ตอนที่ 269 เซี่ยซิงเฉิน คุณกำลังทิ้ง(2)

ไปเย่นิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นโรคจิตที่ชอบถูกเธอกัดแบบนี้ ชอบให้เธอประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของลงบนกายตัว เอง แน่นอนว่าเพื่อเป็นการตอบแทนเธอ เขาก็ประทับร่องรอย บนลำคอเธอไปหลายรอยทีเดียว

เซี่ยซิงเฉินอยากหลบแต่ไปเย่นิ่งไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หลบ

เธอโกรธแทบตาย แบบนี้ถ้าให้คนอื่นเห็นเข้าเธอคง อับอายมากแน่ๆ อีกอย่างพรุ่งนี้ยังมีประชุมผู้ปกครอง…

สุดท้ายไปเย่นิ่งก็ได้ครอบครองเธอที่ห้องนั่งเล่นไปพัก ใหญ่ จนกระทั่งถึงบนเตียงก็ยังคงทรมานเธอ ในท้ายสุดเซีย ซิงเฉินไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆ จึงได้แต่ปล่อยให้เขาทำตามใจ อยาก

ปกติเขามีพละกำลังล้นเหลืออยู่แล้ว

ตลอดทั้งคืนกลืนกินเธอไปหลายต่อหลายครั้งจนเซี่ยชิง เฉินปวดไปทั้งตัว ครึ่งล่างของร่างกายแทบไม่เหลือความรู้สึก ว่าเป็นของตัวเอง สุดท้ายเธอก็ถูกชายหนุ่มโอบกอดไว้แล้วหลับไหลไปพร้อมกัน

ต่อให้นอนอยู่มือของชายหนุ่มก็ยังคงวางไว้บนเอวเธอ อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ปลายหูเธอถูกเขาขบกัดเบาๆ ต่อให้หลับไปก็ไม่ยอมปล่อย

วันรุ่งขึ้น ได้ยินเสียงเสียดสีเบาๆ เซียซิงเฉินลืมตาขึ้น น้อยๆ เห็นไปเช่นิ่งเลิกผ้าห่มแล้วลุกจากเตียง เขาเอื้อมมือเปิด มุมผ้าม่านเล็กน้อย เซี่ยซิงเฉินมองไปข้างนอกแวบหนึ่ง ด้าน นอกที่เต็มไปด้วยกลุ่มหมอกในฤดูหนาว ท้องฟ้ายังไม่สว่างนัก เพราะเห็นแสงไฟข้างถนนที่ยังเปิดค้างไว้แต่ไกล

เช้าขนาดนี้เขาจะไปแล้วเหรอ?

เดิมทีเซียซิงเฉินอยากถาม แต่ร่างกายราวกับถูกจับแยก เป็นเสี่ยงๆ รู้สึกคุกรุ่นในใจ ขยับตัวเล็กน้อยแล้วหันหลังให้ เขา ตัดสินใจไม่ถาม

เหลิงเฟยโทรมา ไปเยถึงให้เขารออยู่ข้างล่าง พลาง จัดการตัวเองง่ายๆ เสร็จเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุด เป็นระเบียบตลอดถึงหน้าประตู ท้ายสุดเซียซิงเฉินก็ทนไม่ไหว กอดผ้าห่มลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน “ประชุมผู้ปกครองวันนี้

เขาชะงักปลายเท้า หันหลังมาเงยหน้ามองเธอพร้อมกับ จัดเนกไทไปด้วย “คุณกล้าให้ผู้ชายคนอื่นไปประชุมผู้ปกครอง ก็ลองดู”

น้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเคย แต่สายตาที่ตวัดมองมาทำให้เซียซิงเฉินหดคอเล็กน้อย ใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองแน่น

ผู้ชายคนนี้! เก่งแต่จะข่มขู่คนอื่น! เธอสังหรณ์ว่าหากตน ให้หยูเจอหนุนไปจริงๆ เขาอาจจะบีบคอเธอให้ตายได้จริงๆ แน่นอนว่าเธอคงไม่โง่เขลาถึงขั้นไปท้าทายขีดจํากัดของ เขา เมื่อคืนแค่เซียต้าไปเรียก “คุณพ่อ ไปคำเดียวก็ทำให้เขา

รู้สึกแย่มากพอแล้ว จนตอนนี้แผลบนมือยังชัดเจนอยู่เลย

เพราะมีผ้าพันแผลพันรอบอยู่

เมื่อคืนเซียซิงเฉินอยากถามเรื่องแผลของเขาแต่ตอนที่เขา ลงมือจัดการเธอนั้นท่าทางเหมือนไม่เป็นอะไร จึงคิดว่าคงไม่ แย่มากเท่าไร

ไปเฉิงเดินออกไปแล้ว ฉะนั้น…เขาก็ยังไม่บอกว่าไปหรือ ไม่ไป เซียซิงเฉินคิดว่าตัวเองไม่ควรคาดหวัง งานแบบนั้นถ้า เขาปรากฏตัวคงไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปได้

เธอแค่คิดหนักไม่รู้ควรบอกเซียต้าไปอย่างไรดี เหตุการณ์ เมื่อวานเห็นได้ชัดว่าเขาเสียใจไปแล้ว….

ในหัวเซียซิงเฉินเกิดความคิดมากมาย ดูเวลาแวบหนึ่ง เพิ่งหกโมงกว่า สุดท้ายไม่คิดอะไรต่อ ดึงผ้าห่มขึ้นแล้วทิ้งตัว ลงนอนใหม่

ในผ้าห่มห้อมล้อมไปด้วยกลิ่นอายของเธอและของเขา…

แม้ตัวเขาจะไปแล้ว แต่ตำแหน่งข้างๆ กลับยังหลงเหลือ ความอุ่นจากเขา เซี่ยซิงเฉินขดตัวเล็กน้อย พลางขยับตัวไปนอนฝั่งของเขา ใบหน้าเล็กมุดหมอนที่เขาเคยใช้รอง

เธอนึกถึงเมื่อคืนที่เขาบอกว่าฟัง นึกถึงเขาที่บอกว่าเขา กับหลันเย่…

ถอนหายใจ เมื่อคืนเธอน่าจะถามเขาให้กระจ่าง อย่าง เช่นเรื่องที่เขาบอกว่าเขาฟัง….

อีกฝั่งหนึ่ง

ขณะที่ไปเย่นิ่งเดินถึงชั้นล่าง เหลิงเฟยก็เปิดประตูรถยืน รออยู่ตรงนั้นพักใหญ่แล้ว ไปเยงโน้มตัวเข้าไปพร้อมถอดเสื้อ กันหนาวตัวใหญ่ลงวางไว้ข้างๆ เพียงปาดเดียวเหลิงเฟยก็เห็น เนกไทบนคอเขา

วันที่จัดงานแต่งงานกับซ่งเหวย เดิมถูกเขาโยนทิ้งไปแต่ หลังจากนั้นก็ตามหากลับมาอย่างลำบาก แต่ช่วงเวลาก่อน หน้าไม่เห็นเขาใช้อีก ตอนนี้กลับมาอยู่บนคออีกครั้ง นี่ หมายความว่า…?

เหลิงเฟยคิดอย่างคาดเดา สายตาเหลือบเห็นรอยฟันบน คอเขา ความคิดในใจจึงถูกยืนยันทันที

“มองอะไร?” ไปเย่งกำลังดูไอแพด ไม่เงยหน้าแต่อย่าง ใด เพียงจากน้ำเสียงเหลิงเฟยก็ฟังออกว่านี่ไม่ใช่อารมณ์ขุ่น มัวอย่างหลายวันก่อนอีกต่อไป

“วันนี้ท่านอารมณ์ดีมากสินะครับ?” เหลิงเฟยดูผ่อนคลายขึ้นเป็นกอง

แค่ก็ดีจริงเหรอ? มุมปากยังลอบยิ้มบางๆ อยู่เลย เหลิงเฟ ยกล่าวหยั่งเชิง “รอยฟันบนคอท่านต้องจัดการหน่อยไหม?”

ไปเฉิงยกมือแตะ จนตอนนี้ยังสามารถสัมผัสรอยฟันนั่น ได้ นึกถึงว่าทั้งบนลำคอและบนเรือนร่างเธอก็มีร่องรอยของ เขาประดับอยู่ นึกถึงท่าทางเธอที่เขินอายในขุ่นเคือง สีหน้าก็ ฉายแววอ่อนโยนมากกว่าเดิม ตอบเพียง “ไม่จำเป็น

ไม่จําเป็น?

เหลิงเฟยกังวลใจ “ถ้าให้คนพรรคอื่นเห็นเข้าก็อาจเกิด ข่าวลืออื่นอีกนะครับ

“ชายหญิงรักกันเป็นเรื่องปกติ ถ้าผมไม่แตะหญิงเลยนี่สิ ถึงจะเกิดเรื่องว่าไหม?

ประธานาธิบดีก็เป็นคนเหมือนมนุษย์ทั่วไป

ท่านประธานาธิบดีว่าขนาดนี้แล้วเหล่งเฟยก็ไม่อาจเอ่ย อะไรอีก เพียงแต่ดูท่าตั้งแต่วันนี้ไปทั้งสำนักงานประธานาธิบดี คงบรรยากาศดีขึ้น ช่างเป็นข่าวที่ดีเสียจริง

เซี่ยซิงเฉินนอนจนถึงแปดโมงกว่า ตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้า คุยโทรศัพท์กับอู่ฉงก่อนเพื่อให้เขาไปส่งเด็กน้อยที่โรงเรียนตนค่อยนั่งรถแท็กซี่ตามไปทีหลัง

เพิ่งวางสาย ฉงก็มีสายจากหมูเจ๋อหนันโทรมาทันที

ชัดว่าเขาเพิ่งฟื้นจากความเมามาย น้ำเสียงพูดคุยอื่นๆ แต่กลับไม่ลืมเรื่องที่ตกลงกับเซียต้าไปไว้เมื่อวาน “ให้ผมไป ไหม? ถ้าให้ไปผมจะลุกมาอาบน้ำเดี๋ยวนี้

“ไม่ต้องหรอกค่ะ

“แล้วทำยังไง? กิจกรรมครอบครัวแค่คุณคนเดียวเหรอ?”

“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น

หยูเจ๋อหนันรู้ว่าเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับตน เขาก็ไม่ใช่คน ไม่รู้เวลาแบบนั้น ถามอย่างไม่ฝืนใจ “อารมณ์น้องผมดีขึ้นหรือ ยัง?”

“ฉันยังไม่เจอเขาเลย เดี๋ยวถึงโรงเรียนค่อยว่า

“คุณปลอบเขาดีๆ ล่ะ ท่าทางของเมื่อวานเขาคงเสียใจน่า

“ฉันรู้” เซียซิงเฉินรู้สึกว่าเรื่องปลอบใจเด็กน้อยคงต้อง ให้ไปเย่นิ่งไปอธิบายให้ชัดเจน

“ถ้าไม่ต้องการผมแล้วผมนอนต่อล่ะ” หยูเจ๋อหนันหาว

อย่างเกียจคร้าน กำลังจะนอนลง เธอนึกถึงบางอย่างจึงเอ่ย ปาก “คุณชายรองหยู จากนี้ไปท่านดื่มให้น้อยลงหน่อยเถอะ ฉันว่าคุณดื่มไปไม่ใช่แค่เมานะแต่ยังเพ้อฝันรุนแรงด้วย
“เพื่ออะไร?” หยูเจ๋อหนันหัวเราะร้าย “ไม่ใช่ว่าเพ้อว่าคุณ เป็นแฟนของผมแถมยังทำเรื่องไม่ควรต่อคุณอีกนะ?”

เชียซิงเฉินกลอกตา เจ้าคนนี้ไม่เคยจริงจังเลย มิน่าเมื่อคืนถึงพูดอะไรไร้สาระ