ตอนที่ 274 คุณไปและคุณนายไป๋ (3)

เชี่ยซิงเฉินได้ยินก็เผลอหันกลับไปมอง ภายในหอประชุมมืด มากแถมเงาคนเดินกันขวักไขว่ มีทั้งของผู้ปกครองและคุณครู

แต่ว่าบรรดาคนมากมาย ท่ามกลางความมืดมิดแบบนี้ เซียซิงเฉินกลับมองเห็นเขาได้ในแวบแรก

เขา สุดท้ายก็มาสินะ…

แถมบรรยากาศที่ครึกครื้นนี้ก็ไม่มีใครทันสังเกตเห็นเขา เดินเข้ามา “ฉันอยู่แถวที่ห้า ที่นั่งที่สองค่ะ” ที่แรกเป็นของต้าไป และ

ตอนนี้มันว่างอยู่

เธอพูดจบ เกรงว่าจะมีใครสังเกตเห็นสายตาของเธอที่จับ จ้องตัวเขาตลอด จึงหันกลับไปทิศทางเดิมเงียบๆ หลังวางสาย แล้วรอไปสองนาที จู่ๆ ข้างกายก็เกิดความรู้สึกกดดัน เป็นเขา เองที่นั่งลงข้างเธอ

ยังดีที่ทั้งหอประชุมมืดมาก ไม่มีการต้อนรับที่ยิ่งใหญ่ อลังการอย่างก่อนหน้า เขาเข้ามาเงียบๆ เพราะทุกคนยังจดจ่อ สมาธิไว้ที่การแสดงของลูกตัวเอง จึงยังไม่มีใครสังเกตเห็นเขา

เซี่ยซิงเฉินหันข้างเล็กน้อยก็สามารถเห็นใบหน้ามุมข้าง เขาได้
“ฉันคิดว่าคุณกลับไปแล้ว…. ความรู้สึกนี้ช่างแปลก ประหลาด อยู่ใกล้ขนาดนี้ แค่เห็นมุมข้างเขาก็เกิดใจเต้นเกิน กว่าจะนิ่งเฉย

“เขาแสดงเป็นครั้งแรก ผมไม่อยากพลาดอีก” น้ำเสียง ของเขาราบเรียบเหมือนเดิม แต่เซียซิงเฉินกลับรู้สึกได้ถึงคลื่น อารมณ์จากน้ำเสียงของเขาได้

เขาพลาดครั้งแรกของลูกไปหลายต่อหลายครั้ง

คลานเป็นครั้งแรก พลิกตัวได้ครั้งแรก เดินได้ครั้งแรก

ฟันขึ้นครั้งแรก….ต่างๆ นานา เขาล้วนพลาดมัน ดูราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ความจริงเมื่อพลาดทุกครั้ง

ไปก็คือทั้งชีวิต

เป็นช่วงเวลาที่ย้อนกลับไปไม่ได้… เธอเชื่อว่าไม่มีคุณพ่อคนไหนที่ไม่เสียใจ รวมถึงเขาด้วย เช่นกัน

เซียซิงเฉินซาบซึ้งใจ เธอเอ่ยเสียงเบา “ความจริงต้าไป ดีใจมากที่คุณอยู่กับเขาแบบนี้ได้ ถ้าเขารู้ว่าคุณคอยดูเขาอยู่ ตรงนี้ จะต้องพยายามแสดงให้ดีกว่านี้แน่ๆ

ไปเฉิงหันข้างมองเธอแวบหนึ่ง ภายใต้แสงขมุกขมัว แววตาเขาที่ล้ำลึก ราวกับเก็บอารมณ์ซับซ้อนที่เธอไม่เข้าใจไว้ มากมาย

“ในสายตาคุณผมคงเป็นคุณพ่อที่แย่มาก” น้ำเสียงเขาเศร้าโศก

เซียซิงเฉินหยุดชะงักไปครู่ก็สายศีรษะ “ฉันไม่คิดว่าคุณ แย่ เพียงแต่…ลูกอยากให้คุณอยู่ด้วยมากกว่านี้ ฉันก็แค่หวัง ให้เขามีความสุขมากๆ

“วิธีในวันนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ผมสามารถให้พวกคุณได้ น้ำเสียงที่ทุ่มต่ำของไปเฉิงพูดต่อ “ถ้าคุณอยากให้ลูกและคุณ ถูกเปิดเผยต่อสาธารณชน ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ผมยินดีมาก แถมผม ยังอยากประกาศให้โลกรู้ว่าผมมีลูกชายคนหนึ่ง และมี

พูดถึงตรงนี้เขาก็เงียบไปชั่วครู่ เบนสายตาที่ลึกซึ้งไปมอง เซี่ยซิงเฉิน

เซี่ยชิงเฉินใจเต้นระรัว

แต่เขาไม่ได้พูดต่อพลางเปลี่ยนเรื่อง “คุณรู้ดีกว่าใคร ขณะที่ผมมีอำนาจแต่ข้างกายก็เต็มไปด้วยอันตราย ความ อันตรายพวกนี้ไม่ใช่จะจัดการง่ายๆ หรือเป็นแค่หลุมกับดัก เล็กๆ แต่อันตรายที่ผมต้องเจอนั้นเหมือนลูกระเบิดจริงๆ”

เขายอมให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายได้แต่ไม่สามารถ ปล่อยให้ลูกเจออันตรายได้

ความอันตรายเหล่านั้นเธอรู้ดีทุกอย่าง นอกจากครั้งที่เธอ ถูกซ่งเหวยจับตัวไป ก่อนหน้านั้นเขาก็ถูกวางระเบิดจนแทบ จะเอาชีวิตไม่รอด เธอที่คอยดูแลอยู่เคียงข้างทุกวันนั้นรู้ดีว่า เข้าใกล้ยมทูตมากเพียงใด…
เขาอยู่ในตำแหน่งสูงสุด ผู้พิทักษ์มากมายล้นเหลือ ขณะ

เดียวกันศัตรูก็ย่อมมีมาก

ความหวาดระแวงแบบนั้นเธอไม่อยากได้รับมันอีก ตอน นั้นยังไม่สนิทกับเขามาก หากเปลี่ยนเป็นตอนนี้เธอต้องทำ เป็น ใจเย็นเหมือนตอนนั้นไม่ได้แน่ๆ ยิ่งถ้าคนที่บาดเจ็บเป็นลูก เธอคงจะเสียสติไปอย่างแน่นอน

“ฉันเข้าใจคุณ ต้าไปก็เข้าใจคุณ ตอนนี้เขาพอใจมาก แล้ว ไม่ใช่เหรอ? แต่คุณต้องให้สิทธิ์ระบายอารมณ์แก่เขา บ้าง…”

เซียซิงเฉินมองไปยังบนเวทีด้วยสายตาล่องลอย “บางที เขาก็อิจฉาเพื่อนๆ ที่มีครอบครัวปกติ มีคุณพ่อที่พาเขาไปในที่ ที่อยากไป บางทีสิ่งนี้เราก็ให้เขาไม่ได้ ก็เลย…มีเสียใจบ้าง เป็นเรื่องปกติ”

เธอด้วยเช่นกัน

เข้าใจวิธีการของเขา ยอมรับวิธีการของเขา แต่พอเห็น เด็กน้อยเสียใจก็ไม่อาจแสร้งรับมือด้วยท่าทีใจเย็น

ไปเย่นิ่งไม่พูดอะไร แต่กลับยื่นมือออกไปจับมือเธอไว้ เงียบๆ เซียซิงเฉินชะงักไปเพียงครู่ นิ้วมือของเขาสอดประสาน แน่น ฝ่ามือใหญ่อันอบอุ่น

สายตากลับจดจ้องเวที “ให้เวลาผมหน่อย

ประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้เซี่ยซิงเฉินรู้สึกอบอุ่นหัวใจเธอรู้ว่าพอถึงเวลาที่เขาคิดว่าเหมาะสมแล้ว ลูกก็จะถูกเปิดเผย ต่อให้ไม่ถูกเปิดเผย ความรักที่ผู้ชายคนนี้มีต่อเซียต้าไปก็ ยังเป็นเช่นเดิม

เธอซาบซึ้งใจ “ขอบคุณที่วันนี้คุณมานะคะ

ไปเยถึงหันมองเธอ ในความมืดนั้นริมฝีปากบางเม้มแน่น สุดท้ายก็ไม่เอ่ยอะไรออกมา

พริบ” สิ้นเสียงไฟบนเวทีก็สว่างขึ้น เซียซิงเฉินใจกระตุก พลางดึงมืออกจากฝ่ามือเขาช้าๆ

ใจระแวงว่าจะถูกคนข้างๆ เห็นเข้า กวาดสายตามอง รอบๆ จึงเห็นว่าไม่มีใครมองมาทางนี้ ถึงได้เบาใจลง

หันมองผู้ชายข้างๆ อีกครั้ง เขากลับมีท่าทีเรียบนิ่งเช่น

เดิม แต่สายตาทิ้งไว้บนเวทีแล้ว รายการแรกเขาดูมันอย่าง

สนุก

เซี่ยซิงเฉินกลับไม่มีกระจิตกระใจใดๆ ชอบเผลอเบน

สายตาไปมองเขา ช่างแปลกนักที่อยากจะมองมากกว่านี้

เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนอีกครั้ง ทั้งที่เมื่อคืนทั้งคู่ทะเลาะกัน อย่างหนัก ทะเลาะกันจนสุดท้ายก็เปลี่ยนไปจบบนเตียง…

หลายเรื่องที่ทั้งคู่ไม่ได้จริงจัง เมื่อพูดคุยแล้วก็ต้องให้มัน กระจ่างสิ!
การแสดงเล่นเปียโนของเซียต้าไปยอดเยี่ยมมาก หลังเขา แสดงเสร็จและกล่าวขอบคุณหม่ามีรวมถึงเสี่ยวไปนั้น เซี่ยง เฉินเห็นดวงตาของชายหนุ่มข้างกายแวววับอย่างเห็นได้ชัด

เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ถนัดสื่อความรู้สึก แต่หัวใจที่รักลูก เขา ไม่เคยน้อยไปกว่าใคร

เมื่อรอเด็กน้อยลงเวที ไปเย่นิ่งเดินจากไปเงียบๆ อีกครั้ง เซียซิงเฉินที่คอยมองแผ่นหลังเขานั้นอดจะแอบเสียใจเล็กๆ ไม่ ได้

นั่งไปสักพักเซียต้าไปก็กลับมาที่นั่งข้างๆ เธอ

โทรศัพท์มือถือเธอดังขึ้น เป็นข้อความที่ส่งเข้ามา มีเพียงไม่กี่คำสั้นๆ

พาลูกออกมาพร้อมกัน

เซียซิงเฉินยิ้ม พลางเอาข้อความให้เซี่ยต้าไปดูแวบหนึ่ง เซี่ยต้าไปผงกศีรษะ ทั้งสองจึงแอบลุกจากที่นั่งไป

เดินออกจากประตูโรงเรียนแล้วเดินไปอีกไม่กี่ร้อยเมตร ตรงทางเลี้ยว มีรถคันดำที่จอดสงบอยู่ตรงนั้น เซี่ยซิงเฉินจูงมือ เด็กน้อยไป พลางเคาะกระจกเบาๆ หน้าต่างรถค่อยๆ เลื่อนลง จากนั้นใบหน้าของชายหนุ่มเบาะหลังก็ปรากฏ เธอหันมองรอบ ข้างทีหนึ่งถึงพาเด็กน้อยขึ้นรถ