ตอนที่ 284 จริงจังกับความรัก (4)

“เมื่อกี้ไปไหนมา?” ไปเยถึงถาม มือใหญ่วางไว้บนเอวเธอ ลูบไล้ไปมาเบาๆ

เซี่ยซิงเฉินนึกถึงจุดประสงค์ที่เธอมา หันข้างไปถามเขา “ภรรยาคุณหมอฟูท้องเหรอคะ?”

สีหน้าเขาราบเรียบ “เขาไม่ได้คบกับเพื่อนคุณอยู่เหรอ? “เซียซิงเฉินถอนหายใจ “ฉันก็คิดว่าเป็นอย่างนั้น

แม้แต่เว่ยยังคงนึกเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ว่าเมื่อกี้ฉันกับ เว่ยยังเห็นเขากับภรรยาเขาเดินซื้อของที่ร้านขายของสำหรับ เด็ก”

“ให้ผมโทรถามดูไหม?” ไปเยฉิงเดาใจเธอออก

“ได้ไหมคะ?” เธอเองก็ไม่อยากรบกวนเขา “แต่ถ้าลำบาก ก็ช่างเถอะ”

ไปเย่นิ่งไม่รอฟังประโยคหลังของเธอ หยิบโทรศัพท์บน โต๊ะโทรหาเงินทันที แล้วกดลำโพง

“ท่านบาดเจ็บอีกแล้วเหรอ?” เฉินเบอร์โทรของเขา

เสียงดังแว่วมาจากอีกฝั่ง “โดนเศษแก้วบาดอีกแล้วเหรอไง? ท่านประธานาธิบดี ท่านต้องรู้จักควบคุมอารมณ์บ้างนะ
เศษแก้วบาด ย่อมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่หอมืออันเมื่อคราว

ก่อน

เซียซิงเฉินคว้าแขนขวาเขาขึ้นมาดู ไปเย่นิ่งมองมุมข้าง

ใบหน้าที่อ่อนโยนของเธอแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ได้ฟัง เฉินพูดมากไปกว่านี้ เพียงถาม “ตอนนี้นายกำลังอยู่กับผู้หญิง เปล่า?”

“ทำไม?” ฟู่อี๋เฉินถาม

“คนท้อง?”

“นายอยู่ข้างนอกเหรอ?”

“ผู้หญิงของนายเหรอ?” ไปเย่นิ่งไม่ได้ตอบคำถามของเขา เลย เพียงย้อนถามกลับไป เซี่ยซิงเฉินเงี่ยหูรอฟัง ฟู่เฉินถาม “ทำไม?”

“พังแล้วล่ะ” ไปเฉิงตอบ “เมื่อกี้คือเว่ยยังเดินผ่านร้าน ขายของเด็กที่นายเดินอยู่ตอนนี้

“…” เฉินเงียบไปพักใหญ่ มีเพียงเสียงหายใจให้ได้ยิน สุดท้ายเขาไม่ได้พูดอะไรแล้วกดวางสาย

ไปเย่นิ่งมองเซี่ยซิงเฉินแวบหนึ่ง

ฟังเสียงตุ๊ดๆๆ นั่นแล้วเธอก็ขมวดคิ้ว อารมณ์หม่นหมอง เดิมที่เธอคิดว่าฉือเว่ยยังอาจเข้าใจคุณหมอฟูผิด ถามให้ ชัดเจนก็พอแล้ว แต่ในสายเมื่อครู่ฟู่เฉินไม่ได้ปฏิเสธแม้แต่ประโยคเดียว

นึกถึงท่าทางเจ็บปวดของฉือเว่ยยังแล้วก็อดถอนหายใจ เบาๆ ไม่ได้ ไปเย่นิ่งรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกไม่ดี เขากดวางสายแล้ว กระชับรอบแขน พูดกับเธอ “วางเรื่องของพวกเขาก่อน มาคุย เรื่องของเราดีกว่า

“เรา? เรื่องอะไรคะ?” เซียซิงเฉินเงยหัวออกจากอ้อมกอด

เขา

“เคลียร์เวลามื้อค่ำให้ว่างนะ

“เราจะทานข้าวด้วยกันเหรอคะ?”

“อืม หลังเลิกงาน ไปรอผมตรงที่ลงจากรถเช้านี้

เซียซิงเฉินพยักหน้า รู้สึกเพียงว่ามาทำงานและเลิกงาน พร้อมเขานั้นช่างแปลกประหลาด เมื่อก่อนไม่เคยแม้แต่จะคาด คิด

ไม่ได้ถามอะไรมากว่าคืนนี้เขามีแผนอย่างไร เพียงแต่หลัง มื้อค่ำเธอต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเว่ยยัง กลัวว่าเธออยู่คน เดียวแล้วจะรู้สึกไม่ดี

“งั้น…ฉันลงไปก่อนนะคะ” เธอชี้นิ้วเรียวไปทางประตู คุย ธุระสำคัญเสร็จแล้ว จะอุดอู้อยู่ในห้องทำงานของเขาก็ไม่ได้ เพราะนี่เป็นสถานที่ไว้สำหรับทำงาน

ไปเย่นิ่งไม่ปล่อยมือ เชยคางเธอขึ้นแล้วโน้มตัวจะจูบเธอ เธอหัวเราะ วางนิ้วทาบริมฝีปากเขาเพื่อห้ามเขา หัวเราะเย้ยเขา “ท่านประธานาธิบดี ท่านลืมกฎที่ท่านประกาศเมื่อสองวัน ก่อนแล้วเหรอคะ?”

เขารู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องที่ห้ามมีความรักกันในที่

ทํางาน

เขาไม่หยุด พร้อมกับจับแขนเธอให้คล้องคอเขาไว้ แล้ว ประทับจูบลงที่ริมฝีปากเธอ แต่เขารู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ก็มีหักห้าม ใจอยู่บ้าง เมื่อได้ลิ้มรสชาติจนพึงพอใจ หอบหายใจแล้วจึง ผละออกจากปากเธอ

เธอถูกจูบจนสีหน้าหยาดเยิ้ม ดูแล้วใจสั่นเสียจริง นิ้วโป้ง ของไปเย่งลูบไล้ไปมาบนกลีบปากของเธอเบาๆ วางสายตาที่ ปากแดงของเธอสักพักถึงเงยหน้าขึ้นสบสายตาเธอ “ผมควร ให้คุณกลับไปที่กระทรวงการต่างประเทศ ใช่ไหม?

เซี่ยซิงเฉินได้สติ “ไม่เก็บฉันไว้แล้วเหรอคะ?

เธอเคืองเล็กน้อย “การทำงานฉันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ถ้าทางนี้ไม่รับเธอไว้ แล้วส่งเธอกลับไปกระทรวงการต่าง ประเทศ คงไม่มีที่ให้เธอยืนอีกต่อไปแล้ว

“ระหว่างความรักกับงาน คุณเลือกอะไรล่ะ?” มือใหญ่ของ เขาจับปลายผมเธอเล่น ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังว่า วันนั้นไม่ควรตั้งกฎบ้าๆ นั่น

“ก็ต้องเป็นงานอยู่แล้ว” เซี่ยซิงเฉินไม่ลังเลแม้แต่น้อย ไป เย่นิ่งเริ่มไม่สบอารมณ์ ถลึงตามองเธอแวบหนึ่ง เธอหัวเราะตาหยี “ความรักแอบมีก็ได้ แต่งานไม่ได้

สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที แต่ยังคงท่าที่จริงจังอยู่ “ไม่อยาก ถูกทางนี้ส่งกลับไปก็ตั้งใจทำงาน แล้วก็

มือใหญ่ของเขาวางไว้บนต้นขาเธอ เซียซิงเฉินใจกระตุก ไปที่ ได้ยินเขากล่าว “คราวหลังมาทำงานห้ามใส่แบบนี้อีก

“แบบนี้มันทำไมเหรอคะ?” เซียซิงเฉินไม่เข้าใจ ตั้งแต่เช้า แล้วที่เขาตั้งแง่กับกระโปรงที่เธอใส่ในวันนี้ ทั้งที่วันนี้มีคนไม่ น้อยที่เอ่ยชมว่ากระโปรงเธอสวย

คิ้วเรียงสวยของเขาขมวดเป็นปม มองเธอพักใหญ่ถึงมี เสียงหลุดลอดออกมา “สั้นเกินไป

เซียซิงเฉินอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ทำให้สีหน้าเขายิ่งแย่ เข้าไปกันใหญ่ คล้ายไม่พอใจที่เธอกล้าหัวเราะเขา มือใหญ่ที่ วางไว้บนหน้าขาเธอสอดเข้าใต้ร่มผ้าเป็นการลงโทษ เธอหลุด เสียงตกใจ ไม่กล้าหัวเราะอีก รีบตะครุบมือเขาไว้พร้อม ใบหน้าขึ้นสี

ตอนนั้นเองที่ประตูห้องทำงานถูกเคาะ เซี่ยซิงเฉินถลึงตา มองเขาด้วยท่าทางดูกระวนกระวาย ไปเฉิงจึงหยุดกลั่นแกล้ง เธอ ดึงมือออกมากอดเอวเธอไว้ ตะโกนถาม “มีอะไร?”

“ท่านประธานาธิบดี คุณหลันมาแล้ว

คุณหลัน?

หลันเย่เหรอ?
เซี่ยซิงเฉินใจกระตุกไปที ลุกออกจากตักเขา

“พวกคุณคุยกันเถอะ ฉันออกไปก่อน

ไปเย่จึงรั้งแขนเธอไว้ “ไม่ต้องรีบไป เอามือถือของคุณมา ให้ผม

เซียซิงเฉินไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะทำอะไร ทำเพียงแค่ ส่งโทรศัพท์มือถือให้เขาไป เขาเปิดกล่องอีเมลเธอแล้วตะโกน ส่งเสียง “ให้เธอเข้ามา

วันนี้หลันเยเตรียมตัวมาอย่างดี

กระโปรงเดรสสีเขียวเข้ม พร้อมเสื้อคลุมตัวใหญ่สีเทา เรียบง่ายและดูดี

ความจริงเธอรู้สึกได้ว่าไปเย่นิ่งไม่สนใจเธอ ตั้งแต่วันนั้นที่ ตกลงทานมื้อค่ำกับเธอเพียงครั้งเดียว จากนั้นเธอก็แทบติดต่อ หาเขาไม่ได้ พอเจอกันอีกในภายหลังที่ “หอมืออัน” ก็มีเซียซึ่ง เฉินมาวุ่นวายอีก จนทำลายบรรยากาศอาหารมื้อนั้นไปโดย ปริยาย

อย่าพูดถึงเรื่องสานสัมพันธ์อะไรเลย

ฉะนั้นที่วันนี้ได้รับสายจากเลขาประธานาธิบดี เธอย่อม ดีใจเป็นอย่างมาก

แต่ทันทีที่เปิดประตูห้องทำงานออก รอยยิ้มบนใบหน้าเธอก็ชะงักค้างไว้

เซียซิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างเขา ทำให้เธอยิ้มไม่ออกจริงๆ อีก ทั้งเซี่ยซิงเฉินยังยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานเคียงข้างเขา นี่เป็นสิทธิ พิเศษที่ไม่ใช่คนทั่วไปจะยืนอยู่ตรงนั้นได้ อย่าว่าแต่เธอเลย แม้แต่เหลิงเฟยที่ติดตามเขามาหลายปียังไม่มีสิทธิ์ยืนตรงนั้น