ตอนที่ 260 ความรักที่แท้จริง (10)

ในหัวเซียซิงเฉินยุ่งเหยิงไปหมด ความคิดมากมายผุดขึ้นเป็น ดอกเห็ด

“ประมาณกี่โมง?” ไม่ได้คำตอบ เขาก็ถามอีกรอบ

จู่ๆ เธอก็ได้สติ เงยหน้าสบตาเขาที่ฉายแววสงสัย เธอถึง เอ่ยปาก “วันอาทิตย์เก้าโมงเช้า

ไปเยถึงพยักหน้ารับ ไม่ได้บอกว่าจะไปแต่ก็ไม่ได้บอกว่า

ไม่ไป

ทันใดนั้นทั้งสองคนที่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น ไม่มีคำพูดใดๆ บรรยากาศรอบตัวอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก สุดท้ายเซี่ยซิงเฉินชิง พูดก่อน “ฉัน…เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนลูกทำการบ้านก่อน ตอนที่ คุณกลับไปช่วยปิดประตูให้ฉันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

พูดจบ ไม่สนใจสีหน้าที่เรียบตึงของอีกคนก็หมุนตัวกลับ เข้าห้องนอนทันที

ไปเย่นิ่งไม่ได้ตามมา

ตอนที่เธอเข้าไป มือที่เขียนการบ้านของเซียต้าไปชะงักไป ครู เบนหน้ามามองเธอ “หม่าม เป็นอะไรไป สีหน้าแปลกๆ นะ!”
เซี่ยซิงเฉินสายศีรษะ “ไม่มีอะไร

กลับไปนอนบนเตียงทั้งที่หัวใจยังว้าวุ่นเหลือเกิน โดย เฉพาะเมื่อนึกว่าผู้ชายคนนั้นยืนอยู่นอกประตูนั่น…อยู่ในที่ที่ ห่างกับเธอเพียงกำแพงกั้น….

หัวใจก็ยิ่งสงบไม่ลง

ผู้ชายคนนี้ ในขณะที่เธอคิดว่าเขาจะไม่มีวันปรากฏตัวที่นี่ อีกต่อไป เขากลับปรากฏตัวเสียได้ แต่ว่าทั้งที่เขาเป็นคนบอก เองว่าให้ตนรักษาระยะห่างให้ไกลจากเขารวมถึงคนของเขา ด้วย…

เซียซิงเฉินค้นพบว่าตนไม่เคยเอาความคิดของเขาได้เลย

สักครั้ง

“หม่าม เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินเสียงของเสียวไป

“อืม…” เซี่ยซิงเฉินลุกขึ้นนั่งบนเตียง “เขามา

“อ่าว? แม่บอกว่าเดี๋ยวไปมาเหรอ?”

“…อืม”

“ถ้าอย่างนั้นผมไปเล่นกับเสี่ยวไปนะ!” เซียต้าไปทิ้งดินสอ ในมือลงแล้ววิ่งโร่ออกไปทันที เซี่ยซิงเฉินดูเวลาแวบหนึ่ง ไม่รู้ ว่าตอนนี้เขาทานอาหารเย็นหรือยัง

“ต้าไป!” เธอเผลอเรียกเด็กน้อยไปที เท้าเล็กของเซียต้า ไปหยุดชะงัก หันศีรษะกลับมามองเธอ เธอคิดครู่หนึ่งสุดท้ายก็สายศีรษะ “ช่างเถอะ ไม่มีอะไร… ครั้งก่อนวานเหมิ่งเฟยเอายาไปให้ก็ถูกหักหลังจนตัวเอง

แก้ตัวไม่ได้ ครั้งนี้ถ้าตนเป็นคนเริ่มห่วงว่าเขาทานข้าวไปหรือ ยังนั่น เขาคงจะว่าเธออีก อีกอย่าง… เขาบอกแล้วว่าให้ตนออกห่างจากเขา ถ้าเธอยังรุดหน้า

เข้าใกล้ก็ดูใช้ไม่ได้เลย

เซียซิงเฉินคิดไม่ตก สุดท้ายก็นั่งอยู่ในห้องของตนเงียบๆ เธอหยิบการบ้านของเซี่ยต้าไปขึ้นตรวจอย่างตั้งใจ แต่แปลกที่ ว่าใจกลับไม่จดจ่ออยู่ตรงนี้ ดูไปพักใหญ่ก็ตัดสินใจปิดสมุดลง ในเมื่อเขาอยู่ก็ให้เขาช่วยตรวจการบ้านให้ลูกเลยก็แล้วกัน

“เสี่ยวไป” เซียต้าไปวิ่งมาห้องข้างๆ เห็นคนบางคนอยู่ที่ ห้องนั่งเล่นห้องข้างๆ อย่างที่คิดไว้ไม่ผิด ขายาวนั่งไขว่ห้าง นั่ง เรื่อยเปื่อยอยู่ที่โซฟา มือหนึ่งวางไว้ที่พักแขนของโซฟา อีกมือ การีโมทไว้

สายตาจดจ้องที่โทรศัพท์ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้จดจ่อ รีโมทในมือถูกกดเปลี่ยนช่องไปมาไม่หยุด

ได้ยินเสียงของเด็กน้อยก็หันมามอง เซียต้าไปยิ้มตาหยี วิ่งโร่เข้าหา นั่งลงข้างๆ เขา “ทำไมจู่ๆ พ่อก็มาที่นี่ล่ะ?”

“ลูกมาได้ ทำไมพ่อจะมาไม่ได้?

“ผมก็มาได้ ที่นี่เป็นบ้านของหม่ามี้ ก็คือบ้านของผมด้วยไง

“นี่เป็นบ้านของพ่อ” สายตาของไปเย่นิ่งย้ายจากประตูที่ ถูกเด็กน้อยเปิดออกเมื่อครู่ไปยังห้องข้างๆ แวบหนึ่ง ด้วย สายตาว่างเปล่า

จากนั้นเขาก็ถอนสายตากลับมาที่โทรทัศน์เงียบๆ อีกครั้ง

เซียต้าไปทำท่าเหมือนรู้ทันเขา “เสี่ยวไป อย่าปากแข็ง เลย พ่อมาเพราะหม่าแท้ๆ

“ต้าไป” ทันใดนั้นเองเสียงของเธอก็ดังแว่วมาจากอีกฝั่ง ไปเย่นิ่งไม่ได้กดเปลี่ยนช่องอย่างเรื่อยเปื่อยอีก แต่กลับจดจ่อ กับโทรทัศน์อย่างดี ไม่ได้สนใจเลยว่าบนโทรทัศน์ฉายอะไร ข้างหูได้ยินเพียงเสียงของเธอ “ต้าไป ลูกมานี่”

“แม่ก็มาสิ คนเขากำลังดูทีวีอยู่ ไม่อยากขยับตัว” เซียต้า ไปรู้สึกว่าตนช่างเป็นตัวช่วยที่ดีจริงๆ เงยหน้าที่ต้องการคำชม มองไปยังคนบางคน

“มานี่เร็ว” เซียซิงเฉินพูดเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย

เซียต้าไปก็ยังไม่ขยับตัว

เซี่ยซิงเฉินถือสมุดการบ้านของเขารอที่ห้องนั่งเล่นไปครู่ หนึ่ง เมื่อไม่เห็นเจ้าตัวเล็กนั่นก็ครุ่นคิดสักพัก สุดท้ายก็เดินไป ยังอีกห้องข้างๆ

ไปเย่นิ่งทำราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ ทำท่า ดูโทรทัศน์อย่างใจจดจ่อ เซี่ยต้าไปกลับหันไปยิ้มหวานให้เซียซิงเฉินที ก้นเล็กเขยิบให้เล็กน้อย เว้นที่ระหว่างตนกับพ่อ มือ เล็กตบๆ “หม่าม นั่งสิ

เซียซิงเฉินมองเด็กน้อย แล้วหันไปมองคนบางคนที่กำลัง ดูโทรทัศน์อย่างใจจดใจจ่อ สุดท้ายก็เบนสายตาไปยัง โทรทัศน์ จากนั้นมุมปากกระตุกไปที ใบหน้ากขึ้น ทั้งสอง คน ที่ตั้งใจดูคือดูอันนี้เหรอ?”

“ใช่ไง” เซียต้าไปหยักศีรษะเล็กอย่างใสซื่อ ในเมื่อเขาไม่ ได้ดูโทรทัศน์แต่อย่างใด มีแต่ใจที่อยากจะช่วยพ่อของตนกับ หม่ามี้เท่านั้นเอง

สายตาของไปเย่งเหลือบมองเซียซิงเฉินแวบหนึ่ง สังเกต เห็นสีหน้าแปลกๆ ของเธอที่ถึงหันกลับไปดูโทรทัศน์อีกครั้ง รอบนี้ตั้งใจดูจริงๆ

ตอนแรกก็ไม่ได้ดูอะไรมากนัก แต่พอเห็นแล้วกลับนิ่งอึ้ง เซี่ยต้าไปดูไปพักหนึ่ง จากนั้นก็ถามอย่างจริงจัง “เสี่ยวไป อะไรคือยาบำรุงสมรรถภาพทางเพศเหรอ?”

ใช่แล้ว

ตอนนี้โทรทัศน์ไม่ได้ฉายอย่างอื่นใด กลับเป็นรายการ เพื่อสุขภาพ อีกทั้งหัวข้อในครั้งนี้ยังเจาะจงไปยังโรคภายใน ของผู้ชาย

สีหน้าไปเย่นิ่งไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย หลุบตามองไป ยังตำแหน่งระหว่างขาป้อมๆ ของเซี่ยต้าไป “ลูกชอบไม้จิ้มฟันจิ๋วไม่ใช่เหรอ? รอให้ลูกโตขึ้น ถ้าลูกยังคงเป็นไม้จิ้มฟันจิ๋วล่ะก็ คงต้องใช้ไอ้นี่แหละ

“ เซียซิงเฉินจิกตามองเขาแวบหนึ่ง มีใครว่าลูกชายตัว เองอย่างนี้บ้าง?

“อ่อ” เซียต้าไปเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง จากนั้นก็ทำตา โตแล้วมองไประหว่างขาของเขา ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความ กังวล “เสี่ยวไป พ่อตั้งใจดูขนาดนี้ หรือว่า…ของพ่อก็กลายเป็น ไม้จิ้มฟันจิ๋วไปแล้วเหรอ?

“อุ๊บ…” เซี่ยซิงเฉินหลุดเสียงหัวเราะออกมาทันที

ไปเยถึงเขม่นมองมาอย่างไม่พอใจ ได้เห็นเขาเสียหน้า เธอตลกขนาดนี้เชียว

เซี่ยซิงเฉินไม่กล้าสบตาเขา เพียงแค่ยื่นสมุดการบ้านให้

เขา “การบ้านลูกชายคุณ คุณตรวจดูหน่อย ฉันต้องไปอาบน้ำ

แล้ว”

สิ้นเสียงก็ไม่สนใจสองพ่อลูกอีก หันหลังเดินไป ชั่วขณะที่ ปิดประตูห้องแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอยังรู้สึกข์อยู่บ้าง

คอยมองแผ่นหลังนั่นจนกระทั่งบานประตูถูกปิดลง สายตาของเขายังคงไม่ถอนกลับมา ในหัวยังมีแต่รอยยิ้มเมื่อ ครูของเธอ จู่ๆ สีหน้าก็ดูดีขึ้นมาก

เซี่ยซิงเฉินเพิ่งอาบน้ำเสร็จ สวมชุดนอนหนาๆ พลางได้ยินเสียงเซี่ยต้าไปทุบประตูจากด้านนอก

“หม่า ในบ้านมียาแก้โรคกระเพาะไหม?”

เซี่ยซิงเฉินติดกระดุมชุดนอนลวกๆ เปิดประตูแล้วมอง

ลูกชายอย่างเป็นห่วง “ลูกปวดท้องอีกแล้วเหรอ?” ท้องไส้เด็กน้อยไม่ดีนัก เธอจึงไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย