ตอนที่ 285 จริงจังกับความรัก (5)

นี่เป็นสิทธิพิเศษที่ไม่ใช่คนทั่วไปจะยืนอยู่ตรงนั้นได้ อย่าพูดถึง เธอเลยแม้แต่เหลิงเฟยที่ติดตามเขามาหลายปียังไม่มีสิทธิ์ยืน ตรงนั้น

“ทำไมเป็นคุณอีกแล้วล่ะ?” หลันแย่ขมวดคิ้วมองเชียง

เฉิน

เซี่ยซิงเฉินแย้มปาก สีหน้าราบเรียบ “บังเอิญน่ะค่ะ”

ไม่ได้สนใจแววตาไม่เป็นมิตรจากหลันเย่ ในเมื่อรอบข้าง เขามักมีดอกไม้ผุดขึ้นเป็นประจำ

หลันเย่ไม่ชอบคำว่า “บังเอิญ” นี้จริงๆ! เทียบกับคำตอบ

ง่ายดายของเซี่ยซิงเฉินแล้วสีหน้าเธอแย่ยิ่งกว่า

“นั่งสิ” ไปเย่งชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงาน ใต้โต๊ะ ทำงานมือของเขายังกุมมือของเธอไว้อยู่ เซี่ยซิงเฉินขึ้นอยู่สัก ครูก็ไม่อาจดึงมือออกได้ กลับถูกเขากระชับแน่นกว่าเดิม เธอ ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการทำอะไรกันแน่

“เฉิง คุณนัดฉันมาทำไมเหรอ?” หลันเต่พยายามเป็น เฉยความเป็นอยู่ของเซี่ยซิงเฉิน ยิ้มวางกระเป๋าถือไว้ข้างๆ สองมือซ้อนทับไว้บนโต๊ะทำงาน “ที่แบบนี้มีคนนอก คงไม่ สะดวกคุยเท่าไร ทำไมคุณไม่นัดฉันที่เดิมของเราคราวก่อนล่ะ?”

เธอจงใจพูดให้คลุมเครือ

เซียซึ่งเป็นที่อยู่ข้างๆ ไม่ส่งเสียงอะไร แต่สายตาเหล่มอง ไปทางเขา จิกเล็บใส่นิ้วเขาอยู่ใต้โต๊ะ

ใต้โต๊ะนั้นเขาบีบนิ้วมือเธอเบาๆ เป็นพักๆ ยามที่เงยหน้า มองหลันเยี่ยังคงสีหน้าเรียบนิ่งสุขุม ท่าทางเย็นชาติตัวออก ห่าง “ไม่ต้องหรอก ยังไงวันหลังโอกาสที่จะพบหน้ากับคุณหลัน คงน้อยลงไปอีก

ยามนี้ไปเฉิงถึงยอมปล่อยมือเซียซิงเฉิน

หยิบโทรศัพท์ของเธอแล้วดันไปตรงหน้าหลันเย่ “คุณจ้าง คนถ่ายเหรอ? ฝีมือถ่ายรูปดีไม่หยอก

หลันเย่มองเห็นรูปภาพเหล่านั้นก็เข้าใจในทันที เธอไม่คิด จะปิดบังอะไรอยู่แล้ว เมื่อครั้งที่ส่งรูปไปให้เซียซิงเฉินก็คิดไว้ แล้วว่าสักวันเขาคงสืบได้

“จะบอกว่าฝีมือถ่ายรูปดีไม่หยอก ควรบอกว่านางแบบ สวยมาก เหมาะกันมาก?” หลันเย่วางโทรศัพท์มือถือลงด้วย ท่าทีตรงไปตรงมา “เฉิง ไม่ผิดที่รูปพวกนี้ฉันสั่งให้ถ่าย แต่ ฉันไม่ได้ตัดต่อรูป รูปทุกใบเป็นของจริงทั้งนั้น ไม่ใช่เหรอ?”

“รูปพวกนี้หลอกลวงเกินไป ผมกลัวว่า ในตอนที่คุณโกหก คนอื่นอยู่ก็จะโกหกตัวเองไปด้วย” ไปเฉิงชายตาเหลือบมอง เธออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง
ใบหน้าได้อารมณ์ คำพูดที่กล่าวออกมาก็นิ่งเสียจนไม่มี ความรู้สึก “หลันเย่ สิบปีก่อนผมปฏิเสธคุณไปตรงๆ แล้ว ใน เมื่อคุณไม่เข้าใจ ถ้าอย่างนั้นสิบปีหลังผมจะบอกคุณอีกครั้ง อย่าเสียเวลากับผมเลย ยิ่งคุณปรากฏตัวต่อหน้าผมมากเท่าไร ผมก็ยิ่งรังเกียจ!

สีหน้าหลันเยเปลี่ยนไป มือที่วางไว้บนโต๊ะกำแน่นเพื่อ สกัดกลั้นอารมณ์ เธอมีความภาคภูมิใจของตัวเอง ไม่เคยถูกผู้ ใดเหยียดหยามขนาดนี้มาก่อน แถมยังหยามต่อหน้าศัตรู หัวใจตัวเองอีก!

“สิบปีก่อนคุณหยามฉันไม่พอ สิบปีให้หลังคุณยังจะหยาม ฉันอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้อีกเหรอ?”

เขาขยับปากบาง คำพูดที่กล่าวออกมาใจร้ายขึ้นเรื่อยๆ

“รนหาที่เอง!”

สีหน้าหลันเยซีดเซียว นิ้วมือแน่นจนแทบหัก จู่ๆ เธอก็ ลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นไปทางเซียซิงเฉิน ดวงตาแดงก่ำ “คุณ รังเกียจฉันก็เพราะเธอเหรอ?”

ไปเย่นิ่งนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางราบเรียบ ไม่พูดอะไร ไม่ ปฏิเสธคำถาม เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่านิ้วมือของหลันเย่ยิ่งกว่าปืนที่ แหลมคมจนอยากจะเจาะทะลุกายเธอนับครั้งไม่ถ้วน

“เธอเป็นผู้หญิงของหยูเจอหนุนนะ!” หลันเย่กัดฟันพูดออก มาทีละค่า
“แล้วยังไง ตอนนี้ก็เป็นผู้หญิงของผมไง” ไปเยถึงลุกขึ้น ยืน กางแขนออกแล้วรวบตัวเซี่ยซิงเฉินเข้าในอ้อมแขนทันที ลงแรงหนักที่เอวเล็กน้อย สายตาที่มองเธอทั้งล้ำลึกและ อันตราย คล้ายกำลังตักเตือน

เซียซิงเฉินนิ่ง คนคนนี้ยังคิดเล็กคิดน้อยอยู่อีกเหรอ?

ฉากนี้สะท้อนเข้าตาหลันเย่ กลับกลายเป็นเธอรู้สึกว่า กำลังแสดงความรักต่อหน้าเธอชัดๆ

“ต่อให้เธอมีลูก คุณก็ไม่สนใจเหรอ?! เธอเคยมีลูกให้หย เจอหนุนแล้วนะ! เฉิง ผู้หญิงที่ท้องก่อนแต่งจะดีได้แค่ไหน กัน?”

ไปเย่นิ่งไม่ตอบหลันเย่ แต่มองเซียซิงเฉินด้วยแววตาลึก ซึ่งแวบหนึ่ง เธอสอดประสานสายตากับเขา เห็นแววหม่นจาก นัยน์ตาเขาได้อย่างชัดเจน แม้เขาจะไม่พูดอะไรแต่เซียซิงเฉินรู้ ว่าเขาคงคิดมากกับประโยคสุดท้ายของหลับเย

ความจริงคำพูดเหล่านั้น ในตอนนี้ สำหรับเธอแล้ว ไม่มี ฤทธิ์ทำร้ายอะไร เธอสายศีรษะเป็นเชิงว่าอย่าสนใจ

แววตาไปเย่นิ่งอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย สุดท้ายทำเพียงกดต่อ สายโทรศัพท์ “ส่งคุณหลันลงไป

หลันเย่เดินลงไปจากตึกด้วยอารมณ์คุกรุ่นเต็มอก หาก เป็นสิบปีก่อนคงร้องไห้แล้ว โดยเฉพาะคำว่า “รนหาที่เอง” ของไปเย่นิ่ง เหมือนตบหน้าเธออย่างแรงฉาดใหญ่

เธอเดินออกจากสำนักงาน ปะทะกับลมหนาวจนเธอแสบ ตาทันที อารมณ์เดือดยังคงอยู่ ควัก โทรศัพท์มือถือออกมาแล้ว โทรไปหาคุณพ่อหลันนั้น หลันนั้นฟังแล้วก็โทรไปฟ้องคุณหญิง ไปอีกที

คุณหญิงไปที่ได้ยินว่านอกจากเซียซิงเฉินอยู่กับลูกชาย แล้วยังอยู่ที่สำนักงาน ก็เดือดพล่านขึ้นทันที ความประทับใจ ต่อเซี่ยซิงเฉินถูกหักลบไปอีกครั้ง

ตัวกาลกิณี

ตัวกาลกิณีที่แท้!

ต่อให้ชอบมากแค่ไหนก็ไม่ควรพาผู้หญิงไปยังที่ทำงาน แถมเซี่ยซิงเฉินก็ช่างไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย ไม่ดูก่อนว่าเป็น สถานที่อะไรถึงได้ไปแบบนั้น

คุณหญิงไปอยู่บ้านเพียงลำพัง ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ พลันโทร หาสามีตัวเองและลูกสาวเย่ ให้พวกเขากลับมาในคืนนี้ให้ พร้อมหน้า ทั้งสามฝ่ายจะต้องมาช่วยจัดการเจ้าลูกชายคนนี้ให้

ได้

ทางนี้หลังจากหลันเย่กลับไปแล้ว ภายในห้องทำงานก็

เหลือเพียงเซี่ยซิงเฉินกับไปเย่นิ่ง

แม้จะถูกด่ากราดไปที แต่พูดความจริง…

อารมณ์ดีชะมัด
เซี่ยซิงเฉินกอดรอบเอวเขาไว้ เงยหน้ามองเขาอย่างออก อ้อนแวบหนึ่ง “ฉันลงไปจริงๆ แล้วนะคะ

ในเมื่อที่นี่คือห้องทำงานของประธานาธิบดี สายตาจ้อง

มองก็มาก หากเธออยู่ต่อไปคงไม่เหมาะนัก ไปเยจิงหยักศีรษะ เดินไปส่งเธอที่ประตูด้วยตัวเอง “เจอ กันตอนค่ำ”

“อืม” เซียซิงเฉินพยักหน้า ถึงได้จัดเสื้อผ้าและเปิดประตู ออกไป

นึกถึงคำพูดที่เขาพูดกับหลันเยเมื่อกี้ก็แอบรู้สึกดี แม้ระยะ ห่างจากเขายังคงห่างไกลนัก แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเข้าใกล้ขึ้น อีกนิดแล้วล่ะ

เธอเดินไปตามทางยาวเพียงคนเดียว ด้านนอกอากาศ เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แสงอาทิตย์ในฤดูหนาวสาดส่องเข้ามา เพิ่ม ความสว่างให้ใจเธออีกมาก แต่หลังจากนั้นพอนึกถึงฉือเว่ยยัง กับคุณหมอก็อดรู้สึกกังวลเบาๆ ไม่ได้

ตอนเย็น

เซี่ยซิงเฉินหาเวลาว่างส่งข้อความให้ถือเว่ยยัง ถือเว่ยยัง บอกเพียงว่าไม่เป็นอะไร เธอจึงไม่ถามอีก ถามมากไปก็กลัวว่า เธอจะรำคาญ เมื่อเลิกงานเธอรอให้ทุกคนกลับไปแล้วถึง ค่อยๆ เก็บของแล้วเดินลงจากตึก อืม ความรู้สึกแอบคบกันต้องระวังอย่างมาก แต่ก็มีความสุขที่แลกกับความลำบากมา