ตอนที่ 307 หยุดพักมารักกันสักหน่อย(3)

เขาพูดแล้วก็ลูบไปที่เนื้อผ้าของชุดชั้นในยี่ห้อหนึ่ง ขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้ เนื้อผ้าแย่เกินไป

เซียซึ่งเป็นหน้าทิ้ง ใครอยากได้จากเขากัน? เธอก็ บอกไปแล้วว่าไม่เอา

มองอีกทีสีหน้าของพนักงานทั้งร้านก็ถมึงทึง

ไปเย่นิ่งกลับไม่รู้สึกตัวพร้อมทั้งชี้ไปที่ชุดนอนลายโดราเอ ม่อนที่แขวนไว้ ถาม “ชุดนั้นเหมือนกับชุดที่คุณใส่เมื่อคืน ไหม?”

“ค่ะ คล้ายๆ กันแหละ” เซี่ยซิงเฉินไม่รู้ว่าเขาต้องการจะ

ทําอะไร

ไปเย่นิ่งชี้สั่งลวกๆ “ซื้อนี่แหละ เอาไซส์ใหญ่สุด

เซี่ยซิงเฉินชะงักนิ่งไปชั่วครู่ คนคนนี้มาซื้อให้ตัวเองเห

รอ? ชุดคู่?

แต่ว่า…

“คุณใส่เหรอ?” เมื่อคืนเขายังวิจารณ์ชุดเธออยู่เลยไม่ใช่เหรอ?
ไปเย่นิ่งไม่ตอบ เพียงแต่ล้วงมือเข้าที่กระเป๋า เมื่อไม่พบ เงินก็หันมาบอกเธอ “คุณนายไป จ่ายเงินที

น้ำเสียงธรรมชาติอย่างมาก คุณนายไป” ที่หลุดออกมา ราวกับคู่สามีภรรยาที่อยู่กินกันมานาน

หัวใจเซี่ยชิงเฉินเต้นกระตุก ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มี ทักษะหลอกล่อผู้หญิงที่ดีเยี่ยมเหลือเกิน แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น ตนก็ยอมปล่อยให้เขาหลอกล่อได้ง่ายๆ

อีกทั้งยังถูกหลอกล่ออย่างเต็มใจ แต่ปากกลับกล่าว กระแทกเสียง “อย่าเรียกมั่วๆ! ตอนนี้ฉันยังโสดอยู่ พอคุณ เรียกอย่างนี้คนอื่นก็คิดว่าฉันแต่งงานไปแล้วจริงๆ ถึงเวลานั้น แม้แต่คนที่คิดจะจีบฉันก็ไม่กล้าจีบแล้ว

เธอกล่าวพร้อมหยิบเงินออกจากกระเป๋าเงิน ส่งมันให้ พนักงาน

ไป๋เย่ฉิงส่งสายตาเฉียบคมมาให้พร้อมทั้งถามอย่าง จริงจัง “ใครจะจีบคุณ?

“…” เซี่ยซิงเฉินตกใจจนคอหด แววตาตักเตือนของผู้ชาย คนนี้ช่างน่ากลัว อย่าว่าแต่เธอที่ถูกถลึงตามองเลย แม้แต่ พนักงานที่คิดเงินอยู่ข้างๆ ยังถูกทำให้ตกใจจนมือไม้อ่อน แทบรับเงินไว้ไม่ทัน เธอแลบลิ้นใส่ไม่กล้าพูดต่อ พูดเล่นหน่อย ก็ไม่ได้ กลัวว่าเขาจะเก็บเอาไปคิดจริงๆ เขาขี้ใจน้อยจะตาย นา
สักพักทั้งคู่เดินออกมาจากร้านขายเสื้อผ้า มือหนึ่งของเขา หิ้วถุงใส่ชุดนอน อีกมือกุมมือเธอไว้ เซียงเฉินนึกบางอย่าง ขึ้นได้ก็ก้มหน้าหัวเราะคิกคักเบาๆ

“หัวเราะอะไร?

“…” เธอสายศีรษะ

เขาขมวดคิ้วพลางส่งเสียงถามอีกครั้ง “หัวเราะอะไร?

“หัวเราะคุณน่ะสิ” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มตาหยีใส่ “ที่แท้คุณก็ ไม่ใช่ไม่รู้จักความรักซะทีเดียวนี่นา”

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ เขาแค่ซื้อ ชุดนอนคล้ายของตนเพียงชุดเดียวก็สามารถทำให้มีความสุข มากเพียงนี้ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ!

ไปเย่นิ่งเข้าใจถึงความหมายของเธอก็ทำหน้าเฉยเมยไม่

สนใจ “คิดบ้าอะไร? ผมก็แค่เห็นว่าชุดนี้สวยพอดีหรอก

แม้จะว่าไปอย่างนั้นแต่มือที่กุมมือเธอไว้กระชับแน่นอย่าง ไม่รู้ตัว

เซี่ยซิงเฉินรู้นิสัยปากแข็งของเขาดีจึงไม่คิดพูดเปิดโปง ทำที่พูดต่อไป “ถ้าคุณชอบใส่เสื้อคู่กับฉันนั้นเราก็กลับไปซื้ออีก หลายๆ ตัวเลยดีกว่า ฉันรู้ว่าในเมืองมีร้านหนึ่งที่ขายเสื้อคู่ โดยเฉพาะ หรือว่าเราลองไปเดินเล่นดูไหม? จะว่าไปคุณไม่ เคยเดินเล่นกับฉัน ในเมืองหลวงสักครั้งเลย

สวมเสื้อคู่กับหญิงสาว ยากนักที่ไปเย่นิ่งจะจินตนาการถึงภาพนั้นได้ น่าเกลียดจะตาย! เมื่อก่อนตอนที่อยู่โรงเรียนมีคู่รัก แบบนั้นไม่น้อย ในสายตาเขาแล้วเหมือนคนโง่ แต่เมื่อตอนที่ เดินผ่านร้านขายเสื้อร้านนี้ ตอนที่เขาเห็นชุดนอนลายโดราเอ ม่อนสีฟ้านั่นก็เดินเข้าไปอย่างไม่คิด

เพราะฉะนั้น จึงมีคำกล่าวว่าความรักมักทำให้คนดูโง่ คำ พูดนี้ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย

เดิมทีเซียซิงเฉินคิดว่าเขาส่ายหน้าปฏิเสธแน่ๆ แม้แต่ตัว เธอเองก็คิดคำพูดโน้มน้าวเขาไว้แล้ว แต่กลับได้ยินเขาส่ง เสียงตอบรับเพียง “อืม ทุกคำพูดที่เธอต้องการจะเอ่ยก็ถูกกลืน ลงคอไป เหลือเพียงความดีใจ

โทรศัพท์มือถือของไปเฉิงแผดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

เสียงดังต่อเนื่องกันเรื่อยๆ เหมือนเมื่อครู สีหน้าที่ยังดีอยู่ หยกๆ ก็วิ่งตึง เขาควักโทรศัพท์มือถือออกมา เซียซิงเฉิน ชำเลืองมองก็เห็นว่าบนจอแสดงชื่อว่า “คุณหญิงหลันถึง เธอเงยหน้ามองเขา “ทำไมไม่รับสายคะ?” เขาเม้มปากไม่ตอบ ทั้งทำสีหน้าเคร่งเครียด เซี่ยซิงเฉินไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรก็กล่าวเพียง “โทรมา หลายสายขนาดนี้คุณหญิงต้องมีเรื่องสำคัญกับคุณแน่ๆ ฉันว่า อาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับลูกสาวของเธอ

“ผมรับสายแป๊บหนึ่ง คุณยืนรอผมอยู่ตรงนี้แหละ” ไม่รอ ให้เธอตอบเขาก็หมุนตัวเดินแยกออกไปไกลระยะห้าเมตร
เซี่ยชิงเฉินยืนอยู่ตรงนั้นคอยมองแผ่นหลังของเขา ไม่รู้ เป็นเพราะตนคิดมากไปหรือเปล่า รู้สึกว่า….ตั้งแต่เขากลับมา อารมณ์ก็ขึ้นๆ ลงๆ ดีบ้างร้ายบ้าง ทั้งดูสีหน้าหนักใจอยู่ตลอด เวลา

แล้วก็เลี่ยงการรับสายโทรศัพท์…

เมื่อก่อนไม่ว่าจะสายจากใคร ความจริงเขาไม่คิดหลีก

เลี่ยง

เซี่ยซิงเฉินยิ่งคิดยิ่งไปไกล ยืนอยู่ริมข้างถนนพร้อมเตะหิน อ่อนก้อนเล็กไปมา ได้แต่หวังว่าตัวเองคิดมากไป

อีกด้านหนึ่ง

ไปเย่นิ่งแนบโทรศัพท์ชิดหู เสียงของคุณหญิงหลันถึงดัง แว่วมาจากอีกฝั่งของสาย

“ฉันไม่ได้รบกวนเธอใช่ไหม?” คุณหญิงหลันถึงพยายาม ควบคุมอารมณ์ไว้อย่างเต็มที่

“ประชุมตลอดเลยครับ ความหมายของเขาทั้งดูรำคาญ และห่างเหินเล็กน้อย

คุณหญิงหลันถึงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เมื่อก่อนเขาไม่ได้มีท่าทีแบบนี้

“ฉันรบกวนเอง แต่ฉันแค่อยากเรื่องคราวก่อนที่เธอพูดไว้”

“ยังสืบไม่เจอเลยครับ ท่านอย่ากังวลมาก ถ้ามีข่าวผม

จะแจ้งท่านเอง”

คุณหญิงหลันถึงทำที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ไม่มีข่าวคราว อะไรเลยจริงๆ เหรอ

“ท่านไม่เชื่อผมเหรอ?”

“ก็ไม่ใช่หรอก แต่ว่าเอกสารครบขนาดนั้น เดิมที่ฉันคิด ว่าถ้าจะสืบน่าจะง่ายมาก

ไปเย่นิ่งไม่ตอบคำถามแต่กล่าวเพียง “ทำให้ท่านผิดหวัง ชะแล้ว”

คุณหญิงหลันถึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความจริงเธอ หวังว่านี่เป็นคำโกหกของเขา แต่เขาจะมีเหตุผลอะไรที่ต้อง โกหกตัวเองล่ะ? “ไม่ว่ายังไง ก็ต้องขอบใจเธอมาก เรื่องนี้ก็ ฝากเธอหน่อยนะ”

“ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว นี่ก็เป็นเรื่องของคุณลุงผม ไม่ กล้าละเลย” คำพูดของเขาฟังดูแข็งเกินไป สายตาล้ำลึกเฉยชา ทอดมองไปตรงจุดห่างไกลออกไป

น้ำเสียงของคุณหญิงหลันถึงดูผิดหวังถึงที่สุด สุดท้ายก็ วางสาย ไปเยถึงถือโทรศัพท์มือถือไว้แน่น พักใหญ่ใบหน้ายัง คงขบกรามไว้แน่น

เซียซิงเฉินยืนอยู่ห่างออกไปหลายเมตร โบกมือให้เขาเป็นเชิงถามว่าเข้าไปหาได้ไหม

สายตาของไป๋เย่นิ่งจรดลง ใบหน้าเล็กของเธอที่ดู ระมัดระวัง แววตาฉายแววล้ำลึกมากขึ้น หน้าอกบีบรัด กะทันหัน ไม่รอให้เธอเข้ามาหาเขาก็ก้าวเท้าไป ส่งแขนยาวไป รั้งตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขนทันที

กลิ่นอายของชายหนุ่มครอบคลุมเธอไว้จนมิด ความคิด เหลวไหลภายในใจของเธอเมื่อครู่ถูกกวาดล้างไปจนหมดสิ้น

เขาออกแรงกอดรัดอย่างมาก แรงจนทำให้เธอเจ็บ ซึ่ง เธอก็ไม่อยากจะผละออกจึงพิงอกเขาไว้อย่างออดอ้อน สูดดมกลิ่นอายของเขา