ตอนที่ 282 จริงจังกับความรัก (2)

เซี่ยซิงเฉินเข้าใจแล้วว่าพวกเขาทั้งสองกำลังจะไปทำงานพร้อม กัน

ไปเยถึงขึ้นรถปุ๊บก็ยังทันที มือหยิบไอแพดเปิดอีเมล แล้ว คุยเรื่องงานกับเหลิงเฟยที่นั่งอยู่ข้างหน้าผ่านหูฟังบลูทูธเป็น บางครั้ง ไม่คิดจะหลีกเลี่ยงเธอเลยสักนิด

เวลาที่เขาทำงาน จริงจังมากไม่สนใจรอบข้าง เซียซิงเฉิน จึงไม่รบกวน นั่งอยู่ตรงนั้นเงียบๆ ไปตลอดทาง ทิ้งสายตาไว้ นอกหน้าต่างไม่คุยกับเขา ไปเย่นิ่งดูอีเมลเสร็จก็เงยหน้า เห็น มุมข้างของเธอที่กำลังนั่งเงียบและท่าทางเหรี่ตามองไปนอก หน้าต่าง เหมือนแมวตัวน้อย

สายตาของเขาจดจ้องใบหน้าเธอนิ่ง มองสีหน้าอ่อนโยน ของเธอแล้วก็อดรู้สึกใจสงบไม่ได้ อารมณ์ขุ่นมัวตลอดเวลา ก่อนหน้ามลายหายไปแล้ว

สักพักเธอก็หันกลับมา เขาไม่ทันเบนสายตาหนีจึงถูกเธอ

จับได้

เธอชะงักไปชั่วครู่พลางถาม “ทำไมเหรอคะ?

เขาตอบกลับเรียบง่าย “ก็มองเฉยๆ

เซี่ยซิงเฉินทำหน้าไม่เชื่อ มองเฉยๆ จริงเหรอ? แม้เมื่อเธอจะมองไปข้างนอกแต่สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกตนว่ามี สายตาคู่หนึ่งคอยจับจ้องเธออยู่

“คุณให้คนขับรถจอดข้างถนนหน่อยค่ะ” เซียซิงเฉินนึกถึง

ธุระของตน

“” เขามองเธอแวบหนึ่งอย่างฉงนใจ จากตรงนี้ยังห่าง จากสำนักงานอีกสองสถานี

“ฉันเดินไปดีกว่า ถือว่าเป็นย่อยตอนเช้าก็ได้

ไปเย่นิ่งเหลือบมองเรียวขาเปลือยของเธอแล้วมองลม กระโชกแรงข้างนอก เม้นปากบางไม่บอกอะไรกับคนขับรถ ทำ เพียงปล่อยให้รถขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งระยะทางอีก 500 เมตรก็จะถึงสำนักงาน เขาถึงให้รถจอดช้าๆ

เซี่ยซิงเฉินปลดเข็มขัดไปพร้อมมองเขาอย่างกังวลใจ “ใกล้ขนาดนี้ ถ้ามีใครเห็นเข้าจะทำยังไงคะ?

“ก็เปิดตัวเลย” เขาไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว เชยตามองเธอ แวบหนึ่ง “คบกับผมคุณรู้สึกอับอายเหรอ?”

เซียซิงเฉินยิ้มเล็กน้อย ดวงตายังเป็นประกายระยิบระยับ ราวกับธารน้ำใต้แสงอาทิตย์ ทั้งแววใสและงดงาม

รู้สึกมีความสุขจนบอกไม่ถูก

ทั้งที่เขารู้ว่าเธอไม่อยากทำให้เขาเดือดร้อน เพราะเกรง ว่าจะมีผลเสียต่อเขา
“ถ้าอย่างนั้นฉันลงไปก่อนนะคะ” เธอกล่าวเสียงเบาพลาง สบตาเขา กำลังจะเปิดประตูรถไปเฉิงก็รั้งมือเธอไว้ เธอชะงัก นิ่ง มือของชายหนุ่มอบอุ่นมากจนทำให้เธอไม่อยากจะปล่อย สักเท่าไร นิ้วมือสอดประสานอย่างอาลัยอาวรณ์

แต่ไม่นานก็ผละออก ถามเขา “อะไรคะ?

“รางวัล”

“หม?” เซียซิงเฉินไม่เข้าใจ

มืออีกข้างของเขาจู่ๆ ก็ประคองท้ายทอยของเธอจากนั้น ประกบจูบลงที่ริมฝีปากสีระเรื่อ เป็นจูบหอมหวานแสนลึกซึ้ง

หัวใจเซี่ยซิงเฉินเต้นรัว หลังผละออกใบหน้าแดงก่ำ เพิ่ง เข้าใจว่าเป็นรางวัลที่เล่นเกมในงานประชุมผู้ปกครองเมื่อวาน ความจําเขาดีเสียจริง

“ฉันจะไปจริงๆ แล้วนะ” พอทำใจสงบได้เธอก็ไม่กล้า ชักช้าอีกเพราะกลัวสาย อีกทั้งอยู่ต่อไปต้องถูกใครเห็นเข้า จริงๆ แล้วเกิดข่าวซุบซิบอะไรขึ้นมาอีก ไปเยถึงพยักหน้าคอย มองส่งเธอลงรถ

บนถนนผู้คนเดินกันขวักไขว่ แต่ละคนดูเร่งรีบเพื่อไป

ทํางาน

เมื่อคืนเกิดลมพัดแรง แต่ใบไม้ตามท้องถนนก็ถูกกวาด สะอาดแล้วตั้งแต่เช้า ไม่เหลือร่องรอยใดๆ ทั้งเมืองไม่ว่า เมื่อไรก็สะอาดหมดจด และเป็นระเบียบอยู่เสมอ เชียซิงเฉินเดินไปตามทางพลางสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด เดินสวนทาง กับผู้คนมากหน้าหลายตา อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าที่แท้ฤดูหนาวมันอบอุ่นแบบนี้นี่เอง…

ทั้งที่เมื่อก่อนเธอเกลียดฤดูหนาวเป็นอย่างมากแท้ๆ

ระยะทาง 500 เมตรสุดท้ายไปเฉิงจงใจให้คนขับรถขับ ช้าๆ จนยานพาหนะสี่ล้อที่หมุนตามทางยังช้ากว่าสองเท้าของ คนเสียอีก

เซียซิงเฉินไปเก็บของที่ชั้นหกเสร็จก็ให้หัวหน้าแผนก นําทางไปต้อนรับท่านประธานาธิบดี เป็นระบบอย่างเคย เธอ ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนด้วยสีหน้าสดใส ยามที่เขาเดินไปพร้อม กลุ่มคนได้กวาดสายตาผ่านใบหน้าเธอ คล้ายไม่ได้ตั้งใจ เพราะไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ แต่กลับทำให้หัวใจของเธอฟูขึ้น เล็กน้อย

เขายืนอยู่หน้าลิฟต์ที่ใช้เฉพาะ เมื่อทุกคนแยกย้ายไปเสีย ซิงเฉินเองก็เดินไปทางลิฟต์ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่สวี่เหยียนเดินมา ยืนอยู่ข้างเธอ

“อรุณสวัสดิ์ ซิงเฉิน”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เซี่ยซิงเฉินยิ้มตอบรับ

สวี่เหยียนยิ้ม แอบกวาดตามองเธอแล้วพูดชม “วันนี้ชุด คุณสวยมาก”
“ขอบคุณค่ะ”

เพิ่งสิ้นเสียงของเซี่ยซิงเฉิน เธอเงยหน้าขึ้นกลับสบสายตา ใครบางคนเข้า เขาเดินเข้าไปในลิฟต์ที่ใช้เฉพาะแล้ว คนอื่นก็ เดินตามหลังเขา สองมือของเขาซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง จน กระทั่งประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิดลงถึงได้แยกสายตาของเขาจากตัว เธอไป

หือ?

ทำไมเขาถึงมองตัวเองอย่างนั้นล่ะ? แถมสายตานั่นยังดูมี นับตักเตือนอีก

เซียซิงเฉินคิดหนัก เมื่อคืนเขาบอกว่าต้องรักษาระยะห่าง กับ “เพื่อนผู้ชาย เธอกับสวี่เหยียนถือว่าทำถูกแล้วไม่ใช่เหรอ? สวี่เหยียนมองเธอ และมองลิฟต์ที่ประตูปิดไปแล้ว ซึ่ง

เฉิน?”

“หืม?” เธอเพิ่งได้สติ

สวี่เหยียนกล่าว “ลิฟต์มาแล้ว เข้าไปก่อนเถอะ

เธอหยักหน้ารับเบาๆ แล้วเข้าไปก่อน สวี่เหยียนเดินตาม หลังพร้อมเพื่อนทำงานคนอื่น สวี่เหยียนยืนอยู่ข้างตัวเธอ ด้วย ระยะที่ใกล้มาก แม้เธอจะมีผ้าพันคอแต่เขาแค่ก้มหน้าก็เห็น ร่องรอยน่าอายบนคอเธอทันที

หน้าอกบีบรัดแน่นจนปวดแปลบ
ราวกับถูกมดนับพันนับหมื่นรุมกัด เกิดความรู้สึกที่ อธิบายไม่ถูก

ยืนเหมือตลอดเวลาที่อยู่ในลิฟต์ จนถึงขั้นหกกลับเป็นเธอ ที่เรียกสติเขา “สวี่เหยียน ถึงแล้วค่ะ”

เวลาพักกลางวัน เซียซิงเฉินได้รับสายจากฉือเว่ยยังว่า กำลังมารับเอกสารที่สำนักงานพอดี ทั้งสองจึงนัดไปทาน อาหารกลางวันด้วยกัน

ทั้งคู่เลือกร้านอาหารที่ไม่ห่างจากสำนักงานมากนัก แต่

500 เมตร

เมื่อสั่งอาหารเสร็จ ฉือเว่ยยังเหลือบมองคอเธอแล้วส่ง สายตาแปลกๆ ไป “สตรอว์เบอร์รีนสวยจังเลยนะ สุภาพบุรุษ

คนไหนปลูกล่ะ?”

เซียซิงเฉินหน้าแดง

“ตาไวจริงๆ ภายในห้องที่ร้อนอบอ้าวจนเอาผ้าพันคอ ออก คราวนี้จะปิดอย่างไรก็ไม่ผิด ความจริงก็ไม่คิดจะปิดบัง เธอแต่อย่างใด เพียงแค่ยิ้มบางๆ พลางยกเครื่องดื่มร้อนขึ้น ดื่ม มองฉือเว่ยยังที่ไม่พูดอะไร

ฉือเว่ยยังทําเสียงจิปาก ใช้มือปิดตาอย่างเกินหน้าเกินตา “ความรักนี่น้า แยงตาจนฉันลืมตาไม่ขึ้นแล้วเนี่ย ก็ว่าทำไม เมื่อคืนเธอไม่อยู่ ที่แท้ก็ออกไปทำเรื่องไม่ดี
“เธอก็พูดเกินไป ใครทำเรื่องไม่ดีกัน?” เซียซิงเฉินติงเธอ ประโยคหนึ่ง ผู้หญิงที่มีความรัก ทุกคำพูดล้วนอ่อนโยน มี ความสุขจนคนรอบข้างยังรู้สึกได้