ตอนที่ 277 คุณไปและคุณนายไป (6)

ไปเฉิงฉุดแขนเธอไว้ข้างหนึ่งแล้ววางทับไว้บนไหล่ตน มืออีก ข้างของเขาโอบรัดเอวเธอ “คุณนายไป พูดให้รู้เรื่องก่อนว่า

ทำไมคุณถึงเกลียดผม?

‘คุณนายไป์’ อีกแล้ว

เซี่ยซิงเฉินฟังแล้วเกิดหลากหลายความรู้สึก มือทุบไหล่ เขาอย่างอุ่นเคือง “คุณในตอนนี้ก็นิสัยไม่ดี! นิสัยไม่ดีมากๆ อย่ามาเรียกฉันว่า “คุณนายไป” นะ คุณทำแบบนี้มีแต่จะทำให้ ฉันเข้าใจผิด!”

สายตาของเขาล้ำลึกกว่าเดิม รวบมือเธอไว้ “เข้าใจผิด อะไร?”

เซี่ยชิงเฉินเงยหน้าสบตาเขา แพขนตากะพริบปริบๆ “คุณ…มักจะเรียกผู้หญิงคนอื่นแบบนี้เหรอ? คุณเคยเรียก หลันเย่แบบนี้ไหม?”

แววตาของเขาจ้องมองเธอเป็นประกาย

เธอรู้ว่าถามเช่นนี้ไปจะทำให้ตนดูใจแคบ และยิ่งเป็นการ สะท้อนว่าเธอสนใจ แต่เธอก็คือคนที่ใจแคบ ทั้งที่เขารู้ว่าการ เรียกเธออย่างนี้คนอื่นอาจไม่คิดอะไร แต่พอออกจากปากของ เขากลับมีความหมายที่ต่างออกไป
นั่นคือการหยอกเย้า

มาปั่นหัวใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาไม่พูดอะไร เชียซิงเฉินกัดปากแล้วพูดขึ้นอีกว่า “คุณรู้ ความหมายของคำว่า “คุณนายไป” ไหม? คุณครูเรียกแบบนั้น ฉันไม่ว่าอะไรเพราะไม่อยากให้เธอเสียหน้า…แต่คุณอย่ามาล้อ ฉันเล่น”

สิ้นประโยคเธอก็เบี่ยงหน้าหันหนีไม่ยอมมองเขา

“มองผม!” ไปเย่งเอ่ยปาก

เซียซิงเฉินกัดปาก ไม่ขยับ

“ผมรู้ความหมายของคำนี้ดี และไม่คิดจะล้อคุณเล่น” ไป

เฉิงทำหน้าจริงจัง เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอก็เผลอเลย

หน้าขึ้น แววตาจริงจังนั่นทำให้เซียซิงเฉินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ เธอไม่

กล้าคิดไปเองถึงความหมายของเขา “รู้ไหมว่ามีวิธีไหนที่จะ

ทำให้ลูกสามารถยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนได้อย่างถูกต้อง โดยไม่

ต้องถูกตราหน้าว่าเป็น “ลูกนอกสมรส

เขาถาม

เซียซิงเฉินใจเต้นรัว ไม่เอ่ยตอบเพียงแต่ได้ยินเขาพูดต่อ “แต่งงานกับผม เป็นคุณนายไปอย่างแท้จริง แต่งงานกับผม เป็นคุณนายไปอย่างแท้จริง…

เธอที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็ยืนนิ่งค้าง เมื่อได้สติกลับมาอีกครั้งถึงรู้ว่าเขากล่าวประโยคนั้นออกมาจริงๆ

แต่ว่า…

ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้? เพราะความใจร้อน? หรือว่า…

ในหัวเซียซึ่งเป็นกำลังว้าวุ่น เกิดความคิดในใจมากมาย จนหลากหลายความรู้สึกพัวพันกัน

สักพักเธอถึงสามารถพูดออกมาได้ว่า “ถ้าในมุมมองของ ลูก นี่เป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเขา แต่ว่า…การแต่งงานไม่ใช่แค่ เรื่องของเราสามคน แต่เป็นเรื่องของคนอีกมากมาย…

อีกอย่างทั้งคู่แต่งงานเพียงเพราะลูก การแต่งงานที่ไร้ซึ่ง ความมั่นใจของทั้งคู่มันยากที่จะดำเนินต่อไปให้ยาวนานได้

“เรื่องแต่งงานคุณค่อยๆ คิดก็ได้ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่ เหมาะสมจริงๆ แต่ถือว่าผมพูดไว้ก่อน” ไปเยถึงเชยคางเธอ นิ้วมือลูบไล้บนผิวไปมา “ออกห่างจากผู้ชายคนอื่น! โดยเฉ พาะหนูเจ๋อหนัน แล้วก็เพื่อนร่วมงานของคุณคนนั้น

เพื่อนร่วมงาน?

ครู่หนึ่งเซี่ยซิงเฉินถึงนึกได้ว่าเพื่อนร่วมงานนั่นคงหมายถึง สวี่เหยียน

แต่เธอยังไม่ได้คุยกับสวี่เหยียนสักประโยคเลยนี่นา!
ตลอดทางที่เดินกลับ เซียซิงเฉินยังคงสติไม่อยู่กับเนื้อกับ ตัว เมื่อกี้ถือว่าตนถูกขอแต่งงานแล้วใช่ไหม? แม้มันจะ กะทันหันมาก และตัวเองก็ไม่ได้พยักหน้าตกลง แต่ว่า…

เธอก็รู้สึกถึงความสุขที่โลดโผนอยู่เต็มอก

ลมหนาว โบกพัดมาอย่างรุนแรงจนกิ่งไม้บนต้นหัก แต่เธอ กลับไม่รู้สึกหนาวมากขนาดนั้น แย้มปากยิ้มพร้อมเดินกลับ ทําเนียบประธานาธิบดีพร้อมเขา

ไปเฉิงหันข้างมองเธอ ภายใต้แสงไฟสลัว รอยยิ้ม บางเบาของเธอทำให้เขารู้สึกสบายใจกว่าเดิมมาก ความขุ่น มัวที่สุมอยู่ในอกหลายวันมานี้ถึงเวลาสลายตัวแล้วล่ะ

กลับถึงทำเนียบประธานาธิบดี แสงไฟในห้องสว่างโร

เธอที่ใจเต้นไม่หยุดราวกับทั้งเขินอายและทำตัวไม่ถูก เมื่อคนรับใช้ออกมาเธอก็แอบดึงมือกลับ เปลี่ยนรองเท้าแตะ พร้อมพูดกับเขา “ฉันไปดูลูกสักหน่อย

พูดจบไม่รอให้เขาได้เอ่ยตอบอะไรก็รีบวิ่งขึ้นชั้นบนทันที

สายตาไปเฉิงจดจ้องแผ่นหลังเธอไปตลอดทางจนกระทั่ง เธอหายจากสายตา เขาถึงถอนสายตาไป

คุณนายไป

อืม คำเรียกขานที่ไม่เลวเลย
ตอนนอนเซียซิงเฉินก็กลับไปนอนที่ห้องตัวเอง แต่ทั้งที่ กอดหมอนแล้วนอนอย่างไรก็นอนไม่หลับ ภายในหัวมีแต่เขา เต็มไปหมด ยังคงนึกถึงคำพูดของเขาในโรงเก็บไวน์คืนนี้ แม้ ไม่สนใจว่าเขาพูดออกมาเพราะความรู่วามหรือไม่ แต่พอมา ย้อนคิดเธอก็ยังใจเต้นอยู่ดี

เฮ้อ

ไหนบอกว่าไวน์แดงช่วยให้นอนหลับไงล่ะ! คืนนี้เธอดื่มไป หนึ่งแก้วทำไมถึงไม่ได้ผลแม้แต่นิด กลับทำให้เธอนอนไม่หลับ มากกว่าเดิมไปอีก

เธอผุดลุกจากกองผ้าห่มอย่างไม่สบอารมณ์ ควานหา โทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงมาดูเวลา

เที่ยงคืนกว่าแล้ว….

ตอนนี้เขาคงนอนไปแล้วสินะ?

พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานเสียด้วย

เซี่ยซิงเฉินกำลังจะนอนลงไปใหม่ พยายามข่มตาให้หลับ แต่ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือก็สั่น เธอหยิบมาดูจึงเห็นว่าเป็น ข้อความที่ส่งเข้ามา เนื้อความสั้นๆ ง่ายๆ มีเพียงสองพยางค์

‘มานี่’

คนคนนี้ยังไม่นอนอีกหรือไง

แต่ข้อความยังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิมเลย ประโยคคำพูดก็สั้นเช่นเดิม

เซียซิงเฉินมองสองพยางค์นั้นแล้วจู่ๆ ใบหน้าก็ขึ้น เธอ ย่อมรู้ว่าเขาให้ตนไปทำไม ตั้งใจเป็นเขา เมื่อคืน ใครให้เขา รุนแรงแบบนั้นล่ะ?

แต่ปรากฏว่าครึ่งนาทีต่อมา ไปเปถึงก็ส่งข้อความมาอีก ว่า จะให้ผมไปหาเหรอ?

เซี่ยซิงเฉินหัวเราะ

แม้แต่ตัวเองยังไม่ทันสังเกตว่ายิ้มน้อยๆ นั้นดูมีความสุข

มากแค่ไหน

ความอยากนอนเหือดหายจนหมดสิ้น

พูดตามตรง ความจริง…อยากไปหาเขาอยู่หน่อยๆ ต่อให้ ไม่ทําอะไร ได้แค่กลิ่นอายของเขาก็ยังดี…

แต่ผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว จะวิ่งหอบผ้าห่มไปห้อง ผู้ชายหน้าด้านๆ ได้อย่างไร?

เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง หยิบโทรศัพท์มือถือพิมพ์ข้อความ ท่านประธานาธิบดี นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ

หยุดคิดชั่วครู่ก็พิมพ์เพิ่มไปอีกประโยค “คืนนี้ก็อาบน้ำ เย็นซะนะคะ ฉันนอนก่อนล่ะ ฝันดี!

ข้อความถูกส่งไปแล้ว จากนั้นก็ได้การตอบสนอง

เขานอนแล้วจริงเหรอ?
เซียซิงเฉินอดมอง โทรศัพท์มือถือไม่ได้ ขณะที่กำลังจะ หยิบโทรศัพท์มาเป็นครั้งที่สาม ประตูก็ถูกกระชากออกจาก ข้างนอก

ภายในห้องมืดสนิทเพราะไม่ได้เปิดไฟไว้ เชียซิงเฉิน ตกใจไปที จากนั้นเงาร่างใหญ่ก็สาวเท้ามาชิดเตียงเธอ เมื่อ เธอได้สติอีกทีทั้งตัวของเธอก็ถูกชายหนุ่มช้อนตัวจากกอง ผ้าห่มไปแล้ว

กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคยลอยเข้าจมูก

โทรศัพท์มือถือของเธอตกลงบนเตียง ไม่ได้รับความ

สนใจอีกต่อไป เธอเผลอโอบแขนไว้รอบคอเขาอย่างไม่รู้ตัว

“คุณยังไม่นอนอีกเหรอ?” เธอพูดกับเขาเสียงเบา