ตอนที่ 287 จริงจังกับความรัก (7)

ขยับใบหน้าเข้าใกล้ เขากดเสียงต่ำ พ่นลมหายใจรดใบหน้า เธอ ความรักลอยเต็มกลางอากาศ เซียซิงเฉินใจเต้นรัว ใบหน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่อ จู่ๆ ก็รู้สึกว่า

ภายในรถนั้นอบอุ่นขึ้นทันใด

แพขนตาเธอกะพริบเบาๆ หัวเราะไปทีก็เม้มปากไม่ตอบ แต่คำตอบนั้นทั้งสองกลับรู้อยู่แก่ใจ

ทั้งคู่พูดคุยกันไปเรื่อยๆ เธอเล่าเรื่องตอนเด็กของต้าไป ตั้งแต่เขาเกิด เขาฝึกพูดได้ครั้งแรกจนเรียกคุณแม่ได้ แต่กลับ ฝึกเรียกคุณพ่อได้อย่างน่าแปลกใจ

หากพูดถึงเด็กน้อย เธอมีคำพูดที่ไม่มีจบสิ้น ไปเย่นิ่ง

ตั้งใจฟัง

ยามที่เธอเอ่ยถึงลูก ความอ่อนโยนบนใบหน้าทำให้เขา รู้สึกผ่อนคลายและซาบซึ้งใจ บางทีที่เล่าถึงเรื่องเศร้าใจใน อดีต หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นจะยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด อดอยากจะ กอดเธอแน่นๆ ไม่ได้

ทั้งสองพูดคุยกันไปเช่นนี้ตลอดทาง เวลาผ่านพ้นไปอย่าง รวดเร็ว เมื่อรถจอดนิ่ง เซี่ยซิงเฉินถึงรู้สึกตัว
เมื่อเงยหน้ามองเห็นบานประตูอันเยือกเย็นที่แสนคุ้นเคย ก็แข็งที่อไปทั้งตัวและไม่ทันประมวลความคิด

จงซัน!

แม้จะมาตอนกลางคืนแต่สถานที่แห่งนี้ เธอยังคงจดจำได้

เพียงแต่…

เหตุใดตนถึงมาที่นี่ได้?

“คุณจะพาฉันไปทานข้าวไม่ใช่เหรอ?” เซี่ยซิงเฉินมองเขา แวบหนึ่ง “คุณมีธุระที่นี่เหรอคะ?”

พวกเหลิงเฟยลงไปรอพวกเขาตรงนอกรถแล้ว ไปเย่นิ่งไม่ รีบลงรถ เพียงแค่หันไปมองเธอ “ที่ทานข้าวคืนนี้ก็คือด้านใน ประตูบานนี้ ต้าไปก็อยู่

เซี่ยชิงเฉินเพิ่งเข้าใจ แต่ก็รู้สึกเหลือเชื่อ

“คุณหมายความว่า…” เธอตัวเองแล้วก็ชี้ไปยังประตูบาน

นั้น

เขาหยักหน้า “อยากพาคุณไปพบคุณแม่ ความจริงต้อง พบพวกเขาตั้งนานแล้ว คราวก่อนคลาดกัน แต่ตอนนี้คุณคิดดู ก่อนได้”

ไปเฉิงยกมือดูเวลาบนข้อมือตัวเองแวบหนึ่ง “เหลืออีก ยี่สิบนาทีก่อนถึงเวลาทานข้าว มีเวลายี่สิบนาทีให้คุณคิด
เซียซิงเฉินไม่พูด แค่เชยหน้ามองประตูบานนั้น อะไรพลางเปิดประตูรถลงไป

ไม่มีรอ

มาถึงหน้าประตูบานนี้แล้ว เธอจะยังถอยได้อีกเหรอ? ใน

เมื่อเขาพาตนมาโดยไม่คิดอะไร เธอก็ทำได้เพียงเข้าไปทั้ง

อย่างนั้นแล้วล่ะ คุณท่านกับคุณหญิงไม่ชอบตัวเอง ดูถูกตัวเอง ก็ใช่ว่า เป็นความผิดของเธอ เธอให้กำเนิดลูกแก่ตระกูลไป เธอคิด

เหตุผลที่ตัวเองต้อยยามอยู่ต่อหน้าพวกเขาไม่ออก

เดิมที่พวกเขาไม่ถือว่าตนเป็นแม่ของลูก หากตนมาถึงนี้ แล้วถอย ก็ยิ่งทำให้พวกเขาดูถูกตัวเองไปอีก

ไปเย่นิ่งคอยมองเธอที่ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าอยู่นอกรถ เป็น ผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด รูปปากงามโค้งขึ้น คว้า เสื้อกันหนาวของตัวเองแล้วลงรถคลุมไว้บนตัวเธอ

“สวยมาก ไม่ต้องจัดแล้ว” พูดไปอีกมือก็กุมมือเธอไว้ จูง เธอเดินไปตามด่านป้อม

คนในด่านป้อมไม่ใช่คนเมื่อคราวก่อนแล้ว เซี่ยซิงเฉิน

ย่อมไม่รู้ ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อน คนในด่านป้อมก็เปลี่ยนไป หมดแล้ว

เธอกำลังจดจ่อกับรูปลักษณ์ภายนอกในเวลานี้ของตน

“สวยแน่นะ แต่ตั้งแต่เช้าคุณก็ไม่พอใจกับชุดของฉันใน วันนี้ไม่ใช่เหรอคะ? ฉันไปพบคุณพ่อคุณแม่ของคุณแบบนี้จะถือว่าไม่ให้เกียรติหรือเปล่า” เซียซิงเฉินถามพรวดทีเดียว หลายคำถาม แล้วจัดผมของตัวเองไปอีกที จากนั้นก็นึกอะไร บางอย่างได้แล้วพูดตัดพ้อ “ช่างเถอะ ไม่ว่ายังไงตั้งแต่เรื่อง ครั้งก่อน ฉันก็ไม่ได้ดูน่าให้เกียรติในสายตาพวกเขาอยู่แล้ว

“ตื่นเต้นเหรอ?” เขาถาม

“ก็ต้องมีบ้าง” เซียซิงเฉินสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่แล้ว คอยเดินประกบข้างเขา เดิมที่ประตูบานนั้นปิดตายสำหรับเธอ ประตูบานโตมโหฬารกำลังค่อยๆ เปิดออก คนในด่านป้อม ทยอยออกมาต้อนรับ

แม้จะสงสัยในสถานะของเซียซิงเฉิน แต่สายตาทุกคนยัง คงหลุบตาลงอย่างเคารพไม่กล้าลอกแลก

พวกเขาทั้งสองจับมือเดินไปตามทางในสวน ทางเดินหิน ข้างๆ เต็มไปด้วยใบแปะก๊วยที่เหี่ยวเฉา แม้ฤดูหนาวจะอากาศ แห้งแล้งและมีลมพัดโกรก แต่ก็มีความโรแมนติกไปอีกแบบ เซี่ยซิงเฉินมองทิวทัศน์รอบด้านทั้งสวน ก็ผ่อนคลายมากขึ้น

ดูท่าคุณท่านกับคุณหญิงจะเป็นคนชอบความเงียบสงบ สายตามองทิวเขาในสวนที่น่ารื่นรมย์ใจ ปลาแหวกว่ายในบ่อ น้ำช้าๆ ช่างเป็นสภาพแวดล้อมที่สบายเหลือเกิน

รถของพวกเหลิ่งเฟยค่อยๆ ตามอยู่ด้านหลัง คอยรักษา ระยะห่างอย่างพอเหมาะ

ไปเย่นิ่งจูงมือเธอเข้าไปคล้ายกำลังเดินเล่น เดินเข้าไปเช่นนี้เอื้อให้พวกเขามีเวลามากพอที่จะเตรียมใจกว่าการนั่งรถ ไปถึงหน้าบ้านทีเดียว

ภายในบ้านกำลังครื้นเครง

คุณท่านไปกลับมาแต่เช้าแล้ว พาหลานชายตัวน้อยเล่น ปลาอยู่หลังสวนหย่อม เซียต้าไปเคยมาเมื่อครั้งก่อนแต่ อารมณ์ไม่ดีเท่าใด แต่ครั้งนี้อารมณ์ดีตลอด ท่าทางชื่นชอบน่า ดู เมื่อคุณท่านและคุณหญิงไปเห็นเข้าก็ย่อมดีใจไปด้วย

“อากาศแบบนี้ยังออกมาเล่นน้ำ คุณคะ หยุดเล่นเถอะ เดี๋ยวหลานชายเราก็เป็นหวัดหรอก” คุณหญิงไปกังวลใจ พลางหยิบเสื้อกันหนาวตัวเล็กออกมาเพื่อจะสวมให้เขา เสื้อ ใหม่ทั้งชุด เด็กน้อยมาไม่บ่อยนักแต่ทางนี้กลับเตรียมห้อง สำหรับเขาไว้เสร็จสรรพ ในตู้เต็มไปด้วยของใช้ตั้งแต่ชิ้นเล็ก ยันชิ้นใหญ่อย่างพร้อมเพรียง

คุณท่านมองแวบหนึ่งก็ขมวดคิ้ว “ทำอะไร? ทำอะไรอีก อายุน้อยคุณก็ให้เขาใส่หนาขนาดนี้ ถ้าวันหลังทนความหนาว ไม่ได้จะถือว่าเป็นลูกผู้ชายได้ยังไง?!

“พูดเหลวไหล! ต้าไปอายุแค่สี่ขวบ คุณนึกว่าเป็นลูกน้อง ในมือคุณหรือไง!” คุณหญิงไปไม่สนว่าจะทนหนาวหรือไม่ทน หนาว เธอต้องการเพียงหลานชายสุดที่รักของเธอต้องไม่หนาว

“สี่ขวบแล้วยังไง? ตอนที่ผมสี่ขวบก็มุดกองหิมะตัวเปล่าแล้ว!”

คุณคือเขา

ทั้งที่เป็นสูงวัย

ๆ

มือหนึ่งเซี่ยไปดึงมือคุณหญิงไปไว้ อีกมือมือคุณ ท่านเงยศีรษะน้อยขึ้นจ้องมองคนสูงด้วยน่าสงสาร ย่า ทะเลาะกันถ้าไปรักย่าเลยชอบเหรอ”

เซี่ยต้าไปคนแก่นั้นต่อตนมากจึงจงใจกล่าวนั้น ต่างจากคิดว่าพอพูดเช่นแล้ว แก่ทั้งหยุด ชะงักทันที หญิงรีบนั่งยองลงกอดปลอบหลานชาย สุดที่จะยังทะเลาะฝ่ายได้อย่างไร

คุณหญิง คุณท่าน คุณหนูใหญ่มาถึงแล้ว

น้าหลินเดินไปยังหลังบ้าน

“คุณป้าดวงกลมโตของเซี่ย

เสียงเงียบลงไป๋ซูเย่เข้ามาทันที เธอสวมเสื้อผ้าหนามาก แม้เสื้อกันหนาวตัวนอกยังบาง เธอก้าวเดินข้าง หน้าแล้วตัวต้ามากอด ให้เด็กน้อยจับตัวเองสองเอ่ยทักทายผู้อาวุโสสองท่าน “คุณพ่อ คุณแม่