ตอนที่ 301 ความจริงที่น่าตกใจ (1)

“ขอบคุณ” คุณหญิงหลันถึงรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาตรงหาง ตา เธอจึงไม่ปิดบังอีกต่อไป ในเมื่อมีเอกสารมาถึงตรงหน้าตน เห็นเขาคงรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว

“ทำไมเธอถึงมีข้อมูลพวกนี้ได้?” ในที่สุดก็ปรับอารมณ์ให้ สงบลงได้ถึงเอ่ยถามออกมา

“เพราะซิงเฉินสงสารท่านที่คิดถึงลูกสาวเลยวานผมช่วย ตามหา ความจริงผมว่าก็คงเป็นโชคชะตา เคยได้ยินคุณพ่อ ผมบอกว่าท่านกับคุณลุงผม” ไปเย่นิ่งหยุดชะงักไปชั่วครู่ ตาม องคุณหญิงหลันถึงแล้วพูดต่อไปตามตรง “ท่านกับคุณลุงผม เมื่อยี่สิบปีก่อนเคยรักกัน ใช่ไหมครับ?

คุณหญิงหลันถึงไม่ได้ตอบกลับเพียงแต่มือกำ ผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น

ไปเฉิงกล่าวต่อ “คุณลุงผมใช้ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิต ไปในคุก ในที่สุดตอนนี้ก็ออกมาได้แล้วแต่สุดท้ายกลับต้อง เดียวดายในช่วงบั้นปลายชีวิต ผมเลย….หวังว่าลูกสาวของท่าน ก็คือลูกสาวของคุณลุงผม อย่างน้อยให้เขาได้มีที่พึ่งพิงทางใจ คุณหญิง อยากให้ท่านเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่เคยมีต่อคุณลุง และเห็นแก่หน้าคุณพ่อผม ผมอยากให้ท่านบอกความจริงกับ ผม”
คุณหญิงหลันถึงเงียบไปพักใหญ่ ราวกับกำลังจมอยู่ใน ความรักในอดีตที่แสนหวานปนขมขื่นนั่น

สักพักเธอถึงพยักหน้าเบาๆ “ไม่ผิด ลูกคนนั้น…เป็นลูก

ของคุณลุงเธอจริงๆ…

ไปเยฉิงตาเป็นประกาย

คุณหญิงหลันถึงพูดต่อ “ตอนนั้นสภาพแวดล้อมในการใช้ ชีวิตของคุณลุงเธอมันแย่ยิ่งกว่าแย่ มีคนจ้องจะจับเขาอยู่ทั่ว ประเทศ ถ้าให้คนพวกนั้นรู้ว่าฉันมีลูกกับเขา พวกนั้นจะต้องไม่ ปล่อยเด็กไปอย่างแน่นอน…เพราะฉะนั้น ปีที่คลอดเด็กออกมา ฉันก็ได้ดูแค่แวบเดียวก่อนจะทิ้งเด็กไว้แล้วรีบวิ่งหนีไป แต่ตอน นี้กลับต้องมาเสียใจทีหลัง

คุณหญิงพูดไปก็เสียใจอย่างถึงที่สุด เห็นว่าน้ำตากำลังจะ ไหลลงมาอีกเพราะเก็บไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

ไปเย่นิ่งไม่ใช่คนที่ปลอบคนเก่ง โดยเฉพาะกับผู้หญิง จึง เงียบไปตามนิสัยแล้วนั่งอยู่ตรงข้ามคุณหญิงเงียบๆ

คุณหญิงหลันถึงพยายามควบคุมอารมณ์ ครู่หนึ่งจึงกล่าว “ให้เธอเห็นเรื่องน่าอายเข้าแล้ว

“ผมเข้าใจความรู้สึกท่านดี เหมือนท่านเลย ผมก็อยาก เจอหน้าลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นแล้ว ท่านวางใจเถอะ ภายในห้าวันจะต้องมีข่าวที่แน่ชัดกว่านี้ หรือ อาจจะใช้เวลาไม่ถึงห้าวัน
คุณหญิงหลันถึงสบายใจขึ้นมากจึงพยักหน้า “ถ้าเป็น อย่างนั้นฉันก็วานเธอหน่อยนะ

“แล้วฝังคุณลุงผม… ไปเปลิงหยุดชะงัก เปลี่ยนคำพูด

ใหม่ “คุณลุงผมที่อยู่ในคุกต้องคิดถึงท่านมากแน่ๆ เธอนิ่งไปชั่วครู่ เอ่ยเพียง “ทุกอย่างรอให้หาเด็กที่น่า สงสารคนนั้นเจอก่อนค่อยว่ากันเถอะ…

เธอยังมีความหวาดกลัวที่จะเจอหน้าอยู่ไม่น้อย ชายหนุ่ม ที่แสนหล่อเหลา ในความทรงจำ เวลาผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ในช่วงเวลานี้ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือตัวเอง ต่างมีใบหน้าที่เปลี่ยน ไป สุดท้ายก็คือกลัวว่าหากเจอหน้ากันแล้วท่าทางเปลี่ยนไปไม่ เหมือนเคยอย่างในความทรงจำ จะมีแต่ความผิดหวังและโศก เศร้า

ไปเย่นิ่งไม่คิดบังคับขืนใจแต่อย่างใด คุณหญิงหลันถึงลุก ขึ้นยืน ซึ่งก่อนจะเดินจากไปก็ทำซองเอกสารนั้นไว้ในมือ กอด ไว้เหมือนของรักแล้วเดินไป เมื่อไปเยฉิงเดินไปส่งเธอที่หน้า ประตู เธอยังคงหันกลับมาพูดย้ำอีกครั้ง “เฉิง เรื่องนี้ก็ รบกวนเธอหน่อยนะ!”

“ท่านวางใจได้”

ในขณะที่ประเทศ M เป็นเวลากลางคืนสี่ทุ่ม ฝั่งประเทศ 5 เพิ่งเช้าสิบโมง
เมืองเหลียงหนาวเย็นกว่า ในเมืองมากโข แต่อากาศ ปลอดโปร่งสร้างความสบายใจแก่ผู้คน

เซี่ยซิงเฉินกำลังช่วยเงินหมิ่นเตรียมอาหารเที่ยง เธอนั่ง ของๆ อยู่หน้าประตูห้องครัวเพื่อเด็ดผัก เขี่ยต้าไปหายตัวไป เล่นกับเพื่อนของเขาตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว

“เจอพ่อแม่เขาแล้วเหรอ?” เงินหมื่นได้ยินเธอเล่าว่าไปที่ บ้านตระกูลไปก็เงยหน้ามองอย่างฉงนใจ

“อืม เมื่อหลายวันก่อน

“คุยง่ายรึเปล่า?”

เซียซิงเฉินคิดครู่หนึ่ง “คุณหญิงใจดีมาก แต่คุณท่าน เหมือนจะไม่ได้คุยง่ายขนาดนั้น ลูกไปครั้งนี้ก็ไม่ได้คุยกันมาก

เงินหมิ่นมองเธอแวบหนึ่ง “ลูกอย่าให้โดนรังแกนะ เข้าใจ ไหม? ถ้าพวกเขาตกลงเรื่องของพวกลูกทั้งสอง ลูกก็แต่งงาน ซะ ถ้าซ้ายขวาไม่ยอมรับแล้วยังสร้างความลำบากใจแก่ลูก ก็ จบเถอะ การแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องของคนแค่สองคน แต่เป็น เรื่องของทั้งครอบครัว

เซี่ยซิงเฉินไม่ส่งเสียงตอบกลับ เธอนึกถึงคำสัญญาที่เธอ ให้ไปเย่นิ่งไว้เมื่อคืนก่อนที่ไปเยถึงจะไป ความสัมพันธ์นี้เธอจะ ไม่ถอยอีกเด็ดขาด

ความจริง…

ตอนนี้เธอท้อมาก บางทีเธออาจทำไม่ได้แล้วล่ะมั้ง! มีบางความสัมพันธ์ยิ่งอยู่ยิ่งฝังรากลึก ฝังตั้งแต่ดวงตาเข้าไปใน หัวใจ จากนั้นก็ค่อยๆ ซึมซับเข้าไปในไขกระดูก จนตัวเองก็ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่มันหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายตัว เอง

จนยากจะถอนตัว…

“เหม่ออะไร?” เงินหมิ่นมองเธอแวบหนึ่ง

เธอหลุดจากภวังค์ “แม่ แม่สบายใจได้ ลูกรู้ดี

เงินหมิ่นจึงไม่ได้พูดอะไรมากอีก หากจะว่าคนเป็นแม่ เธอ ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ ส่วนเรื่องความรักก็ย่อมก้าวก่ายไม่ ได้มาก

ภายในห้องครัวมีกลิ่นหอมโชยตลบอบอวล เงินหมิ่นลุก ขึ้นเปิดฝาหม้อออก ปูตัวหนึ่งถูกนิ่งจนตัวแดง เงินหมิ่นเรียก ให้ซิงเฉินไปหยิบอุปกรณ์จัดการปูที่ห้องของเธอ

“เก็บไว้ในตู้ด้านในสุด ไม่ได้ใช้หลายปีแล้วไม่รู้ขึ้นสนิม

ไปรึยัง”

“ลูกลองไปดูก่อน” เซียซิงเฉินล้างและเช็ดมือแล้วก็เดินเข้าตัวบ้านไปเงินหมิ่นใช้ตะเกียบคีบปูออกมาทีละตัวๆ พักใหญ่ก็ยังไม่เห็นซิงเฉินออกมาสักที
“ชิงเฉิน?”

เธอเอ่ยเรียกไปที เมื่อไม่ได้ยินเสียงก็เดินเข้าไปในห้อง เปิดประตูห้องออกก็เห็นเธออยู่ข้าง ก้มดูกล่องหนึ่งอย่าง

สนใจ กล่องนั่น… หัวใจเงินหมิ่นกระตุกวูบ สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที สาวเท้า

เข้าไปแล้วฉกกล่องนั่นเข้ามาในอ้อมกอดตน

“ให้ลูกมาหยิบของ แต่ลูกกลับมายืนเหม่ออยู่ตรงนี้เนี่ยมะ”

เงินหมิ่นกำลังจะเก็บกล่องนั้นเข้าที่เดิม

“แม่ ผ้าผืนนั้นกับหยกในกล่องมาจากไหนเหรอ?” เซียซิง เฉินสงสัยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อเห็นปฏิกิริยาของมารดาเข้าก็ ยิ่งสงสัย “แม่เก็บดีขนาดนี้ เป็นของรักอะไรกัน ให้ลูกดูไม่ได้ เหรอ?”

เงินหมิ่นเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ “แม่?” เซี่ยซิงเฉินเรียกด้วยน้ำเสียงสงสัยไปที

เงินหมิ่นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ไม่ใช่ของรักไม่รักอะไร หรอก”

เธอพูดพร้อมเปิดฝากล่องออกมา เซียซิงเฉินเพิ่งเห็นมัน ไป ก็แค่ผ้าสีฟ้าผืนหนึ่ง บนนั้นปักด้วยลายดอกกล้วยไม้ที่สวยงามมาก แต่หยกนั่น
คราวก่อนเห็นหยกที่คล้องอยู่บนคอของคุณไปชิงรั่ง เธอ รู้สึกว่าช่างคุ้นตา หยกชิ้นนี้ที่อยู่ในกล่อง ใช่ว่าจะเป็นชิ้น เดียวกันกับของเขา แต่เหมือนจริงๆ อย่างน้อยก็รูปทรงที่ คล้ายกันมาก

“หยกนี้ให้ลูกเก็บไว้เถอะ” เงินหมิ่นหยิบหยกออกมาแล้ว วางไว้บนมือเธอ “ตอนนี้อากาศหนาว ลูกก็อย่าห้อยไว้บนคอ แม่จะให้ถุงเล็กๆ ไว้ให้ลูกเก็บใส่นะ

“แม่ หยกนมาจากไหน?

ตอนที่ได้ตัวเธอมา หยกนั้นก็ถูกห่อไว้ในผ้าอ้อมสีฟ้าผืน นั้น เงินหมื่นไม่ได้พูดออกไป กล่าวเพียง “ลูกเป็นเด็กคลอด ก่อนกำหนด สุขภาพร่างกายไม่แข็งแรงนัก หยกนี่แม่ได้มา จากแม่หมอคนหนึ่งเพื่อคุ้มครองลูกให้มีสุขภาพแข็งแรง”