ตอนที่ 271 เซี่ยซิงเฉิน คุณกำลังดึง(4)

เซียตาไปไม่ตอบ สาวน้อยคนนั้นพูดกับเซียซิงเฉินเสียงเบา “คุณน้า หนูมีคุณพ่อ ถ้าต้าไปไม่มีคุณพ่อ หนูแบ่งคุณพ่อให้ต้า ไปครึ่งหนึ่ง ดีไหมคะ?

“ ความจริงเด็กน้อยแค่มีน้ำใจ แต่หัวใจเซียซิงเฉิน

บีบรัดไปที

เธอลูบศีรษะสาวน้อย “หนูใจกว้างจัง น้าขอบคุณแทนต้า ไปนะ”

คุณแม่ของสาวน้อยแค่นยิ้มไปที่ รวบลูกสาวมากอด “คุณ

อย่าถือสาเลยนะคะ เด็กไม่รู้เรื่อง

เซียซิงเฉินสายศีรษะ จับมือเซียต้าไปแน่นอยู่เงียบๆ ก้ม หน้าลงกระซิบข้างหูเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องเสียใจ ลูกไม่ได้ไม่มีพ่อ ตรงกันข้าม ลูกมีคุณพ่อที่ยอดเยี่ยมมากคน หนึ่ง คุณพ่อของลูกเป็นที่รักของทุกคน เป็นที่เคารพของทุกคน เขายุ่งมากเลยมาร่วมงานประชุมผู้ปกครองของลูกไม่ได้ ลูกไม่ ควรเสียใจนะ ต้องภูมิใจแทนมากกว่า”

หลังเซี่ยต้าไปได้ขบคิดคำพูดนี้อย่างจริงจัง สักพักถึงพยัก ศีรษะเล็ก หากเทียบกับเมื่อครู่แล้วใบหน้าเล็กมีสีหน้าที่ดีขึ้นมาก เซียซึ่งเป็นบีบหูเล็กของเขา “ไปบอกขอบคุณเพื่อนที่บอก จะแบ่งคุณพ่อให้ลูกหน่อยเร็ว

เขาไปบอกขอบคุณอย่างเชื่อฟัง สุดท้ายก็ไม่ลืมเสริมไป อีกประโยคอย่างภาคภูมิใจ “คุณพ่อฉันเก่งมากนะ! วันหลังไว้ คุณพ่อฉันไม่ยุ่งแล้วฉันจะแบ่งเขาให้เธอครึ่งหนึ่งด้วย

เซี่ยซิงเฉินหลุดหัวเราะ

คุณพ่อยังสามารถแบ่งกันไปมาได้ด้วยเหรอ? แต่ว่าแล้วก็ มีวิธีหนึ่งจริงๆ

หลังนับจำนวนคนเสร็จ เดิมทีต้องเริ่มกิจกรรมครอบครัว แล้วแต่จู่ๆ ลำโพงภายในห้องเรียนก็ดังขึ้น เสียงของผู้อำนวย การโรงเรียนก็ตามมา “ขอให้คุณครูทุกท่านรวมถึงนักเรียน สวมเสื้อให้เรียบร้อยแล้วมานั่งที่สนามตามลำดับห้อง วันนี้มี แขกสำคัญมาตรวจโรงเรียน!

ฟังจากน้ำเสียงของผู้อำนวยการโรงเรียนแล้วออกจะตื่น เต้นเล็กน้อย ดูท่าคนที่มาตรวจโรงเรียนคราวนี้คงไม่ใช่คน ธรรมดา อาจเป็นคนจากกระทรวงศึกษาธิการสินะ

หลังประกาศเสร็จ คุณครูจึงให้ทุกคนจัดเสื้อผ้าของ นักเรียน แม้แต่เข็มกลัดตราโรงเรียนก็ต้องติดไปด้วย

ทุกคนค่อยๆ เดินไปรวมตัวกันที่สนามพร้อมผู้ปกครองที่ นั่งร่วมกับเด็กๆ ทั้งหลาย เมื่อเซี่ยซิงเฉินนั่งลงก็ช่วยจัดโบบน คอให้ลูกชาย พลางเอ่ยหยอกล้อกับเขา “เมื่อกี้ลูกบอกว่าจะแบ่งพ่อของลูกให้เพื่อนคนนั้นใช่ไหม?”

“ยิ้ม”

“พวกลูกสองคนแบ่งกันไปแบ่งกันมา รู้ไหมว่าเรียกยัง

“แบ่งคุณพ่อ แบบนี้เราเรียกว่า “น้ำใจ” เชียตาไปยึดอก

ไง?”

น้อยๆ

เซียซิงเฉินพูดหยอก “อย่างพวกลูกสองคนเรียกหมั้นแบบ เด็กๆ สองบ้านเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว พ่อของลูกก็คือพ่อ ของเขา พ่อของเขาก็คือพ่อของลูก เฮ้อ ไหนบอกแม่ว่าลูก แอบชอบสาวน้อยคนนั้นใช่ไหม?

“เปล่านะ! แม่พูดมั่ว!” เซี่ยต้าไปรีบปฏิเสธ แต่ใบหน้าเล็ก กลับแดงก่ำ

เซี่ยชิงเฉินมองก็แอบคิดในใจว่าแย่แล้ว ลูกของพวกเขา เพิ่งอายุสี่ขวบก็มีความรักเสียแล้ว

ขณะที่คิดเช่นนี้อยู่ก็เห็นเหล่าคุณครูที่เดิมที่ต่างยุ่งกับการ จัดสถานที่วิ่งลงมาที่หน้าเวทีหลัก ทุกคนต่างยืนขนาบข้างพรม แดงบนสนามหญ้าอย่างเป็นระเบียบ ราวกับกำลังรอต้อนรับ แขก

ผู้ปกครองพร้อมนักเรียนที่อยู่ฝั่งนี้ต่างก็ชะเง้อหน้ามองไป ยังทิศทางเดียวกัน

เซี่ยซิงเฉินและเซี่ยต้าไปก็มองไปเช่นเดียวกัน
พอมองเชียซิงเฉินก็ชะงักค้าง

เห็นเพียงขบวนรถเป็นแถวยาว เคลื่อนตัวเข้ามาจากหน้า ประตูโรงเรียน ขับผ่านน้ำพุใหญ่ของโรงเรียน ตึกสูงใหญ่ จาก นั้นก็ผ่านอาคารเรียนเป็นหลังๆ สุดท้ายจอดลงที่ปลายพื้นพรม แดงบนสนาม

เซี่ยซิงเฉินเผลอลุกขึ้นยืน อยากดูว่าใช่คนที่ตนคิดหรือไม่ แต่ขั้นบันไดที่แสนยาวได้บดบังสายตาพวกเขาไว้หมด เซียต้าไปก็ตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ กายเล็กกระโดดไปมา

ไม่หยุด “เสี่ยวไปใช่ไหม? หม่า เสี่ยวไปนี่

“ช่ว!” เซี่ยซิงเฉินนั่งลงแล้วกอดเด็กน้อยไว้ นิ้วเรียวกดทับ ระหว่างกลีบปากของเด็กน้อย หันมองรอบกายรอบหนึ่ง เมื่อ เห็นว่าไม่มีใครมองถึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เซียต้าไป มองเธอแล้วกดเสียงให้เบาลง “ใช่เสียวไปไหม?”

“ไม่รู้” เซียซิงเฉินสายศีรษะ กลัวจะเป็นการให้ความ หวังเด็กน้อยมากไปแล้วผิดหวังอีก เอ่ยเพียง “ไม่แน่ว่าเขาจะมี เวลา”

ไหล่เล็กของเซี่ยต้าไปลู่ลงอีกครั้ง

แม้คอยเตือนให้ตัวเองและเด็กน้อยว่าอย่าตั้งความหวังไว้ มาก แต่สายตาของเธอก็อดสอดส่องไปทางนั้นอย่างไม่รู้ตัว เห็นเพียงผู้อำนวยการโรงเรียนลงบันไดไปอย่างเร่งรีบแล้ว

เห็นได้ชัดว่าข้างล่างมีแขกสำคัญมาจริงๆ เหล่าคุณครูที่ยืนอยู่ชั้นบนๆ ของบันไดเมื่อเห็นคนที่มาถึง ทุกคนต่างตก ตะลึงไปครู่หนึ่ง ทั้งตกใจและดีใจ ขาดเพียงเสียงที่ไม่ได้ ตะโกนออกมาอย่างดีใจเท่านั้น

“ใครมานะ?” มีผู้ปกครองที่อดสงสัยไม่ได้พูดซุบซิบ

“เมื่อวานตอนฉันโทรหาคุณครู คุณครูบอกแค่ว่าวันนี้จะมี คนของกระทรวงศึกษาธิการมานะ ตายแล้ว

คำพูดของผู้ปกครองคนนี้ยังไม่ทันจบประโยค ก็อดแหว เสียงดังไม่ได้

ทันใดนั้นเซียซิงเฉินก็ได้ยินเสียงฮือฮาจากรอบด้าน “ท่าน ประธานาธิบดี!”

“พวกเธอรีบดูสิ ท่านประธานาธิบดีจริงๆ ใช่ไหม?!

“ท่านประธานาธิบดีจริงๆ!

เหล่าผู้ปกครองต่างก็ชะเง้อมองไปอย่างตื่นเต้น ยากจะ

ควบคุม

เซี่ยซิงเฉินจ้องมองกายอันแสนคุ้นเคย ขอบตารื้นด้วยน้ำ

ใสอย่างไม่รู้ตัว

เธอ…คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาจริงๆ…

เธอเห็นเขาที่สวมเสื้อกันหนาวสีครามตัวใหญ่จากไกลๆ เห็นว่าด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว ไม่ได้ทางการอย่างที่เจอในสำนักงานทุกวัน เขาในนี้ปลดกระดุมออกเม็ด เผยให้ เห็นปลาร้าสมบูรณ์แบบอย่างพอดี ดูสบายแต่ก็ไม่เปิด เผยโป๊เกินเหตุ บนพันสูงสง่าไว้

เขาปล่อยให้ผู้คนจ้องมอง ก้าวเท้าเดินโต้ลมขึ้นตามขั้น บันไดช้า

ในพริบตานั้น…

ผู้คนรอบในตาของซิงเฉินเหลือเพียงเขาคนเดียว

ของกระทรวงท่าทางระวังแกมนอบน้อม อำนวยการโรงเรียนตามอยู่เขา คนกลุ่มด้วย

เซี่ยซิงเฉินรู้จักเลย

เดินจากปกครองรอบด้าน ค่อยเงยหน้าแล้วโบกมือ เพื่อเป็นเชิงขอบคุณเรียกขานเสียงดังว่า “ท่านประธานาธิบดี

เพียงเธอยืนเงียบ

เธอเสียงตะโกนเหล่าเปล่าประโยชน์ ต่อให้เธอตะโกนเรียกเขาอย่างตื่นเต้นเหมือนผู้อื่น ก็มีแต่จมอยู่ ท่ามกลางผู้คนไปเท่านั้นเอง