ตอนที่ 281 จริงจังกับความรัก (1)

เย่เซียวในอดีตจะเห็นแก่เธอที่อายุยังน้อยจึงปล่อยเธอไปทุก ครั้ง แม้จะบอกว่าปล่อย แต่หลายต่อหลายครั้งก็เกือบทำถึงขั้น สุดท้าย แต่เยเชียว ในตอนนี้โตกว่าอดีตอย่างเห็นได้ชัด ชาย หนุ่มที่โตเต็มที่แล้วมักจะควบคุมตัวเองได้ยากในเรื่องนั้น

เธอสายศีรษะไม่ให้ตัวเองคิดเหลวไหล มือจับบาน หน้าต่างกำลังจะปิดเพราะยืนตากลมจนปวดหัว อีกอย่างสม แรงแค่ไหนก็ไม่อาจปัดเป่าความหม่นในใจของเธอได้

ขณะที่กำลังคิดอยู่ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

เธอหันไปมอง โดยทันที เห็นเพียงเเชียวที่ก่อนหน้าเดิน จากไปพร้อมน่าหลั่นกลับมาอีกครั้ง

เขาก้าวขายาวเดินตรงมายังเธอ แม้ไม่ได้เปิดไฟไป์ซูเย รู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นที่แผ่ออกจากตัวเขา ไม่รอให้เธอไหว ตัวทันก็ถูกเขาช้อนตัวขึ้นแล้วโยนลงเตียงอย่างรุนแรง

วันรุ่งขึ้น

ทำเนียบประธานาธิบดี

พ่อบ้านเคาะประตูเบาๆ ทำให้ไปเย่นิ่งที่ความระมัดระวังในตัวสูงนั้นตื่นได้อย่างง่ายดาย กดกริ่งอย่างเคยชิน พ่อบ้าน จึงรู้ว่าเขาที่อยู่ด้านในนั้นตื่นแล้ว หมุนตัวเดินลงชั้นล่าง

เมื่อคืนดึกเกินไปจนหญิงสาวในอ้อมแขนยังไม่ตื่น เขาก้ม หน้ามองเธอแวบหนึ่ง เส้นผมของเธอสยายเต็มหน้าอกเขา เธอ นอนตะแคงพลางวางศีรษะไว้บนไหล่เขา เผยให้เห็นเสี้ยวของ ใบหน้าและลำคอขาวผ่อง

ผิวพรรณเธอดีอยู่แล้ว นอนไปหนึ่งคืนก็ยังขาวใสไร้ที่ติ ต่อให้อยู่ใกล้ขนาดนี้ก็เห็นว่าช่างสะอาดหมดจด มองไม่เห็น ตำหนิแม้เพียงนิด เขาเลื่อนสายตาลงจึงเห็นร่องรอยสีกุหลาบ เล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทิ้งไว้ นิ้วมืออดลูบไล้เบาๆ อย่างห้ามใจไม่ ได้ หัวใจสั่นไหวเกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

ราวกับประทับตรานี้ไว้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของตน โดย สมบูรณ์

ราวกับเมื่อคืนเขาตีตราจองเธอไว้แล้ว

เหมือนสัมผัสถึงบางอย่างที่ทำให้เธอกที่หน้า เธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วปัดมือ คล้ายจะไล่เขาไป แต่เขากลับ ตะครุบมือเธอไว้

รอบนี้เธอไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด แพขนตากะพริบราวปีก ของผีเสื้อ จากนั้นเปลือกตาก็เปิดออก เผยให้เห็นดวงตาที่ยังดูง่วงงุน
ใต้ร่มผ้าทั้งคู่ไม่ได้สวมอะไรไว้เลย เมื่อความง่วงของเซีย ซิงเฉินเหือดหายไปทั้งหมด ใบหน้าเล็กก็ขึ้นสีระเรื่ออย่าง รวดเร็ว เธออดนึกถึงเมื่อคืนที่ตนยั่วยวนเขาก่อนไม่ได้ นี่มัน น่าอายจริงๆ

“คิดอะไร?” ไปเย่นิ่งไม่รีบลุกจึงใช้นิ้วเล่นผมของเธอ ใช้ สายตาสงสัยกวาดมองเธอ สายตานั่นเหมือนจะจ้องเธอ ให้ทะลุ เซียซิงเฉินหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม “กำลังคิดว่าถ้าเรายังนอน ต่ออีกก็จะสายแล้ว

“กำลังคิดเรื่องนี้?” ไปเฉิงทำตาสงสัยหนักกว่าเดิม กด เสียงพูดหยอกเย้า “ผมคิดว่าคุณกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ คุณตามวอแวผมจนเอวแทบหักซะอีก…. ”

ใบหูของเธอแดง มองเขาด้วยสายตาขึงขังแวบหนึ่ง เพราะเขินอาย ในแววตาจึงสั่นระริกเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าใครถูกใครตามวอแวจนเอวแทบหักกันแน่

“ไม่พูดกับคุณแล้ว ฉันจะลุก” เธอพูดเสียงเบา มือขาวยก ออกมาจากกองผ้าห่มพร้อมดึงปลายผมจากมือเขา จากนั้นก็ คิดจะหาชุดนอนของตนเพื่อสวมใส่ แต่พอกวาดสายตามองหา ก็เห็นว่าชุดนอนของตนถูกเขาทิ้งไว้ที่หน้าประตูเมื่อคืน

เมื่อคืนที่อุ้มเธอเข้ามาแล้วจูบเธอตรงหน้าประตูอย่างรีบร้อน…

เซี่ยซิงเฉินจนปัญญาจึงต้องใช้ผ้าห่มห่อหุ้มตัวเองไว้และกระโดดไปจนถึงหน้าประตู ไปเยถึงพึ่งหัวเตียงพลางมองร่าง เล็กที่กำลังเคลื่อนตัวไปยังหน้าประตูคล้ายดักแด้นั่นก็เผยรอย ยิ้มขึ้นเล็กน้อย

สุดท้ายเซี่ยซิงเฉินไม่กล้าหันกลับมามองเขาแม้แต่แบบ เดียว ทำเพียงสวมชุดนอนในผ้าห่มแล้วรีบเปิดประตูออกไป

หลังกลับไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องตัวเอง เชียซิงเฉินยัง คงหน้าแดงอยู่ เอาล่ะทีนี้ บนคอมีรอยเพิ่มอีกแล้ว นี่เขาไม่กลัว ว่าจะมีใครเห็นเข้าสักนิดเดียวเลยเหรอ

เธอเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดให้ตัวเอง ในตู้มีเสื้อกันหนาว หลายตัวที่เธอเก็บไว้ก่อนหน้านี้ มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวและ กระโปรงสีส้มตัวหนึ่งที่ยังพอใส่ไปทำงานได้

ยังดีที่ไม่มีงานแปล ชุดแบบนี้คงถือว่าทางการอยู่บ้าง

เซียซิงเฉินหยิบออกมาแล้วสวมใส่ จากนั้นก็หาผ้าพันคอ พันรอบคอไว้ถึงลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง

บนโต๊ะอาหารมีสองพ่อลูกนั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว เซี่ยต้าไป เลือกทานอีกแล้ว ไม่ยอมทานขึ้นฉ่ายที่พ่อบ้านให้ทางครัว เตรียมไว้โดยเฉพาะ ไปเฉิงก็ไม่บังคับแต่อย่างใด ให้พ่อบ้าน เสิร์ฟเมนูผักอย่างอื่นมาแทน

เห็นเธอเดินเข้ามาในห้องอาหาร สายตาของเขาก็หยุดที่ ตัวเธอชั่วครู่ จากนั้นก็เลื่อนสายตาลงที่กระโปรงเธอ หัวคิ้วกระตุกครู่หนึ่ง

กระโปรงของเธอมีรอยผ่าแยกเล็กน้อยบนเหนือหัวเข่า จึง เผยให้เห็นผิวขาวดุจหิมะพร้อมเรียวขาคู่งาม

“ทำไมเหรอคะ?” เซียซิงเฉินสังเกตเห็นสายตาของเขาจึง รู้สึกอัดอัด อีกทั้งเขาขมวดคิ้วทำไม? เหมือนกำลังโกรธ แต่ก็

ไม่ใช่

“ใส่แบบนี้ไปทำงาน?” เขาถามเสียงเรียบ มือที่กำลังตก อาหารไม่ได้หยุดชะงัก

“ไม่สวยเหรอคะ?” เธอก้มมองเล็กน้อย ไม่เห็นความผิด

ปกติอะไร แม้จะไม่ใช่สีขาวดำแต่ที่ทำงานก็ไม่ได้มีกฏว่าต้อง ใส่แต่สีขาวดำาเสียหน่อย หลากสีสิถึงจะดูมีชีวิตชีวา “เปล่า หม่าใส่อะไรก็สวย!” เซียต้าไปรีบหันใบหน้าเล็ก

มาเอ่ยตอบรับ ปากเล็กยังเคี้ยวผลไม้อยู่

เจ้าตัวเล็กปากหวาน โอ้เธอเก่งที่สุด เซียซิงเฉินหัวเราะ พลางโค้งตัวจุ๊บแก้มเขาเบาๆ แล้วกล่าวชม “สายตาใช้ได้”

จากนั้นเธอก็ขยับเก้าอี้นั่งข้างๆ เขี่ยต้าไป ขณะที่คนรับใช้ กำลังเสิร์ฟอาหาร ไปเย่นิ่งกวาดสายตามองเธออีกครั้ง อย่างไรก็รู้สึกว่าชุดของเธอแปลกๆ

ภายหลังถึงเข้าใจ เธอใส่ชุดเซ็กซี่เกินไป อืม เซ็กซี่นั่น แหละ! โดยเฉพาะที่เผยให้เห็นเรียวขาขาว ง่ายที่จะกระตุ้นให้ คนจินตนาการ
เซี่ยต้าไปรู้ว่าพวกเขาทั้งคู่คืนดีกันแล้ว ก็เลยไม่ได้ถาม อะไรมาก ช่างเป็นเช้าที่อารมณ์ดีเสียจริง

ผู้ใหญ่สองคนกับเด็กอีกหนึ่ง เมื่อทานอาหารเสร็จเซียซึ่ง เฉินก็ส่งต้าไปขึ้นรถของฉง เดิมที่ตนก็คิดจะนั่งไปด้วยเพื่อให้ อู๋ฉงไปส่งตัวเองเสียหน่อย แต่ไปเยถึงกลับเดินออกจาก ทําเนียบพอดี

“คุณขึ้นรถคันไหน?” เขาขมวดคิ้ว

“ให้ฉงไปส่งฉัน ในเมือง แล้วฉันนั่งรถไฟใต้ดินไปที่ ทำงานก็ได้ค่ะ ขนส่งแถวสำนักงานทั้งทันสมัยและสะดวกเป็น อย่างมาก

เขาสับเท้าเดินไป ฉุดตัวเธอออกจากรถของอู่ฉงแล้วยัด

ใส่รถตัวเองทันที

ฉงโค้งตัวคำนับเพื่อบอกลาเขา เขาเอ่ยย้ำเตือนประโยค หนึ่งเสร็จจึงโบกมือให้เซียต้าไป จากนั้นถึงขึ้นรถ

กลุ่มเหลิ่งเฟยขึ้นรถตามเป็นคนสุดท้าย

เซี่ยซิงเฉินเข้าใจแล้วว่าพวกเขาทั้งสองกำลังจะไปทำงานพร้อมกัน