

“ให้ฉันลงไปนะคะ กระเป๋าของฉันยังอยู่ที่คุณหญิง

“พรุ่งนี้ค่อยมาเอา!” ไปเย่นิ่งไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอลงรถ แต่ยังสตาร์ทรถพุ่งตัวไปทางประตูอย่างไวดุจลูกกระสุน

ทหารยามที่ยืนเฝ้าหน้าประตูตกใจไม่เบา พร้อมกับรีบ

เปิดประตูให้อย่างรวดเร็ว

“คุณบ้าไปแล้ว!” แผ่นหลังติดเบาะนั่งทันทีที่รถเคลื่อนตัว ทำให้เซี่ยซิงเฉินตกใจแทบแย่ มือเผลอกาสายคาดนิรภัยไว้ แน่นแล้วนั่งนิ่งอยู่บนเบาะ

ไปเย่นิ่งไม่ตอบกลับเธอ พร้อมเงียบสงบไปตลอดทาง

เซี่ยซิงเฉินดูออกว่าเขาโกรธเข้าอย่างจัง ใบหน้าเย็นชา ขบกรามแน่น

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้กำลังโกรธอะไร

เซียซิงเฉินไม่สนใจเขา และไม่อยากสนใจเขา ยิ่งไม่ต้อง ถามถึงเหตุผลที่เขาโกรธขนาดนี้เลย

รถยนต์เคลื่อนตัวไปยังทิศทางทำเนียบประธานาธิบดี

เมื่อจอดลงเซี่ยซิงเฉินก็เปิดประตูลงรถ เธอกลับไม่เดินเข้าไปในทำเนียบประธานาธิบดีแต่หมุนตัวเดินออกไปด้าน นอก

ไปเฉิงหัวคิ้วกระตุก กระชากเธอกลับมาอย่างแรงจนร่าง เธอกระแทกรถด้านหลังเข้าอย่างจัง ไม่รอให้ทันตั้งตัวร่างสูง ใหญ่ของไปเฉิงก็ทาบทับลงมากักตัวเธอไว้แน่นหนา

เพราะความใกล้ชิดทำให้หลากหลายอารมณ์ที่ซับซ้อน สะท้อนจากนัยน์ตาเขา ยิ่งล้ำลึกยิ่งซับซ้อน

ซับซ้อนจนเธอไม่เข้าใจ เห็นแต่เพียงแสงหม่นจากดวงตา

เขา

“คุณปล่อยฉันนะ!” ในเมื่อไม่เข้าใจเธอก็ไม่อยากเข้าใจ

ได้แต่ผลักเขาออกอย่างคุกรุ่น “จะไปไหน?” ไปเย่นิ่งที่ร่างกายกำยำ เธอย่อมทำอะไรไม่

ได้อยู่แล้ว

เธอยืนพิงตัวรถไว้อย่างอารมณ์เสีย “ไปไหนก็ได้ ยังไงคืน นี้ฉันไม่อยู่ที่นี่แน่

พูดจบขอบตาก็แดงระเรื่อ ไม่มีใครทนอารมณ์ที่แปรปรวน แบบนี้ได้หรอก! ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

ไปเย่นิ่งเชยคางเธอขึ้นมาเมื่อเห็นหยาดน้ำในดวงตาที่ แสดงอาการน้อยใจของเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ

แววตาลึกเล็กน้อย พร้อมกับร่างที่โน้มตัวประทับจูบเธอ
เธอไม่ยอมให้เขาได้ใจ หันหลังกลับไปทำให้เขาพลาดจูบ ไป ปกติเขาคนนี้เอาแต่ใจอยู่แล้ว เดิมที่เธอคิดว่าครั้งนี้ก็เช่น กันจึงเตรียมพร้อมรับมือเขาเสร็จสรรพ

แต่ทันใดนั้นริมฝีปากบางแสนเย็นเฉียบของเขาก็ประทับ จูบลงที่กกหูของเธอ

ไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อครู่ แต่จูบแผ่วเบานี้ช่างอ่อนโยน แถมยังแฝงด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งปลอบโยนทั้ง ขอโทษ…

แพขนตาเธอกะพริบปรับขอบตารื้นไปด้วยน้ำใสบางๆ ผู้ชายคนนี้เดาอารมณ์ไม่ได้เลย ส่วนหัวใจของเธอก็ถูก เขาควบคุมไว้กมือ เหวี่ยงขึ้นสูงแล้วทิ้งลงพื้น

“อย่าโกรธผมเลย…” จู่ๆ ไปเยถึงก็กอดเธอและกระชับ อ้อมแขนให้แน่นขึ้น

เสียงทุ้มต่ำที่กักเก็บความย้อนแย้งบางอย่างที่เธอไม่ เข้าใจ รวมถึง…ความหวาดกลัว?

แต่เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า? ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ยืนอยู่จุด สูงสุด มีอะไรทำให้เขาหวาดกลัวได้? อีกอย่างเธอไม่เคยทำ อะไรเลย

“คุณไม่มีเหตุผลอะไรก็ระเบิดอารมณ์ใส่ฉัน…จะไม่ให้ฉัน โกรธได้เหรอ?” เทียบกับเมื่อครู่แล้วน้ำเสียงเธออ่อนโยนขึ้น มาก
เขาสบตาเธอนิ่ง “ผมกังวลว่าพวกเขาจะส่งผลกระทบต่อ การแต่งงานของเราในวันพรุ่งนี้

“จะเป็นไปได้ยังไง?” เซียซิงเฉินยืนตัวตรงอยู่ในอ้อมแขน เขา “คุณท่านกับคุณหญิงไม่ได้คัดค้าน ยิ่งคุณอาของคุณอีก

ไปเยถึงไม่รู้จะอธิบายให้เธออย่างไรดี “เดี๋ยวคุณก็เข้าใจเอง”