ตอนที่ 258 ความรักที่แท้จริง (8)

ตอนบ่ายพอท่านประธานาธิบดีปรากฏตัวที่สำนักงานปุ๊บ เห ลิ่งเฟยก็ถูกเรียกเข้าไปหาทันที

“อีกไม่กี่วัน ลุงของผมก็จะออกจากคุกแล้ว” ไปเยถึงพูด ไปด้วยก็ถอดเสื้อนอกไปด้วย วางไว้บนโซฟาข้างๆ ถาม “ครั้ง ก่อนที่ให้คุณไปตามสืบเรื่องลูกสาวของคุณหญิงหลันถึง ตอนนี้ พอได้ข่าวคราวบ้างไหม?

“มีข่าวบ้างแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะได้ข้อมูลที่แน่นอนครับ

“แปลว่า…ลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้ยังมีชีวิตอยู่?”

“ข่าวที่ได้ตอนนี้คือถูกคนรับไปเลี้ยง ส่วนที่ว่าหลายปีมานี้ เกิดอะไรขึ้นบ้าง ส่วนนี้ยังไม่สามารถมั่นใจได้

ไปเย่นิ่งพยักหน้ารับเล็กน้อย นั่งลงตรงหน้า โต๊ะทำงาน สองมือวางไขว้กันไว้บนโต๊ะ “ให้คนที่ตามสืบเรื่องนี้เร่งมือ หน่อย! ผมหวังจะเซอร์ไพรส์คุณลุงของผม ถือเป็นการปลอบ เขาอย่างหนึ่ง

“ครับ ผมจะรีบสั่งการทันที” เหลิงเฟยตอบรับ กำลังจะหัน หลังเดินออกไปก็นึกบางอย่างขึ้นได้ ชะงักเท้าชั่วครู่ แล้วก็ เอ่อ…ท่านครับ ท่านบาดเจ็บเหรอ?”

เหลิงเฟยเอาหลอดยาทาวางไว้ในมือของท่านประธานาธิบดี

ไปเย่นิ่งมองแวบหนึ่ง แววตาฉายแววล้ำลึกเล็กน้อย พลางหันมามองเหลิงเฟย “ใครเอามา “วันนี้ตอนที่ทานข้าวกลางวัน คุณเซียให้ผมเอาขึ้นมาให้

แต่ความหมายของเธอคือห้ามให้ผมบอกท่านว่าอันนี้เธอเป็น

คนให้ เหลิงเฟยสารภาพทุกอย่างออกไปตามตรง ไม่คิดจะ

ปิดบังแม้แต่นิด

ไปเย่นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง สายตาทิ้งไว้ที่หลอดยาทานั่นไป อีกพักใหญ่ ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ สุดท้ายก็โบกมือ “ออกไป เถอะ”

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังตั้งใจทำงาน โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดัง ขึ้น เธอกำลังมุดหัวแปลเอกสารอย่างตั้งใจพลางกดรับสาย โทรศัพท์ เอ่ยปากพูดเสียงอ่อนโยนตามฉบับคนทำงาน “สวัสดีค่ะ ที่นี่เป็นสำนักงานประธานาธิบดี ไม่ทราบว่าจาก ที่ไหนคะ?”

“ขึ้นมา”

อีกฝั่งของสายพูดมาเพียงง่ายๆ สองพยางค์ น้ำเสียงคุ้น เคยยิ่งกว่า เซียซิงเฉินมึนงงไปชั่วครู่ อยากจะถามบางอย่าง แต่อีกฝั่งกลับวางสายเสียก่อน

คนคนนี้!
คำพูดสั้นๆ เด็ดขาดเสมอสินะ!

เธอบ่นอุบอิบอย่างไม่พอใจ วางโทรศัพท์แล้วจัดเสื้อผ้า

สักครู่ถึงขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน เซียซิงเฉินขึ้นมาชั้นบน ทำตัวอย่างปกติ ก้มหน้าทักทาย ทุกคนเบาๆ เลขาสาวที่อยู่ในห้องเลขาของเขาเข้ามารับ “คุณ

เซีย เชิญตามดิฉันมาค่ะ”

เซียซิงเฉินพยักหน้ารับ พลางเดินตามเธอไปยังห้อง ทำงาน เลขาเคาะประตูเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงของเขาถึงกล่าว “ท่านประธานาธิบดี คุณเซียมาถึงแล้ว

“เข้ามา

เลขาเปิดประตูออก ผายมือให้เซียซิงเฉินเป็นเชิง เชิญ

เธอค่อยๆ เดินเข้าไป มือปิดประตูที่แสนหนักอึ้งลงเบาๆ ไปเย่งกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา พร้อมกับเปิดอ่านเอกสาร ไปด้วย กระจกผนังไม่มีฝุ่นแม้แต่เศษเสี้ยว แสงอาทิตย์อัน อบอุ่นของฤดูหนาวในยามหลังเที่ยงสาดส่องเข้ามา เสริม แสงทองสว่างให้ตัวเขา

เซี่ยซิงเฉินไม่กล้ามองมากกว่านี้ คนบางคนเหมือนมี เวทมนตร์แบบนี้มาตั้งแต่เกิด ต่อให้ไม่ทำอะไร แค่นั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้นก็ทำให้คนไม่อาจละสายตาได้ง่ายๆ เธอโค้งตัวลง เล็กน้อย “ท่านประธานาธิบดี ท่านเรียกหาดิฉันทำไมเหรอ คะ?”
“นี่หมายความว่ายังไง?” ไปเย่นิ่งไม่ได้มองเธอ เพียงแค่ ชายตาขึ้นเหลือบมองหลอดยาทาที่ถูกเขาทิ้งไว้บนโต๊ะเล็กนั้น แวบหนึ่ง

เซี่ยซิงเฉินมองก็เข้าใจในทันที ดูท่าเหลิงเฟยปิดบังไม่ สำเร็จ หรือไม่ก็ไม่ได้ช่วยเธอปิดบังเลย

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเธอจึงยอมรับอย่างง่ายดาย “หลังคุณมี แผล ฉันได้ยินเหลิงเฟยบอกว่าคุณไม่ได้ไปหาคุณหมอฟู ก็เลย รีบซื้ออันนี้มาให้คุณ”

รีบซื้ออย่างนั้นเหรอ?

แน่นอนว่าเธอโกหก ความจริงคือตอนไปเดินเล่นเมื่อคืน แล้วเจอร้านขายยา จึงเผลอก้าวเข้าไป พอออกมาอีกทีในมือก็ มีหลอดยาทาเรียบร้อย บางเวลาเรื่องที่เก็บไว้ในใจมานาน ก็ กลายเป็นเรื่องที่ทำไปโดยไม่รู้ตัว

ไปเฉิงวางเอกสารในมือลง จู่ๆ ลุกขึ้นยืน ส่งสายตา เดือดเหมือนเพลิงไฟมองเธอ “เกลียดผมมากไม่ใช่หรือไง? ใน เมื่อเกลียดผมขนาดนั้นทำไมถึงซื้ออันนี้มาให้ผม?”

ใจของเขาบีบรัดแน่น สายตาจดจ้องเธอ

ไม่รู้ว่าลึกๆ ในใจกำลังหวังคำตอบแบบไหนจากเธอ อย่างน้อยเขารู้ว่าเมื่อตอนที่เห็นหลอดยาทาน เขาก็รู้สึก ว่าการเป็นแผลเมื่อวานก็ไม่เลวนัก

เซี่ยซิงเฉินกลับไม่รู้ถึงความในใจของเขา ในตอนนี้ เพียงกังวลว่าเขาจะโกรธตนเหมือนคราวก่อน จึงรีบอธิบาย “คุณ อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ตั้งใจจะยุ่งกับคุณ….

เธอเม้มปากแน่น แล้วเอ่ยปากอีกครั้ง “ในเมื่อคุณเจ็บ เพราะฉัน ถ้าแผลติดเชื้อขึ้นมาเพราะฉันอีกล่ะก็ ฉันต้องรู้สึกผิด มากแน่ๆ ก็เลยเตรียมยานี้มา

หมายความว่าที่เธอให้หลอดยาทามาให้ตน เพียงเพราะ รู้สึกผิด? ไม่ได้เป็นเพราะเป็นห่วง

อดผิดหวังไม่ได้ถึงสุดขั้วหัวใจ คำตอบนี้ เขาไม่พอใจเป็น

อย่างมาก!

สายตาของเขาจ้องเธอเขม็งไปครู่ใหญ่ จ้องจนเซียซิงเฉิ นรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เดาความหมายเขาไม่ค่อยได้

ขณะที่เริ่มรู้สึกกดดันจนรับไม่ไหวนั้นก็ได้ยินเขาพูด “แค่

เพราะเพราะรู้สึกผิด?

เขากดเสียงเน้นไปที่สามพยางค์สุดท้าย

เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบรับ

ในมุมมองของไปเยถึง ความเงียบของเธอก็คือการยอม

รับเงียบๆ

ขบกรามแน่น มือของเขาซุกเข้ากระเป๋ากางเกง

“ในเมื่ออย่างนี้ วันหลังถ้าไม่มีธุระสำคัญ หวังว่าคุณเสี่ย จะรักษาระยะห่างกับผม รวมไปถึงคนของผม เขาเขม่นมองเธอ น้ำเสียงเยือกเย็นถึงขีดสุด “ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด ก็อย่าทำเรื่องที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบนี้อีก

เขาไม่ชอบจากใจ ความรู้สึกที่หัวใจฟูจนแทบลอยเพราะ การกระทำเล็กน้อยของเธอ จากนั้นก็ถูกเธอผลักตกลงไปอย่าง แรงแบบนี้! ไปเย่นิ่งอย่างเขา ไม่เคยมีช่วงเวลาที่ถูกคนอื่น ควบคุมอารมณ์เช่นนี้มาก่อน!

เธอนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

หมายความว่า…

ความหมายของคำพูดเขาคือ… ให้เธอออกห่างจากเขา ไกลๆ ตัดขาดความสัมพันธ์กับเขา ใช่ไหม?

เซี่ยซิงเฉินไม่รู้ว่าตนออกจากห้องทำงานประธานาธิบดีได้

อย่างไร เมื่อได้สติอีกทีก็ยืนอยู่หน้าประตูแล้ว

ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้น ถอนหายใจอย่างต่อเ ยวออกมา หนักๆ แต่หน้าอกก็อึดอัดเช่นเดิม เหมือนมีก้อนสำลีอุดไว้

เหลิงเฟยออกมาจากห้องเลขาพอดี ใบหน้ามุมข้างแสน เศร้าหม่นของเธอฉายเข้าตาของเขา เขาถามอย่างเป็นห่วง “คุณเซีย ไม่เป็นไรใช่ไหม?

เธอหลุดจากภวังค์ ฉีกปากยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันลงไปก่อนนะคะ”
รอยยิ้มบนใบหน้าช่างฝนเหลือเกิน

เหลิงเฟยออก ถอนหายใจ สองวันนี้ทำไมรู้สึกว่าคนทั้ง

โลกต่างก็อารมณ์ย่ำแย่ได้ขนาดนี้? “ผมจะไปส่งคุณ” เหลิงเฟยผายมือ เซียซิงเฉินพยักหน้า

แล้วเดินไปเงียบๆ

ภายในห้องทํางาน

ไปเฉิงนั่งอยู่ในห้องแล้วจุดบุหรี่สูบเข้าไปอย่างหนัก จาก นั้นก็ดับบุหรี่ลง หน้าอกอึดอัดว้าวุ่น

สายตาจ้องยาหลอดนั้นเขม็ง ในหัวมีแต่สีหน้าเจ็บปวดที่ เธอจากไปตอนท้ายผุดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลางเจ็บแปลบที่อก เก่ง! ทั้งที่เธอทำร้ายเขา ทิ้งเขาก่อน ทำไมสุดท้ายกลับ

เหมือนว่าเขารังแกเธอ ทำร้ายเธออย่างนั้นล่ะ?