ตอนที่ 299 ความรู้สึกรัก (7)

ไปเย่งเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “ลองซื้อผมตอนนี้เลยไหม?”

เซี่ยซิงเฉินแลบลิ้น

ความจริงหากวันใดไปเย่นิ่งไม่ต้องการตัวเองแล้วจริงๆ ด้วยอารมณ์ที่ย่ำแย่ของเขานี้ หากตนตามซื้อเขาอย่างที่ว่าคง ถูกเขาถีบกระเด็นไปไกลแล้ว

อาจเป็นเพราะวันรุ่งขึ้นเขาก็จะไปแล้ว หรืออาจเป็นเพราะ คำพูดของเธอที่ไม่เป็นลางดีเหล่านั้น ส่งผลต่อทั้งคู่อยู่ไม่มากก็ น้อย ฉะนั้นเขาถึงได้รุนแรงกับเธออยู่ทุกรอบไป

ตามนิสัยอย่างคนไปเย่นิ่งแล้วอยู่บนเตียงต้องกำสิทธิ์ผู้ ควบคุมเท่านั้น ยิ่งขับให้เรือนร่างผอมบางของเซี่ยซิงเฉินดู อ่อนแรง รับไม่ไหวแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้

เธอรู้สึกว่าตนเป็นเหมือนสำเภาที่ลอยเคว้งคว้างอยู่กลาง มหาสมุทร ถูกคลื่นใหญ่ซัดไปมา มีบางเวลาที่เซี่ยซิงเฉินเองก็ อารมณ์คุกรุ่นขึ้นมาจึงใช้ปลายนิ้วข่วนเขา เขาก็จับมือเธอเข้า ปากแล้วขบกัด

ท่าทางอดกลั้นขณะมีอารมณ์ของเขาช่างเซ็กซี่เหลือเกิน มองแวบเดียวก็ใจสั่นไปหมด
เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองยอมแพ้แล้ว จมอยู่ในเงื้อมมือ ความรุนแรงแต่เร้าใจ อ่อนโยนและพัวพัน ยิ่งอยู่ยิ่งลึก ยิ่งอยู่ ยิ่งลึก…

กระทั่งผ่านไปค่อนคืนไปเย่งถึงยอมปล่อยเธอ เธอปวด ร้าวไปทั้งตัวพลางนอนซบอยู่ในอ้อมแขนเขา หายใจได้กลิ่น อายของเขาถึงทำให้ความกังวลในใจสลายตัวไปจนหมดสิ้น

วันรุ่งขึ้น

ตั้งแต่เช้าตรู่ขณะที่ไปเย่งกำลังทำธุระส่วนตัวอยู่ในห้อง อาบน้ำ เซียซิงเฉินก็ตื่นพอดี เมื่อคืนนอนดึกมากจนตอนนี้ก้ม ตัวลงยังปวดอยู่ เธอยืนพิงขอบประตูมองเขาอย่างเหนื่อยอ่อน

“มานี่มา” เขากวักมือเรียกเธอ น้ำเสียงตอนเช้าที่แหบ แห้งเล็กน้อยนั่นเซ็กซี่แทบตาย

เซี่ยซิงเฉินเดินเท้าเปล่า เขากำลังใช้มือหนึ่งกำแปรงสีฟัน อีกมือโอบเธอเข้ามาในอ้อมอก เซียซิงเฉินโอบแขนกอดรอบ คอเขาไว้อย่างออดอ้อน พิงหัวไว้บนไหล่เขาพร้อมปิดเปลือก ตาคล้ายกำลังจะนอน

“อย่าเหยียบพื้น เหยียบหลังเท้าผมไว้” เขากล่าวเสียงเบา “พื้นมันเย็น”

เธอรับเสียง “อืม” เสร็จก็ยกเท้าเหยียบขึ้นไปอย่างเชื่อฟัง สองเท้าของเธอทั้งขาวและเล็กวางไว้บนหลังเท้าเขากำลังดี ทั้ง คู่แนบแน่นกว่าเดิม ซึ่งเซี่ยซิงเฉินชอบความรู้สึกนี้มากเป็นพิเศษ หัวเราะไปที่แล้วหยีตามองเขาอย่างเกียจคร้าน “โมง แล้วคะคุณถึงตื่น”

“เพิ่งหกโมงกว่า ผมทำคุณตื่นเหรอ?”

“คุณตื่นฉันก็รู้แล้ว…” ข้างกายที่ไม่มีเขามันรู้สึกโหวงๆ แปลกๆ ต่อให้กำลังอยู่ในฝันก็เหมือนกัน

ไปเฉิงบ้วนปากแล้วใช้ผ้าเช็ดซับหน้าลวกๆ ถึงได้อุ้มเธอ ไปไว้บนเคาน์เตอร์กระจก ไม่สนว่าเธอตื่นดีแล้ว หรือยังง่วงงุน อยู่ จับปลายคางเธอไว้แล้วจรดริมฝีปากลงไป

ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นมินต์ที่ทำให้เธอได้สติขึ้นมาบ้าง ใบหน้าขึ้นสีเรือพลางใช้มือดันตัวเขา “ฉันยังไม่ได้แปรงฟัน…”

“ไม่รังเกียจคุณหรอก” เขาตอบเสียงเบาแล้วกดจูบให้ แนบแน่นกว่าเดิม ส่งกลิ่นมนต์เข้าโพรงปากเธออย่างเต็มที่ กลิ่นอายทั้งคู่ปะปนกันไปทั้งอ่อนหวานและลึกซึ้ง เอาแต่ใจและ ผูกพัน นี่คงเป็นความรู้สึกรักล่ะมั้ง….

มือของเซี่ยซิงเฉินเข้าที่นิ้วเรียวยาวของเขา หลังสิ้นสุด การจูบก็ไม่ได้ผละออกห่างกัน ความง่วงในดวงตาเธอหายไป มากแล้วเธอนั่งมองเขาอยู่ตรงนั้น แววตาที่แฝงด้วยอารมณ์ ความรู้สึกทำให้ไปเย่นิ่งใจสั่น นิ้วของเขาจิ้มอยู่เหนือดวงตา เธอไปมา “จ้องผมขนาดนี้อยากให้ผมพาคุณไปด้วยเหรอ?”

เซี่ยซิงเฉินนิ่งไปชั่วครู่ สายตาเธอสื่อตรงเกินไปเหรอ?

“คุณดูดีเกินไป ก็เลยมองเพลินไปหน่อยค่ะ”
“ทักษะเยินยอของคุณในตอนนี้ดีขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ” ไป เฉิงบีบใต้คางเธอแล้วส่ายไปมา อารมณ์ดีไม่หยอก “ในเมื่อ ดูดีขนาดนี้ ก็พาคุณไปแล้วให้คุณต้องทุกวันเลยดีไหม?”

เซี่ยซิงเฉินสายศีรษะ แขนคล้องคอเขาไว้แล้วสไลด์ตัว ลงจากเคาน์เตอร์ “ฉันต้องไปหาแม่ฉัน แต่ตอนคุณเจอคุณ หญิงหลันถึงที่ประเทศสัมพันธมิตร ช่วยฝากทักทายแทนฉัน ด้วย ถามว่าสุขภาพเธอตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้วด้วยนะคะ”

ไปเย่งลูบผมเธอ “คุณสองคนเหมือนจะถูกชะตากันนะ”

“นั่นสิคะ ไม่รู้เพราะอะไร แค่แวบแรกที่เจอก็รู้สึกถูก

ชะตา”

“ลูกสาวของเธอต้องหาเจอในเร็ววันแน่ ได้แต่หวังว่าถึง ตอนนั้นลูกสาวของเธอจะเหมือนคุณ ถูกชะตา

เซียซิงเฉินหัวเราะ “นั่นเป็นลูกในไส้เลยนะคะ ก็ต้องถูก

ชะตา ถ้าหาเจอคุณหญิงต้องดีใจมากแน่ๆ!

ไปเย่นิ่งรู้ว่าเธอเองก็ดีใจแทนคุณหญิง “ถ้าหาเจอจริงๆ จะบอกคุณเป็นคนแรกเลย

ตอนนั้นเขาคิดเช่นนี้จริงๆ แต่เมื่อรู้ความจริงเข้าเขากลับ หวังให้เธอไม่รู้ความจริงไปตลอดชีวิต

“มือคุณ! ต้องทายาตามเวลา ห้ามแตะน้ำ” ไปเย่นิ่งคว้า มือเธอไว้แล้วดูแวบหนึ่ง หัวคิ้วยังคงขมวดแน่น “มีอะไรก็เรียก คนอื่น เข้าใจไหม?”
คนคนนี้ ทั้งที่กำลังพูดแสดงความเป็นห่วงแต่น้ำเสียง กลับยังแข็งกร้าวเช่นเดิม

เซียซิงเฉินทาวหวอดอย่างเกียจคร้านไปที่ “หนวดคุณที่ม คนอื่นได้แล้ว คุณโกนหน่อยเถอะค่ะ ฉันจะลงไปดูอาหารเช้า เดี๋ยวรอทานพร้อมกับคุณ

เซี่ยซิงเฉินยืนส่งไปเย่นิ่งจากไป ถึงได้ให้ยกังนั่งเป็น เพื่อนเธอขับรถไปที่ทำเนียบประธานาธิบดี

ขบวนรถของเขาอยู่ตรงหน้าตัวเอง ทั้งที่ความห่างที่กำลัง จะพบเจอมันแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น แต่หัวใจเธอกลับรู้สึก โหวงแปลกๆ คล้ายจะจากกันไปเนิ่นนาน

กระตุกยิ้มมุมปากพลางรู้สึกตัวเองช่างน่าขำ สูดหายใจ เข้าเฮือกใหญ่เพื่อเรียกสติ จดจ่อสมาธิไว้ตรงหน้าถนนหนทาง ภายหน้า

เมื่อถึงสำนักงานพนักงานทุกคนก็ได้รับอีเมลฉบับหนึ่ง อย่างพร้อมเพรียง

หัวข้ออีเมลคือ เพื่อบรรยากาศที่ดี งดเรื่องงมงาย

เซี่ยซิงเฉินกดเข้าไปดูก็เห็นว่าเป็นอีเมลที่ห้ามที่ทำงานเผย แพร่สิ่งงมงายอย่างเข้มงวด ฉะนั้น…นี่เขาออกคำสั่งเพื่อเรื่อง เมื่อวาน โดยเฉพาะเลยอย่างนั้นเหรอ?

เซี่ยซิงเฉินดูจบก็ได้ยินเสียงบ่นอุบของหลี่หมิง “ถ้างั้นไม่กระดาษของฉันก็เอามาที่ห้องทำงานไม่ได้แล้วสิ

“ของเธอนี่มันสิ่งงมงายโดยแท้จริงเลย บนไพ่ของเธอ บอกแล้วนะว่าวันนี้ฉันจะเจอเนื้อคู่ของฉัน ถ้าฉันไม่เจอ ต่อให้ หัวหน้าแผนกไม่ยึด ฉันก็จะเผาให้หมด!” อวิ๋นตวนแผ่นเสียง พูด

“ถ้าวันนี้เธอเจอ เธอก็จะยอมฉันแล้วใช่ไหม

“อือ! ถ้าฉันเจอก็ถือว่าเธอพูดจริง! เฮ้ แต่เธอว่า เบื้อง บนรู้ได้ไงว่าเราเล่นของพวกนี้? หรือว่ามีคนแอบฟ้องเราเห รอ?”

เซี่ยซิงเฉินที่กำลังดื่มน้ำ เมื่อได้ยินคำพูดของอวนตัวน แล้วก็เผลอสำลักน้ำไปที่จนไอไม่หยุด

ถ้าจะว่าฟ้อง…ก็ต้องโทษเธอสินะ? แถมเธอยังฟ้องไปที่

ท่านประธานาธิบดีโดยตรงเลยด้วย!

“เธอไม่เป็นนะซิงเฉิน?” อวิ๋นตวนหันหน้ามาถาม

“เปล่า ไม่เป็นไร” เซียซิงเฉินรีบส่ายหน้าโบกมือเป็นเชิง ปฏิเสธ ถ้ารู้ว่าเธอเป็นคนฟ้อง ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครดีกับเธออีก

“คำพูดของหลี่หมิงเมื่อวานเธอก็อย่าเก็บไว้ในใจนะ ยัย นั่นก็พูดมั่ว เธอดูสิ วันนี้ฉันไม่เจอเนื้อคู่แน่ๆ เธอว่าฉันทำงาน ทั้งวัน ไม่ได้ไปไหนเลย ฉันจะเจอเนื้อคู่ได้ยังไง ใช่ไหมล่ะ?”