ตอนที่ 267 ความรักที่แท้จริง (17)

“ฉันไม่ได้จะแก้แค้น อีกอย่างเขาไม่เคยประกาศให้คนนอกรู้ว่า เขาไม่มีลูก จะเป็น “คนหลอกลวง ได้ยังไง?” สีหน้าของเธอ จริงจังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน “ข่าวอื้อฉาวเรื่องดักฟังก็เป็นพี่ ชายคุณที่ไปทำเขาก่อน ไม่ใช่เหรอ?”

หยูเจอหนุนหันหน้ามาทางเธอแล้วหลุดเสียง “เซี่ยง เฉิน คุณรู้สึกว่าตัวเองโง่บ้างไหม? คุณทำเพื่อเขาถึงขั้นมีลูก ด้วยกัน ตอนนี้แม้แต่สถานะเดียวเขายังให้คุณไม่ได้ ทำไมคุณ ยังคอยปกป้องเขาอยู่ทุกทีล่ะ

“คนโง่!” คำสุดท้ายแม้ฟังแล้วเหมือนจะด่าเธอ แต่น้ำ เสียงกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เซียซิงเฉินไม่ตอบ เพียงแค่จ้องมองเขา ต้องการคำมั่น

จากเขา

ท้ายสุดหยูเจ๋อหนันก็แพ้ให้เธอ ยกมือขึ้นพูดอย่างจริงจัง “ผมสัญญา เรื่องลูกคุณผมจะไม่หลุดปากแม้แต่คำเดียว แบบ นี้โอเคแล้วใช่ไหม?”

คราวนี้เธอถึงพอใจ “คุณสัญญากับฉันเองนะ ถ้าคุณกล้า บอกพี่ชายคุณล่ะก็ ฉัน…จะตัดขาดกับคุณแน่!

หยูเจ๋อหนันแค่นยิ้ม ดื่มเบียร์อีกหนึ่งแล้วเอนหัวพิงไหล่เธอช้าๆ เงยหน้ามองท้องฟ้าที่ประดับไปด้วยดวงดาว “ถ้าพี่ ชายผมรู้ว่าผมได้ข่าวสำคัญแบบนี้แล้วยังปิดบังเขา ไม่แน่อาจ จะตัดพี่น้องกับผมเลยก็ได้ คุณรู้ไหม เพื่อคุณผมทุ่มเทแค่ ไหน?”

“เพราะฉะนั้น เพื่อความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวก คุณ และเพื่อความเป็นเพื่อนของเรา ทางที่ดีคุณอย่าพูดไปทั้ง ชีวิตเลยดีกว่าค่ะ

หยูเจอหนุนครุ่นคิดสักพัก ยกเบียร์ขึ้นชนกับเธอ “เพื่อ ความเป็นเพื่อนของเรา ชนแก้ว”

เจ้าหนูเจ๋อหนัน ไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลยสักครั้ง เดิมที ลากเธอมาดื่ม แต่สุดท้ายกลับมอมเมาตัวเองเสียได้

เขาแทบจะทับเธอไปทั้งตัว

“เฮ้! คุณหนักมากเลยนะ!” เธอพยุงเขาให้ตัวตรง แต่ร่าง เขาก็เอนมาทางเดิม เซี่ยซิงเฉินจนปัญญาจึงล้วงโทรศัพท์มือ

ถือเพื่อโทรหาคนมาขับแทน

บอกตำแหน่งไปเสร็จก็ลุกขึ้น ใช้แรงทั้งหมดในการฉุดตัว หยูเจอหนุนให้ลุกขึ้น “เราไปรอบนรถกันเถอะค่ะ จะหนาวตาย อยู่แล้ว!”

“เซี่ยซิงเฉิน…” หนูเจอหนุนที่แขนหนึ่งพาดไหล่เธอไว้พูด
“อะไร?”

เขาเมาแล้ว ตอนยิ้มดูมีความเป็นเด็กอยู่เล็กน้อย “คุณรู้ ไหม…คุณแม่ของคุณ…จองคุณเป็นภรรยาผมตั้งนานแล้ว…

“…” เซียซึ่งเป็นกลอกตามองบน “เมาหนักจริงๆ สินะ!”

เธอพยุงตัวเขาเพื่อเคลื่อนตัวไปยังรถหรูของเขาอย่าง ลำบาก ประตูรถสปอร์ตเปิดออก เธอยัดตัวเขาให้เข้าไปข้าง ในทันที หยูเจ๋อหนันรั้งมือเธอไว้ จึมงำเสียงยานคาง “ยังไงสัก วันคุณก็ต้องแต่งงานกับผม…เป็นแฟนของผมตั้งแต่ตอนนี้เลยดี กว่า…“

เขายิ้มดีใจ “ผมจะทำดีกับคุณ ดีกว่า…ดีกว่าที่ไปเย่นิ่งทำ กับคุณแน่….

เอ่ยถึงคนนั้นหัวใจเธอก็บีบรัดไปที่ แต่ไม่ได้สนใจคำพูด

ของหนูเจ๋อหนันแต่อย่างใด เห็นที่เขาไม่ใช่แค่เมาหนัก แต่ยัง

เป็นโรคชอบเพ้อฝันอีก! โรคชอบเพ้อฝันที่หนักมาก

ตัวเองจะแต่งงานกับเขาเมื่อไรกัน? อีกอย่างเขาไปพบ

มารดาตนเมื่อไร?

ยังดีที่ไม่ปล่อยให้เขาบ้าไปมากกว่านี้ คนขับรถก็มาถึง อย่างรวดเร็ว ถามที่อยู่เสร็จ เซี่ยซิงเฉินก็ให้กุญแจคนขับรถ ส่วนตัวเองก็ยืนเรียกรถอยู่ข้างถนน

เมืองนี้หนาวเย็นมาก
เซียซิงเฉินรู้สึกว่าค่ำคืนนี้หนาวที่สุด ราวกับไร้อุณหภูมิไป

เลย

รอรถแท็กซี่มาถึงก็เข้าไปนั่ง ทั้งที่ภายในรถเปิดฮีทเตอร์ แล้ว แต่เธอเหมือนยังหนาวจนชาไปทั้งตัว พิงศีรษะกับ หน้าต่างรถ มองแสงหลากสีข้างนอกหน้าต่างนิ่ง พร้อมกับ หัวใจที่อ้างว้าง

เขานั่งอยู่เคียงคู่หลั่นเย่ ความจริง…ก็เหมาะสมกันดี

คิดไปคิดมาจนขอบตาเริ่มเห่อร้อน ความชื้นภายในดวงตาก็ไม่หายไป สูดจมูก แต่ทําอย่างไร

ดีที่ไม่นาน รถแท็กซี่ก็จอดอยู่นอกประตูอพาร์ทเม้นต์เธอ แล้ว เธอควักเงินขึ้นจ่าย กระชับเสื้อแล้วเดินลงจากรถ วิ่ง เหยาะๆ เข้าไปในลิฟต์

ยืนอยู่ตรงนั้น เงยหน้ามองเลขที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ กลับเต็มไปด้วยภาพที่อยู่ในลิฟต์กับเขาในคืนนั้น ตอนนี้คิดแล้วกลับเป็นความรู้สึกขมขื่นอีกแบบ

หยิบกุญแจไขประตูห้องแล้วเดินเข้าไป ภายในห้องมืด สนิท แต่ห้องกลับมีกลิ่นบุหรี่ลอยคลุ้งไปหมด เซียซิงเฉินนิ่ง ค้าง กระเป๋าแทบจะหลุดมือไป

เขา…อยู่เหรอ?

เวลานี้เขาควรอยู่กับหลันเต่ไม่ใช่เหรอ?
เซียซิงเฉินไม่สนใจเขา เปิดประตูเข้าไป ไม่ได้เปิดไฟแต่ อย่างใด มือวางกระเป๋าลงแล้วเปลี่ยนรองเท้า จากนั้นก็เดิน ตรงเข้าไปข้างใน ต่อให้ภายในห้องมืดสนิท แต่เธอก็รับรู้ถึง แววตาดุดันของชายหนุ่มได้ คอยมองเธออย่างเคือง โกรธอยู่ ตรงนั้นจนแทบจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ ได้

เขาค่อยๆ ดับบุหรี่ลง ต่อให้เป็นเช่นนี้ ท่วงท่ายังคงสง่า ดั่งเดิม สง่าจนน่ากลัว

ภายในห้องตึงเครียดเป็นพิเศษเพราะการกระทำเล็กน้อย ของเขา

เซี่ยซิงเฉินมือคลำหาปุ่มกดเครื่องดูดควันข้างกำแพงแล้ว เปิดมัน คิดไปมาสุดท้ายก็เปิดปาก “ถ้าคุณอยากสูบอีกก็ไปสูบ ห้องข้างๆ เถอะ ที่นี่มันบ้านของฉัน ฉะนั้นจากนี้ไป…ถ้าไม่ได้ รับอนุญาตจากฉัน ก็หวังว่าท่านประธานาธิบดีจะไม่เข้ามาโดย ผลการ!”

สิ้นเสียงก็เกิดแรงบีบที่เอว

ทันใดนั้นก็หัวหมุน ไม่รอให้เธอได้ทำความเข้าใจอะไร ตัวเธอก็ถูกชายหนุ่มกดทับไว้บนโซฟาแล้ว ในความมืดมิดนั้น เผยให้แววตาเขายิ่งดูหม่นจนน่ากลัว คล้ายปีศาจที่ต้องการฉีก ทิ้งตัวเธอ ก้มมองเธอพร้อมทั้งร่างกายสูงใหญ่ เกิดความรู้สึก กดดันอย่างรุนแรง และทำให้เซี่ยซิงเฉินหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม

ลอบกลืนน้ำลายอีกหนึ่ง พยายามผลักตัวเขาออก แต่เขา กลับยึดแขนเธอไว้ทั้งคู่
“ไปกับหนูเจอหนันจนเพิ่งกลับมาเอาตอนนี้ พอกลับมาก็ รีบไล่ผม เซียซิงเฉิน นี่คุณชอบเขาหมดหัวใจไปแล้วใช่ไหม? เขาถาม

เสียงเยือกเย็น แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความผิดหวัง ปนเจ็บปวด

“แล้วคุณล่ะ?” เซี่ยซิงเฉินเค้นยิ้มมองท่าทางโมโหของเขา “คุณกับครอบครัวของหลันเย่เข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ อยู่เที่ยวเล่นกับคุณหลันเย่ให้ถูกกว่านี้หน่อยล่ะคะ กลับมาบ้าน ฉันเร็วขนาดนี้ทำไม?

ใช่ เขาเองก็รู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขำ

เดิมทีนัดหลั่นกั้นทานอาหารค่ำเพื่อคุยเรื่องสำคัญ แต่ กลับเป็นเขาที่ชิงขอตัวกลับก่อน ตั้งแต่หนึ่งทุ่มอยู่รอเธอจน กระทั่งเที่ยงคืน แต่เธอกลับมาพร้อมกลิ่นเหล้าไปทั้งตัว

ดีจริงๆ!

ไป๋เย่ฉิงกระชากตัวเธอจากโซฟา แยกเรียวขาเธอออก เพื่อให้เธอเกี่ยวเอวเขาไว้แล้วนั่งซ้อนอยู่เหนือขา นิ้วยาวของ เขาจับคางเธอไว้อย่างแรง ราวกับจะบีบเธอให้แหลกสลาย “ใครมันทำให้คุณกล้าสอนลูกชายผมเรียกผู้ชายคนอื่นว่า คุณพ่อ’ หม?”

หมายความว่า…..

คืนนี้เขามาที่นี่ก็เพื่อถามเรื่องของลูกชายอย่างนั้นเหรอ?
เซียซิงเฉินหัวเราะ รู้สึกแสบจมูก ตามด้วยดวงตาที่เริ่ม แดง เธอปล่อยให้เขาบีบคางตัวเองไว้ ไม่ดิ้นรน ราวกับไม่รู้ จ๊กความเจ็บปวด

สายตาเรียบนิ่งจ้องมองเขา “แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ? ให้ตา ไปเรียกคุณว่า “คุณพ่อ” ต่อหน้าว่าที่พ่อตาและว่าที่ภรรยา ประธานาธิบดีเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คุณจะหันกลับมา ตำหนิฉันว่าไม่ควรสอนเขาเรียกขานคุณแบบนั้นในที่สาธารณะ ไหม? พวกเราต่างก็รู้ว่าเด็กคนนี้จะไม่ถูกคุณยอมรับ เขาก็แค่ ลูกนอกสมรสของคุณ ไม่มีสถานะ…”