ตอนที่ 272 คุณไป๋และคุณนายไป (1)

“เสี่ยวไป! หม่า ใช่เสี่ยวไปจริงๆ ด้วย!” เจ้าตัวเล็กกระโดด ไปมาด้วยความตื่นเต้น

ยังดีที่ทุกคนต่างจดจ่อที่ท่านประธานาธิบดีเลยไม่มีใคร สังเกตเด็กน้อย เซียซิงเฉินอุ้มเขาขึ้นจากพื้น เขากล่าว “ผมรู้ อยู่แล้วว่าเสี่ยวไปต้องมา!

“อืม” เซียซิงเฉินยิ้มบางเบา หัวใจปลื้มปริ่ม

ต่อให้เขามาด้วยวิธีแบบนี้ ต่อให้เขาไม่สามารถเดินมา ยืนต่อหน้าพวกเขาแล้วประกาศต่อผู้คนว่า นี่คือลูกชายผม เซียซิงเฉินก็รู้สึกดีมากแล้ว

เซี่ยต้าไปก็รู้สึกภาคภูมิใจมากเช่นกัน

เขารู้ว่าที่หม่ามีพูดไม่ผิด เขามีคุณพ่อที่ยอดเยี่ยมที่สุด

เสียงโห่ร้องเหล่านี้ล้วนเป็นของเสียวไป

“คุณแม่ ท่านประธานาธิบดีหล่อจังเลย!” มีสาวน้อยคน หนึ่งอุทาน เซียซิงเฉินหลุดหัวเราะ เขาเป็นที่ชื่นชอบของทั้งคน อายุมากและคนอายุน้อยเสียจริง

ใบหน้าเซียต้าไปเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ราวกับนั่น กำลังเอ่ยชมตัวเอง
มารดาของเด็กน้อยตอบกลับ “หล่อจริงๆ ฉะนั้นลูกต้อง ทานข้าวดีๆ จะได้โตไวๆ พอโตแล้วก็จะได้หาแฟนที่หล่ออย่าง ท่านประธานาธิบดีได้ไง”

“ถ้าโตก็จะหาได้เหรอ?

“แน่นอนสิ”

“หนูจะเชื่อฟัง จะกินข้าวเยอะๆ

เซียซิงเฉินยิ้มอ่อนโยน ที่แท้ท่านประธานาธิบดียังใช้เป็น ข้ออ้างในการหลอกล่อสาวน้อยได้ด้วย

ท่านประธานาธิบดีกล่าวอะไรเล็กน้อยบนเวที มีเพียงไม่กี่ ประโยคที่พูดถึงการเจริญเติบโตของเด็ก ทำให้ได้รับเสียง ปรบมือดังกระหึ่มจากผู้ปกครองรวมถึงคณะครูทั้งหลาย

เป็นเพราะตั้งแต่เขารับตำแหน่งก็ได้พัฒนาในด้านการ

ศึกษามากมาย

ไม่เพียงแต่จัดการปัญหาที่น่าปวดหัวที่สุดอย่าง “เด็กที่ถูก ทอดทิ้งไว้ข้างหลัง ทั้งยังสามารถดำเนินนโยบายเรียนฟรีทั่ว ทั้งประเทศได้จริง

เซี่ยต้าไปในอ้อมแขนของเซี่ยซิงเฉินปรบมือแรงที่สุด อารมณ์ขุ่นมัวที่เก็บกดไว้ตั้งแต่เช้าก็มลายหายไปทันที

หลังท่านประธานาธิบดีกล่าวเสร็จ เซียซิงเฉินก็คิดเช่น เดียวกับผู้ปกครองคนอื่นว่าเขาจะจากไปในทันที เซียต้าไปยัง คอยจ้องมองเขาไม่วางตา แต่ทันใดนั้นเขากลับเดินตรงมาทางเธอและเซี่ยต้าไป พวกเขาทั้งสองนั่งอยู่ในแถวริมสุดพอดี

ผู้อำนวยการโรงเรียนรวมถึงครูฝ่ายวิชาการพร้อมทั้ง คุณครูประจําชั้นของเซียต้าไปก็เดินตามมาด้วย

เซี่ยชิงเฉินหายใจกระชั้นชิด เมื่อทุกคนหันหน้ามองมา

อย่างสงสัย

จนกระทั่ง…

ฝีเท้าของชายหนุ่มหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา

เซียต้าไปตื่นเต้นมาก เซียซิงเฉินกลับตั้งสติอย่างรวดเร็ว กดไหล่เล็กของเขาเพื่อไม่ให้เขาดิ้นมากไป ส่วนตัวเองก็ลุกขึ้น ยืน พลางเอ่ยทักไปเยฉิงเสียงเรียบ “ท่านประธานาธิบดี

ไปเย่นิ่งกวาดมองเธอด้วยสายตาที่เดาไม่ออกแวบหนึ่ง หันหน้ากลับไปกระซิบข้างหูผู้อำนวยการเล็กน้อยจนผู้อำนวย การโรงเรียนนิ่งอึ้งไป แต่ก็หันไปกระซิบเสียงเบาแก่ครูประจำ ชั้นของเซียต้าไป ทุกคนในที่นี้รวมถึงเซี่ยซิงเฉินต่างงุนงงกัน ถ้วนหน้า

จากนั้นก็เห็นผู้อ่านวยการโรงเรียนเอ่ยสั่งคุณครูที่ยืน ข้างๆ ว่า “ไปยกเก้าอี้มาเร็ว!

“” นี่มันเรื่องอะไรกัน? เซี่ยซิงเฉินฉงนใจ

กลับเป็นคุณครูประจำชั้นของเซี่ยต้าไปที่อธิบายแก่เขี่ยชิง เฉิน “คุณนายไป เพื่อเป็นการเข้าใจถึงชีวิตของเด็กๆ มากขึ้น วันนี้ท่านประธานาธิบดีจะอยู่กับนักเรียนแบบใกล้ชิด และคุณพ่อของต้าไปก็ไม่มาพอดี ฉะนั้น…ท่านประธานาธิบดีเลยอยาก ถามคุณนายไปว่าวันนี้คุณยอมให้ท่านประธานาธิบดีอยู่กับเด็ก วันหนึ่งได้ไหมคะ”

ซ้ายก็ คุณนายไป ขวาก คุณนายไป จนเซียซิงเฉินเริ่ม รู้สึกแปลกๆ เธอได้แต่ก่นด่าตัวเองที่ไม่พูดแก้คำเรียกก่อนหน้า นี้ ตอนนี้…

สายตาที่ไปเฉิงทอดมองมามีความหมายอื่นแอบแฝงยิ่ง ทำให้เธอขนหัวลุก อับอายแทบตาย

เขา…คงไม่เข้าใจไปว่า “คุณนายไป” ที่คุณครูเอ่ยเรียกเธอ เป็นคนให้เรียกนะ! เหมือนกับที่ก่อนหน้าโทรศัพท์มือถือบันทึก ชื่อไว้ว่า ‘ว่าที่สามี

“คุณนายไป?” ขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย คุณครูก็เอ่ย เรียกอีกครั้ง

เซี่ยซิงเฉินหิ้วกระตุกไม่หยุด เธอยังไม่ทันตอบก็ได้ยิน เสียงดีใจของเซี่ยต้าไป “ดีเลย! ดีเลย! ผมจะให้ท่าน ประธานาธิบดีเป็นคุณพ่อผม

ผู้อำนวยการโรงเรียนแค่นยิ้ม “นักเรียนคนนี้ อย่าเข้าใจ ผิดนะ ท่านประธานาธิบดีแค่อยากลอง…

แต่ไม่รอให้ผู้อำนวยการโรงเรียนพูดจบประโยค ไปเย งก็โน้มตัวอุ้มเซี่ยต้าไปไว้ในอ้อมแขน เขาเหลือบมองแวบหนึ่ง “เรียกคุณพ่อสิ!”
ทีนี้กลายเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนตื่นตูม นี่…ท่าน ประธานาธิบดีกำลังจะรับลูกบุญธรรมเหรอ?

ทุกคนตั้งแต่คุณครูจวบจนถึงผู้ปกครองต่างก็อิจฉา

เป็น

ที่สุด ได้ยินเพียงเซี่ยต้าไปตะโกนเรียกเสียงใส “คุณพ่อ ไปเย่นิ่งถึงยิ้มอย่างพึงพอใจ เบนสายตามาทางเซียซิงเฉิ นที่ยังนิ่งอึ้งไม่ได้สติ “คุณนายไป คุณคงไม่คัดค้านอะไรนะ

ครับ?”

คำเรียก “คุณนายไป เขาจงใจเรียกให้ดูมีเลศนัย เสี่ยชิง เฉันรู้ว่าเขาจงใจ ทำอะไรไม่ถูกจนหน้าขึ้น ส่ายหน้าไปมา “ไม่ค่ะ…”

คนนอกย่อมไม่รู้บรรยากาศแปลกๆ ระหว่างทั้งคู่ ได้แต่ อิจฉาเซียต้าไปแทบตาย เมื่อรอไปเยฉงนั่งลงข้างๆ เธอกับ เซียต้าไปแล้วนั้น สาวน้อยก่อนหน้านี้พลันใช้ดวงตาคู่กลมโต จ้องท่านประธานาธิบดีเขม็ง สักพักก็หันมาซุบซิบกับเซี่ยต้าไป “ต้าไป คำพูดเมื่อกี้ของเธอยังนับอยู่ไหม?

“อะไร?”

“เธอบอกว่าถ้าเธอมีคุณพ่อแล้วจะแบ่งคุณพ่อให้ฉันครึ่ง หนึ่ง ตอนนี้แบ่งให้ฉันครึ่งหนึ่งได้ไหม?”

ทุกคนต่างก็อดขำกับคำพูดไร้เดียงสาของเด็กน้อยไม่ได้ สุดท้ายมารดาของสาวน้อยน่ารักก็รีบกล่าวขอโทษท่าน ประธานาธิบดียกใหญ่ พลางรวบตัวสาวน้อยน่ารักกลับไปด้วยท่าทเขินอาย

ใบหน้าประดับด้วย

แต่ท่านประธานาธิบดีอารมณ์ดีมาก

รอยยิ้มบางๆ อยู่เสมอ

เขาโบกมือเป็นเชิงให้ผู้คนถอยกลับไปข้างๆ บนเวทีหลัก เริ่มเล่นเกมครอบครัวที่หลากหลาย แต่สมาธิของผู้ปกครอง กลับไม่สามารถถอนออกจากกายบางคนได้

เซี่ยต้าไปนั่งอยู่บนตักของเขาด้วยท่าทางดีใจ เซี่ยซิงเฉิน นั่งขนาบข้างเขา ไม่กล้าพูดเสียงดัง เพียงแค่เอียงศีรษะมาเล็ก น้อย กดเสียงต่ำถาม “คุณมาได้ยังไง?

ไปเย่นิ่งหยิกเข้าที่ใบหูของเซี่ยต้าไป แม้จะไม่ออกแรงนัก แต่ก็เห็นได้ชัดว่ากำลังแก้แค้นเรื่องเมื่อคืนอยู่

แต่ปากกลับเอ่ยเสียงเรียบ “มาดูการพัฒนาของเด็กๆ สัก หน่อย”

…” เซี่ยซิงเฉินพูดเปิดโปงเขาอย่างไม่ปรานี “ปากแข็ง

ทั้งที่แค่อยากอยู่ข้างลูกเท่านั้นเอง วิธีนี้ก็ถือว่าทำสำเร็จ ทั้งสองเรื่อง

ไปเย่นิ่งกระตุกยิ้มมุมปาก พลางโน้มตัวเข้าใกล้เธอ “ใช่ ในเมื่อคุณนายไปรู้ดียังจะถามทำไมล่ะ?”

ท่วงท่าแบบนั้น ศีรษะทั้งสองคนใกล้ชิดกันแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนหน้านี้ เชียซิงเฉินเผลอใจเต้นกับค่าเรียกจากเขาที่ว่า “คุณนายไป เงย ใบหน้าแดงขึ้นมา ริมฝีปากอยู่ห่างจาก ปากบางของเขาเพียงคืบ เธอตกใจจนเผลอกลั้นหายใจและ เอียงตัวไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัวเพื่อเป็นการรักษาระยะห่างไว้

ไม่กล้าหันไปมองสายตาของผู้ปกครองคนอื่นเลย….